Η επιτυχία των μνημονίων

Από την οπτική γωνία των ελίτ και της Γερμανίας, από αυτούς δηλαδή που λαμβάνουν τις αποφάσεις και που τις επιβάλλουν, τα αποτελέσματα των μέτρων ήταν εξαιρετικά ικανοποιητικά – οπότε μόνο οι αφελείς και οι ανόητοι αμφιβάλλουν

Ακούγοντας πως η κυβέρνηση θα έφερνε στη Βουλή ένα παράλληλο πρόγραμμα, αφελώς σκεπτόμενοι θεωρήσαμε πως θα είχε σχέση με την υιοθέτηση μέτρων ανάπτυξης, τα οποία έχουν καταργηθεί από τα μνημόνια – αφού διαφορετικά δεν πρόκειται να διενεργηθούν επενδύσεις, οπότε να ξεφύγει η Ελλάδα από την ύφεση, να αυξηθούν υγιώς τα έσοδα του δημοσίου, να καταπολεμηθεί η ανεργία, να τοποθετηθούν οι βάσεις για τη μεσοπρόθεσμη επίλυση του ασφαλιστικού κοκ. 

Διαπιστώνοντας όμως ότι, ο στόχος του παράλληλου προγράμματος ήταν το υποθετικά δίκαιο μοίρασμα μίας ακόμη μεγαλύτερης φτώχειας, αντί της δημιουργίας πλούτου, ήταν εύλογη η απογοήτευση μας – ενώ φυσικά συμπεράναμε πως θα συνεχιστεί η λεηλασία της δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας, έως ότου η πατρίδα μας καταλήξει στα σκουπίδια της ιστορίας. 

Απλούστατα ότι, θα μετατραπεί σε ένα άβουλο προτεκτοράτο χαμηλού εργατικού κόστους της γερμανικής βιομηχανίας, στην οποία φαίνεται πως η κυβέρνηση έχει παραδώσει τα κλειδιά της χώρας μας – αδυνατώντας να ανταπεξέλθει με τα καθήκοντα της, χωρίς όμως να θέλει να χάσει τα όποια προνόμια της εξασφαλίζει η παραμονή στην εξουσία μίας κατεχόμενης χώρας, όπως συνέβαινε με την κυβέρνηση του 1940. 

Εκτός αυτού, όταν διαπιστώσαμε πως η κυβέρνηση προωθεί τη φίμωση των ΜΜΕ με την έωλη δικαιολογία της καταπολέμησης της διαπλοκής, ενώ χρησιμοποιεί την όλη διαδικασία ως προπέτασμα καπνού με στόχο να καλύψει τα σφάλματα της, καθώς επίσης για να αποπροσανατολίσει την κοινή γνώμη από το ασφαλιστικό, τις κατασχέσεις, τους πλειστηριασμούς κοκ., απογοητευθήκαμε ακόμη περισσότερο – πόσο μάλλον όταν συνεχίζει να δημιουργεί νέα προβλήματα, αντί να επιλύει τα υπάρχοντα.

Οι αλληλοσυγκρουόμενες οπτικές γωνίες 

Ανεξάρτητα όμως από όλα αυτά, η επιτυχία ή μη των μνημονίων έχει σχέση με την οπτική γωνία, από την οποία τα εξετάζει κανείς. Ειδικότερα, όταν διαπιστώνεται πως η ανάπτυξη στην Ευρωζώνη είναι αδύναμη και η ανεργία υψηλή σε ορισμένες χώρες, τείνουν πολλοί να κατηγορήσουν όλους τους πολιτικούς ως αποτυχημένους. 

Κυρίως βέβαια τους Γερμανούς, την καγκελάριο καθώς επίσης τον υπουργό οικονομικών της, αφού αυτοί έχουν επιβάλλει την πολιτική της λιτότητας και των μνημονίων – χαρακτηρίζοντας τους συχνά ως ανίκανους. 

Εν τούτοις, πρόκειται για μία εντελώς λανθασμένη κατηγορία – αφού προϋποθέτει έναν στόχο, τον οποίο όμως οι «κατηγορούμενοι» πιθανότατα δεν έχουν. Ειδικότερα, εάν αξιολογήσει κανείς τα δεδομένα από μία άλλη οπτική γωνία, από την πλευρά των ελίτ και της Γερμανίας, οι οποίοι άλλωστε επηρεάζουν με τις προτιμήσεις τους καθοριστικά όλες τις αποφάσεις που λαμβάνονται, θα καταλήξει στα ακριβώς αντίθετα συμπεράσματα. 

Συγκεκριμένα, η οικονομική ελίτ που κατέχει σχεδόν το ένα τρίτο των περιουσιακών στοιχείων της ηπείρου μας, καθώς επίσης το 5% των ανθρώπων που έχουν στην ιδιοκτησία τους το 50%, έχουν αυξήσει τον πλούτο τους από το 2009 κατά περίπου 25% (πηγή) – με κριτήριο το ότι, στις χώρες του πυρήνα της Ευρώπης, κυρίως στη Γερμανία, οι τιμές των παγίων περιουσιακών στοιχείων αυξήθηκαν κατά το ίδιο ποσοστό (+25% όταν στην Ελλάδα η πτώση υπερβαίνει το -50%). 

