Η μεγάλη μάχη της Ευρώπης

Όπως ακριβώς η Ελλάδα είναι εγκλωβισμένη τόσο στην ΕΕ, όσο και στην Ευρωζώνη, με ελάχιστες εάν όχι μηδενικές δυνατότητες εξόδου της είτε από την ΕΕ, είτε από το ευρώ χωρίς την πρόκληση τεράστιων ζημιών, έτσι και οι υπόλοιπες χώρες – χωρίς να εξαιρείται η Γερμανία.

Άποψη 

Από τις 23 έως τις 26 Μαΐου του 2019 διενεργούνται οι εκλογές για το ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο – όπου τα διεθνή ΜΜΕ προβλέπουν σκοτεινά σύννεφα να καλύπτουν τον ουρανό της Ευρώπης. Η αιτία είναι η άνοδος των ακροδεξιών λαϊκιστικών κομμάτων (όπως αποκαλούν όλες εκείνες τις παρατάξεις που είναι αντίθετες με την κατάλυση του Έθνους-Κράτους), θεωρώντας πως μαζί θα μπορούσαν να υπερβούν το 30% των εδρών εάν συνεργάζονταν μεταξύ τους. Εν προκειμένω έχει δημοσιευθεί μία πολύ ενδιαφέρουσα ανάλυση, την οποία θα έπρεπε να διαβάσει κανείς προσεκτικά – για να καταλάβει τι ακριβώς προβλέπεται να συμβεί (πηγή).

Κινητήρια δύναμη της όλης διαδικασίας είναι ο υπουργός εσωτερικών της Ιταλίας M. Salvini, ο οποίος προσπαθεί να συνεργασθεί με το κόμμα του κ. Orban στην Ουγγαρία, καθώς επίσης με το PIS της Πολωνίας – μεταξύ άλλων για μία κοινή τους παρουσία στο συμβούλιο της ΕΕ. Εκτός αυτού επιδιώκει να πείσει τα ακροδεξιά κόμματα που είναι μοιρασμένα σε τέσσερις ομάδες να συνεργασθούν, δημιουργώντας μία όσο το δυνατόν μεγαλύτερη κοινή παράταξη – συζητώντας με το γερμανικό AfD, με το κόμμα της κυρίας Le Pen (RN) και με το αυστριακό FPÖ.

Μία τέτοια ενδεχόμενη συνεργασία θα μπορούσε να έχει σημαντικές συνέπειες όσον αφορά τη σύνθεση της επόμενης Κομισιόν – αφού τα μέλη της προτείνονται από τις εθνικές κυβερνήσεις. Ως εκ τούτου, η αυστριακή κυβέρνηση συνεργασίας ÖVP-FPÖ, η κυβέρνηση PIS της Πολωνίας, η ιταλική κυβέρνηση συνεργασίας της Λίγκα του Βορά με το κίνημα των πέντε αστέρων, καθώς επίσης η ουγγρική κυβέρνηση του κ. Orban, θα ήταν σε θέση να συνεννοηθούν μεταξύ τους και να απαιτήσουν αυτά που θέλουν. 

Περαιτέρω, στις πρόωρες εκλογές που διεξάγονται στην Ισπανία στις 28 Απριλίου, τα δεξιά κόμματα (PP, Ciudadanos και το ακροδεξιό Vox) θα έχουν την απόλυτη πλειοψηφία σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις – οπότε, εάν είναι έτσι, θα μπορούσαν μετά τις περιφερειακές εκλογές της Ανδαλουσίας να σχηματίσουν μία εθνική κυβέρνηση. Στις πρόσφατες δε τοπικές εκλογές στην Ιταλία, κέρδισαν οι παρατάξεις που στηρίζονταν από τη Λίγκα του Βορά – ενώ το κίνημα των πέντε αστέρων είχε σημαντικές απώλειες. Στα πλαίσια αυτά θεωρείται πως οι Ευρωεκλογές θα αποτελέσουν ένα τεστ για το Salvini που σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις έχει το 33% (γράφημα), για να κηρύξει νέες εκλογές στην Ιταλία -έτσι ώστε να κερδίσει την πλειοψηφία μαζί με το κόμμα του κ. Berlusconi και με ορισμένα μικρότερα ακροδεξιά κόμματα.

