Ο πόλεμος της Ευρώπης

Η Ελλάδα ευρίσκεται στο επίκεντρο της σύγκρουσης των Η.Π.Α. με τη Γερμανία, αντικείμενο της οποίας είναι η ηγεμονία της ηπείρου μας, ενώ καιροφυλακτούν η Ρωσία και η Κίνα – οπότε η κρίση θα διαρκέσει πολλά χρόνια ακόμη

«Η Γερμανία συνηθίζει να κερδίζει όλες τις μάχες, χάνοντας τελικά τον πόλεμο. Με βάση όλα όσα συμβαίνουν λοιπόν, φαίνεται πως η ιστορία επαναλαμβάνεται – αν και με έναν εντελώς διαφορετικό τρόπο, επειδή οι οικονομικοί πόλεμοι, στους οποίους οι Η.Π.Α. είναι αναμφίβολα εξαιρετικά ισχυρές, ακολουθούν διαφορετικούς κανόνες» (πηγή).

Ανάλυση

Η χώρα που δεν επιθυμεί τη δραστηριοποίηση του ΔΝΤ στην Ευρωζώνη είναι αναμφίβολα η Γερμανία – έχοντας χρηματοδοτήσει την Πορτογαλία, έτσι ώστε να το εξοφλήσει, καθώς επίσης την Ιρλανδία. Υπενθυμίζουμε πως η ΕΚΤ επέτρεψε στην κεντρική τράπεζα της Ιρλανδίας την εκτύπωση 40 δις € περίπου, τα οποία θα αποπληρωθούν μετά το 2040 – ως αντάλλαγμα για την ανάληψη των χρεών των τραπεζών, εκ μέρους του κράτους.

Εν τούτοις, στην περίπτωση της Ελλάδας, επιμένει πως είναι απαραίτητη η συμμετοχή του ΔΝΤ – ενώ η ίδια η Ελλάδα, προηγουμένως μέσω του κ. Σαμαρά (ο οποίος ανετράπη λίγο αργότερα) και πρόσφατα από τη σημερινή κυβέρνηση (που μάλλον δεν θα ολοκληρώσει τη θητεία της), τάσσεται επίσης εναντίον του ΔΝΤ.

Το παράδοξο στην προκειμένη περίπτωση είναι πως το ΔΝΤ είναι το μόνο που έχει αφενός μεν παραδεχθεί επανειλημμένα τα λάθη του, στο θέμα του χειρισμού της ελληνικής κρίσης (ανάλυση), αφετέρου τοποθετείται υπέρ της διαγραφής μέρους του δημοσίου χρέους – όταν την ίδια στιγμή η Γερμανία είναι αντίθετη.

Εύλογα λοιπόν υποθέτει κανείς πως και η σημερινή κυβέρνηση παίζει το παιχνίδι της Γερμανίας, η οποία επίσημα τάσσεται υπέρ του ΔΝΤ, ενώ στην πραγματικότητα θέλει να το διώξει από την Ευρωζώνη – έτσι ώστε να παραμείνει ο αδιαφιλονίκητος ηγέτης της Ευρώπης, ανακτώντας σταδιακά την ανεξαρτησία της από τις Η.Π.Α.

Κάτι ανάλογο διαπιστώνεται επίσης στο θέμα της ΤΤΙΡ (ανάλυση), μέσω της οποίας η υπερδύναμη προωθεί τη δημιουργία του οικονομικού ΝΑΤΟ, με απώτερο στόχο να διασφαλίσει την κυριαρχία της στην Ευρώπη – παράλληλα να εμποδίσει τυχόν συνεργασία της Γερμανίας με τη Ρωσία στην περιοχή της Ευρασίας, η οποία θα μετέτρεπε αυτόματα τις Η.Π.Α. σε μία περιφερειακή πλέον δύναμη.

Και σε αυτήν την περίπτωση η Γερμανία τάσσεται επίσημα υπέρ της υπογραφής της συμφωνίας, ενώ ταυτόχρονα κάνει ότι μπορεί για να μη δρομολογηθεί – με έμμεσους τρόπους φυσικά (διαδηλώσεις διαμαρτυρίας, ψηφίσματα κλπ.), όπως συμβαίνει με την Ελλάδα, όπου χρησιμοποιεί ως «εργαλείο» τις εκάστοτε κυβερνήσεις της.

Φαίνεται δε πως ο σημερινός πρωθυπουργός, παρά το ότι γνωρίζει την παγίδα, στην οποία οδηγήθηκε ο κ. Σαμαράς (υπόσχεση της Γερμανίας για την αναδιάρθρωση του χρέους, η οποία δεν τηρήθηκε), κάνει το ίδιο λάθος – γεγονός που οδηγεί στο συμπέρασμα ότι, έχει αρχίσει η αντίστροφη μέτρηση για την κυβέρνηση του, ενώ ήδη προωθείται ο διάδοχος του (άρθρο).

Περαιτέρω, επιθυμούμε να τονίσουμε ξανά πως δεν τοποθετούμαστε ποτέ εναντίον της Γερμανίας, αφού κάνει απλά τη δουλειά της όσο καλύτερα μπορεί και όπως η ίδια νομίζει – σε αντίθεση με τις ελληνικές κυβερνήσεις, οι οποίες ανέκαθεν φοβόνταν να λειτουργήσουν ως η πολιτική ηγεσία ενός ανεξάρτητου κράτους (χωρίς αυτό να σημαίνει πως τις θεωρούμε ενδοτικές).

Αυτό που μας ενδιαφέρει είναι η Ελλάδα, το δικό της παρόν και το μέλλον της – τα οποία δυστυχώς δεν υπηρετούνται σωστά, αφού όλες σχεδόν οι κυβερνήσεις της «άγονται και φέρονται» από ξένες δυνάμεις. Ο σημερινός μοχλός πίεσης τους δε είναι το δημόσιο χρέος, το οποίο διογκώθηκε σκόπιμα – με την επιβολή του εκ προμελέτης εγκλήματος των μνημονίων που, μεταξύ άλλων, μείωσε το ΑΕΠ πάνω από 60 δις €, οπότε επιδείνωσε ραγδαία τη σχέση του με το χρέος.

Μέσω της υπερχρέωσης λοιπόν γίνεται προσπάθεια μετατροπής της χώρας μας σε άβουλη αποικία – αφού προηγουμένως υπεξαιρεθούν έντεχνα η δημόσια περιουσία της, τα ενεργειακά της αποθέματα αξίας άνω των 4,8 τρις € (άρθρο), μεγάλο μέρος της ιδιωτικής περιουσίας και των ελληνικών επιχειρήσεων, καθώς επίσης ολόκληρος ο χρηματοπιστωτικός της τομέας.

