Τα πλοκάμια της διαφθοράς

Αρκετά πολιτικά κόμματα έχουν εξελιχθεί κυριολεκτικά σε εγκληματικές συμμορίες που πολεμούν μεταξύ τους, με στόχο την εκμετάλλευση της χώρας – όπως οι συμμορίες της Μαφίας για το έλεγχο των περιοχών τους. Την ίδια στιγμή οι μάχες μαίνονται στο εσωτερικό τους, ενώ είναι λυπηρό να διαπιστώνει κανείς ότι, τα περισσότερα νέα παιδιά ακολουθούν τη «βρώμικη πεπατημένη» – παρά το ότι στη συντριπτική τους πλειοψηφία ασφαλώς έχουν τύψεις στη συνείδηση τους.

«Ποτέ δεν αλλάζει κανείς μία κοινωνία, ένα σύστημα ή γενικότερα μία κατάσταση, καταπολεμώντας την υπάρχουσα πραγματικότητα. Για να αλλάξει κάτι, θα πρέπει να δημιουργηθεί ένα νέο μοντέλο που καθιστά το υφιστάμενο παρωχημένο» (B. Fuller).

Άποψη 

Την Κυριακή οι Έλληνες θα κληθούν να ψηφίσουν για το δήμο, για την περιφέρεια και για την Ευρωβουλή τις παρατάξεις και τους πολιτικούς που θεωρούν ως πλέον κατάλληλους να τους εκπροσωπήσουν – αφού προηγουμένως έχουν χειραγωγηθεί όσο περισσότερο γίνεται από τους πολιτικούς, από τα ΜΜΕ, από τις δημοσκοπήσεις, από τις διαφημίσεις κοκ. Σχεδόν στο σύνολο τους βέβαια γνωρίζουν πολύ καλά πως σε ένα αρρωστημένο σύστημα, όπως είναι η αντιπροσωπευτική δημοκρατία, η ψήφος τους δεν πρόκειται να αλλάξει τίποτα προς όφελος τους – απλά θα διορίσει καινούργιους στη θέση των απερχομένων που θα συνεχίσουν την ίδια, παγιωμένη πλέον τακτική. 

Γνωρίζουν επίσης πως ο στόχος των υποψηφίων Ευρωβουλευτών είναι μία καρέκλα που πληρώνεται με 41.000 € μηνιαία (άρθρο), όπως των κομμάτων η επιχορήγηση – η οποία ακόμη και για μία παράταξη του 3%, όπως για παράδειγμα η Ένωση Κεντρώων, αποφέρει 50.000 € κάθε μήνα ή σχεδόν 630.000 € ετήσια, συν τους μισθούς των βουλευτών της (γράφημα). Φυσικά υπάρχουν εξαιρέσεις, οι οποίες όμως επιβεβαιώνουν τον κανόνα – ενώ ελάχιστοι δίνουν σημασία στο γεγονός, σύμφωνα με το οποίο κόμματα όπως η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ δαπανούν τεράστια ποσά για να εκλεγούν, παρά το ότι οφείλουν στις τράπεζες δανεικά και αγύριστα περί τα 500.000.000 €!. 

Για τους δήμους και τις περιφέρειες ο στόχος είναι η διαχείριση των προϋπολογισμών τους, η οποία αποφέρει στους εκάστοτε εκλεγμένους αρκετά σημαντικά ποσά – κρυφές προμήθειες για δημόσια έργα κοκ. Δυστυχώς όλοι οι νεοεισερχόμενοι την πολιτική ζωή, συχνά νέα και αξιόλογα άτομα, μολύνονται πολύ γρήγορα αποδεχόμενα τις συνθήκες που επικρατούν – φτάνοντας στο σημείο να «διαπραγματεύονται» ακόμη και την εκλογή τους, χωρίς καν να ντρέπονται στέλνοντας ««σημαδεμένα ψηφοδέλτια» εις βάρος των υπολοίπων υποψηφίων των κομμάτων τους. 