Επομένως, η διαχείριση της κρίσης ωφέλησε σε μεγάλο βαθμό τις ελίτ – καθώς επίσης τη Γερμανία, κρίνοντας από τα τεράστια πλεονάσματα του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών της, τα οποία έχουν εκτοξευθεί στα ύψη μετά το 2009. Την ίδια στιγμή η Γαλλία, η οποία ποτέ δεν ανήκε στο μπλοκ του σκληρού μάρκου, βυθίζεται όλο και περισσότερο στα ελλείμματα (γράφημα) – οπότε δεν ανήκει στους ωφελημένους. 

Επομένως, η πορεία της οικονομίας τόσο για τις ελίτ, όσο και για τη Γερμανία ήταν πάρα πολύ θετική μετά το 2009 – οπότε δεν μπορεί κανένας να ισχυρίζεται πως η διαχείριση της κρίσης, από τη συγκεκριμένη οπτική γωνία, ήταν εσφαλμένη. Άδικα λοιπόν κατηγορούνται η καγκελάριος, καθώς επίσης ο κ. Σόιμπλε, σε σχέση με την πολιτική που επέβαλλαν – αφού τα οφέλη για τις ελίτ που υπηρετούν και για τη χώρα τους ήταν κάτι παραπάνω από εντυπωσιακά. 

Φυσικά από την οπτική γωνία των χωρών του Νότου, όπου οι τιμές των παγίων μειωνόταν διαρκώς έως το 2012 (στην Ελλάδα το κακό συνεχίζεται), η διαχείριση της κρίσης θεωρείται απολύτως λανθασμένη. Με δεδομένο όμως το ότι, δεν αποφάσιζαν αυτές οι χώρες για τα μέτρα που λαμβάνονταν, όπως δεν αποφάσιζαν οι φτωχοί αλλά οι ελίτ, δεν μπορούν επίσης να κατηγορούνται για κακοδιαχείριση – αλλά ως τα θύματα μίας συνομωσίας, την οποία ποτέ δεν κατάλαβαν, ούτε πρόκειται να καταλάβουν.

Η σύγκρουση συμφερόντων 

Συνεχίζοντας, δεν πρέπει να μας προκαλεί εντύπωση η σύγκρουση συμφερόντων μεταξύ του πρώην «μπλοκ του μάρκου», καθώς επίσης της ευρωπαϊκής περιφέρειας, από την παραπάνω οπτική γωνία – αφού οι εξελίξεις που έχουν συμβεί δεν είναι καθόλου ανεξάρτητες μεταξύ τους. 

Αναλυτικότερα, οι μαζικές εκροές κεφαλαίων μετά το 2008 από την περιφέρεια προς το κέντρο, αύξησαν όπως είναι αυτονόητο τις τιμές των παγίων περιουσιακών στοιχείων στο κέντρο – μειώνοντας τις αντίστοιχες στην περιφέρεια. 

Εκτός αυτού, γεγονός ακόμη πιο σημαντικό, επειδή οι επιχειρήσεις του νότου είχαν και έχουν ακόμη, μεγαλύτερο κόστος χρηματοδότησης από αυτές του ευρωπαϊκού πυρήνα, έχασαν ένα μεγάλο ανταγωνιστικό τους πλεονέκτημα – το οποίο δεν εξισορροπείται από τις μειώσεις του κόστους εργασίας που προκαλούν επί πλέον ύφεση, μείωση της εγχώριας ζήτησης, περιορισμό των κερδών τους στο εσωτερικό των χωρών τους κοκ. 

Εύλογα λοιπόν η γερμανική βιομηχανία εξασφάλισε μεγαλύτερα μερίδια αγοράς, σε σχέση με την περίοδο πριν από την κρίση – όπως τεκμηριώνεται από τη μείωση της βιομηχανικής παραγωγής της Ιταλίας, από το ότι η Volkswagen, για παράδειγμα, κέρδισε μερίδια εις βάρος της Fiat κλπ.

Επειδή δε η πολιτική της ΕΚΤ δεν εμπόδισε ποτέ τις εκροές κεφαλαίων ή/και την αύξηση των επιτοκίων δανεισμού στις χώρες του Νότου, βοήθησε έμμεσα την αύξηση της ανταγωνιστικότητας της Γερμανίας – οπότε την ωφέλησε σε μεγάλο βαθμό. 

Περαιτέρω, τα συγκεκριμένα ανταγωνιστικά πλεονεκτήματα της Γερμανίας επέτρεψαν στη βιομηχανία της να ικανοποιήσει τους εργαζομένους της, αυξάνοντας κάπως τους μισθούς τους – με αποτέλεσμα οι συνδικαλιστικές τους οργανώσεις να είναι ευχαριστημένες με την πολιτική της κυβέρνησης, καθώς επίσης με το ευρώ, παρά το ότι συνεχίζουν να απαιτούν περισσότερα, όπως παραδοσιακά συμβαίνει. 