Με δεδομένη δε τη γεωπολιτική σπουδαιότητα της γεωγραφικής θέσης της Ελλάδας, τόσο ως ενεργειακού κόμβου για την τροφοδοσία της Ευρώπης, όσο και σε σχέση με τις ανακατατάξεις στη Μέση Ανατολή (Τουρκία, Αραβία, Ισραήλ, Β. Αφρική), είναι λογική η τοποθέτηση της στο στόχαστρο – ενώ, εκτός από τη λεηλασία της, προωθείται παράλληλα η μετατροπή της σε μία πολυπολιτισμική κοινωνία μέσω της εγκατάστασης εποίκων, έτσι ώστε να ελέγχεται πολύ πιο εύκολα από τις δυνάμεις κατοχής.

Στα πλαίσια αυτά, θεωρούμε σκόπιμη την υπενθύμιση ενός παλαιότερου σεναρίου μας, αναμορφωμένου, το οποίο αφορά τις Η.Π.Α., την Ευρώπη, τη Γερμανία και την πατρίδα μας – έτσι ώστε να κατανοήσουμε ορισμένες σημαντικές πτυχές της όλης διαδικασίας, ακόμη και αν είναι υποθετικές.

ΣΕΝΑΡΙΟ

Κάπου στις αρχές της δεκαετίας του 1950 οι Η.Π.Α., με τη βοήθεια των μυστικών υπηρεσιών τους, δημιουργούν μία οργάνωση, η οποία προβλέπει (α) αφενός μεν την εκμετάλλευση της τεράστιας αγοράς της Ευρώπης σε περιόδους οικονομικής ανάπτυξης, (β) αφετέρου τη διάλυση της, σε τυχόν εποχή μεγάλης οικονομικής κρίσης – ενώ διευκολύνουν το γερμανικό οικονομικό θαύμα, λόγω της θέσης της Γερμανίας, καθώς επίσης των γεωπολιτικών «υπηρεσιών» της, κατά τη διάρκεια του ψυχρού πολέμου.

Την βοηθούν λοιπόν το 1953 (επίσημη χρεοκοπία της) να επιτύχει τη διαγραφή ενός μεγάλου μέρους των χρεών της, την επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής των υπολοίπων με ιδανικές συνθήκες (χαμηλό επιτόκιο, δόσεις ίσες με το 4% των εξαγωγών της), την επαναβιομηχανοποίηση της (σχέδιο Μάρσαλ), καθώς επίσης τη μη πληρωμή των πολεμικών επανορθώσεων, σε αρκετές ευρωπαϊκές χώρες – με την επιφύλαξη της «επαναδιαπραγμάτευσης» των αποζημιώσεων, στην περίπτωση μίας ενδεχόμενης ένωσης της με την Ανατολική πλευρά της (κάτι που τελικά απέφυγε η Γερμανία το 1990).

Φυσικά η ναζιστική της ηγεσία είχε φροντίσει ήδη να φυγαδεύσει τα κλεμμένα στο εξωτερικό (χρυσό, έργα τέχνης κλπ.), έχοντας μεταξύ άλλων προειδοποιήσει τους μεγάλους βιομηχάνους της από το 1944, έτσι ώστε να επενδύσουν τα χρήματα τους σε άλλες χώρες – με στόχο αργότερα, όταν η Γερμανία θα απελευθερωνόταν, ενώ θα δημιουργούνταν οι κατάλληλες συνθήκες, να τα μεταφέρουν ξανά στην πατρίδα τους.

Προς το τέλος τώρα του 1970 εμφανίζεται στην Ελλάδα ένας εκπαιδευμένος στις Η.Π.Α. χαρισματικός πολιτικός ηγέτης, ο οποίος διαφθείρει ένα σχετικά μεγάλο μέρος του πληθυσμού – εθίζοντας το στην άμετρη κατανάλωση, στην ιδιοτελή ψήφο, στον αμετροεπή συνδικαλισμό, στα χρέη και στην εύκολη ζωή. Αυξάνει τους μισθούς χωρίς κανένα κριτήριο παραγωγικότητας, διογκώνει τις κρατικές δαπάνες, καθώς επίσης τα ελλείμματα και διορίζει μία στρατιά ανεπαρκών δημοσίων υπαλλήλων – οι οποίοι στελεχώνουν μία «λεγεώνα», πιστή στις εντολές του αρχηγού της. 

Τα έμπιστα μέλη της «λεγεώνας» τοποθετούνται σε καίριες θέσεις, οι οποίες εξασφαλίζουν στο κόμμα εξουσίας τη συνεχή επανεκλογή του – με την αδιαφανή χρηματοδότηση του να στηρίζεται στην υπόγεια διαπλοκή, καθώς επίσης στη διαφθορά. Μέσα σε λιγότερο από δέκα χρόνια, το δημόσιο χρέος της Ελλάδας εξακοντίζεται στα ύψη, από μηδενική σχεδόν αφετηρία (γράφημα) – στο 100% του ΑΕΠ της δηλαδή, όπου παρέμεινε ουσιαστικά έως το 2007.

Υπενθυμίζουμε εδώ πως μέχρι την τελευταία (2010), οι χρεοκοπίες της Ελλάδας ήταν το αποτέλεσμα των συνεχών «πολέμων» για τη διατήρηση της ανεξαρτησίας της – ενώ καμία χώρα δεν είχε εξευτελίσει ποτέ τους Πολίτες της, οι οποίοι ζούσαν πάντοτε μέσα στα πλαίσια των οικονομικών δυνατοτήτων τους.

Την ίδια εποχή (δεκαετία του ’80), τα παιδιά του Σικάγου (νεοφιλελεύθερη σχολή), παίρνουν τα ηνία της πολιτικής στις Η.Π.Α., ιδιωτικοποιώντας σχεδόν όλες τις κερδοφόρες κρατικές δραστηριότητες. Στις υπόλοιπες χώρες του πλανήτη, στις οποίες δραστηριοποιείται επεκτατικά η υπερδύναμη, τοποθετούνται κατά προτίμηση σοσιαλιστικές κυβερνήσεις, με τη συμμετοχή εκπαιδευμένων στις Η.Π.Α. οικονομολόγων – επειδή αυτές μπορούν να εφαρμόζουν ευκολότερα τη νεοφιλελεύθερη πολιτική, έχοντας μεταξύ άλλων τον έλεγχο των εργατικών συνδικάτων.

Αργότερα, στα τέλη της δεκαετίας του 1980, η τότε Δυτική Γερμανία υποχρεώνεται από τη Γαλλία να συμμετέχει στη μελλοντική δημιουργία της Ευρωζώνης, στο κοινό νόμισμα καλύτερα (ευρώ) – ως αντάλλαγμα ουσιαστικά για την ένωση της με την Α. Γερμανία. Οι Γάλλοι κυρίως θεώρησαν ότι, το κοινό νόμισμα θα αποτελούσε ισχυρή προστασία τους απέναντι στις ανέκαθεν επεκτατικές τάσεις της Γερμανίας – ενώ υπέφεραν κατά κανόνα από το ισχυρό νόμισμα (μάρκο) της γείτονας χώρας.