Σε κάθε περίπτωση, οι πιέσεις που ασκούν τα ακροδεξιά κόμματα στους ευρωπαϊκούς θεσμούς θα προέλθουν από τις εθνικές κυβερνήσεις που θα στελεχώσουν το μελλοντικό συμβούλιο της Κομισιόν – σημειώνοντας πως παρατάξεις όπως της κ. Le Pen, του κ. Salvini και του αυστριακής FPÖ έχουν εγκαταλείψει πλέον τις αντί-ευρωπαϊκές θέσεις τους και επιδιώκουν περισσότερη ανεξαρτησία στην εκπόνηση των εθνικών προϋπολογισμών, καθώς επίσης μεγαλύτερη αυστηρότητα στη μεταναστευτική πολιτική, από αυτήν που έχουν ήδη επιβάλλει η κυρία Merkel με τον κ. Macron.

Συνεχίζοντας, η φιλική προς την Ευρώπη «μεγάλη συνεργασία» των συντηρητικών και σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων, για την οποία ισχύει το «Ευρώπη πάνω από όλα» είναι πολύ πιθανόν, με βάση τις δημοσκοπήσεις, να μην καταφέρει ξανά να αποκτήσει την απόλυτη πλειοψηφία στο Ευρωκοινοβούλιο – αν και στο παρελθόν είχε στηριχθεί συχνά από τα φιλελεύθερα, καθώς επίσης σε ορισμένα θέματα από τα «πράσινα» κόμματα. Μαζί με το κόμμα του κ. Macron προβλέπεται να συγκεντρώσει 440 έδρες (πηγή), από τις 705 εάν προηγηθεί το BREXIT – οπότε θα αδυνάτιζε μεν, αλλά θα ήταν ακόμη σε θέση να οργανώσει πλειοψηφίες.

Αντίθετα η ριζοσπαστική αριστερά, μετά το συμβιβασμό του ΣΥΡΙΖΑ απέναντι στη βίαιη εκβιαστική πολιτική της Κομισιόν και της Τρόικα της, έχει διασπασθεί – αν και μία σειρά μελών του κόμματος της Ευρωπαϊκής Αριστεράς (ΕΑ) συνεχίζει να στηρίζει το ΣΥΡΙΖΑ, τον οποίο όμως προσπαθεί να προσελκύσει η σοσιαλδημοκρατική πτέρυγα. Στις αρχές του 2018 πάντως η αριστερά της Γαλλίας (Melenchon) πρότεινε τον αποκλεισμό του ΣΥΡΙΖΑ λόγω της αυστηρότερης πολιτικής λιτότητας που επέβαλλε στην Ελλάδα, καθώς επίσης του περιορισμού των απεργιακών δικαιωμάτων – κάτι που όμως αρνήθηκε η ΕΑ, με αποτέλεσμα να εγκαταλειφθεί από το κόμμα του κ. Melenchon που ξεκίνησε να οικοδομεί καινούργιες συνεργασίες για της Ευρωεκλογές του 2019. Σε γενικές γραμμές πάντως η αριστερά στην ΕΕ είναι πολύ προβληματική – σημειώνοντας πως για τη δημιουργία μίας παράταξης στο Ευρωκοινοβούλιο απαιτούνται τουλάχιστον 25 Ευρωβουλευτές από 7 κράτη μέλη.

Τέλος, μεγάλο θέμα αποτελεί η Μ. Βρετανία που αναμένεται να ζητήσει παράταση της προθεσμίας για το BREXIT – το οποίο δεν μπορεί να καθυστερήσει πέραν της 1ης Ιουλίου, εκτός εάν η Βρετανία συμμετέχει στις εκλογές του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου στα τέλη Μαΐου, σύμφωνα με έγγραφο της ΕΕ που παρουσιάστηκε την Παρασκευή στους πρεσβευτές των χωρών μελών (πηγή).

Όπως φαίνεται δε, το BREXIT έχει μετατραπεί στο «παιχνίδι του σκύλου με τη γάτα» τόσο στη χώρα, όσο και σε ολόκληρη την ήπειρο – όπου κανένας δεν γνωρίζει καθαρά ποιός είναι ο κυνηγός και ποιός ο κυνηγημένος, αφού οι ρόλοι αλλάζουν συνεχώς. Σε κάθε περίπτωση, η συμφωνία που πέτυχε μετά από δύο χρόνια διαπραγματεύσεων η κυρία May δεν είναι αποδεκτή από τη βρετανική πολιτική – η οποία όμως δεν επιθυμεί μία ανεξέλεγκτη έξοδο που πιθανότατα θα κατέληγε σε χάος, ενώ την ίδια στιγμή καταψηφίσθηκε το ενδεχόμενο ενός νέου δημοψηφίσματος.

