Το τέταρτο κύμα

Η επιχειρούμενη παγκοσμιοποίηση, δεν είναι πανίσχυρη όπως νομίζουν πολλοί. Έχει και αυτή την αχίλλειο πτέρνα της, ένα ευάλωτο σημείο. Ενώ θέλει ανοιχτά εθνικά κράτη, για την απρόσκοπτη ικανοποίηση των συμφερόντων της, ταυτόχρονα στηρίζει την ύπαρξή και τη δράση της σε κλειστά συγκεντρωτικά εθνικά πολιτικά συστήματα, για να τα ελέγχει εύκολα, με τη συνεργασία πάντα της εσωτερικής «πέμπτης φάλαγγας» δηλαδή των απόλυτα ταυτισμένων εθνικών ολιγαρχών. Η λύση εδώ, που είναι και το αντίπαλο δέος της παγκοσμιοποίησης, είναι η αποκέντρωση της εξουσίας εντός των κρατών προς τα χέρια των πολιτών. Μιλάμε δηλαδή για ουσιαστική δημοκρατία. Η διεθνής ελίτ ελέγχει εύκολα έναν πρωθυπουργό και μέσω αυτού την κυβέρνησή του και την στρατευμένη πλειοψηφία στη Βουλή. Αν όμως η πολιτική εξουσία διαχεόταν μέσα στην κοινωνία, τότε δεν θα μπορούσε να ελεγχθεί εύκολα ολόκληρος λαός.

Άποψη 

– του Πέτρου Χασάπη

 

Παγκοσμιοποίηση και Εθνικό κράτος, ή καλύτερα παγκοσμιοποίηση εναντίον εθνικού κράτους. Για να γίνει κατανοητό το όλο θέμα, θα κάνουμε μια σύντομη αναδρομή στην ιστορική εξέλιξη της ανθρωπότητας, η οποία χωρίζεται σε τέσσερα στάδια ή κύματα, όπως τα ονομάζω κι εγώ, ακολουθώντας λίγο εδώ, το λεξιλόγιο του Άλβιν Τόφλερ. 

Μετά από μια μακρά περίοδο πρωτόγονης ζωής, η εμφάνιση της γεωργίας, του πρωτογενούς δηλαδή τομέα παραγωγής, οδήγησε σε σταθερούς οικισμούς, σε χωριά και σε πόλεις – κράτη. Εξέλιξη που κατέληξε σταδιακά στην εμφάνιση του δουλοκτητικού συστήματος, ως κοινωνικοοικονομικού μοντέλου για χιλιάδες χρόνια. 

Αυτή η περίοδος είναι το πρώτο κύμα στην ιστορική εξέλιξη της ανθρωπότητας. Η κορύφωση δε, της ιστορικής διαδικασίας του πρώτου κύματος είναι η ακμή του ελληνικού πολιτισμού και της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας αργότερα. 

Η παρακμή όμως και η κατάρρευση της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, οδήγησε στη διάλυση της ενιαίας κρατικής δομής και μέσα από ένα δεύτερο κύμα μεγάλων συγκρούσεων, δημιουργήθηκαν νέα πολυάριθμα κρατίδια, τα οποία οργανώθηκαν με βάση το φεουδαρχικό κοινωνικοοικονομικό σύστημα, με τους δουλοπάροικους να ανήκουν μόνιμα ως παράρτημα στα κτήματα του φεουδάρχη. Και πάλι εδώ κυρίαρχος είναι ο πρωτογενής τομέας παραγωγής. 

Την εποχή εκείνη αντίθετα, ο δευτερογενής τομέας, ήταν μικρές μονάδες χειροτεχνίας, οι οποίες παρήγαγαν κυρίως προϊόντα για τοπική κατανάλωση. 

Αν και το σύστημα αυτό άρχισε μετά το 1300 μ.Χ. να ατονεί κυρίως στην Δ. Ευρώπη, με την εφεύρεση όμως της ατμομηχανής περί τα τέλη του 17ου αιώνα, τα γεγονότα άρχισαν να επιταχύνονται. Τώρα μπορούσαν πλέον να κατασκευαστούν μαζικά, τεράστιες ποσότητες προϊόντων. 

Βρισκόμαστε λοιπόν στις αρχές της βιομηχανικής εποχής. 

Τα φεουδαρχικά κρατίδια όμως, με τα δικά τους συμφέροντα και την πολυνομία από φέουδο σε φέουδο, στέκονταν εμπόδιο για τις ανάγκες της συνεχώς αυξανόμενης μαζικής βιομηχανικής παραγωγής, κυρίως για την εξασφάλιση μεγαλύτερων αγορών. 

Τα πράγματα ήταν ασφυκτικά για τους νέους βιομηχάνους. Το κόστος λειτουργίας μιας βιομηχανίας, για την παραγωγή λίγων μόνο προϊόντων προς τοπική κατανάλωση, ήταν πολλαπλάσιο και καθιστούσε την παραγωγή ασύμφορη. 

Η κατάσταση έγινε εκρηκτική. Προκλήθηκε κοινωνική σύγκρουση και είναι γνωστό πως οι μάζες των δουλοπάροικων, χρησιμοποιήθηκαν προκειμένου να δυναμιτίσουν από μέσα και να ανατρέψουν το παλιό σύστημα, διαλύοντας έτσι τα φέουδα για να δημιουργηθεί μια μεγάλη ενιαία αγορά. 

Είμαστε λοιπόν στην ιστορική φάση της ανθρωπότητας, του τρίτου κύματος. 

Γιατί τα αναφέρω όλα αυτά; Θα δούμε στη συνέχεια ότι η ιστορία επαναλαμβάνεται, με διαφορετικές φυσικά παραμέτρους. 

Αυτή τη μεγάλη ενιαία αγορά που έφτιαξαν διαλύοντας τα φέουδα, την προσομοίασαν στα πρότυπα της βιομηχανικής εταιρίας, με καταστατικό (δηλαδή Σύνταγμα), συνέλευση των μεγαλοαστών από όλη την επικράτεια (Κοινοβούλιο), ενιαία νομοθεσία, και φρόντισαν μέσω της προπαγάνδας, με τη βοήθεια και της μαζικής τυπογραφίας, να καλλιεργήσουν κοινή εθνική συνείδηση, βασισμένη σε κοινούς αγώνες, κοινές πολιτιστικές διαδρομές, κοινή θρησκεία, κοινές αξίες, κοινή γλώσσα κ.λ.π. Έφτιαξαν με λίγα λόγια το σύγχρονο εθνικό κράτος. 

Φτάσαμε λοιπόν στο γνωστό σήμερα εθνικό κράτος, ως δημιούργημα των αναγκών του τρίτου κύματος της βιομηχανικής εποχής. 

Εδώ όμως, πρέπει κατά την άποψή μου, να γίνει ένας διαχωρισμός αυτού του εθνικού κράτους που είναι γέννημα της βιομηχανικής επανάστασης, το οποίο ονομάζω Αστικό Εθνικό Κράτος, από το άλλο που το ονομάζω Ιστορικό Εθνικό Κράτος, όπως π.χ. η Ελλάδα, η οποία στη σύγχρονη μορφή της, δεν δημιουργήθηκε από κάποια βιομηχανική επανάσταση, αλλά μέσω ενός εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα. 

Άσχετα φυσικά, αν τελικά οι επαναστάτες πρόγονοί μας, έκαναν το λάθος και αντί να βασιστούν στον δικό τους Κοινοτισμό, που κράτησε το έθνος όρθιο για 400 χρόνια, εισήγαγαν εσφαλμένα το αστικό πολίτευμα της βιομηχανικής επανάστασης, που ήταν όμως βασισμένο πάνω στα πρότυπα της βιομηχανικής εταιρίας και της ύπαρξης αντίστοιχα μιας ηγέτιδας μεγαλοαστικής κοινωνικής τάξης βιομηχάνων παραγωγών, σε μια υπανάπτυκτη γεωργική κοινωνία. 