Οι Βρετανοί είχαν βέβαια αντίθετη άποψη, ανέστειλαν τη σύνδεση της λίρας με την ευρωπαϊκή νομισματική μονάδα (ecu), όταν δέχθηκαν την επίθεση στη στερλίνα από τον G. Soros και δεν συμμετείχαν στο ευρώ – αφενός μεν επειδή δεν εμπιστεύονταν τη Γερμανία, αφετέρου λόγω του ότι θεωρούσαν πως επρόκειτο για ένα θνησιγενές νόμισμα. 

Από την άλλη πλευρά οι Γερμανοί αντιλήφθηκαν ότι, μέσω της Ευρωζώνης θα μπορούσαν να χρηματοδοτήσουν καλύτερα την πανάκριβη «προσάρτηση» της ανατολικής τους πλευράς – εάν υιοθετούσαν την πολιτική του μερκαντιλισμού, με τη βοήθεια κυρίως του μισθολογικού dumping. Δρομολογούν λοιπόν λίγο πριν το ξεκίνημα της Ευρωζώνης την «ατζέντα 2010», μέσω της οποίας επιβαρύνουν ουσιαστικά τους εταίρους τους με το κόστος της ένωσης τους – ενώ, μετά το ξέσπασμα της κρίσης του 2008, εφαρμόζουν νέες μεθόδους.

Τέλος η Ελλάδα, αρχές του 2000, πριν ακόμη καταφέρει δηλαδή να γίνει ισότιμο μέλος της Ευρωζώνης, αναζητάει λύσεις για την παραποίηση κάποιων λογιστικών στοιχείων της – τα οποία θα μείωναν το δημόσιο χρέος της, με τη βοήθεια της δημιουργικής λογιστικής.

Η Ελληνίδα υπεύθυνος της Goldman Sachs στο Λονδίνο, διαπιστώνοντας έκπληκτη τις τεράστιες αδυναμίες της στατιστικής υπηρεσίας της Ευρωζώνης, καθώς επίσης όλων των υπολοίπων ελεγκτικών μηχανισμών της ΕΕ, δημιουργεί ένα προϊόν (swap), το οποίο επιτρέπει την απόκρυψη ενός μέρους των χρεών της Ελλάδας – μία εξαιρετικά κερδοφόρα τοποθέτηση για τον εργοδότη της, αφού μεταφέρονται χρέη στο μέλλον, με πολύ υψηλά επιτόκια. 

Η προετοιμασία της Γερμανίας και των Η.Π.Α.

Ευρισκόμαστε ακριβώς στην εποχή (Μάρτιος 2005), όπου φαίνεται πλέον καθαρά ότι, η πολιτική χαμηλών επιτοκίων της Fed δεν έχει μειώσει σημαντικά την ανεργία που προκάλεσε η κατάρρευση των εταιρειών διαδικτύου – ενώ οδεύει προς το τέλος της η μείωση του κόστους της ώρας εργασίας στις Η.Π.Α. (ανταγωνιστικότητα), με τη Γερμανία (γαλάζια καμπύλη) να παίρνει τη σκυτάλη. 

Ειδικότερα η Γερμανία, έχοντας ανέκαθεν στόχο να ηγηθεί στην Ευρωζώνη, μέσω της οικονομικής υποδούλωσης των εταίρων της, άμεσα της περιφέρειας και έμμεσα του κέντρου, αποφάσισε όπως αναφέραμε τη «συγκράτηση» των μισθών των εργαζομένων της – κάτι που είχε σαν αποτέλεσμα τη μείωση των πραγματικών αμοιβών στη βιομηχανία της χώρας κατά 14% από το χρόνο εισόδου της στην Ευρωζώνη, οπότε την αύξηση της ανταγωνιστικότητας της.

Έτσι, σε συνδυασμό με την έντονα επεκτατική πολιτική της μέσω των μεγάλων επιχειρήσεων της (με τη βοήθεια της διαφθοράς των ξένων κυβερνήσεων), κατόρθωσε να καταλάβει την πρώτη θέση στην Ευρώπη – καθώς επίσης στις εξαγωγές παγκοσμίως (την τρίτη στις πωλήσεις πολεμικού εξοπλισμού).

Αντίθετα, οι Η.Π.Α. προσπάθησαν ατυχώς να μεγεθύνουν το ΑΕΠ τους εσωτερικά, μέσω της καταναλωτικής επέκτασης των αμερικανικών νοικοκυριών, στα οποία προσέφεραν τη δυνατότητα (ακόμη και στα πολύ χαμηλά εισοδηματικά στρώματα) να χρεωθούν και να κερδοσκοπήσουν – με τη βοήθεια των χαμηλών επιτοκίων δανεισμού, της αυξημένης ποσότητας χρήματος και της αγοράς κατοικιών (ενυπόθηκα δάνεια χαμηλής εξασφάλισης κλπ.).

Εκείνη ακριβώς την εποχή, η Βραζιλία ανακοίνωσε ότι, δεν χρειάζεται πλέον τη στήριξη του ΔΝΤ, λόγω της θετικής οικονομικής της ανάπτυξης – σαν αποτέλεσμα της αύξησης των τιμών των ενεργειακών και λοιπών πρώτων υλών παγκοσμίως (η χώρα διαθέτει τεράστιες πλουτοπαραγωγικές πηγές). Ο υπουργός οικονομικών του μεγαλύτερου κράτους της Λατινικής Αμερικής είπε τότε τα εξής:

«Το καταστατικό του ΔΝΤ προβλέπει τη στήριξη, με στόχο την καταπολέμηση των κρίσεων του εμπορικού ισοζυγίου, καθώς επίσης του ισοζυγίου εξωτερικών συναλλαγών. Η συγκεκριμένη βοήθεια δεν είναι πλέον αναγκαία για τη Βραζιλία».

Στη συνέχεια (Απρίλιος του 2006), διενεργήθηκε το καθιερωμένο ανοιξιάτικο συμβούλιο της Παγκόσμιας Τράπεζας και του ΔΝΤ στην Ουάσιγκτον (τα κτίρια τους συνορεύουν με το Λευκό Οίκο και συνδέονται μεταξύ τους). Οι δύο διεθνείς «οργανισμοί» βίωναν τη μεγαλύτερη κρίση στην ιστορία τους – όπου στην περίπτωση του ΔΝΤ, η κρίση ήταν πολύ πιο εμφανής.

Το «Ταμείο» δεν είχε καταφέρει ακόμη να ξεπεράσει τα προβλήματα που του είχαν δημιουργηθεί, μετά τον καταστροφικό χειρισμό της ασιατικής κρίσης (1997) εκ μέρους του. “Τότε, το ΔΝΤ έχασε ολοσχερώς τη νομιμοποίηση του”, σύμφωνα με τον αντιπρόεδρο του κέντρου παγκόσμιας ανάπτυξης.

Ειδικότερα, από την ασιατική κρίση και μετά, οι βασικοί «πελάτες» του ΔΝΤ, όπως η Ταϊλάνδη, οι Φιλιππίνες, η Κίνα και η Ινδία, φοβόντουσαν να ζητήσουν νέα δάνεια, διατηρώντας ακόμη νωπή στις μνήμες τους την καταστροφή του παρελθόντος – τα οδυνηρά επακόλουθα δηλαδή των τρομακτικών προγραμμάτων απελευθέρωσης των χρηματοπιστωτικών αγορών τους, τα οποία είχαν αποδεχθεί, μετά από «υπόδειξη» του ΔΝΤ, πολλές ασιατικές χώρες (ανάλυση).

Επί πλέον αυτών, είχε προστεθεί μία εντυπωσιακή «κίνηση» αρκετών κρατών της Λατινικής Αμερικής, υπό την ηγεσία της Βραζιλίας και της Αργεντινής, με στόχο την ολοσχερή αποπληρωμή των δανείων του ΔΝΤ. Τελικός στόχος τους ήταν η ολική απεξάρτηση τους από το Ταμείο, το οποίο ήταν εξαιρετικά μισητό σε ολόκληρη την περιοχή.

Ουσιαστικά λοιπόν επρόκειτο για ένα καθαρό «μποϊκοτάρισμα» του ΔΝΤ – για ένα «εμπάργκο» καλύτερα, εκ μέρους μερικών εκ των μεγαλύτερων «πελατών» του. Το γεγονός αυτό είχε οδηγήσει το ΔΝΤ σε μία έντονη κρίση «προϋπολογισμού», αφού η λειτουργία του, τις τελευταίες δύο δεκαετίες, χρηματοδοτούταν όλο και περισσότερο από τις πληρωμές των χρεών των «πελατών» του. Το ΔΝΤ υπολόγιζε ότι, οι εισπράξεις του (τόκοι και χρηματοπιστωτικά έξοδα), θα μειωνόταν από 3,19 δις $ το 2005, στα 1,39 δις $ το 2006 – ενώ μέχρι το 2009 θα περιορίζονταν άλλο τόσο, εάν δεν λάβαινε έγκαιρα τα μέτρα του.

Η Παγκόσμια Τράπεζα τώρα ήταν επίσης σε δυσχερή οικονομική θέση – αν και δεν κατηγορούταν, όπως το ΔΝΤ, για την αποτυχία στην Ασία ή για «μεθοδεύσεις», ανάλογες με αυτές του Ταμείου. Όμως οι συνολικές εισπράξεις της, από τόκους και χρηματοπιστωτικά έσοδα, είχαν περιορισθεί ανησυχητικά – από 8,1 δις $ το 2001, στα 4,4 δις $ το 2004. Επίσης, τα έσοδα της από επενδύσεις ήταν μειωμένα – από 1,5 δις $ το 2001, στα 304 εκ. $ το 2004.

Η Κίνα, η Ινδονησία, το Μεξικό, η Βραζιλία και πολλές άλλες «ανεπτυγμένες αναπτυσσόμενες» χώρες, αναζητούσαν ήδη νέους χρηματοδότες. Η ανάγκη λοιπόν των δύο «εργαλείων» του Bretton Woods να ενεργοποιηθούν στις ανεπτυγμένες δυτικές οικονομίες, μετά την εκδίωξη τους από τις αναπτυσσόμενες, ήταν επιτακτική – λόγω της οικονομικής «δυσπραγίας», στην οποία βρέθηκαν οι δύο αυτοί οργανισμοί το 2005.

Έτσι φτάσαμε στο Σεπτέμβρη του 2008, όπου καταγράφηκε η χρεοκοπία της Lehman Brothers, η οποία θεωρήθηκε από πολλούς σαν το μεγαλύτερο λάθος του αιώνα – ένα από τα μεγαλύτερα σφάλματα της κυβέρνησης των Η.Π.Α., μετά την αδυναμία τους να «προσαρτήσουν» τη Ρωσία, όταν χρεοκόπησε (άρθρο). Ήταν όμως σφάλμα ή απλά μία πανέξυπνη στρατηγική κίνηση στην παγκόσμια σκακιέρα; Το «πάτημα του κόκκινου πλήκτρου» ίσως, με το οποίο ξεκίνησε η αντίστροφη μέτρηση;

Η τράπεζα θα μπορούσε να είχε διασωθεί μόλις με 10 δις $. Εν τούτοις, η αμερικανική κυβέρνηση δεν συμφώνησε – κάτι που έχει θεωρηθεί σαν το αποτέλεσμα της έχθρας του τότε Υπουργού Οικονομικών και πρώην διευθυντή της Goldman Sachs, με το γενικό διευθυντή της Lehman. Δεν μοιάζουν όμως όλα αυτά αλήθεια με κινήσεις «αντιπερισπασμού» των αντιπάλων; Κυρίως των Ευρωπαίων (Γερμανία), οι οποίοι έχασαν δισεκατομμύρια από την κρίση των ενυπόθηκων δανείων χαμηλής εξασφάλισης των Η.Π.Α.;

Ενδεχομένως λοιπόν να ήταν μόνο «προπέτασμα καπνού» για τις χώρες που ζημιώθηκαν (εξαπατήθηκαν) από τη Lehman και τις Η.Π.Α. – οι οποίες πιθανότατα «διέσπειραν» ηθελημένα το πρόβλημα τους παγκοσμίως, με απώτερο ίσως στόχο να το επιλύσουν, επιβαρύνοντας ισομερώς όλους τους υπόλοιπους «συμμάχους» τους.

Ας σημειωθεί εδώ ότι, στις Η.Π.Α. η Lehman δεν διέθετε κανενός είδους προϊόντα σε ιδιώτες. Ήταν η πλέον διεθνής όλων των αμερικανικών επενδυτικών τραπεζών, αφού το 50% των συνολικών δραστηριοτήτων της ήταν εκτός Η.Π.Α. – οπότε η χρεοκοπία της δεν αποτελούσε πρόβλημα για τη χώρα.

Σε κάθε περίπτωση, η Γερμανία θεώρησε τότε πως δέχθηκε πολεμική επίθεση με οικονομικά όπλα, παρομοιάζοντας την με την κήρυξη του Πρώτου Παγκοσμίου Οικονομικού Πολέμου – ενώ στα τέλη του 2008 είχε εκλεγεί στην προεδρία της Αμερικής ο B. Obama, ο οποίος συνετέλεσε τα μέγιστα στον «εφησυχασμό» των Ευρωπαϊκών κυβερνήσεων.

Επίσης της κοινής γνώμης, μετά τις τεράστιες απώλειες από τη μεγαλύτερη ληστεία όλων των εποχών που υπέστησαν – όπου οι περισσότεροι θεώρησαν πως επιλέχθηκε με κριτήριο την καταγωγή του, έτσι ώστε να κάνει τη «βρώμικη δουλειά» (με την έννοια πως τυχόν αντιδράσεις των Ευρωπαίων συμμάχων της υπερδύναμης θα θεωρούνταν ρατσιστικές).

Ουσιαστικά δε το 2009 πραγματοποιήθηκε η «άλωση» της Ανατολικής Ευρώπης από το ΔΝΤ (Ουγγαρία, Ουκρανία, Ρουμανία, Λετονία κλπ.), το οποίο ανέλαβε τη μία μετά την άλλη χώρα «υπό την προστασία» του – κάτι που δεν θα είχε συμβεί, εάν δεν είχε προηγηθεί η χρεοκοπία της Lehman Brothers και η χρηματοπιστωτική κρίση που προκάλεσε.

Έτσι διευκολύνθηκε η διεύρυνση του ΝΑΤΟ, η περικύκλωση της Ρωσίας, καθώς επίσης οι μετέπειτα προσπάθειες να απομακρυνθεί η Ουκρανία από την επιρροή της ρωσικής κυβέρνησης (ανάλυση).

Το σενάριο συνωμοσίας των Η.Π.Α.

Στις αρχές του 2009, οι αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες αποφασίζουν να επέμβουν ενεργητικά στα εσωτερικά θέματα της Ελλάδας, με στόχο να βοηθήσουν τόσο το ΔΝΤ, όσο και τους εντολείς του (Παγκόσμια Τράπεζα, Καρτέλ, Hedge Funds κλπ.), να δημιουργήσουν ένα «ρήγμα» στο τείχος της Ευρωζώνης – μία κερκόπορτα καλύτερα για την κερδοσκοπική είσοδο τους, με τη βοήθεια ενός Δούρειου Ίππου.

Η απόφαση τους αυτή έχει επίσης «εθνική χροιά», αφού έχουν την άποψη ότι, πρέπει με κάθε θυσία να εμποδιστεί η Γερμανία – η οποία υποθέτουν πως θέλει να κατακτήσει οικονομικά την Ευρώπη, με στόχο την παγκόσμια ηγεμονία. Εκτός αυτού, θέλουν να εμποδίσουν την προσέγγιση της Ελλάδας με τη Ρωσία, μέσω της συμφωνίας του αγωγού «Μπουργκάς Αλεξανδρούπολη» – λόγω του οποίου μάλλον ανατράπηκε ο τότε πρωθυπουργός, εκβιαζόμενος να χάσει τις εκλογές.

Στα πλαίσια αυτά, καταφέρνουν να «εγκλωβίσουν» τον πρωθυπουργό της Ελλάδας (Καραμανλή), ο οποίος είναι αντιμέτωπος με ένα ευρύ φάσμα διαφθοράς και διαπλοκής αρκετών στελεχών της κυβέρνησης του – όντας εκ των πραγμάτων εύκολο να εκβιαστεί.

Έτσι λοιπόν, σε μυστικές συναντήσεις μαζί του, καθώς επίσης με τον μελλοντικό αντικαταστάτη του (Παπανδρέου), όπως και με τον κεντρικό τραπεζίτη της Ελλάδας, με τη συμμετοχή της αμερικανικής κυβέρνησης και άλλων ισχυρών παραγόντων των Η.Π.Α., όπως των διεθνούς εμβέλειας χρηματιστών της, οργανώνουν μεθοδικά τα στάδια της χρεοκοπίας της χώρας.

Άλλωστε η εμπειρία τους από την ενδοτική κυβέρνηση της Αργεντινής και όχι μόνο, είναι αρκετή για να εξασφαλίσει την επιτυχία του σχεδίου τους. Όπως και πριν από τη χρεοκοπία της Αργεντινής, οι συναντήσεις γίνονται κρυφά στη Νέα Υόρκη, με την διακριτική παρουσία χρηματιστών «τύπου» Paulson και Soros – οι οποίοι, εκπαιδευμένοι τέλεια στη «χειραγωγημένη κερδοσκοπία», βοηθούν τις διαδικασίες.

Το σχέδιο προβλέπει την ξαφνική παραίτηση του πρωθυπουργού, ταυτόχρονα με την ανακοίνωση ενός προγράμματος λιτότητας της Ελλάδας – το οποίο αφενός μεν αιτιολογεί πιστευτά την παραίτηση του, αφετέρου «προδιαθέτει» τις αγορές να οργανώσουν έγκαιρα μία μελλοντική επίθεση (όπως, για παράδειγμα, αγοράζοντας πάμφθηνα ασφάλιστρα κινδύνου, CDS δηλαδή, τα οποία στοιχηματίζουν στη χρεοκοπία).

Οργανώνεται επίσης η διαδοχή του πρωθυπουργού από έμπιστο τους (Παπανδρέου), ο οποίος αναλαμβάνει την αποστολή να παγιδεύσει τη Γερμανία, με τη βοήθεια ενός μάλλον εύπιστου, εάν όχι ενδοτικού νέου υπουργού οικονομικών – μέσα από μία σειρά προδιαγεγραμμένων πρωτοβουλιών.

Πρώτη από αυτές είναι η εντολή στην Τράπεζα της Ελλάδος να ανακοινώσει πριν από τις εκλογές, δήθεν μυστικά, μία μελέτη, η οποία διογκώνει τα προβλήματα της Ελληνικής οικονομίας αυθαίρετα – λίγους μήνες αργότερα, να επιτρέψει κρυφά την «πώληση» ανοιχτών κερδοσκοπικών συμβολαίων, άνω των θεσμοθετημένων τριών ημερών (Τ+10).

Ο νέος πρωθυπουργός λοιπόν κερδίζει με την προσχεδιασμένη μεγάλη πλειοψηφία τις εκλογές, ενώ ο υπουργός του, λίγες ημέρες αργότερα, έχει την «εντιμότητα» να προειδοποιήσει τη στατιστική υπηρεσία της Ευρωζώνης, σε σχέση με το ότι η χώρα του θα έχει πολύ μεγαλύτερο έλλειμμα από το προβλεπόμενο – μεταξύ άλλων λογιστικών «τεχνασμάτων», μεταφέροντας έσοδα στο 2010 και δαπάνες στο 2009.

Σε κάθε περίπτωση, έχει τεκμηριωθεί πλέον πως το έλλειμμα δεν ήταν σε καμία περίπτωση στο 15,6% του ΑΕΠ που τοποθετήθηκε – αλλά χαμηλότερο του 10%, όπως συνέβη και σε άλλες χώρες. Με δεδομένο δε το ότι, εκείνη την εποχή η Ελλάδα είχε ένα από τα χαμηλότερα συνολικά (δημόσιο και ιδιωτικό) χρέη της Ευρώπης, οι τράπεζες της ήταν υγιείς, το δημόσιο χρέος της δεν ήταν μεγαλύτερο από αυτό της Ιταλίας ή του Βελγίου, ενώ δεν υπέφερε από κρίση ακινήτων όπως η Ιρλανδία και η Ισπανία, δεν υπήρχε προφανώς κανένας αντικειμενικός λόγος χρεοκοπίας της.

