Κι όμως, χρειάζονται τα συλλαλητήρια!

Του Θανάση Κ. 

Ο χειρότερος «βραχνάς» του ΣΥΡΙΖΑ – αυτό που περισσότερο φοβόταν – γίνεται πραγματικότητα: 

Μαζικά συλλαλητήρια, έναντίον της πολιτικής του! 

Μόνο που απ’ αλλού το περίμενε κι απ’ αλλού του ήλθε… 

Το περίμενε για την υπεροφορολόγηση ή τους πλειστηριασμούς σπιτιών, για τις αλλεπάλληλες – και αχρείαστες – περιοκοπές συντάξεων ή τη μείωση του αφορολόγητου… 

Και του ήλθε για το… Μακεδονικό! 

Θυμάστε όλους αυτούς τους σχολιαστές, αναλυτές, δημοσκόπους, επικοινωνιολόγους κλπ.. που μας είχαν πρήξει, χρόνια τώρα, με τις χιλιοφορεμένες «μανιέρες» και τα τετριμμένα κλισέ: 

–Πώς ο κόσμος ενδιαφέρεται μόνο για την τσέπη του… 

— Και πώς για όλα τα άλλα δεν δίνει μία… 

Ε λοιπόν, τώρα αποδεικνύεται πως ενδιαφέρεται ασφαλώς για την τσέπη του, αλλά ξεσηκώνεται και παθιάζεται για τα «άλλα», αυτά που έχουν μεγάλο «συμβολικό φορτίο» και ισχυρό αποτύπωμα στην συλλογική ταυτότητά του.

Τα εθνικά θέματα φερ’ ειπείν! 

Ιδιαίτερα όταν μυρίζεται πως πάει να γίνει ανεπανόρθωτη ζημιά. 

Όπως τώρα, στο «Μακεδονικό». 

Ξέχασαν πως παλαιοί και έμπειροι πολιτικοί – κι όχι ακροδεξιοί ή έστω συντηρητικοί, αλλά ακραιφνείς σοσιαλιστές, όπως ο Φρανσουά Μιτεράν – έχουν διακηρύξει κι έχουν προειδοποιήσει πως: 

–«Πολιτική είναι η διαχείριση των συμβόλων»! 

Και τα σύμβολα έχουν τόσο μεγάλη βαρύτητα στην Πολιτική, γιατί συμπυκνώνουν και εμπεδώνουν την συλλογική ταυτότητα ενός λαού. 

Κι αυτή τη ταυτότητα τον συγκροτεί σε δημοκρατική κοινωνία και σε Έθνος. 

Αν του θίξεις αυτή την ταυτότητα, θα δείς απροσδόκητες συμπεριφορές από ένα λαό φαινομενικά ως τότε «παρατημένο» ή «αδρανή» ή «κοιμισμένο»… 

Ξαφνικά να ξεσηκώνεται και να παθιάζεται και να μη κάνει πίσω. 

Ο κυνικός «υλισμός» στην προσέγγιση της Πολιτικής είναι μια ξοφλημένη μπαρούφα. Αριστερών (ασφαλώς), αλλά και δεξιών (μεταξύ μας)… 

Διότι οι αριστεροί είναι επιρρεπείς σε τέτοιες ανοησίες (λόγω «υλιστικής» αντίληψης της Ιστορίας), αλλά και οι δεξιοί, εδώ που τα λέμε, όταν προσπαθούν και καλά να το παίξουν «ρεαλιστές», λένε παρόμοιες κοτσάνες.

Όμως, ο Ρεαλισμός δεν είναι πρόσχημα υποταγής! 

Δεν είναι μια «συνταγή» που οδηγεί πάντα σε άνευ όρων υποχωρήσεις… 

Ρεαλισμός ΔΕΝ είναι όταν σε προκαλεί η Τουρκία να λές: «είναι πολύ ισχυρή, για να τα βάλω μαζί της» 

κι όταν σε προκαλούν τα Σκόπια ή η Αλβανάι να λές: «αυτοί είναι πολύ… ανίσχυροι, για να ασχοληθώ μαζί τους»! 

Αυτό ΔΕΝ είναι ρεαλισμός! 

Ξεφτίλα είναι… 

Τι θα γίνει παιδιά, έτσι θα πάει; 

Με τους «ισχυρούς» δεν τα βάζουμε γιατί «δεν μας παίρνει», με τους «μικρούς» δεν τα βάζουμε γιατί «δεν καταδεχόμαστε», τελικά όλοι στην καρπαζιά θα μας έχουν; 

Δεν υπάρχει καμιά περίπτωση, να πατήσουμε πόδι και να βρούμε κι εμείς το δίκιο μας; 

Ο Ρεαλισμός σου επιβάλει να σταθμίζεις τους συσχετισμούς και να επιλέγεις τη στιγμή της «επίθεσης» από εκείνη της «άμυνας»… 

Ο ρεαλισμός σου επιβάλει πριν καθίσεις στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων να ζητήσεις τα πάντα, ώστε πάνω στη διαπραγμάτευση να μπορέσεις να κρατήσεις τουλάχιστον τα βασικά. 

Οποιος ξεκινά τη διαπραγμάτευση έχοντας δώσει τα πάντα, δεν είναι «ρεαλιστής». 

«Μακάκας» είναι (με το συμπάθειο)! 

Κόντρα λοιπόν σε όσα περίμεναν οι περισσότεροι, ο κόσμος δυσαρεστείται με την πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ και με τις κολοτούμπες του και τη φοροκαταιγίδα και τα νέα μνημόνια που επέβαλε. Δυσαρεστείται πολύ. Αλλά δεν ξεσηκώνεται γι’ αυτά. 

Θα τον μαυρίσει για όλα αυτά πάνω από την κάλπη. Αλλά δεν ξεσηκώνεται… 

Πάσχισαν οι συνδικαλιστάδες να τους κατεβάσουν στους δρόμους και δεν τα κατάφεραν. «Λόχοι αγγαρίας» παρελαύνουν κάθε φορά. Με τα ίδια συνθήματα. 

Ο κόσμος βαρυγγομά, αλλά δεν κατεβαίνει… 

Και ξαφνικά ξεσηκώνεται για το Μακεδονικό! 

–Φέρτε μας δέκα μνημόνια, είπαν σε κάποιον πολιτικό προχθές κατά την περιοδεία του στη Βόρειο Ελλάδα. 

Αλλά όχι όνομα στα Σκόπια με τη λέξη Μακεδονία. 

Τα συλλαλητήρια δεν είναι εργαλείο άσκησης εξωτερικής πολιτικής! 

Σύμφωνοι… 

Υπο κανονικές συνθήκες ούτε είναι ούτε πρέπει να είναι. 

Να είμαστε ξεκάθαροι… 

Αλλά υπάρχουν στιγμές «οριακές» – «μη κανονικές»! 

Οπότε – τότε – χρειάζονται. Είναι απαραίτητα! 

Πότε; 

Όταν για παράδειγμα, ξυπνά η χώρα από λήθαργο και αντιλαμβάνεται πως η ηγεσία της δεν είχε αντιδράσει σε υπαρκτό κινδυνο. Ο οποίος αφέθηκε να πάρει μεγάλες διαστάσεις και να δημιουργεί σοβαρή απειλή. 

Τότε εκεί που ζορίζουν τους ηγέτες του και πιέζουν τη χώρα απ’ έξω να δεχθεί τα απαράδεκτα, ο λαός μπορεί να στηρίξει την ηγεσία του να δώσει την έσχατη μάχη. Και να γύρει την πλάστιγγα υπέρ της χώρας του. 

Το 1991 η Ελλάδα διαπίστωσε πως αυτό που όλες οι ως τότε ηγεσίες της θεωρούσαν «ανύπαρκτο πρόβλημα» – η αλυτρωτική προπαγάνδα της Γιουγκοσλαβιας για το Μακεδονικό – είχε μετατραπεί πια σε πολύ πραγματική απειλή. 

Και με τα δύο μεγάλα συλλαλητήρια που έγιναν τότε – σε Θεσσαλονίκη και Αθήνα – αλλά και με τα συγκλονιστικά συλλαλητήρια της ομογένειας που ακολούθησαν στις μεγάλες πρωτεύουσες του κόσμου– οι ξένοι κατάβαν πως υπήρχε πρόβλημα. 

–Αν τότε έβαλαν τα Σκόπια με προσωρινό όνομα στα Ηνωμένα Έθνη – κάτι που δεν έχει ξαναγίνει ποτέ… 

–Αν τότε υποχρέωσαν τα Σκόπια να διαπραγματευθούν με την Ελλάδα το μόνιμο όνομά τους και να εξασφαλίσουν την έγκριση της Ελλάδας – πράγμα που επίσης δεν έχει γίνει ποτέ… 

–Αν στο μεταξύ 60 χώρες και όλοι οι διεθνείς Οργανισμοί δεν αναγνωρίζουν τα Σκόπια ως «Μακεδονία», αλλά – προσωρινά – ως FYROM, 

–Αν ακομα κι από τις 130 χώρες που τους έχουν αναγνωρίσει ως «Μακεδονία», δύο τουλάχιστον αλλάζουν τώρα (η Σερβία και η Βουλγαρία)… 

–Αν ακόμα και οι υπόλοιπες χώρες που τους αναγνωρίζουν ως «Μακεδονία» δηλώνουν ότι δεν δέχονται το αλυτρωτισμό που υπονοεί το όνομά τους και διακηρύσσει το Σύνταγμά τους. 

Κι αν το θέμα παραμένει ανοικτό ακόμα – εκεί που επί 47 χρονια πριν το 1991 δεν είχαμε αντιδράσει καθόλου ως κράτος και είχε περάσει παντού το ψευδεπίγραφο «Μακεδονικό» ιδεολόγημα… 

Όλα αυτά συνέβησαν, επειδή έγιναν τότε εκείνα τα συλλαλητήρια! 

Κι επειδή βρέθηκαν – τότε και έκτοτε -καποιοι πολιτικοί να το παλέψουν – και να το πληρώσουν (μη λέμε ονόματα…) 

Η αδικαιολόγητη σιωπή της επίσημης Ελλάδας από το 1944 ως το 1991, έκανε απαραίτητα τα συλλαλητήρια του 1992! 

Πράγματι, τα συλλαλητήρια δεν λύνουν προβλήματα. Αλλά μπορούν να αλλάξουν συσχετισμούς, να δημιουργήσουν εντυπώσεις, να ενισχύσουν τη διαπραγματευτική θέση μιας χώρας, την ώρα που νιώθει «στριμωγμενη». 

Αυτό έγινε τότε. 

Αυτό γίνεται και τώρα. 

Τόσο απλό… 

Και βγαίνουν σήμερα και καταγγέλλουν τα συλλαλητήρια για το Σκοπιανό ΠΟΙΟΙ; Για να τους δούμε έναν-έναν… 

* Πρώτον, αυτοί που θέλουν να υποχωρήσουμε και να δεχθούμε ό,τι μας δώσουν. Και παλαιότερα αυτό ήθελαν και τώρα αυτό θέλουν – και δεν το κρύβουν. 

Δεν είναι «αντίθετοι» στα συλλαλητήρια. 

Είναι μόνιμοι υπέρμαχοι κάθε υποχώρησης! 

* Δεύτερον – σε ενίσχυση του πρώτου – σήμερα αναθεματίζουν τα συλλαλητήρια, οι ίδιοι που πίεζαν να δεχθούμε τα πάντα και στο Κυπριακό το 2004… 

Οι οπαδοί του Σχεδίου Ανάν, αυτοί που μας «προειδοποιούσαν» πως, αν απορριφθεί το εκτρωματικο εκείνο Σχέδιο, τάχα «θα απόμονωθεί η Κύπρος διεθνώς», δεν θα μπεί η Κύπρος στην Ευρώπη και θα αναγνωριστεί απ’ όλα τα κράτη το ψευδοκράτος… 

Αλλά την «πάτησαν»! Ο Κυπριακός Ελληνισμός καταψήφισε τότε με συντριπτικό ποσοστό 76% το Σχέδιο Ανάν και δεν συνέβη τίποτε απ’ όσα «προέβλεπαν»: Η Κύπρος μπήκε αμέσως μετά στην Ευρωπαϊκή Ένωση και κανένας στον κόσμο δεν αναγνώρισε το ψευδοκράτος. 

Για θυμηθείτε όμως, ποιοι είχαν λυσάξει τότε να δεχθούμε το Σχέδιο Ανάν… 

Τι σύμπτωση; Είναι οι ίδιοι που λυσσάνε τώρα εναντίον των Συλλαλητηρίων για το Σκοπιανό (και θέλουν άνευ όρων υποχώρηση και σε αυτό)… 

Αποτυχημένες πολιτικο-δημοσιογραφικες ελίτ (μέσα στις οποίες συμμετέχει η Αριστερά, που μας το παίζει «ανεύθυνη»), οι οποίες χρησιμοποίησαν το λαϊκισμό κατά κώρον, ξαφνικά ξιφουλκούν κατά το

υ λαικισμού, όταν ο κόσμος προσπαθεί να εκφράσει την ψυχή του. 

Γιατί και η ψυχή του κόσμου κάποτε πρέπει να εκφραστεί – έτσι δεν είναι;

Αλλιώς, τι στην ευχή δημοκρατία έχουμε; 

Και γιατί υπάρχει το δικαίωμα του «εκφράζεσθαι» και του «συναθροίζεσθαι»; 

Για να κάνουν καθημερινά «επαναστατική γυμναστική» οι συντεχνίες και οι κομματικοί λόχοι, αλλά ποτέ να μην εκφράζεται το φρόνημα της λαϊκής πλειοψηφίας; 

Για περιθωριακούς ακτιβιστές τύπου «Ρουβίκωνα» ισχύει μόνο η δημοκρατία; Για την πλειοψηφία του λαού δεν ισχύει; 

Τι κατάντια είναι αυτή; 

* Και ποιοι άλλοι ενοχλούνται με τα εθνικά συλλαλητήρια; 

Όλοι αυτοί που το είχαν κάνει «φάμπρικα» να κατεβάζουν κάθε τόσο μερικές δεκάδες ή εκατοντάδες, ενάντια στο ΝΑΤΟ, «ενάντια στις βάσεις του θανάτου», σε συμπαράσταση για τη Γάζα, ενάντια στον Πόλεμο στο Ιράκ, ενάντια στην Αμερικανική επέμβαση στο Παναμά, ενάντια στη Ειρηνευτική Συμφωνία του Κάμπ Ντέηβιντ, ενάντια στο Ισραήλ, υπέρ των Παλαιστινίων (ακόμα κι όταν …σφάζονται μεταξύ τους) υπέρ του… Μπουργκίνα Φάσο, της Ζιμπάμπουε και του Πολισάριο! 

Τότε είχαν ξεχάσει ότι «με διαδηλώσεις δεν γίνεται εξωτερική πολιτική»… 

Τώρα το θυμήθηκαν. 

Πρόκειται για ιδεοληπτικούς αριστερούς, που έχουν υποστηρίξει όλα τα «δίκαια αιτήματα» όλων των άλλων λαών της γής (ακόμα κι όταν δεν είναι και τόσο … δίκαια) εκτός από τα δίκαια του Ελληνικού λαού! 

Πρόκειται για τυφλωμένους φανατικούς – επαγγελματίες της εκ του ασφαλούς συμπαράστασης προς τρίτους – που φωνασκούν για τους «αγώνες» και τα εθνικά συμφέροντα όλων των άλλων, αλλά στην περίπτωση που θίγονται τα εθνικά συμφέροντα της Ελλάδας προτείνουν να υποκύψουμε και να παραδοθούμε. 

Συμπαραστέκονται στον εθνικισμό όλων των άλλων. 

Αλλά θεωρούν… «εθνικιστή» όποιον Έλληνα πιστέψει πως δεν μπορεί να παραδώσει τα αυτονόητα. Τέτοιοι ρεζίλια… 

Δεν ξέρω και δεν με ενδιαφέρει ποιος κάνει το συλλαλητήριο της Κυριακής στη Θεσσαλονίκη. 

Δεν ξέρω τι θα πούν όσοι μιλήσουν εκεί. 

Ξέρω όμως, πως θα πάνε πολλοί. 

Απ’ όλο το πολιτικό φάσμα… 

Όχι μόνο για να βροντοφωνάξουν για την Ελληνικότητα της Μακεδονίας στην άλλη πλευρά των συνόρων… 

Που κι αυτό από μόνο του έχει μεγάλην αξια τούτη τη στιγμή. 

Αλλά και για να δώσουν ένα «μήνυμα» μέσα στην Ελλάδα, σε όλους αυτούς που διαδηλώνουν για τα πάντα, εκτός από όσα αληθινά αγγίζουν το λαό και εκφράζουν την ψυχή του. 

Γιατί όταν ο κόσμος κοιμάται γκρινιάζουν όλοι πως «ο κόσμος κοιμάται»… 

Κι όταν ο κόσμος ξυπνάει, τότε τρομάζουν… την αφύπνισή του! 

Ναι είναι αλήθεια, πως η ηγεσία ενός Έθνους πρέπει να εκλογικεύει το εθνικό συμφέρον. 

Αλλά όταν παίρνει μόνιμο διαζύγιο με την ψυχή του Έθνους, τότε δεν έχει τίποτε να «εκλογικέψει» πια… 

Τότε δεν στέκει ούτε το Έθνος ούτε η δημοκρατία! 

Πηγή : http://www.logiastarata.gr