Έτσι από τότε και επί 200 χρόνια, η χώρα μας παρουσιάζει συνεχώς και θα συνεχίσει να παρουσιάζει, μια θεσμική αστάθεια, καθόσον ακόμα και σήμερα, προσπαθούμε να προσαρμόσουμε λάθος μοντέλο σε λάθος κοινωνία. 

Εισαγάγαμε δηλαδή ένα πολίτευμα το οποίο ήταν προορισμένο για να ηγούνται μεγαλοπαραγωγοί βιομήχανοι, οι οποίοι όμως δεν υπήρχαν σε μας. Έτσι την κενή θέση τους, στην πολιτική και την οικονομία, πήραν τελικά οι διωγμένοι από την επαρχία, από τον Καποδίστρια, κοτζαμπάσηδες – οικονομικοί μεταπράτες και οικονομικά παράσιτα, που γιγαντώνονται έκτοτε, από τα φορολογικά έσοδα και τα δάνεια του κράτους. 

Και το χειρότερο είναι πως με τη γραφειοκρατία που επέβαλαν, σκότωσαν και δεν άφησαν ποτέ να δημιουργηθεί από τα κάτω, μια νέα τάξη παραγωγών, γιατί απλούστατα γνώριζαν και γνωρίζουν, ότι έτσι θα έχαναν τα εξουσιαστικά προνόμια. 

Ακόμα και σήμερα, αν δείτε, προσπαθούν να μας πείσουν ότι θα έρθει η ανάπτυξη από ξένους επενδυτές, στους οποίους φυσικά, προσδοκά να πουλήσει «προστασία» η εδώ παρασιτική ολιγαρχία. Όμως οι ξένοι δεν τρώνε κουτόχορτο. 

Έχουμε λοιπόν διαχρονικά και μάλιστα στην εποχή του διαδικτύου, σταθερά, τρεις πολιτικές οικογένειες κυρίως, που κρατούν κληρονομικά την πολιτική εξουσία της χώρας και δεν ντρεπόμαστε να λέμε ότι έχουμε και την καλύτερη δημοκρατία που γνώρισε ο τόπος. Κάτι δεν πάει καλά με μας. Και αν συνεχίσουμε έτσι, προφανώς και δεν έχουμε μέλλον. 

Αναρωτιέται και δικαίως ο ΕΛΥΤΗΣ για το πολίτευμα που επιβλήθηκε. «Ποιος καπάκωσε μια τέτοιου είδους αρετή, που μπορούσε μια μέρα να μας οδηγήσει σ’ ένα ιδιότυπο, κομμένο στα μέτρα της χώρας πολίτευμα;». 

Η διάκριση λοιπόν μεταξύ Αστικού Εθνικού Κράτους και Ιστορικού Εθνικού Κράτους έχει σημασία. Υπόβαθρο του πρώτου είναι ο οικονομικός-παραγωγικός του ιστός, ενώ υπόβαθρο του δεύτερου είναι ο ιστορικός, πολιτιστικός και θρησκευτικός του ιστός. Έτσι, όποιος θέλει να προκαλέσει πρόβλημα σε ένα αστικό εθνικό κράτος, θα φροντίσει να κτυπήσει τον παραγωγικό του ιστό, ενώ αν θελήσει να προκαλέσει πρόβλημα σε ένα ιστορικό εθνικό κράτος, θα φροντίσει να κτυπήσει την ιστορική, πολιτιστική και θρησκευτική του συνοχή. Αν σας λέει κάτι αυτό; 

Με την άνοδο της βιομηχανικής αστικής τάξης, σταδιακά και σε διάστημα πολλών ετών, κάτω από την επικράτηση νέων ιδεών και την πίεση για συμμετοχή μεγαλύτερου μέρους της κοινωνίας στην πολιτική διαδικασία, διευρύνθηκε η βάση επιλογής των μελών του κοινοβουλίου και η βάση των εχόντων δικαίωμα ψήφου, ώσπου σιγά σιγά, η οικονομική εξουσία, προκειμένου να αποφύγει ανοικτή σύγκρουση με την κοινωνία, αποτραβήχτηκε στο παρασκήνιο και ανέβασε επαγγελματίες πολιτικούς στη σκηνή. 

Έκτοτε και μέχρι σήμερα, ο λαός βλέπει τους πολιτικούς στη σκηνή, αλλά δεν βλέπει τον υποβολέα. 

Αυτό το εκπληκτικό τέχνασμα, δηλαδή ο διαχωρισμός οικονομικής και πολιτικής εξουσίας και το πέρασμα της οικονομικής εξουσίας στο αθέατο παρασκήνιο, έξω από την άμεση προσοχή του λαού, αποτέλεσε σημαντική καμπή στην ιστορία της ανθρωπότητας. 

Έτσι, κατά τη διάρκεια του 19ου και 20ου αιώνα, η αθέατη στο παρασκήνιο, αλλά καλά οργανωμένη δύναμη, ολίγων μεγάλων διεθνών τραπεζιτών,

με υποχείριο τις ελεγχόμενες αντιπροσωπευτικές κυβερνήσεις, κατάφερε να αποσπάσει από τα κράτη, το προνόμιο μονοπωλιακής παραγωγής και διανομής του χρήματος. 

Το αποτέλεσμα είναι να διοικούν οι τραπεζίτες από το παρασκήνιο, στηρίζοντας με τα απεριόριστα χρηματικά μέσα που διαθέτουν, αφού παράγουν χρήμα από αέρα κοπανιστό, μαριονέτες πολιτικούς, ελεγχόμενα ΜΜΕ και μίσθαρνα δημοσιογραφικά στελέχη. 

Αργότερα, το 1945, είχαμε τη συμφωνία του Bretton Woods, την ίδρυση της Παγκόσμιας Τράπεζας, την ίδρυση του ΔΝΤ, την ενίσχυση της Τράπεζας Διεθνών Διακανονισμών. Μετά είχαμε την ΕΟΚ που εξελίχθηκε σε ΕΕ, τη Ζώνη του Ευρώ, τον Οργανισμό Διεθνούς Εμπορίου και πολλά άλλα διεθνή όργανα. Επίσης, εντός των κρατών έχουμε εμφάνιση νέων «φρούτων» των λεγόμενων Ανεξάρτητων Αρχών, των διαφόρων ΜΚΟ κ.λ.π. Όλα αφαιρώντας συνεχώς, στοιχεία ανεξαρτησίας και εθνικής κυριαρχίας από τα κράτη. 

Σ’ αυτή την παγκόσμια Νέα Τάξη Πραγμάτων, που μας παρασύρει όλους, εκόντες άκοντες, κυριαρχεί η ιδεολογία των νεοφιλελεύθερων οικονομικών ελίτ, που συνοψίζεται στο τρίπτυχο «ελεύθερη και ανεξέλεγκτη από τα κράτη, διακίνηση κεφαλαίων, εμπορευμάτων και εργατών, δηλαδή οικονομικών μεταναστών». 

Αυτή η Νέα Τάξη, δεν θέλει κανέναν κρατικό έλεγχο των ενεργειών της και φυσικά δεν θέλει έλεγχο στην ελεύθερη μετακίνηση των οικονομικών μεταναστών (βλ. τελευταία συμφωνία στο Μαρακές). 

Όποιος λοιπόν, υποστηρίζει τον έλεγχο του κράτους του στα κεφάλαια, στα εμπορεύματα και στη μετανάστευση, κατηγορείται αυτόματα από το πανίσχυρο οικονομικό και μιντιακό σύστημα ως φασίστας, εθνικιστής, ρατσιστής, ναζιστής και φυσικά λαϊκιστής. 

Και επειδή δεν μπορούν να τον κατηγορήσουν ανοικτά, για τον έλεγχο κεφαλαίων και εμπορευμάτων, βάζουν μπροστά το ανθρώπινο στοιχείο των μεταναστών και στρέφουν έξυπνα προς τα εκεί όλη τη σύγκρουση, κρεμώντας ανέξοδα αλλά αποτελεσματικά, ταμπέλες. Μάλιστα βάζουν πάντα στη συζήτηση μπροστά, τα μικρά και ασυνόδευτα «παιδάκια» 15-17 ετών και αποσιωπούν τους χιλιάδες ενήλικες. 

Το κόλπο δουλεύει μια χαρά με τις ΜΚΟ, τα δήθεν παρατηρητήρια ανθρώπινων δικαιωμάτων, τα ΜΜΕ κ.λ.π. Και φτάσαμε στο σημείο, η όποια οικονομική ενίσχυση για τους μετανάστες, να μην δίνεται στο κράτος, αλλά στις ΜΚΟ. 

Αναζητείστε το χρώμα του χρήματος. Οι διεθνείς μπίζνες, είναι πίσω από κάθε τι που συμβαίνει σήμερα. 

Εθνικές οικονομικές ελίτ του 1% από όλα τα κράτη, που κατέχουν περίπου το 50% του αντίστοιχου εθνικού πλούτου (σημειώστε ότι, στην Ελλάδα αυτό το 1%, αύξησε το πλούτο του περίπου στο 60% στα χρόνια των μνημονίων, την ώρα που ο λαός χάνει τα σπίτια του), ανακαλύπτοντας τον τρόπο κυριαρχίας στον πλανήτη, έχουν παρακάμψει τα κράτη και έχουν συναντηθεί σε διεθνές επίπεδο οικονομικών δραστηριοτήτων (δηλ. μπίζνες). Συνέθεσαν έτσι, μια πλανητικά διαπλεκόμενη και ανεξέλεγκτη οικονομική δύναμη, την ίδια στιγμή που τα εθνικά πολιτικά συστήματα εξακολουθούν να παραμένουν εντός των εθνικών ορίων, και μη μπορώντας να επηρεάσουν τα παγκόσμια πράγματα, απλά έχουν μετατραπεί σε εκτελεστές εντολών της διεθνούς οικονομικής δύναμης εναντίον των ίδιων των λαών τους. 

Όπως σωστά παρατηρεί ο σύγχρονος φιλόσοφος Γιούργκεν Χάμπερμας, σχετικά με τα πιο πάνω, «το οικονομικό είναι πλέον πλανητικό έξω από τα εθνικά όρια, ενώ το πολιτικό παραμένει εθνικό εντός των εθνικών ορίων, με περιορισμένη δυνατότητα παρέμβασης στο διεθνές γίγνεσθαι». 

Έχουμε δηλαδή μια ασύμμετρη πραγματικότητα. 

Η ψηφιακή επανάσταση του διαδικτύου (όπως τότε εκείνη της ατμομηχανής), η ανάπτυξη των on line διεθνών τραπεζικών συναλλαγών, η ανάπτυξη των επικοινωνιών, αλλά και η ανάπτυξη των διεθνών συγκοινωνιών, έθεσαν την ανθρωπότητα σε αναπόδραστη πορεία παγκόσμιας σύγκλισης. Κάτι που εξυπηρετεί όμως άριστα τα σχέδια της παγκοσμιοποίησης. 

Είναι πια ολοφάνερο ότι έχουμε ήδη εισέλθει στο τέταρτο κύμα της ανθρώπινης ιστορίας, στο οποίο ως κυρίαρχο παραγωγικό μοντέλο, δείχνει να υπερισχύει πλέον ο τριτογενής τομέας της οικονομίας. 

Οι παλιοί εθνικοί βιομήχανοι, είναι τώρα και αυτοί δέσμιοι των χρηματοπιστωτικών αγορών. Υπερισχύουν οι υπερεθνικές – πολυεθνικές (με μετόχους από όλες τις εθνικές ελίτ), οι οποίες, με σύμμαχο το διεθνές χρηματοπιστωτικό σύστημα (τα ίδια αφεντικά δηλαδή είναι παντού), κυριαρχούν στο πλανήτη. 

Στην επίτευξη του στόχου της για ενιαία πλανητική αγορά, η διεθνής ολιγαρχία ασφυκτιά από τα εμπόδια που προβάλουν τα εθνικά κράτη, όπως τα εμπόδια των παλιών φέουδων. 

Φανταστείτε λοιπόν, πως βλέπουν οι διεθνείς ολιγάρχες σήμερα, έναν κάποιον πολιτικό ή ένα κάποιο κόμμα σε κάποιο κράτος, που πάει να τους χαλάσει τα σχέδια. 

Υπάρχει όμως μια διαφοροποίηση του τότε με το τώρα. Τότε, οι μεγαλοαστοί βιομήχανοι είχαν να αντιμετωπίσουν κυρίως τα εμπόδια των προσωπικών φέουδων και κατάφεραν να δημιουργήσουν μια ενιαία επικράτεια, μέχρις εκεί που υπήρχαν κοινές παραδόσεις, κοινός πολιτισμός, κοινή γλώσσα, κοινή θρησκεία κ.λ.π. 

Τώρα, ο στόχος για ενιαία παγκόσμια αγορά, προσκρούει πάνω σε, διαφορετικούς πολιτισμούς, διαφορετικές ιστορικές διαδρομές, διαφορετικές γλώσσες, διαφορετικές θρησκείες, διαφορετικές παραδόσεις κ.λ.π. 

Το εγχείρημα είναι πολύ πιο δύσκολο και κυρίως δεν υπάρχουν, ως επί το πλείστον, έτοιμες επαναστατικές μάζες μέσα στα εθνικά κράτη, να πολεμήσουν για τους πιο πάνω στόχους της παγκοσμιοποίησης, όπως υπήρχαν οι μάζες των δουλοπάροικων στα φέουδα, που αποζητούσαν ελευθερία. 

Την έλλειψη επαναστατικών μαζών, στο εσωτερικό των εθνικών κρατών, προσπαθούν να την αναπληρώσουν, με μάζες εξαθλιωμένων και εξαγριωμένων μεταναστών και προσφύγων, που δημιουργεί η σύγχρονη ανισοκατανομή του παγκόσμιου πλούτου και οι εσκεμμένοι τοπικοί πόλεμοι. 

Οι μάζες όμως αυτές, όπως είπαμε, δεν θα πρέπει να υπόκεινται, κατά τους στόχους της διεθνούς ελίτ, στον έλεγχο των κρατών, διότι τότε αυτόματα αναγνωρίζεται η κυριαρχία του κράτους. Πρέπει επομένως να εισέρχονται ελεύθερα και αυθαίρετα (δηλ. παράνομα). Κάτι ανάλογο υπέγραψαν και στο Μαρακές. 

Αυτή λοιπόν η παράνομη είσοδος, είναι επιλογή των εγκεφάλων της παγκοσμιοποίησης. Δεν είναι τυχαίο γεγονός και πρέπει να γίνει κατανοητό αυτό.

Όταν για παράδειγμα βλέπουμε έκπληκτοι να περνούν τα ελληνικά σύνορα χιλιάδες παράνομοι μετανάστες και πρόσφυγες, πρέπει να ξέρουμε γιατί γίνεται αυτό. Δεν πρέπει να βλέπουμε μόνο το όπλο αλλά κι αυτόν που το κρατάει. 

Στο βάθος, επιδιώκεται αφενός η μίξη και η ατόνηση των εθνοτικών χαρακτηριστικών, αφετέρου η δημιουργία μακροχρόνια επαναστατικών μαζών μέσα στα εθνικά κράτη, για την μελλοντική διάλυσή τους, καθόσον είναι απόλυτα βέβαιο ότι θα υπάρξουν αντιδράσεις και προστριβές με τους γηγενείς πληθυσμούς. 

Ο Ερντογάν το έχει αντιληφθεί αυτό και ενώ τυπικά παίζει το παιχνίδι της παγκοσμιοποίησης, στέλνοντας εδώ παράνομους μετανάστες, στην ουσία εξυπηρετεί ταυτόχρονα τα εθνικιστικά του σχέδια. Μάλιστα, και θα το δείτε σύντομα, θα εμφανιστεί και ως προστάτης των μεταναστών στο Αιγαίο, διεκδικώντας δημιουργία δήθεν ουδέτερης ζώνης, προκειμένου στην ουσία να αποκτήσει η Τουρκία τον έλεγχο του Αιγαίου. 

