Του Πέτρου Ι. Μηλιαράκη*
Η πρόσφατη «δέσμευση» από την Τουρκία σημαντικού τμήματος-μέρους του Αιγαίου Πελάγους για τη διεξαγωγή άσκησης «διάσωσης» είναι μια επιπλέον πρόκληση του τουρκικού βαθέως κράτους και της πολιτικής ελίτ της γείτονος χώρας. Το «επιχείρημα» των Τούρκων πολιτικών και νομικών κυρίως αφορά στις λεγόμενες «γκρίζες ζώνες».
Το «επιχείρημα» αυτό αφορά μια εφεύρεση που όχι μόνο στερείται νομικής και ιστορικής βάσης, αλλά περαιτέρω ως «επιχείρημα» είναι ανεπίδεκτο οποιασδήποτε εκτίμησης σε οποιοδήποτε δικαιοδοτικό forum είτε αυτό του ad hoc Διεθνούς Δικαστηρίου της Θάλασσας, είτε του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης. Με βάση την προαναφερόμενη τοποθέτηση, χρήσιμα είναι να λεχθούν τα εξής: Πρόκριμα Εκ προοιμίου είναι αναγκαίο να επισημειώνεται ότι επουδενί υφίσταται «νομικό κενό» σε οποιαδήποτε Συνθήκη ρυθμίζει το νομικό καθεστώς του Αιγαίου, είτε αφορά στη Συνθήκη Ειρήνης του Λονδίνου του 1913, είτε αφορά στη Συνθήκη Ειρήνης των Αθηνών του 1913, είτε αφορά στη Συνθήκη Ειρήνης της Λωζάνης του 1923, είτε αφορά στη Συνθήκη Ειρήνης των Παρισίων του 1947.