Σχετικά πρόσφατα προβλήθηκε από το κεντρικό τηλεοπτικό κανάλι της Δανίας ένα ντοκιμαντέρ που αναφερόταν σε τρία κορίτσια, τα οποία προσηλυτίστηκαν στο Ισλάμ με τη θέληση τους, χωρίς να έχουν παντρευτεί κάποιο μουσουλμάνο ή να συμβαίνει κάτι άλλο. Όλα τα κορίτσια είχαν το ίδιο «υπόβαθρο», με την έννοια ότι προέρχονταν από διαλυμένες οικογένειες με μεγάλα προβλήματα αλκοολισμού. Τα κορίτσια αυτά δεν είχαν καμία δομή και κανένα πλαίσιο στη ζωή τους, βρίσκοντας το τελικά στον ισλαμισμό, ο οποίος ρυθμίζει τα πάντα: τον τρόπο που ντύνεται κανείς, το φαγητό, το πώς να προσεύχεται, πώς να κοινωνικοποιείται, πώς να συμπεριφέρεται ως σύζυγος και ούτω καθεξής. Το συμπέρασμα ήταν πως στην Ευρώπη, ειδικά στη Σουηδία, διεξάγεται μία πνευματική μάχη εκ μέρους του Ισλάμ, με κίνδυνο να εξαφανιστεί σταδιακά ο πολιτισμός της
Από μία πλευρά, η Σουηδία είναι το καναρίνι στο ανθρακωρυχείο του δημογραφικού μέλλοντος της Ευρώπης, με την έννοια πως προειδοποιεί την ήπειρο μας για έναν επερχόμενο σεισμό. Η αιτία είναι το ότι βρίσκεται στην πρώτη γραμμή του μετώπου του μεταναστευτικού, μέσω του οποίου μετασχηματίζεται σταδιακά η κοινωνία της, έχοντας το κυριολεκτικά αγκαλιάσει. Στα πλαίσια αυτά έχουν ασφαλώς μεγάλο ενδιαφέρον οι απόψεις μίας φημισμένης δημοσιογράφου από τη Δανία (I. Tranholm, πηγή), σύμφωνα με την οποία οι πολίτες της δικής της χώρας που βιώνουν μικρότερα προβλήματα, όπως το κάψιμο της σημαίας, δεν αντιμετωπίζουν τα τεκταινόμενα στη Σουηδία με ελπίδα ή με φόβο, αλλά με μία απόλυτη φρίκη!
Έχοντας αναφερθεί στο θέμα ήδη από το 2015 με το άρθρο μου «Πανικός στη Σουηδία», καθώς επίσης με πολλά άλλα που ακολούθησαν, δεν μου έκανε εντύπωση η αναφορά της στο ότι, τα σουηδικά ΜΜΕ, τα οποία είναι υπέρ της κυβέρνησης και των «αριστερών» πολιτικών της, αποσιωπούν τα πραγματικά προβλήματα της κοινωνίας. Εν τούτοις οι Δανοί γνωρίζουν πολύ καλά τις δολοφονίες, τους βιασμούς, τις ταραχές, τη βία και τις ρίψεις χειροβομβίδων που συμβαίνουν στη Σουηδία σχεδόν σε καθημερινή βάση, αφού ταξιδεύουν συχνά και το διαπιστώνουν με τα ίδια τους τα μάτια.
Θεωρούν δε πως είναι το αποτέλεσμα των κυβερνητικών πολιτικών που ασκούνται από πολλές δεκαετίες, με στόχο την μετατροπή της κοινωνίας σε πολυπολιτισμική. Η χώρα όμως δεν μετεξελίχθηκε τελικά σε έναν πολυπολιτισμικό παράδεισο, όπως θεωρούσαν οι κυβερνήσεις της, αλλά σε μία μεταναστευτική κόλαση που δεν είναι δυνατόν πια να παραμείνει κρυφή.
Η δημοσιογράφος πιστεύει πως η βασική αιτία είναι το ότι, οι σκανδιναβικές χώρες έχουν την πεποίθηση πως η ευημερία είναι η λύση για όλα. Δηλαδή ότι δεν έχει σημασία ποιός πηγαίνει εκεί, από οποιοδήποτε μέρος του πλανήτη, αφού εξασφαλίζοντας τη στέγασή του, την εργασία του, την ψυχαγωγία, την ασφάλεια και την υγειονομική του περίθαλψη θα συμπεριφερθεί πολιτισμένα. Πως θα αφομοιώσει λοιπόν με επιτυχία τις συνθήκες που επικρατούν στις χώρες τους, θα μάθει τη γλώσσα και θα προσαρμοστεί στον πολιτισμό τους, οπότε θα δημιουργηθεί μία ζωντανή πολυπολιτισμική κοινωνία.
Εν τούτοις η πραγματικότητα είναι εντελώς διαφορετική, επειδή όταν οι μετανάστες πηγαίνουν σε αυτές τις χώρες, δεν συναντούν μία κυρίαρχη κουλτούρα που θα μπορούσε να τους αφομοιώσει. Πόσο μάλλον όταν πρόκειται ουσιαστικά για άθεες κοινωνίες, χωρίς κανένα θρησκευτικό συναίσθημα. Επομένως, οι μετανάστες διατηρούν τα στοιχεία του δικού τους πολιτισμού και τις θρησκείες τους, με αποτέλεσμα να δημιουργούνται συχνά προστριβές και παρεξηγήσεις που αυξάνουν την εγκληματικότητα.
Σε κάθε περίπτωση οι κοινωνίες των σκανδιναβικών χωρών είναι διχασμένες, με το 50% να τάσσεται υπέρ των ανοιχτών συνόρων, της μαζικής μετανάστευσης και της ευημερίας για όλους, απορρίπτοντας τις παραδοσιακές αξίες και στηρίζοντας την παγκοσμιοποίηση, όταν το υπόλοιπο 50% είναι εναντίον, κατηγορούμενο για ρατσισμό.
Το κυριότερο όμως όλων είναι το γεγονός ότι, οι χώρες αυτές δεν έχουν πλέον καμία «ηθική πυξίδα», έχοντας εγκαταλείψει το Χριστιανισμό που τις κρατούσε ενωμένες εδώ και αιώνες. Έτσι δεν είναι πια σε θέση να διαχωρίσουν το καλό από το κακό, έχοντας τοποθετήσει στη θέση του Θεού το κράτος που όμως δεν είναι σε θέση να ανταπεξέλθει με έναν τέτοιο ρόλο.
Σχετικά πρόσφατα τώρα προβλήθηκε από το κεντρικό τηλεοπτικό κανάλι της Δανίας ένα ντοκιμαντέρ που αναφερόταν σε τρία κορίτσια, τα οποία προσηλυτίστηκαν στο Ισλάμ με τη θέληση τους, χωρίς να έχουν παντρευτεί κάποιο μουσουλμάνο ή να συμβαίνει κάτι άλλο. Όλα τα κορίτσια είχαν το ίδιο «υπόβαθρο», με την έννοια ότι προέρχονταν από διαλυμένες οικογένειες με μεγάλα προβλήματα αλκοολισμού (μία μεγάλη μάστιγα στη Σκανδιναβία, ως αποτέλεσμα της επανάστασης του Μάη του 1968 που έλαβε χώρα στην Ευρώπη).
Τα κορίτσια αυτά δεν είχαν καμία δομή και κανένα πλαίσιο στη ζωή τους, βρίσκοντας το τελικά στον ισλαμισμό, ο οποίος ρυθμίζει τα πάντα: τον τρόπο που ντύνεται κανείς, το φαγητό, το πώς να προσεύχεται, πώς να κοινωνικοποιείται, πώς να συμπεριφέρεται ως σύζυγος και ούτω καθεξής.
Το συμπέρασμα ήταν πως στην Ευρώπη, ειδικά στη Σουηδία, διεξάγεται μία πνευματική μάχη εκ μέρους του Ισλάμ, με κίνδυνο να εξαφανιστεί σταδιακά ο πολιτισμός της. Ως εκ τούτου, το μόνο που μπορεί να διασώσει τις κοινωνίες της είναι η πνευματική τους αναγέννηση, με την επιστροφή στο Χριστιανισμό.
Οι εκκλησίες που διαθέτει επιτρέπουν στους ανθρώπους να συναθροίζονται, να μοιράζονται την πίστη και τα βάσανα τους, να επικοινωνούν, καθώς επίσης να ηρεμεί το πνεύμα και η ψυχή τους, με αποτέλεσμα να ενισχύεται σημαντικά η κοινωνική συνοχή. Κανένας πάντως δεν αμφιβάλλει σχετικά με το ότι, η Ελλάδα δεν θα μπορούσε να επιβιώσει μετά από 400 χρόνια σκλαβιάς εκ μέρους ενός υποανάπτυκτου λαού, χωρίς τη βοήθεια της θρησκείας και της εκκλησίας της.
Κλείνοντας, η δημοσιογράφος τονίζει πως ο Χριστιανισμός από την επικράτηση του ήταν αυτός που κατάφερνε να καταπολεμάει το κακό με την αγάπη, με την προσευχή και με την πίστη, όπου οι τρεις αυτές έννοιες είναι το κλειδί για την ελευθερία. Αυτές ακριβώς τις αξίες δεν ενέχεται το ριζοσπαστικό Ισλάμ το οποίο, όπως και ο Χριστιανισμός, απαιτεί το σεβασμό του κράτους και του Θεού από τις ανθρώπινες κοινωνίες. Όπου λοιπόν υποχωρεί ο Χριστιανισμός, το κενό θα καταλαμβάνεται από το Ισλάμ, οπότε αντί να αφομοιώνει η άθεη πλέον Ευρώπη τους μετανάστες, θα αφομοιώνεται από αυτούς.
Ευτυχώς πάντως η Ελλάδα διατηρεί ακόμη τη θρησκεία, τα ήθη και τα έθιμα της, τις παραδόσεις, τους οικογενειακούς δεσμούς, καθώς επίσης τον αρχαίο της πολιτισμό. Αναρωτιέμαι όμως για πόσο ακόμη, κρίνοντας από τις πολιτικές των κυβερνήσεων της, όλων μέχρι σήμερα που εφαρμόζουν τον ακραίο φιλελευθερισμό που τους επιβάλλουν οι δανειστές.
Πηγή : https://analyst.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου