Πενήντα χρόνια από τότε. Μισός αιώνας κατοχής. Ο πρώτος πυροβολισμός από τους πραξικοπηματίες ήταν το πρώτο καρφί στο σταυρό της Κύπρου. Ήταν το σινιάλο για την Τουρκία να εισβάλει. Έκτοτε μετράμε τις ανοικτές πληγές. Έκτοτε η διαχείριση του χρόνου, οι προσπάθειες επιβολής και νέων τετελεσμένων από την κατοχική πλευρά, η αντιμετώπιση μεθοδεύσεων αποτελούν βασικά στοιχεία του πάζλ, που συνθέτουν την εικόνα από το 1974 και εντεύθεν.
Η
συμπλήρωση πενήντα χρόνων, λειτούργησε ως συναγερμό. Είναι πολλές πέντε
δεκαετίες. Μπορεί να ξεθωριάζει η μνήμη, να φεύγουν οι γενιές με
βιώματα, αλλά το ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ παραμένει επίκαιρο. Είναι η μοίρα μας; Είναι
το μέλλον μας. Γιατί εάν ξεχάσουμε χαθήκαμε.