Σε απομόνωση το Βερολίνο

ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΠΟΠΟΥΛΟΣ

Η σκληρή στάση του Βερολίνου στη διαπραγμάτευση της Αθήνας με τους εταίρους της στην Ευρωζώνη κατέληξε σε σύνθεση απόψεων την Παρασκευή στο Eurogroup. Τόσο η αδιαλλαξία που προηγήθηκε, δυσανάλογη ως προς το διακύβευμα μιας ολιγόμηνης μεταβατικής συμφωνίας, όσο και η αναδίπλωση της τελευταίας στιγμής μαρτυρούν εκνευρισμό στο Βερολίνο, που είδε τη διαπραγμάτευση με την Αθήνα ως μια επιπλέον παρενόχληση σε μια σκληρή πολιορκία.

Μια πολιορκία με τη Γερμανία απέναντι σε όλους λόγω της εμμονής της στη λιτότητα που αποτυπώθηκε ανάγλυφα στη Σύνοδο Κορυφής των G20 στην Κωνσταντινούπολη. Το ανακοινωθέν της Συνόδου αν διαβασθεί προσεκτικά «φωτογραφίζει» τη Γερμανία και την πολιτική της στην Ευρωζώνη ως πρόβλημα και παράγοντα αστάθειας για την παγκόσμια οικονομία.

Ομως η πραγματική εικόνα της απομόνωσης του υπουργού Οικονομικών Σόιμπλε και του επικεφαλής της Μπούντεσμπανκ, Βάιντεμαν, φωτίστηκε δραματικά την Πέμπτη, όταν δόθηκαν στη δημοσιότητα τα πρακτικά της συνεδρίασης της ΕΚΤ της 22/1, όταν εγκρίθηκε δηλαδή η ποσοτική χαλάρωση που εισηγήθηκε ο Ντράγκι. Απομόνωση σε όλα τα παγκόσμια φόρα αλλά και συρρικνωμένη μειοψηφία στην Ευρωζώνη. Αυτή είναι η εικόνα της πανίσχυρης Γερμανίας πέντε χρόνια μετά την έναρξη της κρίσης στην Ευρωζώνη την άνοιξη του 2010 με το Βερολίνο να συνθλίβει τιμωρητικά την Αθήνα προς προληπτικό παραδειγματισμό τω υπόλοιπων εταίρων. 

Η αλλαγή στην Ευρώπη έρχεται καθώς, πέραν των μηνυμάτων από τις κάλπες χθες στην Ελλάδα και αύριο σε Πορτογαλία, Ιρλανδία και Ισπανία, τα μηνύματα από τις ΗΠΑ και τα διεθνή θεσμικά όργανα όπως το ΔΝΤ και ο ΟΟΣΑ είναι ξεκάθαρα. Το πακέτο Ντράγκι δεν θα δώσει από μόνο του λύση στο πρόβλημα, δεν αρκεί για να ανακόψει τη δυναμική εγκλωβισμού της Ευρωζώνης σε σπιράλ αποπληθωρισμού σε μια χαμένη δεκαετία σε παρατεταμένη ύφεση σαν αυτή που έζησε η Ιαπωνία. Χρειάζεται κατάργηση ή παράκαμψη του ζουρλομανδύα των περιορισμών του Συμφώνου Σταθερότητας και του Δημοσιονομικού Συμφώνου, κυρίως ως προς το πλαφόν των ελλειμμάτων. Με άλλα λόγια, αν το Βερολίνο δεν θέλει να εγκλωβίσει την Ευρωζώνη στην ύφεση, αν δεν θέλει συνομιλητές τη Λεπέν στη Γαλλία και τον Μπέπε Γκρίλο στην Ιταλία, πρέπει να διαχειρισθεί μια υψηλού κόστους αναπροσαρμογή της πολιτικής του στην Ευρωζώνη.

Αυτό είναι το διακύβευμα και όχι το περιεχόμενο και το περιτύλιγμα της μεταβατικής συμφωνίας με την Αθήνα που έχει μικρή αν όχι μηδενική σημασία και για τις δυο πλευρές. Ο,τι και αν πέτυχε ως παραχώρηση η κυβέρνηση Μέρκελ και ό,τι και αν διατήρησε η κυβέρνηση Τσίπρα, σε έξι μήνες ούτως ή άλλως η Ευρωζώνη θα είναι διαφορετική από τη σημερινή, με τους συσχετισμούς ακόμη πιο δυσμενείς για το Βερολίνο. Πώς θα προσαρμοσθεί η Γερμανία που έχει εγκλωβισθεί σε ένα τείχος ρητορικής αδιαλλαξίας; Η ιστορία της χώρας μας διδάσκει ότι υπάρχουν άπειρα προηγούμενα αδιαπραγμάτευτων θέσεων που τερματίσθηκαν με ανατροπές. 

Ο καγκελάριος Σάιντεμαν την άνοιξη του 1919, όταν έλαβε γνώση του κειμένου της Συνθήκης των Βερσαλλιών, είπε: «Μακάρι να παραλύσει το χέρι που θα υπογράψει αυτό το κείμενο». Το υπέγραψε σε έναν μήνα χωρίς προβλήματα στο χέρι του. Μέχρι το 1960 η Βόννη διέκοπτε τις διπλωματικές σχέσεις με όποιον αναγνώριζε την Ανατολική Γερμανία και διεκδικούσε τα σύνορα του 1937. Θέσεις που τις σάρωσε ο Βίλι Μπραντ με την Οστπολιτίκ σαν χάρτινο πύργο.

Πηγή : ΕΘΝΟΣ