ΚΥΠΡΟΣ

Εμείς οι Έλληνες έχουμε μάθει να σεβόμαστε ένα πρόσωπο πάνω από οτιδήποτε άλλο σε αυτόν τον κόσμο. Την μάνα. Και οι Ελληνίδες μάνες, κοιμούνται και ξυπνούν με ένα και μόνο σκοπό στο μυαλό τους. Να δώσουν την ίδια τους τη ζωή για τα παιδιά τους. Και για εμένα, όπως και για οποιονδήποτε άλλο άνθρωπο που κατάγεται από την Κύπρο, δεν υπάρχει άλλη μάνα από την ΕΛΛΑΔΑ.

Άποψη

– του Γεωργίου Μιχαήλ

Το ανώτατο από όλα τα δικαστήρια σε αυτόν τον κόσμο δεν είναι φυσικά αυτό της Χάγης. Είναι το αιώνιο δικαστήριο της ιστορίας. Αυτό είναι το όργανο το οποίο αποφασίζει το δίκαιο και το άδικο. Αυτό είναι το μοναδικό δικαστήριο που έχει δικαίωμα να αποφασίσει ποιός είναι ένοχος και ποιός αθώος απέναντι στα αδέλφια του.

Αυτό το δικαστήριο αναμένει ακόμα η κατεχομένη Κύπρος για να της αποδώσει δικαιοσύνη. Και εκείνοι οι οποίοι ζητούσαν και ζητούν ακόμα να αποδοθεί δικαιοσύνη από ένα δικαστήριο ανθρώπων όπως αυτό του ΟΗΕ, δεν είναι τίποτε άλλο πάρα κατηγορούμενοι στο δικαστήριο της ιστορίας. Γιατί εάν τους αθωώσει το πρώτο, σίγουρα θα τους καταδικάσει το δεύτερο.

Η υπόθεση της Κύπρου η οποία άνοιξε πριν από 100 χρόνια κατά την διάρκεια του πρώτου παγκοσμίου πολέμου, αποτελούσε και αποτελεί ακόμα όνειρο ζωής για τους Έλληνες σε Ελλάδα και Κύπρο. Όταν την ίδια στιγμή, αποτελούσε πάντα ένα πυρωμένο σίδερο για τους πολιτικούς. Γιατί πολύ απλά, οι πολιτικοί στην Ελλάδα και στην Κύπρο ήταν, είναι, και θα είναι όμηροι της Αγγλίας και των ΗΠΑ.

Πρώτος, ο Ελευθέριος Βενιζέλος απέρριπτε πάντα την οποιαδήποτε σκέψη για απελευθέρωση της Κύπρου. Την ίδια στιγμή, στην Κύπρο δεν τολμούσε κανένας πολιτικός να ενώσει τον κόσμο έναντι ενός και μοναδικού στόχου. Της εκδίωξης των Άγγλων από το νησί και της Ένωσης με την Ελλάδα. Μοιραία λοιπόν ανέλαβε η εκκλησία να συντονίσει αυτήν την προσπάθεια.

Αυτόματα όμως έθετε απέναντι στους Έλληνες χριστιανούς της Κύπρου έναν επιπλέον εχθρό, πιο θανάσιμο από τους Άγγλους. Τους μουσουλμάνους κατοίκους της Κύπρου. Και την ίδια ώρα ξυπνούσε από βαθύ ύπνο τον δηλωμένο εχθρό των Ελλήνων, την Τουρκία. Ήταν λοιπόν καταδικασμένη η προσπάθεια αυτή από τους ίδιους τους λεγόμενους ηγέτες του Ελληνισμού, έχοντας απέναντι τους την Αγγλία και την Τουρκία.

Και η ανάμειξη της εκκλησιάς είχε ως αποτέλεσμα την άνοδο του Μακαρίου, ο οποίος αφού εκμεταλλεύτηκε τον αγώνα των Ελλήνων πολεμιστών, υπέγραψε το 1960 μαζί με τον τότε Έλληνα πρωθυπουργό την συνθήκη της Ζυρίχης – Λονδίνου. Παραχωρώντας στο 18 τοις εκατόν των μουσουλμάνων δικαιώματα ισοδύναμα του 50 τοις εκατόν. Μήπως σας θυμίζει άραγε κάτι από την περίφημη «Συμφωνία των Πρεσπών»;

Έπειτα, ο Μακάριος αρχομανής όπως ήταν, συνέχισε να εκμεταλλεύεται αυτή τη φλόγα για απόλυτη ελευθερία που σιγοκαίει μέσα σε όλους τους Έλληνες. Έτσι, καταπάτησε ο ίδιος την συνθήκη που υπέγραψε. Χωρίς όμως να έχει τη δύναμη να υποστηρίξει αυτήν την απόφαση του. Με αποτέλεσμα να απομονώσει τους μουσουλμάνους του νησιού. Την ίδια στιγμή, απομόνωσε και την Κυπριακή Δημοκρατία ξεκινώντας πόλεμο με όλους, ακόμα και με την Ελληνική κυβέρνηση.