Εμείς από την άλλη, αντί να κάνουμε το ίδιο, αφήνοντας τους ανθρώπους αυτούς να πάνε εκεί που οι ίδιοι θέλουν, γεμίζοντας την Ευρώπη, κάτι που θα είχε σιωπηρά και τη στήριξη της διεθνούς ελίτ, αντίθετα υπακούμε στις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις και κρατάμε όλο αυτόν τον κόσμο εδώ με το ζόρι. Θα πρέπει να αντιληφθούμε, ότι η διεθνής ελίτ δεν στρέφεται μόνο εναντίον της Ελλάδας (πέρα από το ότι είμαστε ιστορικό εθνικό κράτος, όπως είπα), αλλά εναντίον όλων των κρατών. 

Για να επενδυθεί δε ιδεολογικά αυτή η επιλογή της παγκοσμιοποίησης, διακηρύσσεται η πολυπολιτισμικότητα, η νέου τύπου Open Society κοινωνίες, ο διεθνισμός κ.λ.π. και καλούνται οι πολίτες των εθνικών κρατών να γίνουν αόριστα πολίτες του κόσμου. 

Η διαδικασία όμως αυτή, τείνει να δημιουργήσει ένα κόσμο όπου θα υπάρχουν: μια ομογενοποιημένη πολυπολιτισμική καταναλωτική κοινωνία, μια ενιαία παγκόσμια αγορά, μια παρωχημένη συγκεντρωτική ψευδοδημοκρατία στα κράτη – επαρχίες, απλά για να νομιμοποιούνται οι έξωθεν εντολές, ενιαία κεντρική παγκόσμια διακυβέρνηση καθοριζόμενη από την διεθνή ελίτ, κεντρικός έλεγχος πληροφόρησης, μονοδιάστατη εκπαίδευση, κοινό νόμισμα και μάλλον μια κυρίαρχη θρησκεία. Κατά την άποψη του καθηγητή Μάζη, προωθούν το Ισλάμ για ευνόητους λόγους. 

«We need global goverment and we need it fast». Έκραζε Έλληνας πρωθυπουργός, όταν γυρνούσε ανά την Υφήλιο και χαρακτήριζε την Ελλάδα ως ένα διεφθαρμένο κράτος από την κορυφή μέχρι κάτω. Ο δε σημερινός πρωθυπουργός κ. Μητσοτάκης, φιλογερμανός και φέρελπις της Παγκοσμιοποίησης, δήλωσε πολέμιος του νατιβισμού και θιασώτης της πολυπολιτισμικότητας. Δεν συζητάμε βέβαια για τον διεθνιστικό και εθνομηδενιστικό ΣΥΡΙΖΑ. 

Όπως είδαμε, με το τέταρτο κύμα, έχει επέλθει μια σημαντική διαφοροποίηση, η οποία άλλαξε δραματικά τη μορφή του παραδοσιακού καπιταλισμού, που αναπτύχθηκε στην βιομηχανική εποχή. Λόγω κυρίως αυτής της διαφοροποίησης, ο παλιός εθνικός πολιτικός διαχωρισμός «Αριστερά – Δεξιά», της βιομηχανικής περιόδου, δεν έχει πλέον ουσιαστικό περιεχόμενο, είναι ξεπερασμένος και στην ουσία συσκοτίζει τα πράγματα. 

Η επιχειρούμενη παγκοσμιοποίηση όμως, δεν είναι πανίσχυρη όπως νομίζουν πολλοί. Έχει και αυτή την αχίλλειο πτέρνα της, ένα ευάλωτο σημείο. Ενώ θέλει ανοιχτά εθνικά κράτη, για την απρόσκοπτη ικανοποίηση των συμφερόντων της, ταυτόχρονα στηρίζει την ύπαρξή και τη δράση της σε κλειστά συγκεντρωτικά εθνικά πολιτικά συστήματα, για να τα ελέγχει εύκολα, με τη συνεργασία πάντα της εσωτερικής «πέμπτης φάλαγγας» δηλαδή των απόλυτα ταυτισμένων εθνικών ολιγαρχών. 

