Η βόμβα του παγκοσμίου χρέους

Εάν οι ελίτ πιστεύουν ότι θα κρύβεται στο διηνεκές το πρόβλημα πίσω από την Ελλάδα, κάνουν μεγάλο λάθος – ενώ το γεγονός ότι, η Κίνα ξεκίνησε να πουλάει μαζικά τα ομόλογα των Η.Π.Α, είναι ένα σημάδι της επερχόμενης καταιγίδας. 

Μπορεί η Ελλάδα να συνεχίζει να βρίσκεται στη δίνη του κυκλώνα, με τη δαμόκλειο σπάθη της χρεοκοπίας, καθώς επίσης της εξόδου της από το ευρώ περισσότερο επίκαιρη από ποτέ, κανένας όμως δεν μπορεί να την κατηγορήσει ότι θέτει σε κίνδυνο την παγκόσμια οικονομία – αφού το χρέος της αντιπροσωπεύει ένα ελάχιστο ποσοστό του συνολικού, το οποίο είναι ασφαλώς αμελητέο απέναντι στα συνεχώς αυξανόμενα βουνά χρεών στον πλανήτη (άρθρο). 

Πόσο μάλλον όταν πολύ μεγαλύτερες χώρες, όπως η Ιαπωνία, η Ιταλία ή η Ισπανία, έχουν οδηγηθεί ήδη στο σπιράλ του θανάτου – χωρίς να εξαιρούνται οι Η.Π.Α., οι οποίες μπορούν ακόμη να εξυπηρετούν τα τεράστια χρέη τους, δημόσια και ιδιωτικά, λόγω της θέσης του δολαρίου, ως το ηγετικό παγκόσμιο αποθεματικό νόμισμα. 

Σε κάθε περίπτωση, η βόμβα του χρέους θα εκραγεί αργά ή γρήγορα – ενώ όσο μεγαλύτερο είναι το μερίδιο της κάθε χώρας, τόσο πιο καταστροφική θα αποδειχθεί για όλες τις υπόλοιπες. 

Στο επόμενο γράφημα, φαίνεται το ΑΕΠ της κάθε χώρας, ενώ η ανοιχτή σκιά αντιστοιχεί στην πλέον πρωτόγονη οικονομική δραστηριότητα (γεωργία), η μεσαία στη βιομηχανία και η πιο σκούρα στις υπηρεσίες – οι οποίες χαρακτηρίζουν το μεγαλύτερο μέρος του ΑΕΠ των ανεπτυγμένων κρατών.

(Πατήστε στην εικόνα για μεγέθυνση)

Όσο και να προσπαθούν δε οι κεντρικές τράπεζες να την εξουδετερώσουν, αυξάνοντας συνεχώς τη ρευστότητα στο σύστημα, φουσκώνοντας ξανά και ξανά τη φούσκα δηλαδή, δεν πρόκειται να τα καταφέρουν – οπότε ο πλανήτης απλά περιμένει τη σταγόνα που θα γεμίσει το ποτήρι ή τη σπίθα που θα προκαλέσει την πυρκαγιά, μη έχοντας καμία επιλογή.

Η αντίστροφη μέτρηση πάντως έχει ξεκινήσει το 2000, όπου η κρίση αντιμετωπίσθηκε πρόχειρα, με απλές ασπιρίνες (χαμηλά επιτόκια) – ενώ επανήλθε δριμύτερη το 2008, όπου οι ασπιρίνες αντικαταστάθηκαν με εξαιρετικά επικίνδυνες ενέσεις κορτιζόνης (ρευστότητα, αύξηση των ισολογισμών των κεντρικών τραπεζών), οι οποίες θεραπεύουν μεν την ασθένεια, αλλά επιταχύνουν το θάνατο. 

Η πραγματική θεραπεία της απαιτεί τη διαγραφή χρεών, δημοσίων και ιδιωτικών, σε παγκόσμιο επίπεδο, με την οποία όμως δεν συμφωνούν οι ελίτ και οι τοκογλύφοι, με την έωλη δικαιολογία του ηθικού κινδύνου (ετεροβαρές ρίσκο) – σύμφωνα με τον οποίο οι άνθρωποι και τα κράτη θα συνέχιζαν να χρεώνονται, περιμένοντας την επόμενη διαγραφή. 