Επομένως ισχύει απόλυτα το μικρό κείμενο στην εισαγωγή μας – ειδικά όταν η βρωμιά του συστήματος είναι τόσο προχωρημένη, όσο στην Ελλάδα, όπου ο μόνος τρόπος για να υπάρξει πραγματική αλλαγή μάλλον δεν μπορεί να είναι ειρηνικός και αναίμακτος, όπως δίδαξε ο Μάο (ανάλυση). Σε κάθε περίπτωση, είναι λυπηρό να διαπιστώνει κανείς ότι, τα περισσότερα νέα παιδιά ακολουθούν τη βρώμικη πεπατημένη – παρά το ότι στη συντριπτική τους πλειοψηφία ασφαλώς έχουν τύψεις στη συνείδηση τους. 

Περαιτέρω υπενθυμίζουμε ότι, διατυπώνεται συχνά η απορία σχετικά με το πώς είναι σε θέση το πλουσιότερο 0,01% του πληθυσμού, να ελέγχει το υπόλοιπο 99,99% της κοινωνίας. Γιατί δηλαδή μικρές ομάδες που στελεχώνονται από τις ελίτ, όπως για παράδειγμα η λέσχη των τριάντα ή η Bildergerg, μπορούν να γίνονται συνεχώς ισχυρότερες, κερδίζοντας μεταξύ άλλων όλο και περισσότερα χρήματα – ενώ οι ελεγχόμενες από αυτές αγορές έχουν αναλάβει τα ηνία στον πλανήτη, αποκρατικοποιώντας ακόμη και την πολιτική εξουσία. 

Η απάντηση είναι φυσικά πολύ απλή, ενώ δίνεται από τον ίδιο τον τίτλο: «ΟΜΑΔΑ». Με απλά λόγια, πρόκειται για συνεκτικές οργανώσεις, τα μέλη των οποίων συνεργάζονται στενά μεταξύ τους, με γνώμονα το κοινό συμφέρον – ενώ το ένα μέλος δεν «βυθίζει το μαχαίρι» στην πλάτη του άλλου, ούτε υφαίνει ίντριγκες με στόχο τα δικά του και μόνο συμφέροντα. 

Αντίθετα, ο ένας βοηθάει, διαφημίζει, στηρίζει και εξυψώνει τον άλλο, απέναντι σε ολόκληρη την υπόλοιπη κοινωνία – γνωρίζοντας πως η δύναμη μίας ομάδας είναι κατά πολύ μεγαλύτερη από τους εκάστοτε συνδετικούς κρίκους που τη συναποτελούν, αφού αυξάνεται γεωμετρικά με τη βοήθεια της ίδιας της συνεκτικότητας της. Έτσι έχουν καταφέρει αυτές οι ομάδες (γράφημα) να ελέγχουν τον πλανήτη, χωρίς να πρόκειται για θεωρίες συνωμοσίας – αλλά για την ψυχρή πραγματικότητα. Το βασικό τους πλεονέκτημα πάντως δεν είναι η εξυπνάδα ή/και οι ικανότητες τους – αλλά η δυνατότητες τους να συνεργάζονται με άλλους, με τους οποίους ανήκουν στην ίδια ομάδα.

Στα πλαίσια αυτά οι Έλληνες, οι οποίοι είναι ως λαός γνωστοί για τις ατομικιστικές τους αντιλήψεις, εάν δεν αλλάξουν νοοτροπία είναι και θα είναι εκ των πραγμάτων χαμένοι στη σύγχρονη εποχή – όπου τα ομαδικά δίκτυα έχουν εξελιχθεί σε μεγάλο βαθμό, αυξάνοντας κατακόρυφα την ισχύ τους. Ακόμη και στο παράδειγμα των πολιτικών κομμάτων φαίνεται καθαρά το κρίσιμο αυτό ελληνικό μειονέκτημα – αφού στο εσωτερικό τους κυριαρχούν τα «πισώπλατα μαχαιρώματα» και οι ίντριγκες, με στόχο την ατομική ανέλιξη του εκάστοτε στελέχους τους. Ειδικά οι αρχηγοί τους έχουν την απαίτηση να στηρίζονται και να προβάλλονται από όλους τους υπόλοιπους, σαν να πρόκειται για επίγειους θεούς – χωρίς οι ίδιοι να ενδιαφέρονται πραγματικά για τους συνεργάτες τους, μη διστάζοντας να τους εκμεταλλευθούν ή ακόμη και να τους θυσιάσουν, εάν αυτό εξυπηρετεί τη δική τους προσωπική καριέρα.

