Το νέο τραπεζικό σκάνδαλο

Η επέλαση του 4ου Ράιχ, οι οικονομικές εξελίξεις στην Τουρκία και το έγκλημα που διενεργείται, εν αγνοία των δύστυχων δανειοληπτών – όπου φαίνεται πως τα καλύτερα ακίνητα καταλήγουν υπογείως σε προδιαγεγραμμένους αγοραστές, με εντυπωσιακά εξευτελιστικές τιμές.

Επικαιρότητα

Εισαγωγικά, άποψη μας είναι πως το ευρώ δεν θα χαθεί, ούτε βέβαια η ΕΚΤ, ακόμη και αν υπάρξουν σοβαρά θέματα στην Ευρωζώνη. Το πιθανότερο είναι η υφαρπαγή του από τη Γερμανία, στα πλαίσια του οικονομικού 4ου Ράιχ που προετοιμάζει, με την έννοια της κυριαρχίας της στην Ευρώπη – όπου αυτή τη φορά τα τανκς της φαίνεται να κυλούν πολύ εύκολα, αφού οι ίδιες οι χώρες θέλουν την προσάρτηση τους, όπως οι υπόλοιπες των Βαλκανίων. Η Τουρκία πάντως δεν αποκλείεται να έχει την ίδια «τύχη», αφού η οικονομία της βαδίζει από το κακό στο χειρότερο, παρά το ότι δεν ελκύει τα φώτα της δημοσιότητας – ενώ είναι αδύνατον να τη στηρίξει η Ρωσία οικονομικά, με ένα ΑΕΠ μόλις της τάξης του 1,5 τρις $.

Πόσο μάλλον όταν ο πληθωρισμός στην Τουρκία συνεχίζει να καλπάζει, με τα επιτόκια να έχουν εκτοξευθεί στα ύψη – ενώ με βάση την κεντρική της τράπεζα το 2018 δεν υπήρξαν καθόλου εισροές κεφαλαίων αλλά, αντίθετα, καθαρές εκροές 4,2 δις $. Σύμφωνα δε με στοιχεία της Ένωσης τραπεζών της Τουρκίας, υπενθυμίζοντας πως η ανάπτυξη της μετά το 2004 στηρίχθηκε κυρίως στην κατανάλωση επί πιστώσει (το 2004 η καταναλωτική πίστη και ο δανεισμός σε πιστωτικές κάρτες αποτελούσαν το 4,6% του ετήσιου ΑΕΠ της, το οποίο ήταν 24% των συνολικών τραπεζικών πιστώσεων – ενώ έως το 2013 το ποσοστό αυξήθηκε στο 18% του ΑΕΠ, που αντιστοιχεί στο 31% των συνολικών τραπεζικών πιστώσεων), όταν το 2017 περί τα 1,1 εκ. δανειολήπτες αντιμετώπισαν νομικές ενέργειες, τους πρώτους εννέα μήνες του 2018 ο αριθμός τους ανήλθε στα 3,2 εκ.

Εύλογα, αφού τα επιτόκια για τα στεγαστικά δάνεια αυξήθηκαν από 13% το πρώτο τρίμηνο του 2018 στο 29% το Νοέμβριο και των πιστωτικών καρτών στο 37% – ενώ τα τραπεζικά χρέη και ο δανεισμός με πιστωτικές κάρτες των τουρκικών νοικοκυριών έφτασε στα 153 δις $ ή στο 56% των συνολικών χρεών τους που είναι πάνω από 273 δις $.

Επιστρέφοντας στη Γερμανία, ο έλεγχος της ΕΚΤ εκ μέρους της γίνεται μεγαλύτερος, αφού το μερίδιο της κεντρικής της τράπεζας αυξήθηκε εις βάρος των κεντρικών τραπεζών των χωρών που οι οικονομίες τους συρρικνώθηκαν – όπως της Ιταλίας και της Ελλάδας. Η συμμετοχή της κάθε χώρας στην ΕΚΤ πάντως υπολογίζεται κάθε πέντε έτη, με κριτήριο το ΑΕΠ και τον πληθυσμό τους – ενώ διαδραματίζει καθοριστικό ρόλο όσον αφορά τα προγράμματα ποσοτικής χαλάρωσης, καθώς επίσης τις επανεπενδύσεις που θα ακολουθήσουν όταν λήξουν. Επομένως, η Γερμανία έκανε ακόμη ένα βήμα προς την κατεύθυνση της κυριαρχίας της Ευρώπης, της ΕΚΤ και του ευρώ – έχοντας ενδιάμεσα μετατρέψει χώρες σε καθαρές αποικίες της, όπως την Ελλάδα.

Στη χώρα μας τώρα, φαίνεται πως τα τραπεζικά σκάνδαλα δεν έχουν τελειωμό, με νέο θέμα τους πλειστηριασμούς των ακινήτων. Ειδικότερα, σύμφωνα με δημοσιεύματα, τα ακίνητα αποκτούνται εν πρώτοις από τις ίδιες τις τράπεζες, σε πλειστηριασμούς και με την τιμή εκκίνησης – η οποία είναι πολύ χαμηλότερη από την πραγματική τους, με αποτέλεσμα ο δανειολήπτης να μένει χρεωμένος στην τράπεζα με ένα υπέρογκο ποσόν συν το κόστος της κατάσχεσης/πλειστηριασμού, παρά το ότι χάνει το σπίτι του.

Αμέσως μετά η ίδια η τράπεζα προκηρύσσει διαγωνισμό, για να πουλήσει το ακίνητο που αγόρασε, στην υψηλότερη προσφερόμενη τιμή – διενεργεί ένα είδος δημοπρασίας δηλαδή που όμως δίνει την εντύπωση ότι είναι στημένη, αφού η προκήρυξη δεν αναρτάται στην ειδική ιστοσελίδα της τράπεζας. Ούτε δημοσιεύεται μαζί με άλλα ακίνητα, όπως συνήθως συμβαίνει, αλλά χωριστά και σε ημερομηνίες που είναι γνωστό πως οι εφημερίες έχουν πολύ μικρή κυκλοφορία. Όποιος δε διαβάσει προσεκτικά τους όρους του διαγωνισμού, καταλαβαίνει πως το ακίνητο έχει ήδη πουληθεί – αφού δεν υπάρχει καμία προϋπόθεση συμμετοχής, όπως θα ήταν κάποια δικαιολογητικά.

Τέλος, το σημαντικότερο, η τράπεζα και η εξειδικευμένη θυγατρική εταιρεία διαχείρισης ακινήτων, όπως η EUROBANK και η GRIVALIA για παράδειγμα, έχουν το δικαίωμα χωρίς κανέναν περιορισμό (α) να αναβάλλουν, (β) να ματαιώσουν ή/και (γ) να ανακαλέσουν το διαγωνισμό – επίσης να αλλάξουν την ημερομηνία διεξαγωγής του! Εκτός αυτού η τράπεζα διατηρεί το δικαίωμα να μεταβιβάσει το ακίνητο, με οποιονδήποτε τρόπο, σε όποιον θέλει ή οποτεδήποτε επιθυμεί – ακόμη και σε μη συμμετέχοντα στο διαγωνισμό, ενώ όλα αυτά τα δικαιώματα μπορούν να εξασκηθούν και μετά την αποσφράγιση των προσφορών!

Με απλά λόγια η τράπεζα έχει το δικαίωμα να κάνει ότι θέλει χωρίς να δίνει λογαριασμό σε κανέναν, ούτε καν στο Νόμο – ενώ κανένας δεν μπορεί να απαιτήσει αποζημίωση από την τράπεζα για τίποτα! Εάν αυτή η διαδικασία επιτρέπεται από το αγγλικό δίκαιο, στο οποίο καταδίκασαν τους Έλληνες τα κόμματα που υπέγραψαν το PSI, δεν το γνωρίζουμε. 

Μπορούμε όμως εύλογα να υποθέσουμε πως τα καλύτερα ακίνητα καταλήγουν σε προδιαγεγραμμένους αγοραστές, με εντυπωσιακά εξευτελιστικές τιμές – οι οποίοι δεν είναι απίθανο να χρηματίζουν κάποιους ή απλά να είναι συνεργοί στο τραπεζικό έγκλημα που διενεργείται, εν αγνοία των δύστυχων δανειοληπτών. Εάν αυτό δεν είναι σκάνδαλο, τότε δεν είναι τίποτα άλλο – τεκμηριώνοντας πως η ληστεία της χώρας και η βίαιη αλλαγή της ιδιοκτησίας της μόλις ξεκίνησε, με τους «κανόνες» της Άγριας Δύσης (Φαρ Ουέστ).

Πηγή : https://analyst.gr