Πιθανολογούμε λοιπόν πως δεν θα συμβεί, οπότε ο πλανήτης θα υποχρεωθεί να βιώσει μία τεράστια χρηματοπιστωτική κρίση, η οποία θα μοιάζει με μία πυρηνική οικονομική βόμβα τεραστίου μεγέθους – καθόλου απίθανο να μας οδηγήσει στην κατάρρευση του σημερινού πολιτισμού, η οποία δεν θα ήταν βέβαια η μοναδική στην ανθρώπινη ιστορία. 

Ο νομισματικός πόλεμος που διεξάγεται (ανάλυση) μάλλον επιβεβαιώνει τις προβλέψεις μας – ενώ η ισορροπία του τρόμου, μεταξύ πληθωρισμού και αποπληθωρισμού, δεν θα διαρκέσει ασφαλώς για πάντα. 

Εάν δε οι ελίτ πιστεύουν ότι θα μπορεί να κρύβεται στο διηνεκές το πρόβλημα πίσω από την Ελλάδα, κάνουν μεγάλο λάθος – ενώ το γεγονός ότι, η Κίνα ξεκίνησε να πουλάει μαζικά τα ομόλογα του αμερικανικού δημοσίου, χωρίς να ενημερώνεται η κοινή γνώμη, για να μην τρομοκρατηθεί, είναι ένα επόμενο σημάδι της επερχόμενης καταιγίδας.

ΥΓ: Η Ελλάδα είχε πολλές δυνατότητες να επιτύχει είτε καλύτερες συνθήκες δανεισμού, είτε ένα βιώσιμο πρόγραμμα, είτε τη διαγραφή μέρους του χρέους – όπως τη στάση πληρωμών στις αρχές του έτους, όταν οι τράπεζες ήταν υγιείς, τα ασφαλιστικά ταμεία δεν είχαν δημευθεί, τα δημόσια ταμεία είχαν χρήματα, ενώ ο προϋπολογισμός ήταν πλεονασματικός. 

Όταν διαπραγματεύεται όμως κανείς με μία τόσο πρωτόγονη αφέλεια, μη έχοντας κανένα απολύτως όπλο στη διάθεση του, ουσιαστικά αυτοκτονεί - ενώ το δημοψήφισμα ήταν μία κίνηση απόγνωσης για να δημιουργηθεί ένα μέσο πίεσης, η οποία ήταν προφανώς ουτοπική. 

Το ότι δεν υπήρχαν κάποιες συμμαχικές χώρες για να υποστηρίξουν τον πρωθυπουργό, επιδείνωσε ακόμη περισσότερο τη θέση του (μας) – αφού βρέθηκε χωρίς όπλα και χωρίς συμμάχους, απέναντι σε ένα πανίσχυρο αντίπαλο. 

Έτσι υποχρεώθηκε σε ένα απείρως πιο αποικιοκρατικό μνημόνιο από τα δύο προηγούμενα, με αποτέλεσμα να διασπασθεί το κόμμα του – ενώ, εάν αναζητήσει απελπισμένα διέξοδο στις εκλογές, η Ελλάδα θα καταστραφεί, αδυνατώντας να αντιμετωπίσει τη μείωση των εσόδων, καθώς επίσης την αύξηση των δαπανών που παραδοσιακά τις συνοδεύει. 

Μία τέτοια κατάρρευση της χώρας μας, υπό τις συνθήκες που έχουν δημιουργηθεί, θα τη μετέτρεπε σε αποτυχημένο κράτος (failed state) – κάτι που δεν θα έπρεπε κανείς να εύχεται ούτε στο χειρότερο εχθρό του. Οι πιθανότητες είναι δυστυχώς πολύ μεγάλες – αυξάνονται δε καθημερινά, ενώ ούτε οι πολιτικοί, ούτε οι Πολίτες φαίνεται να συνειδητοποιούν πού ακριβώς οδηγούνται, συνεχίζοντας να συζητούν όπως στο παρελθόν. 

Ένα ρεαλιστικό, πλήρως αναλυμένο, εφαρμόσιμο Plan B πάντως ούτε υπήρξε ποτέ, ούτε υπάρχει, ούτε θα υπάρξει από τα πολιτικά κόμματα που γνωρίζουμε – οπότε είναι καλύτερα να είμαστε προετοιμασμένοι για όλα. 

Πηγή : analyst.gr