Όσον αφορά τώρα τις ελίτ της ευρωπαϊκής περιφέρειας, παρά το ότι δεν ωφελήθηκαν ανάλογα με αυτές του πυρήνα, δεν έχασαν τόσο πολλά – επειδή, ως συνήθως, διαφοροποιούν τα περιουσιακά τους στοιχεία, τοποθετούμενοι και σε άλλες χώρες. Ήταν άλλωστε οι πρώτοι που έβγαλαν τα χρήματα τους στο εξωτερικό – επενδύοντας τα συχνά πολύ κερδοφόρα, αφού έκτοτε οι τιμές των μετοχών στα διεθνή χρηματιστήρια αυξήθηκαν έως και τέσσερις φορές. 

Τέλος, σε σχέση με τις χώρες των μνημονίων, η αντιμετώπιση των ελίτ από την Τρόικα ήταν πολύ πιο ήπια – αφού αυτοί που επωμίσθηκαν το συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος του κόστους ήταν το 95% του εκάστοτε πληθυσμού, το οποίο δεν είχε τη δυνατότητα να «αποδράσει». 

Με προβλεπόμενο δε το ότι, οι εγχώριες ελίτ θα είναι αυτές που θα εξαγοράσουν ένα μέρος των δημοσίων και ιδιωτικών περιουσιακών στοιχείων σε εξευτελιστικά χαμηλές τιμές, ίσως τελικά αποβούν ανάλογα ωφελημένες με τους «συναδέλφους» τους στο Βορά. Επίσης από το ότι έκλεισαν οι πιο αδύναμοι ανταγωνιστές τους, μειώθηκε το κόστος των εργαζομένων τους κοκ. – οπότε κάποια στιγμή, όταν η χώρα επιστρέψει στην ανάπτυξη, θα αναπληρώσουν τις ζημίες τους. 

Ως εκ τούτου, δεν υπάρχει σοβαρή σύγκρουση συμφερόντων μεταξύ των ελίτ του βορά, καθώς επίσης αυτών του νότου – αφού εκείνοι που πληρώνουν το λογαριασμό είναι οι μεσαίες, καθώς επίσης οι χαμηλές εισοδηματικές τάξεις. Αυτό όμως δεν σημαίνει πως τα μνημόνια απέτυχαν, όσον αφορά την εφαρμογή τους – αλλά πως ότι, ορισμένοι άνθρωποι και κάποιες χώρες έχουν υποστεί τις παράπλευρες απώλειες, οι οποίες πάντοτε συνοδεύουν τη διαχείριση των κρίσεων.

Επίλογος 

Με κριτήριο τα παραπάνω, όταν κανείς περιορίζεται στις κατηγορίες που αφορούν τη διαχείριση της κρίσης, καθώς επίσης στα λάθη που έπρεπε να αποφευχθούν, σαν να ήταν τα αποτελέσματα ή οι επιδιώξεις για όλους τα ίδια και οι ίδιες, τότε διαδραματίζει εν γνώσει του ή από αφέλεια το ρόλο του ανόητου, σε ένα παιχνίδι μαζικής συσκότισης. 

Κατά κάποιον τρόπο, όπως αυτό που έχει σκηνοθετήσει η κυβέρνηση με τα ΜΜΕ – προσπαθώντας να πείσει κάποιους ανόητους πως μπορεί μεν να μην τήρησε καμία από τις προεκλογικές της υποσχέσεις, παραπλανώντας τους ψηφοφόρους της αλλά, τουλάχιστον, θα είναι «άτεγκτη» με τη διαπλοκή, με τη διαφθορά και με τη φοροδιαφυγή. 

Όλα τα ανωτέρω, παρά το ότι τελικά αυτοί που θα υποστούν τους διωγμούς θα είναι η μεσαία και η κατώτερη εισοδηματική τάξη – οι πλανόδιοι έμποροι, οι ιδιοκτήτες των μικρομεσαίων επιχειρήσεων, οι ελεύθεροι επαγγελματίες, οι εστιάτορες, οι γεωργοί κοκ. οι οποίοι θα οδηγούνται στο Κολοσσαίο, για να διασκεδάζουν την φτώχεια και τον διεθνή εξευτελισμό τους οι μη έχοντες και κατέχοντες. 

Φυσικά θα συνεχίζονται οι δραστηριότητες του πελατειακού κράτους (διορισμοί συγγενών και φίλων, διαπλοκή κοκ), με νέους ηθοποιούς, στους ίδιους παραδοσιακής ρόλους – ενώ παράλληλα θα γίνονται οι συνήθεις προσπάθειες να παρουσιάζεται το μαύρο ως άσπρο και η ανηθικότητα ως υπέρτατη ηθική. 

Πηγή : Analyst Team