Επίλογος

Ολοκληρώνοντας, από τα παραπάνω συμπεραίνεται πως στην Ευρώπη ισχύει πλέον το «μαζί δεν κάνουμε και χώρια δεν μπορούμε» – αφού οι δεσμοί (αλληλεξάρτηση) μεταξύ των χωρών που έχουν δημιουργηθεί όλα τα προηγούμενα χρόνια δεν μπορούν να σπάσουν, χωρίς να προκληθούν ζημίες που κανένας δεν μπορεί να προβλέψει. Με απλά λόγια, όπως ακριβώς η Ελλάδα είναι εγκλωβισμένη τόσο στην ΕΕ, όσο και στην Ευρωζώνη, με ρεαλιστικά ελάχιστες εάν όχι μηδενικές δυνατότητες εξόδου της είτε από την ΕΕ, είτε από το ευρώ (ανάλυση), έτσι και οι υπόλοιπες χώρες – χωρίς να εξαιρείται η Γερμανία.

Το γεγονός αυτό έχει γίνει πλέον κατανοητό από όλα τα κράτη-μέλη, τα οποία ζητούν εναγωνίως πόρτες εξόδου – αντιλαμβανόμενα πως έχουν κλειστεί ερμητικά σε μία φυλακή, χωρίς να έχει πια κανένα το κλειδί για να απελευθερωθεί. Ουσιαστικά λοιπόν είναι μονόδρομος η τραπεζική, δημοσιονομική και πολιτική ένωση της ΕΕ και όχι μόνο της Ευρωζώνης – χωρίς την οποία το οικοδόμημα κινδυνεύει να καταρρεύσει παταγωδώς, προκαλώντας τεράστιες ζημίες σε παγκόσμιο επίπεδο (ειδικά όταν ξεσπάσει η επόμενη χρηματοπιστωτική κρίση που θα βρει πολλά κράτη υπερχρεωμένα και ανοχύρωτα – ενώ οι κεντρικές τράπεζες έχουν καταναλώσει όλα τους τα όπλα, πετυχαίνοντας μεν να καθυστερήσουν την καταστροφή, αλλά αυξάνοντας σε μεγάλο βαθμό τους κινδύνους).

Κάτι τέτοιο όμως δεν είναι επιθυμητό από τη Γερμανία, ούτε από τα υπόλοιπα κράτη που δεν θέλουν να ανήκουν σε μία γερμανική Ευρώπη, όπως αυτή που έχει δημιουργηθεί σήμερα – ενώ όλα φοβούνται πως θα μετατραπούν σταδιακά σε γερμανικές αποικίες, με όπλο αιχμής το ευρώ που χρησιμοποιείται ως τέτοιο από τη γερμανική ελίτ.

Έτσι αφενός μεν η Γερμανία προσπαθεί να επιβάλλει τα δικά της άτομα σε όλους τους ευρωπαϊκούς Θεσμούς, από την Κομισιόν και τον ESM έως την ΕΚΤ για να κυριαρχήσει, ενώ οι υπόλοιπες χώρες (εκτός της Μ. Βρετανίας που αναζητάει την κατάλληλη ευκαιρία/μέθοδο απεγκλωβισμού), να υπερισχύσουν στο Ευρωκοινοβούλιο, για να προστατευθούν από τη γερμανική επέλαση – γεγονός που σημαίνει ότι, το «παιχνίδι του σκύλου με τη γάτα» δεν διεξάγεται μόνο μεταξύ της ΕΕ και της Μ. Βρετανίας, αλλά μεταξύ όλων των κρατών, ατομικά ή/και από κοινού. 

Πού θα καταλήξει αλήθεια η μεγάλη μάχη της Ευρώπης που αποτελεί μία μικρογραφία της παγκοσμιοποίησης; Δυστυχώς κανένας δεν μπορεί να απαντήσει με κάποια πιθανότητα να επαληθευτεί – θεωρώντας προσωπικά πως η όποια εξέλιξη θα προέλθει από τυχαία γεγονότα, από κάποιους «μαύρους κύκνους» δηλαδή, οι οποίοι σήμερα δεν είναι ορατοί.

Βασίλης Βιλιάρδος

Πηγή : https://analyst.gr