Εν τούτοις, ο Γερμανός γενικός διευθυντής της Eurostat (ο οποίος δεν γνωρίζει ότι, ο Έλληνας συνάδελφός του είναι παράλληλα στην υπηρεσία του ΔΝΤ), έχοντας τις δικές του εντολές από την πατρίδα του, πέφτει στην καλοστημένη παγίδα – θεωρώντας ότι, η Ελληνική «παρατυπία» εξυπηρετεί τα μέγιστα τα συμφέροντα και τους στόχους της Γερμανίας.

Αμέσως μετά ο Έλληνας υπουργός οικονομικών ξεκινάει τον έντεχνο διασυρμό της χώρας του, αναφερόμενος στα εγκληματικά λάθη της προηγούμενης κυβέρνησης, στην παραποίηση των λογιστικών της στοιχείων κλπ. – ενώ δεν αποφασίζει να χρησιμοποιήσει οικονομικά εργαλεία, όπως για παράδειγμα τα Εθνικά Ομόλογα (ανάλυση), τα οποία θα διευκόλυναν τη χρηματοδότηση της πατρίδας του.

Στη συνέχεια, παρομοιάζει την Ελλάδα με τον Τιτανικό (ο οποίος προσέκρουσε στα βράχια λόγω ανικανότητας του κυβερνήτη του και βούλιαξε), αρνείται διαφόρων μορφών χρηματοδοτήσεις και δάνεια, «προκαλεί» τις εταιρείες αξιολόγησης, κατηγορεί συλλήβδην τους Έλληνες ως εκ γενετής φοροφυγάδες και άλλα πολλά – τα οποία επιδεινώνουν ραγδαία την οικονομική κατάσταση της Ελλάδας, ενώ την οδηγούν σε μία αδικαιολόγητη κρίση δανεισμού (αλλεπάλληλες δυσμενείς αξιολογήσεις, αύξηση των επιτοκίων κλπ.).

Με όλες αυτές τις ενέργειες δημιουργούνται οι κατάλληλες προϋποθέσεις, οι οποίες διευκολύνουν τον πρωθυπουργό να περάσει στο επόμενο μέρος του σχεδίου των Η.Π.Α. –στην απειλή της Ευρωζώνης, λέγοντας ότι θα καλέσει το ΔΝΤ για να επιλύσει τα προβλήματα της χώρας του. Μία κίνηση όμως, η οποία έγινε μάλλον πρόωρα, αφού τα επιτόκια δανεισμού ήταν μόλις στα επίπεδα του 5% – θέτοντας σε κίνδυνο το αμερικανικό σχέδιο.

Δυστυχώς για την ίδια, η Γερμανία αποδεικνύεται ακόμη μία φορά κατώτερη των περιστάσεων, αφού δεν μπορεί να αξιολογήσει ότι, ο απώτερος στόχος είναι η διευκόλυνση της εισβολής του ΔΝΤ στην Ευρωζώνη – επίσης η Γαλλία, η οποία δεν φαίνεται να διαθέτει την καλύτερη πολιτική ηγεσία της ιστορίας της.

Έτσι λοιπόν η Ευρωζώνη πέφτει στην παγίδα, αποδεχόμενη τη συμμετοχή του ΔΝΤ στη «διάσωση» της Ελλάδας, το δημόσιο χρέος της οποίας τότε ήταν περίπου όσο της Ιταλίας – στο 120% του ΑΕΠ της, ενώ το συνολικό χρέος της, δημόσιο και ιδιωτικό, μόλις στο 250%, όσο περίπου της Γερμανίας.

Κατ’ επέκταση, ο Έλληνας πρωθυπουργός ολοκληρώνει και το δεύτερο στάδιο της βρώμικης αποστολής του, με διάγγελμα του από το Καστελόριζο – ενδεχομένως καλοπροαίρετα, εάν πράγματι πίστευε ότι εξυπηρετούσε παράλληλα τα συμφέροντα και της δικής του χώρας. Με δεδομένη πάντως την τεράστια σημασία του μικρού νησιού για την Ελληνική ΑΟΖ, δεν μπορεί παρά να είναι καχύποπτος κανείς, όσον αφορά τη συγκεκριμένη επιλογή – ευχόμενος να είναι τυχαία.

Το επόμενο στάδιο είναι η σκόπιμη μη εφαρμογή όλων των προγραμμάτων της Τρόικας (ουσιαστικά του ΔΝΤ, αφού μόνο αυτό είχε την κατάλληλη τεχνογνωσία), παρά την ψήφιση τους από τη Βουλή – καθώς επίσης η περαιτέρω διόγκωση ελλειμμάτων και χρεών, έτσι ώστε να αποτύχουν όλα τα προγράμματα διάσωσης και να διαιωνισθεί η παραμονή του ΔΝΤ στην Ελλάδα. Ενδεχομένως για να διευκολυνθεί η είσοδος του στις υπόλοιπες χώρες του Νότου, οι οποίες δεν θα χρειάζονταν την Τρόικα, εάν δεν είχε προηγηθεί η ελληνική περιπέτεια – πρώτα στη «σύμμαχο» Ιρλανδία και μετά στην Πορτογαλία.

Απώτερος στόχος είναι φυσικά η επίθεση στη Γερμανία και η εξασφάλιση της συνέχισης της αμερικανικής ηγεμονίας στην Ευρώπη, με πρωθυπουργούς «ύπατους αρμοστές» – αφού προηγουμένως θα έχει επιτευχθεί η αποδυνάμωση των Τευτόνων, μέσα από πακέτα στήριξης, μηχανισμούς διάσωσης κλπ. Όταν οι τελευταίες αυτές λεπτομέρειες της συνωμοσίας γίνονται τυχαία γνωστές στο διευθυντή του ΔΝΤ, συλλαμβάνεται για να μην την αποκαλύψει στη χώρα του – ενώ απελευθερώνεται στη συνέχεια, παραμένοντας όμηρος όμως με άλλα «στοιχεία», όπως και ο Έλληνας πρωθυπουργός.

Παράπλευρο μέρος του σχεδίου είναι πιθανότατα η διατήρηση του ευρώ, αλλά σε μία ελεγχόμενη ισοτιμία με το δολάριο – επίσης η κερδοσκοπία, η λεηλασία του υπερβάλλοντος πλούτου της Ευρωζώνης, η αμυντική οικονομική θωράκιση της Δύσης απέναντι στην Κίνα και στη Ρωσία, όπως και πολλά άλλα.

Στα πλαίσια αυτά, ο Ελληνικός Δούρειος Ίππος διατηρείται σταθερά στα όρια της χρεοκοπίας, τουλάχιστον μέχρι να ολοκληρωθεί το σχέδιο της υπερδύναμης – έτσι ώστε να μπορεί να χρησιμοποιείται σαν μοχλός πίεσης ή απειλής της Γερμανίας, στην περίπτωση που θα αντιλαμβανόταν την παγίδα.