Τα γεγονότα αυτά, εκμεταλλεύτηκε η Τουρκία και κατάφερε να κατακτήσει την μισή Κύπρο. Ιούλιος ήταν τότε όπως και τώρα, του Προφήτη Ηλία. Και η καταστροφή συνεχίστηκε και συνεχίζεται ακόμα και σήμερα.

Γιατί κανένας πολιτικός μετά το 1974 δεν μιλά πια για Ένωση της Ελλάδας και της Κύπρου. Χωρίς όμως να μας εξηγούν, γιατί μετά τον Αύγουστο του 1974 ένα όνειρο αιώνων ατελείωτων, έσβησε έτσι απλά όπως σβήστηκε από τους Ελληνικούς σχολικούς χάρτες η «Κύπρος». Την ίδια ώρα που έσβηνε το όνειρο της Ένωσης της Κύπρου με την Ελλάδα, στην Ελλάδα λάμβανε χώρα η μετάβαση από την δικτατορία στο σημερινό κομματικό πολιτικό σύστημα.

14,000 νεκροί και αγνοούμενοι ήταν το τίμημα της δημιουργίας του συστήματος το οποίο καταστρέφει μέρα με την μέρα το Ελληνικό Έθνος. Και άρχισαν μετά την καταστροφή να μας μιλούν για το παραμύθι του οικονομικού θαύματος της Κύπρου. Κανένα έθνος δεν κατάκτησε την ελευθερία του με την οικονομία. Η θέληση και ο δυναμισμός ενός Έθνους χαρίζουν την ελευθερία σε αυτό.

Το σημερινό Κυπριακό κράτος δεν είναι τίποτε άλλο πάρα ένας οικονομικός οργανισμός δυστυχώς. Μια ομάδα ανθρώπων που μοναδικό σκοπό έχουν να εξυπηρετήσουν τα προσωπικά τους συμφέροντα. Όταν ο μοναδικός σκοπός του κράτους αυτού θα έπρεπε να είναι η επιβίωση των Ελλήνων της Κύπρου. 

Από μόνοι τους θα έπρεπε να δημιουργήσουν έναν συμπαγές δυναμικό πληθυσμό στην Κύπρο. Που θα είναι έτοιμος να αγωνιστεί για να δικαιωθεί από το δικαστήριο της ιστορίας. Συμπαρασύροντας και τους αδελφούς τους από την Ελλάδα, οι οποίοι έχουν παρασυρθεί και αυτοί σε μια παράλληλη πορεία προς τον γκρεμό.

Δεν μπορεί να υπάρξει Ελλάδα χωρίς την Κύπρο και αυτό είναι που τρομάζει τους γείτονες και τους υποτιθέμενους συμμάχους μας. Τρέμουν στην ιδέα πως η Κύπρος είναι από τον Θεό δοσμένη στην Ελλάδα. Τρέμουν στην ιδέα πως, κάποτε στο μέλλον είναι πιθανό, πως η θέληση της μάνας να αγκαλιάσει το χαμένο της παιδί, θα είναι εκείνη που θα ανατρέψει το οποιοδήποτε σχέδιο έχουν στο μυαλό τους. Και επειδή γνωρίζουν πως η ανθρώπινη θέληση μπορεί να καταφέρει τα πάντα, ακολουθούν την ίδια παλιά δοκιμασμένη συνταγή. Την εξαγορά.

Με τα χρήματα και την εισροή ξένου κεφαλαίου διαβρώνουν σιγά σιγά την υπόσταση των Ελλήνων της Κύπρου με την ευλογία των πολιτικών της, οι οποίοι πιστεύουν πως κατέχουν αξιώματα. Χωρίς να καταλαβαίνουν πως τα αξιώματα τους, είναι αξιώματα του αέρα.

Εγώ όμως είμαι σίγουρος πως το δικαστήριο του Θεού θα έρθει κάποια στιγμή που θα αποδώσει δικαιοσύνη. Κατακρημνίζοντας όλους αυτούς που δεν σέβονται το Ελληνικό αίμα που χύθηκε στο σημαντικότερο νησί της Μεσόγειου. Το οποίο ήταν, είναι και θα ξαναγίνει από άκρη σε άκρη Ελληνικό.

Και εμείς οι Έλληνες έχουμε μάθει να σεβόμαστε ένα πρόσωπο πάνω από οτιδήποτε άλλο σε αυτόν τον κόσμο. Την μάνα. Και οι Ελληνίδες μάνες, κοιμούνται και ξυπνούν με ένα και μόνο σκοπό στο μυαλό τους. Να δώσουν την ίδια τους τη ζωή για τα παιδιά τους. Και για εμένα, όπως και για οποιονδήποτε άλλο άνθρωπο που κατάγεται από την Κύπρο, δεν υπάρχει άλλη μάνα από την ΕΛΛΑΔΑ. 

[1] Ο Γεώργιος Μιχαήλ είναι επιχειρηματίας, στέλεχος ναυτιλιακής εταιρείας και συγγραφέας του βιβλίου Πολικός Αστέρας, Αθήνα, Κύπρης , 2017. 

Πηγή : https://analyst.gr