Ως πότε θα πορευόμαστε με συμπολιτευόμενη αντιπολίτευση;

Το δημοκρατικό μας πολίτευμα καλείται αντιπροσωπευτικό, γιατί η εξουσία προέρχεται από το λαό. Οι εκλεγμένοι αντιπρόσωποι στο Κοινοβούλιο, το λαό αντιπροσωπεύουν. Ή τουλάχιστον αυτό υποτίθεται ότι κάνουν ή θα έπρεπε να κάνουν. Αυτό όμως δε συμβαίνει στην Ελλάδα εδώ και πολλά χρόνια, ειδικά από την εποχή των μνημονίων και μετά πια εξόφθαλμα. Τον τελευταίο χρόνο αυτό έχει λάβει διαστάσεις ευρύτερες, καθώς παρατηρείται οριζόντια σε όλο σχεδόν το πολιτικό φάσμα. Πρόκειται περί εκφυλισμού του πολιτεύματος με πολύ επικίνδυνες συνέπειες.

 

Κόμματα εκλέγονται με ατζέντα διαφορετική από αυτή που ακολουθούν μετεκλογικά. 

 

Η κυβερνητική ατζέντα είναι διακριτή από το προεκλογικό πρόγραμμα της ΝΔ και υλοποιείται με πρωτοφανή ταχύτητα μπροστά στα έκπληκτα μάτια των εκλογέων της. Συμπολίτευση και αντιπολίτευση, μείζονα και ελάσσονα, θα έπρεπε λογικά να έχουν διαφορετικές θέσεις σε μια σειρά από θέματα. Τουναντίον, εμφανίζονται να ψηφίζουν όλες τις μεγάλες νομοθετικές πρωτοβουλίες της κυβέρνησης. Αναρωτιέται κανείς: Για ποιο λόγο ψηφίζουν οι Έλληνες εκλογείς;

 

Συγκεκριμένα, η κυβέρνηση υλοποιεί μετεκλογικά και αρχής γενομένης από τη διαβόητη συνέντευξη του πρωθυπουργού, μόλις λίγες μέρες (!) μετά την εκλογική του νίκη μια νέα πολιτική στα ελληνοτουρκικά. Η πολιτική αυτή είναι διαφορετική από αυτή που διακήρυττε προεκλογικά και για την οποία ψηφίστηκε και ακόμα τελείως αντίθετη με πάγιες εθνικές θέσεις. Η πολιτική αυτή υλοποιείται και υποστηρίζεται από ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ, όπως έδειξε η ουσιαστική τους στήριξη, παρά τις επιμέρους αντιρρήσεις, στην περιώνυμη “Διακήρυξη των Αθηνών”.

 

Η συνέχεια δόθηκε με το νομοσχέδιο για τη φορολόγηση των ελεύθερων επαγγελματιών, που απέχει παρασάγγας από τις προεκλογικές εξαγγελίες της ΝΔ. Η κυβέρνηση επικρίθηκε από την αντιπολίτευση, αλλά όσοι θυμούνται τα πεπραγμένα ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ για τους ελεύθερους επαγγελματίες χαμογελούν ειρωνικά.

 

Επίσης, το κυβερνών συντηρητικό κόμμα επανεξελέγη για να συνεχίσει μια ατζέντα συντηρητική στα θέματα της μετανάστευσης, εν συγκρίσει με την περίοδο 2015-2019. Αίφνης, αν και όχι τόσο για τους παροικούντες την Ιερουσαλήμ…, μετά τις εκλογές η υπουργοποίηση Καιρίδη σήμανε μια νέα πολιτική που πάλι στηρίζεται από τα δύο μεγαλύτερα κόμματα της αντιπολίτευσης (επί της ουσίας και από το ΚΚΕ και Πλεύση Ελευθερίας) που είναι εξόφθαλμα εναντίον της βούλησης των πολιτών. Κορωνίδα αυτής της πολιτικής υπήρξε η νομοθετική ρύθμιση για τη νομιμοποίηση 300.000 παράνομων μεταναστών στη χώρα. Το πρόγραμμα της ΝΔ μιλάει για διακρατικές συμφωνίες εποχικών εργατών και όχι για μονιμοποίηση παράνομων μεταναστών που υπάρχουν ήδη στη χώρα.

 

Ακόμα, η κυβέρνηση προχωρά γοργά στην ψήφιση νόμου για τη δυνατότητα ίδρυσης ιδιωτικών πανεπιστημίων, πρωτοβουλία συμβατή με τις διαχρονικές θέσεις και το πρόγραμμα της ΝΔ και όλης της οικονομικής και πολιτικής ελίτ της χώρας. Η πρωτοβουλία φαίνεται ότι συναντά πλέον σημαντική αποδοχή στην κοινωνία, η οποία μένει βεβαίως να αποδειχθεί. Αντιπαρερχόμαστε ότι η νομοθέτηση της ίδρυσης ιδιωτικών πανεπιστημίων προσκρούει ευθέως στο άρθρο 16 του Συντάγματος και στεκόμαστε στη στάση της αντιπολίτευσης: Αν και αυτή ιστορικά διάκειται εναντίον της ίδρυσης ιδιωτικών πανεπιστημίων στη χώρα και προεκλογικά τόνισε την αντίθεσή της, τώρα ουσιαστικά τα υποστηρίζει. Είναι χαρακτηριστική η εικόνα των εκπροσώπων ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ στα διάφορα ΜΜΕ.

 

Τέλος, σε ό,τι αφορά το γάμο των ομοφύλων (σ.σ. ομοφυλόφιλων) και την τεκνοθεσία –  που πάντως περιλαμβάνονται στο πρόγραμμα ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ –  με την πλειονότητα της κοινής γνώμης εναντίον τουλάχιστον της τεκνοθεσίας (ποσοστά από 50-72%, δημοσκοπήσεις Alco, Opinion Poll κλπ), η κυβέρνηση επιμένει και σπεύδει και η αντιπολίτευση υπερθεματίζει.

 

Το φαινόμενο της βουλευτοκρατίας

 

Όλα αυτά δεν είναι βεβαίως καινοφανή. Από την εποχή των μνημονίων, όπου κόμματα ψηφίστηκαν με τα συνθήματα ότι “λεφτά υπάρχουν” ή των εναλλακτικών του “Ζάππειου” και εφάρμοσαν μια πολιτική λεηλασίας όλης της μεσαίας τάξης μέχρι την εποχή της κυβίστησης του δημοψηφίσματος αυτά έγιναν, ανοικτά πια, μέρος της πολιτικής ζωής με αφορμή “έκτακτες συνθήκες”.

 

Πλέον όμως καθίσταται σαφές ότι δεν έχει καμμιά σημασία τι θέλει ο ελληνικός λαός, το εκλογικό σώμα. Ότι ανεξαρτήτως του τι ψηφίζουν οι πολίτες, θα εφαρμόζεται μια και μόνη πολιτική. Αυτή που θέλει ένα μεγάλο μέρος της πολιτικής και οικονομικής ελίτ της χώρας, ερήμην της κοινωνίας. Υπάρχει λοιπόν ένα οριζόντιο κόμμα. Αυτό που υλοποιεί διαχρονικά την πολιτική που θέλουν οι λίγοι. Αν δει κανείς ακόμα και τις πολιτικές διαφορές ανάμεσα στη νέα ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ και τους προσφάτως αποχωρήσαντες της Νέας Αριστεράς, θα διαπιστώσει ότι δεν υπάρχουν ουσιαστικές διαφορές σε όλα τα μεγάλα ζητήματα (μνημόνια, Πρέσπες, δικαιωματισμός κλπ).

 

Έχει εγκαθιδρυθεί μια βουλευτοκρατία στη χώρα, εξέλιξη πολύ επικίνδυνη για το μέλλον του πολιτικού συστήματος. Οι βουλευτές εξευτελίζονται, υποκινούνται και ενθαρρύνονται να απόσχουν από ψηφοφορίες, χωρίζονται αυθαίρετα σε αυτούς που είναι πιο ίσοι από τους άλλους (πχ πρώην πρωθυπουργοί) και μπορούν να εκφράζονται αντίθετα με την κομματική γραμμή. Είναι ένα είδος εκλόγιμης μοναρχίας, όπου το πρωθυπουργικό γραφείο λειτουργεί ως μονάρχης, λαμβάνοντας μια εν λευκώ εξουσιοδότηση (όπως θεωρεί το ίδιο) το αργότερο κάθε τέσσερα χρόνια.

 

Η εξέλιξη της τελευταίας περιόδου είναι ότι πια δεν υπάρχει καν αντιπολίτευση να αντιπαρατεθεί. Η ερμηνεία ότι η αδυναμία των αντιπολιτευτικών κομμάτων να αντιπαρατεθούν οφείλεται στον πρόσφατο εκλογικό και συνεχιζόμενο δημοσκοπικό καταποντισμό τους μόνο εν μέρει εξηγεί το φαινόμενο. Η βασικός λόγος είναι η απουσία εναλλακτικής πρότασης, εφόσον συμφωνούν σε όλα τα μεγάλα θέματα. Μέχρι και στα πρώτα στάδια των μνημονίων υπήρχε η αντιπολίτευση που, έστω και ρητορικά, εμφανιζόταν με άλλη πρόταση (Ζάππειο του Σαμαρά, πρόγραμμα Θεσσαλονίκης του ΣΥΡΙΖΑ κλπ) σε τότε βασικά θέματα της εποχής. Μετά την κυβίστηση του 2015, τη δημοκρατική εκτροπή της ανατροπής του αποτελέσματος του δημοψηφίσματος, ουσιαστική εναλλακτική πρόταση δεν υπάρχει στη χώρα σε κανένα μεγάλο θέμα.

 

Όμως, όπως κατέδειξε και η αρχή της κρίσης των μνημονίων (2010 – 2012), η κρίση αντιπροσώπευσης οδηγεί σε απονομιμοποίηση του πολιτικού συστήματος στο βαθμό που αυτό δεν αντιπροσωπεύει την κοινωνία. Και τα αποτελέσματα αυτού είναι δυνητικά ολέθρια από τη στιγμή που η οργή της κοινωνίας καταφεύγει σε ακραίες και δημαγωγικές λύσεις και εμπεδώνεται ένα αντιδημοκρατικό πνεύμα στην κοινωνία. Αυτό συνιστά διαχρονικά την αρχή της πολιτικής ανωμαλίας. Πολιτικό σύστημα σε δημοκρατικό αντιπροσωπευτικό πολίτευμα που να βρίσκεται σε αναντιστοιχία με την κοινωνία, δε δύναται να μακροημερεύσει.

 

ΚΑΡΝΑΒΑΣ ΘΟΔΩΡΗΣ 

 

 

 

Πηγή : https://slpress.gr