Τέλος, η δημιουργία της ομάδας των Πολιτών που τοποθετήθηκαν από την αρχή εναντίον των μνημονίων, ήταν πιθανότατα προσχεδιασμένη – αφού έτσι δεν θα ξέφευγε ποτέ η Ελλάδα από την κρίση, επειδή δεν θα υιοθετούσε καμία πραγματική μεταρρύθμιση, παρά μόνο τις καταστροφικές (μειώσεις μισθών, αυξήσεις φόρων κλπ.)

Το σενάριο συνωμοσίας της Γερμανίας 

Μετά το ξέσπασμα της χρηματοπιστωτικής κρίσης, η οποία κόστισε τεράστια ποσά στις τράπεζες της Γερμανίας (μόνο τα «ανοιχτά» ομόλογα της Commezbank ξεπερνούν τα 800 δις €), η μερκαντιλίστρια καγκελάριος αντιλαμβάνεται ότι, οι Η.Π.Α. ευρίσκονται σε πορεία παρακμής – οπότε δίνεται η ανέκαθεν αναμενόμενη ευκαιρία στη χώρα της να επικρατήσει οικονομικά στην Ευρώπη, με απώτερο στόχο αφενός μεν την απεξάρτηση της από τις Η.Π.Α. (δεν έχει Σύνταγμα και είναι ουσιαστικά προτεκτοράτο της υπερδύναμης), αφετέρου την παγκόσμια κυριαρχία.

Στα πλαίσια αυτά η Γερμανία θεωρεί εύλογα ότι, η ιδανική υποψήφια χώρα για τον παραδειγματισμό των υπολοίπων εταίρων της, έτσι ώστε να πειθαρχήσουν στις δικές της εντολές, καθώς επίσης να υποταχθούν στις ηγετικές της βλέψεις, είναι η χώρα μας.

Η Ελλάδα είναι εντελώς ανοργάνωτη και απείθαρχη, σε αντίθεση με το δικό της οργανωμένο, αστυνομικό κράτος, ενώ κυριαρχείται από μία διεφθαρμένη πολιτική και οικονομική ελίτ – διαφθορά που μπορούν να τεκμηριώσουν οι δικοί της διαφθορείς (Siemens, Ferrostal κλπ.), χρησιμοποιώντας την για εκβιασμούς. Ταυτόχρονα είναι αρκετά χρεωμένη, με μία εξαιρετικά ανεπαρκή ηγεσία – συνθήκες που διευκολύνουν σε μεγάλο βαθμό τα σχέδια της. 

Έτσι λοιπόν, αρχές του 2009, η Γερμανία ξεκινά μία εκστρατεία διασυρμού της Ελλάδας απέναντι στα μάτια όλων των υπολοίπων – με τη συμμετοχή κάποιων διατεταγμένων ΜΜΕ, τα οποία ακολουθούν πιστά τις «υποδείξεις» της κυβέρνησης τους.

Με τη βοήθεια δε κάποιων Ελλήνων πολιτικών, οι οποίοι μάλλον παίζουν διπλό παιχνίδι, κατηγορεί τους Έλληνες ως φοροφυγάδες, τεμπέληδες, διεφθαρμένους, απατεώνες κλπ. – παρά το ότι γνωρίζει ότι, οι Έλληνες φορολογούνται πολύ περισσότερο από τους Γερμανούς, με κριτήριο την φορολογική ανταποδοτικότητα (μόνο για την Υγεία και την Παιδεία οι Έλληνες ιδιώτες δαπανούν ποσά ίσα με το 10% του ΑΕΠ, όταν οι Γερμανοί απολύτως τίποτα).

Πείθει δε τον πρωθυπουργό της Ελλάδας να δηλώσει επίσημα στο εξωτερικό ότι, κυβερνάει μία χώρα διεφθαρμένων – έτσι ώστε να εξευτελίσει τους Έλληνες και να τους θυματοποιήσει, με στόχο να τους μετατρέψει σε άβουλα υποχείρια της.

Αργότερα, αφού ο Γερμανός γενικός διευθυντής της Eurostat «συνεργεί» στην τεχνητή διόγκωση των ελλειμμάτων της Ελλάδας, με αποτέλεσμα να βρεθεί η χώρα στο μάτι του κυκλώνα, η Γερμανία ενισχύει συνεχώς τη θέση της απέναντι σε όλες τις άλλες χώρες της Ευρωζώνης – ενώ τα ΜΜΕ χαρακτηρίζουν την κυρία Merkel σαν τη «σιδερένια καγκελάριο».

Η αντιπαράθεση της Ελλάδας με την Ευρωζώνη μετατρέπεται πλέον σε διαμάχη Ελλάδας και Γερμανίας, ενώ όλες οι κρίσιμες αποφάσεις για το μέλλον της Ευρωζώνης λαμβάνονται από το Γερμανό υπουργό οικονομικών – από τον κύριο Αδόλφο Σόιμπλε, ο οποίος καταργεί ουσιαστικά το Ecofin και δημιουργεί άτυπα το δικό του Euro Group. Στα πλαίσια αυτά, το δημόσιο χρέος της Ελλάδας προς τις γερμανικές και γαλλικές τράπεζες μεταφέρεται σταδιακά στους Ευρωπαίους Πολίτες (γράφημα) – ενώ εμποδίζεται η χρεοκοπία της χώρας, παρά το ότι ήταν η ιδανικότερη τότε λύση.

Δυστυχώς όμως για τη Γερμανία, η οποία μάλλον υποτιμάει τη χρηματοπιστωτική υπεροχή της υπερδύναμης, ο Έλληνας πρωθυπουργός, παρά το ότι εμφανίζεται συναινετικός με την καγκελάριο, εκτελεί κρυφά εντολές των Η.Π.Α. – ενώ το ΔΝΤ, κρυμμένο πίσω από την Τρόικα, αναλαμβάνει ουσιαστικά τη σκιώδη εξουσία, κατευθύνοντας τα πιόνια του με μεγαλύτερη μαεστρία.

Κατ’ επακόλουθο, η επίθεση στην Ευρωζώνη κλιμακώνεται, τα επιτόκια δανεισμού των χωρών της αυξάνονται, ενώ η Γερμανία χάνει όλο και περισσότερους από τους συμμάχους της – αφού φαίνεται ότι, σε αντίθεση με τις Η.Π.Α., δεν έχει ολοκληρωμένο επιχειρησιακό σχέδιο.

Η Πορτογαλία ακολουθεί την Ιρλανδία, εμφανίζεται ενδιάμεσα η Ισπανία, η Ιταλία αντιμετωπίζει τη μετωπική επίθεση των αγορών, οι μεγάλες Γαλλικές τράπεζες αποδεικνύονται πολύ πιο αδύναμες από όσο υπολογιζόταν, η ΕΚΤ διαφοροποιείται, και ορισμένα στελέχη της Γερμανίας εγκαταλείπουν το πλοίο – για παράδειγμα, ο υποψήφιος Γερμανός για την προεδρεία της ΕΚΤ.

Εν τούτοις, η Γερμανία καταφέρνει να ανακτήσει το χαμένο έδαφος – αφενός μεν σύροντας την Ελλάδα στην υπογραφή του PSI, όπου η χώρα μας έπαψε πλέον να έχει τη δυνατότητα της μετατροπής του χρέους της σε εθνικό νόμισμα, αφετέρου με τη δήλωση του προέδρου της ΕΚΤ, σύμφωνα με την οποία θα έκανε τα πάντα για το ευρώ. Τα επιτόκια δανεισμού της Ευρωζώνης υποχωρούν αμέσως, οπότε δεν διευρύνεται η κρίση δανεισμού τις άλλες χώρες – ενώ οι ισπανικές τράπεζες ενισχύονται απ’ ευθείας από την ΕΚΤ, με αποτέλεσμα να αποφευχθεί η εισβολή του ΔΝΤ. 

Όσον αφορά την Ελλάδα, εγκαθίσταται μία κυβέρνηση (2012) που δηλώνει υποταγή στις απαιτήσεις της Γερμανίας – αποστασιοποιούμενη αργότερα από το ΔΝΤ, οπότε από τις Η.Π.Α. Η Γερμανία όμως, διαπιστώνοντας πως παύει να τηρεί πιστά τις δεσμεύσεις της, μετά τις Ευρωεκλογές, τραβάει το χαλί κάτω από τα πόδια της, αρνούμενη την επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής που της είχε υποσχεθεί – με αποτέλεσμα να έλθει η αριστερά στην εξουσία.

Στη συνέχεια η νέα κυβέρνηση, μετά από μία ανόητη προσπάθεια να συγκρουσθεί μετωπικά με τη Γερμανία, χωρίς κανένα όπλο, χωρίς καμία ικανότητα και χωρίς συμμάχους, υποτάσσεται με τη σειρά της στην καγκελάριο – με την υπογραφή της συνθήκης της 13ης Ιουλίου, η οποία είναι κατά πολύ χειρότερη από τη συνθήκη των Βερσαλλιών που αναγκάσθηκε να υπογράψει η Γερμανία, όταν ηττήθηκε κατά κράτος. 

Η Γερμανία λοιπόν κέρδισε ακόμη μία μάχη, με ουσιαστικό αντίπαλο τις Η.Π.Α., αφού κατάφερε να ανεξαρτητοποιήσει την Ευρωζώνη από τις αγορές, καθώς επίσης να υποτάξει πλήρως την Ελλάδα – χωρίς όμως να είναι σίγουρη πως δεν θα αναζωπυρωθεί η ελληνική πυρκαγιά, με τη βοήθεια των Η.Π.Α. 

Τέλος, αν και θεωρείται δική της κίνηση η τοποθέτηση του μελλοντικού διαδόχου του σημερινού πρωθυπουργού, η αποστολή του οποίου σύντομα ολοκληρώνεται με την ψήφιση των νόμων του τρίτου μνημονίου, έτσι ώστε να είναι σίγουρη πως θα εφαρμοσθούν πιστά όλα όσα θα έχουν θεσμοθετηθεί, υπάρχουν αμφιβολίες – αφού θεωρείται απίθανο να μην αντιδράσουν οι Η.Π.Α., παρά την οικονομική και στρατιωτική αποδυνάμωση τους λόγω των πολλαπλών πολεμικών τους μετώπων (Ρωσία, Κίνα, Γερμανία).

Επίλογος 

Είναι φανερό ότι, η Γερμανία δέχεται μία δεύτερη επίθεση από τις Η.Π.Α., σε οικονομικό επίπεδο, κρίνοντας από το σκάνδαλο της Volkswagen, το οποίο υπολογίζεται πως θα της κοστίσει πάνω από 90 δις € – ενώ θα ακολουθήσουν και άλλες βιομηχανίες αυτοκινήτων της, όπως η BMW, οι οποίες εφαρμόζουν ανάλογα συστήματα εξαπάτησης. 

Επί πλέον θα δεχθεί επιθέσεις σε άλλα αδύναμα σημεία της, όπως στις τράπεζες, με πιθανότερο πρώτο υποψήφιο τη Deutsche Bank – την πλέον μοχλευμένη και επικίνδυνη τράπεζα του πλανήτη. Με δεδομένη δε την κακή οικονομική κατάσταση των τοπικών τραπεζών της, καθώς επίσης τα τεράστια χρέη των ομοσπονδιακών κρατιδίων της, δεν αποτελεί δύσκολο αντίπαλο για την υπερδύναμη – η οποία υπενθυμίζουμε ότι, διαθέτει τη μεγαλύτερη στρατιωτική βάση της παγκοσμίως, δυναμικότητας 50.000 ατόμων, στην καρδιά της Γερμανίας. 

Όσον αφορά την Ελλάδα, η πρόσφατη επικοινωνία του υπουργού οικονομικών των Η.Π.Α. με τον Έλληνα ομόλογο του, τεκμηριώνει πως το ΔΝΤ δεν έχει καμία διάθεση να αποσυρθεί από τη χώρα μας – οπότε, κατ’ επέκταση, από την Ευρωζώνη. Απώτερος στόχος άλλωστε της υπερδύναμης παραμένει η δημιουργία του οικονομικού ΝΑΤΟ – ενδεχομένως στα πρότυπα της ευρωπαϊκής νομισματικής ένωσης, με κοινό νόμισμα το δολάριο ή με κάποιο καινούργιο, πόσο μάλλον αφού έχει προσεγγισθεί η 1:1 ισοτιμία του με το ευρώ. 

Από την άλλη πλευρά, με το ευρώ να κλυδωνίζεται επικίνδυνα, η Γερμανία ίσως επιλέξει είτε την εισαγωγή διπλών νομισμάτων στο Νότο, οπότε να παραμείνει το ευρώ στο Βορά, είτε την υιοθέτηση του μάρκου – κάτι που υποψιαζόμαστε από την οργάνωση ειδικών συζητήσεων στην Ευρώπη, με θέμα τα παράλληλα νομίσματα (Plan B), δήθεν προς όφελος των χωρών του Νότου, καθώς επίσης ως αντιστάθμισμα στην πολιτική λιτότητας! 

Επομένως η ιστορία συνεχίζεται, ενώ έχει έλθει ίσως η εποχή όπου, αφού η υπερδύναμη έχει εκμεταλλευτεί την οικονομική ανάπτυξη της Ευρώπης, θα ακολουθήσει το δεύτερο στάδιο του αρχικού σχεδίου: η διάλυση της, η απορρόφηση της καλύτερα από τις Η.Π.Α., έτσι ώστε να εξασφαλισθεί η παγκόσμια ηγεμονία τους. Φυσικά πρόκειται για ένα σενάριο που δεν έχουμε τη φιλοδοξία ή την ικανότητα να τεκμηριώσουμε – παραμένοντας απλά στην καταγραφή ορισμένων γεγονότων, υποθέσεων και προβλέψεων.

Πηγή : http://www.analyst.gr