Το γεγονός αυτό συναντάται επίσης στις σχέσεις των κομμάτων μεταξύ τους, οι οποίες χαρακτηρίζονται κυρίως από επιθέσεις, από διασυρμούς, από κακεντρέχειες και από συγκρούσεις – με γνώμονα αποκλειστικά και μόνο τη νομή της εξουσίας. Σε καμία περίπτωση δηλαδή δεν ενδιαφέρονται για τα συμφέροντα της πατρίδας τους, για τα οποία δήθεν όλοι επέλεξαν την Πολιτική – αδυνατώντας να κατανοήσουν πως όταν η χώρα πηγαίνει καλά, τότε οι προοπτικές γίνονται αυτόματα καλύτερες για όλους.

Έτσι τα κόμματα έχουν εξελιχθεί αντί σε ομάδες, κυριολεκτικά σε εγκληματικές συμμορίες που πολεμούν μεταξύ τους, με στόχο την εκμετάλλευση της χώρας – όπως οι συμμορίες της Μαφίας για το έλεγχο των περιοχών τους. Την ίδια στιγμή οι μάχες μαίνονται στο εσωτερικό τους, εμποδίζοντας παράλληλα την πρόσβαση στην πολιτική όλων των ικανών και έντιμων Ελλήνων – ενώ η Ελλάδα έχει φτάσει στο σημείο να υποφέρουν 10.750.000 Πολίτες από τους 1.000 ιδιοτελής πολιτικούς που μεταξύ άλλων υπέγραψαν ενδοτικά τα μνημόνια, παραμένοντας ατιμώρητοι στο απυρόβλητο.

Όσον αφορά πολλές εταιρείες δημοσκοπήσεων και τα περισσότερα ΜΜΕ, διαχωρίζονται μεταξύ τους ξεκάθαρα σε καλοπληρωμένους μισθοφόρους της κυβέρνησης ή της αξιωματικής αντιπολίτευσης – με στόχο τη χειραγώγηση του πληθυσμού, ο οποίος παίζει τον άχαρο ρόλο του εκλογέα χωρίς πραγματικές επιλογές, στον οποίο τον έχουν καταδικάσει. Δυστυχώς, παρά το ότι όλοι γνωρίζουν πως τόσο το ένα κόμμα, όσο και το άλλο, δεν έχουν κανένα δικό τους σχέδιο αλλά μόνο τα μνημόνια – ενώ φοβούνται όσο τίποτε άλλο και τα δύο την τιμωρία, εάν δεν καταφέρουν να παραμείνουν σε θέσεις εξουσίας στη Βουλή.

Το κακό βέβαια δεν σταματάει μόνο εκεί, αφού διαχέεται σε ολόκληρη την κοινωνία που βρίθει από ιδιοτέλεια – από τις μεγαλύτερες ομάδες συμφερόντων που μόνο ως ομάδες δεν λειτουργούν, έως τις μικρότερες (εδώ ακριβώς εδράζεται η έκφραση «μαζί τα φάγαμε», η οποία δεν αφορούσε ασφαλώς το μέγεθος της μερίδας, αλλά την ιδιοτέλεια των πάντων).

Αλγεινό παράδειγμα είναι αναμφίβολα οι συνδικαλιστικές οργανώσεις, οι οποίες ποτέ δεν ενδιαφέρθηκαν για τα εθνικά συμφέροντα, αλλά μόνο για τα συντεχνιακά δικά τους, καταστρέφοντας δεκάδες παραγωγικές επιχειρήσεις – χωρίς δυστυχώς να εξαιρούνται αυτές των δικαστικών, κρίνοντας από τις αποφάσεις τους που αφορούσαν τους δικούς τους μισθούς και συντάξεις, χωρίς να δίνεται ουσιαστικά καμία σημασία στην κατακρεούργηση του συντάγματος από τα μνημόνια ή στη συνεχή κακοποίηση του στο παρελθόν από τα κόμματα. 

Συμπερασματικά λοιπόν σε ένα τέτοιο περιβάλλον δεν ανθεί τίποτα, ενώ ότι ήταν μέχρι πρότινος ανθισμένο είναι καταδικασμένο να ξεραθεί – να στραγγαλιστεί από τα πλοκάμια της διαφθοράς, ενώ οι κοινωνίες που δεν αντιδρούν είναι καταδικασμένες.

Βασίλης Βιλιάρδος 

Πηγή : https://analyst.gr