Η λύση εδώ, που είναι και το αντίπαλο δέος της παγκοσμιοποίησης, είναι η αποκέντρωση της εξουσίας εντός των κρατών προς τα χέρια των πολιτών. Μιλάμε δηλαδή για ουσιαστική δημοκρατία. Η διεθνής ελίτ ελέγχει εύκολα έναν πρωθυπουργό και μέσω αυτού την κυβέρνησή του και την στρατευμένη πλειοψηφία στη Βουλή. Αν όμως η πολιτική εξουσία διαχεόταν μέσα στην κοινωνία, τότε δεν θα μπορούσε να ελεγχθεί εύκολα ολόκληρος λαός. 

Δείτε τι συμβαίνει για παράδειγμα με την ψηφιακή τεχνολογία του blockchain. Επειδή δουλεύει με βάση τη λογική της δημοκρατίας, καμία δύναμη δεν μπορεί να την σπάσει. 

Γιατί άραγε, να μην έχει και η Ελλάδα δημοψηφίσματα με λαϊκή πρωτοβουλία, ώστε να μπορεί να αυτοπροστατευθεί η κοινωνία; Να, ένα από τα πολλά παραδείγματα. 

Όχι λένε ΝΔ και ΚΙΝΑΛ στην επιτροπή για την αναθεώρηση του Συντάγματος. Μια χαρά, μας λένε, λειτουργεί το πολίτευμα. Δηλαδή μιλάμε για τα δύο κόμματα που μας χρεοκόπησαν, και είναι και τα ίδια χρεοκοπημένα. 

«Αν γινόταν δημοψήφισμα, δεν θα περνούσε η συνθήκη των Πρεσπών», κραύγαζε η κ. Μπακογιάννη την προπερασμένη Τετάρτη στην ίδια επιτροπή. 

Βλέπετε λοιπόν, ότι έχουμε κόμματα που δεν θέλουν την απελευθέρωση του ελληνικού κράτους από τα δεσμά της παγκοσμιοποίησης. Δεν θέλουν το λαό όρθιο και ισχυρό. Το αντίθετο μάλιστα. 

Τελειώνοντας, θα πω το εξής: Πρέπει να αντιτάξουμε απέναντι στην πρόταση της παγκοσμιοποίησης για Open Society, την Active Society. Απέναντι στην ιδεολογία της παθητικής «Ανοικτής Κοινωνίας» των ανοικτών συνόρων, να αντιτάξουμε την ιδεολογία της δυναμικής «Ενεργού Κοινωνίας», της κοινωνίας που θα βασίζεται στη δικαιοσύνη, την ελευθερία και τη συνεχή συμμετοχή όλων στη λήψη των αποφάσεων. 

Σκέφτομαι πάντα αυτό που είπε ο Paul Craig Roberts, ότι δηλαδή «ολόκληρη η ανθρωπότητα κρέμεται από την αντίδραση των Ελλήνων στο endgame της μαύρης παγκόσμιας ελίτ». 

«Παγκοσμιοποίηση λοιπόν ή ελεύθερες πατρίδες». Ιδού το πραγματικό σημερινό δίλημμα. 

Όποιος πιστεύει ότι μπορεί να ζήσει με ασφάλεια, έξω από τη δική του κοινωνία, μόνος του, ένα φτερό στον άνεμο της απρόσωπης πολυπολιτισμικής παγκοσμιοποίησης,

μια καταναλωτική μηχανή και αντικείμενο εκμετάλλευσης της διεθνούς οικονομικής ελίτ, ας επιλέξει το πρώτο. 

Όποιος όμως, θέλει να είναι μια οντότητα μέσα σε ένα κοινωνικό σύνολο, με το οποίο θα τον συνδέουν κοινά πράγματα, να έχει μια προσωπικότητα, να συμμετέχει στις αποφάσεις και να ολοκληρώνεται μέσα σ’ αυτό το κοινωνικό σύνολο, υπάρχει λύση.

Πηγή : https://analyst.gr