Του Πέτρου Χασάπη
Είτε μας αρέσει είτε όχι, είτε το παραδεχόμαστε είτε όχι, η αλήθεια είναι μία. Στη χώρα μας αναδύεται ήδη στην επιφάνεια μια υποφώσκουσα εδώ και αρκετό καιρό σύγκρουση, η έκβαση της οποίας θα κρίνει στο τέλος την ίδια την ύπαρξη του ελληνισμού. Η σύγκρουση είναι μεταξύ εκείνων που αγωνιούν για την ίδια την επιβίωση του ελληνικού έθνους και των εθνομηδενιστών, δηλαδή των «προδοτών» εκείνων του έθνους, οι οποίοι απεργάζονται τη διάλυσή του ή σε πιο ηπιότερη μορφή, ουδόλως ενδιαφέρονται για το μέλλον του ελληνικού έθνους, στρεφόμενοι ήδη προς την παγκοσμιοποίηση και τον διεθνισμό.
Ενώ οι αγνοί και άδολοι πατριώτες θεωρούσαν δεδομένα κάποια πράγματα, όπως πατρίδα, έθνος, οικογένεια, θρησκεία, δουλειά, περιουσία, τραπεζικές καταθέσεις κ.λ.π. ζώντες με την ένδοξη ιστορία και την εθνική υπερηφάνεια, ουδόλως περνούσε από το μυαλό τους, ότι την ίδια στιγμή κάποιοι άλλοι συμπατριώτες τους εργάζονταν σαν εθνοτερμίτες για την διάλυση όλων των ανωτέρω και την αρπαγή των περιουσιών τους. Αυτοί οι άλλοι, κατάφεραν τόσα χρόνια να ενωθούν στο παρασκήνιο, να διαπλακούν και να εξοβελίσουν από ηγεσία της κοινωνίας κάθε εθνικό και παραγωγικό στοιχείο και να γίνουν οι ίδιοι η άρχουσα εθνομηδενιστική και μάλιστα κρατικοδίαιτη με τα δικά μας χρήματα, ελίτ της χώρας. Αυτή που σήμερα αποτελεί την «πέμπτη φάλαγγα» της εθνικής διάλυσης. Ενώ άρπαξε όλο το χρήμα της χώρας και την χρεοκόπησε, παρόλα αυτά συνέχισε να παραμένει στην κοινωνική ηγεσία, ελέγχοντας και αρπάζοντας τα πάντα ή δίνοντάς τα στους ξένους «προστάτες» της.
Το πρώτο «καμπανάκι» που θα έπρεπε να σημάνει συναγερμό, ήταν το πρώτο μνημόνιο, που αφαιρούσε εθνική κυριαρχία. Όμως και πάλι οι εθνομηδενιστές, οι οποίοι στο μεταξύ είχαν γίνει καθεστώς και οι οποίοι μας έβαλαν στο μνημόνιο, κατάφεραν να πείσουν το λαό ότι όλα είναι εντάξει. Στη συνέχεια ήχησαν και άλλα «καμπανάκια» με τα επόμενα μνημόνια, αλλά και πάλι οι άρχουσα εθνομηδενιστική ελίτ, κατάφερε, άλλοτε με την προπαγάνδα της, τις ταμπέλες και τον εκφοβισμό, άλλοτε με τους παρακρατικούς της, τα δακρυγόνα και τις «κρότου λάμψης», να κρατήσει την ελληνική κοινωνία καθηλωμένη στον «καναπέ του θανάτου». Τώρα περνάμε στην τελική φάση της διάλυσης του έθνους, στις εθνικές μειοδοσίες.
Από την αρχή της επιβολής των μνημονίων, η ίδια η άρχουσα εθνομηδενιστική ελίτ, εισήγαγε και εξακολουθεί να εισάγει στα μυαλά μας το έξυπνο γι’ αυτήν σύνθημα, «όχι στον διχασμό», εκφοβίζοντας ότι θα καταστραφούμε αν διχαστούμε, ενώ ταυτόχρονα η ίδια έντεχνα σπέρνει τον κοινωνικό αυτοματισμό, μέσω του διχασμού στη βάση της κοινωνίας. Θα παρατηρείτε προφανώς μέσα από τα τηλεοπτικά πάνελ, διάφορα κρατικοδίαιτα πρόσωπα να αγωνιούν δήθεν για τυχόν διχασμό και να συστήσουν ενότητα, να συστήνουν να τα βρουν οι πολιτικοί αρχηγοί, λες και δεν τα έχουν βρει στο παρασκήνιο, δουλεύοντας το λαό για να διατηρούν τα κομματικά τους «μαντριά». Εκείνο που φοβάται αυτή η εθνομηδενιστική ελίτ, είναι ο γενικότερος κοινωνικός ξεσηκωμός, που θα σημάνει φυσικά τη δική της ανατροπή και την τιμωρία της.
Όμως, αν μελετήσουμε καλά την ιστορία, θα διαπιστώσουμε πως σε όσα έθνη παρήκμασαν και χάθηκαν, ποτέ δεν παρατηρήθηκε κάποια κοινωνική εξέγερση ή κοινωνική αντίσταση στον κατήφορο που ακολουθούσαν. Όλα αυτά τα έθνη παρήκμασαν κάτω από έναν ανεξήγητο εφησυχασμό τον οποίο προφανώς ενέπνεε η άρχουσα τάξη τους, για να τα διατηρεί σε ύπνωση. Αντίθετα σε όσα έθνη παρατηρήθηκαν εσωτερικές, ακόμα και αιματηρές εξεγέρσεις, στη συνέχεια αναζωογονήθηκαν και άρχισαν μια νέα πορεία ανόδου.
Δεν είναι λοιπόν πάντα κακός ένας κοινωνικός διχασμός που θα ξεκαθαρίσει και θα αποβάλει από την κοινωνική ηγεσία μια «αρωστημένη» ή ξενούδουλη ελίτ η οποία δεν εννοεί να αντιληφθεί ότι θα πρέπει να πάψει επιτέλους να εκμεταλλεύεται μια ολόκληρη κοινωνία και να ωθεί στη διάλυση ένα ιστορικό έθνος. Το ελληνικό εθνικό κράτος, δεν υπήρξε ποτέ ένα αστικό εθνικό κράτος, όπως τα αστικά εθνικά κράτη της Ευρώπης κ.λ.π. Το ελληνικό εθνικό κράτος είναι ένα ιστορικό εθνικό κράτος και είναι αυτή ακριβώς η ιστορία που συνέχει, συγκρατεί και τροφοδοτεί το έθνος και τις ψυχές μας.
Έφτασε λοιπόν η κρίσιμη στιγμή. Η υπογραφείσα από το εθνομηδενιστικό καθεστώς στο σύνολό του (κρατικοδίαιτη οικονομική ελίτ, κρατικοδίαιτη πνευματική ελίτ, κρατικοδίαιτη πολιτική ελίτ, καθεστωτικά ΜΜΕ κ.λ.π.) Συνθήκη των Πρεσπών αγγίζει πλέον την ίδια την εθνική ψυχή. Και έχει μεγάλο ενδιαφέρον να δούμε αν αυτή η ψυχή θα καμφθεί και πάλι, όπως με τα μνημόνια, οδηγώντας πλέον με μαθηματική ακρίβεια το ελληνικό έθνος στην παρακμή και στον αφανισμό ή θα αντιδράσει.
Προφανώς, δεν εννοώ να αντιδράσει βίαια ή με όπλα. Εννοώ να πάει μαζικά στις επερχόμενες κάλπες, να βγάλη από τη θήκη το «όπλο» που της δίνει το Σύνταγμα και να «σκοτώσει» αυτό το σάπιο, διεφθαρμένο και εθνομηδενιστικό καθεστώς. Έχει αξία να δούμε αν θα συνεχίσει να ψηφίζει τα συστημικά κόμματα του καθεστώτος ή θα κάνει την επανάστασή της ανεβάζοντας στην εξουσία νέα αντισυστημικά κόμματα, δίνοντας έναν αγώνα εθνοεπιβίωσης εναντίον του εθνομηδενισμού και της εθνοεξαφάνισης.
Οι επόμενες εκλογές θα δείξουν πλέον αν οι Έλληνες θέλουν να προχωρήσουν σε πολιτική επανάσταση ή θα επιλέξουν τη σιγουριά της παρακμής και το προσωπικό «ρουσφετάκι».
Προσωπικά θα είμαι εκεί παρών στις κάλπες με το κόμμα της Ελληνικής Λύσης και θα σας περιμένω. Όσοι με εμπιστεύεστε ελάτε να δώσουμε μαζί αυτόν τον αγώνα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου