Η χρήση μετρητών πρέπει να ενταχθεί σε όσες περισσότερες συναλλαγές μας και να ενταθεί έναντι των καρτών.
Όλοι μας πρέπει να χρησιμοποιούμε όσο περισσότερο γίνεται τα μετρητά στην φυσική τους μορφή. Αυτό ασκεί ισχυρό νομισματικό έλεγχο στους τυχοδιωκτισμούς των κυβερνήσεων και των τραπεζών.
Του Ευθύμη Μαραμή
Έχουμε πει για τον πόλεμο κατά των μετρητών στην φυσική τους μορφή και θα το κάνουμε πολλές φορές ακόμα. Μιλήσαμε για συγκεκριμένους στόχους του μονοπωλιακού κεντρικού νομισματικού σχεδιασμού, οι οποίοι προσβλέπουν στην παρακολούθηση των ιδιωτικών οικονομικών συναλλαγών των πολιτών και στη χάραξη πολιτικής αρνητικών επιτοκίων. Το φαινόμενο αυτό αποτελεί μέρος ενός ευρύτερου σχεδίου μέσω του οποίου οι κυβερνήσεις καλύπτουν τις βρομιές τους όσον αφορά τη νομισματική πολιτική και προσπαθούν να σταθεροποιήσουν το εγγενώς ασταθές τραπεζικό σύστημα.
Σε ένα σύστημα πολιτικού fiat χρήματος και κλασματικών αποθεματικών, υπάρχουν πολύ ελάχιστοι περιορισμοί στην επέκταση της προσφοράς χρήματος και των τραπεζικών πιστώσεων. Η προοπτική της διάσπασης ολόκληρου του νομισματικού συστήματος, περιορίζει σε μεγάλο βαθμό την ασυδοσία των κυβερνήσεων και του τραπεζικού συστήματος στην άμβλυνση της αγοραστικής δύναμης του χρήματος και του ύψους του επιτοκίου – αλλά αυτό δεν αρκεί τελικά.
Η χρήση μετρητών ασκεί έλεγχο και προστατεύει το νομισματικό σύστημα
Το πιο σημαντικό είναι ότι οι πληθωριστικές δυνατότητες των νομισματικών πολιτικών εξασθενούν λόγω των υψηλών αποθεματικών που διατηρούν οι τράπεζες ή/και από το κοινό που προτιμά τη χρήση μετρητών για συναλλαγές, δηλαδή τη διατήρηση του νομίσματος έξω από το τραπεζικό σύστημα. Αυτές οι τελευταίες ενέργειες μειώνουν τον «πολλαπλασιαστή του χρήματος», περιορίζοντας έτσι την ικανότητα του τραπεζικού συστήματος να αυξήσει περαιτέρω την προσφορά χρήματος και πίστωσης. Με την επιβολή κυρώσεων στις συναλλαγές σε μετρητά, οι κυβερνήσεις στην πραγματικότητα καθιστούν δυνατές τις χαλαρές νομισματικές πολιτικές.
Ο von Mises γνώριζε αυτό το μηχανισμό με την εισαγωγή του χρυσού κανόνα, αν και δεν γνώριζε αρχικά τους κινδύνους. Όπως σημειώνει ο καθηγητής Hülsmann (2007, σελ 650), στην αρχή της καριέρας του, ο von Mises “θεωρούσε ανόητο πως κάποιοι πίστευαν ότι τα κέρματα από πολύτιμα μέταλλα ήταν χρήματα με κάποια ισχυρότερη έννοια από ότι τα τραπεζογραμμάτια» (χαρτονομίσματα), αλλά τελικά συνειδητοποίησε τη σημασία της πραγματικής κυκλοφορίας χρυσών η ασημένιων νομισμάτων – (κυκλοφορία μετρητών σήμερα που περιορίζουν τη νομισματική πολιτική). Ο ίδιος ο von Mises σε ιδιωτική αλληλογραφία επισήμανε πως: «άλλαξα γνώμη σχετικά με τη λειτουργία του προτύπου ανταλλαγής χρυσού και υποστηρίζω τον τρόπο που συνέβαινε πριν από 30 χρόνια».
Το 1948, ο von Mises παρουσίασε τα επιχειρήματά του υπέρ της κυκλοφορίας χρυσών νομισμάτων αντί για χαρτονομίσματα – τα οποία επιχειρήματα αργότερα επεκτάθηκαν και στο βιβλίο Human action σελ. 780 – σε μία συζήτηση (Hülsmann 2007, σελ 651):
«Εάν τα χρυσά νομίσματα χρησιμοποιούνται στις καθημερινές συναλλαγές, εάν όλοι συνηθίζουν να παραλαμβάνουν και να παραδίδουν χρυσά νομίσματα, εάν οι άνθρωποι είναι συνηθισμένοι να μεταφέρουν χρυσά νομίσματα για λιανικές συναλλαγές, το κοινό αντιλαμβάνεται το γεγονός ότι ο χρυσός είναι το κανονικό χρήμα του έθνους και ότι χώρα είναι υπό τον χρυσό κανόνα. Αυτή η γνώση δεν έχει μόνο παιδαγωγική αξία. Επιτρέπει στον μέσο πολίτη να συνειδητοποιήσει εγκαίρως εάν η κυβέρνησή του είναι προσκολλημένη σε υγιείς νομισματικές πολιτικές ή αν χειραγωγεί το νομισματικό σύστημα.Η αδυναμία του χρυσού κανόνα έγκειται μόνο στο γεγονός πως χωρίς κυκλοφορία χρυσών νομισμάτων, καθίσταται εξαιρετικά δύσκολο για τον μέσο πολίτη να διακρίνει τον πληθωρισμό στα αρχικά του στάδια. Μια αποτελεσματική κυκλοφορία χρυσού νομίσματος μετατρέπει τον ψηφοφόρο σε φύλακα ενός υγιούς νομισματικού συστήματος. Αυτή είναι η κύρια λειτουργία του.»
Έτσι, το πρόσθετο μειονέκτημα του πολιτικού fiat χρήματος χωρίς ουσιαστική κυκλοφορία μετρητών στη φυσική τους μορφή (όπως στοχεύει να επιτύχει η ποινικοποίηση των μετρητών σήμερα) είναι ότι η κεντρική τράπεζα έχει την απόλυτη ελεύθερη κυριαρχία του νομισματικού συστήματος.
Σύμφωνα με τον Rothbard (2008, 132):
«…Όσο περισσότερο το κοινό είναι πρόθυμο να να μην χρησιμοποιεί μετρητά, τόσο μεγαλύτερη είναι η δύναμη χειραγώγησης και έκδοσης ακάλυπτου χρήματος εκ μέρους των κεντρικών τραπεζών.»
Με το τελευταίο εμπόδιο που επιχειρούν να καταργήσουν οι κεντρικοί σχεδιαστές, αυτό των μετρητών, η πιθανότητα κατάρρευσης σε ότι έχει απομείνει να αποκαλείται νομισματικό σύστημα, αυξάνεται ραγδαία. Το 2008, το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό καρτέλ έφτασε μια ανάσα από την κατάρρευση ακριβώς λόγω των επεκτατικών νομισματικών πολιτικών των κεντρικών τραπεζών.
Η Ελλάδα πλησίασε κοντά στο να καταστραφεί ολοκληρωτικά λόγω των ανεξέλεγκτων πιστωτικών επεκτάσεων του νομισματικού συστήματος της ευρωζώνης. Το 2015 επιβλήθηκαν περιορισμοί στην διακίνηση κεφαλαίων και όρια στις αναλήψεις μετρητών, πλήττοντας καίρια την παραγωγή, τις συναλλαγές και τις ατομικές οικονομικές ελευθερίες των Ελλήνων. Ποιος μπορεί σε αυτή τη χώρα να εμπιστευτεί σήμερα το τραπεζικό σύστημα; Η απάντηση πρέπει να είναι ξεκάθαρη. Κανένας.
Όλοι μας πρέπει να χρησιμοποιούμε όσο περισσότερο γίνεται τα μετρητά στην φυσική τους μορφή. Αυτό ασκεί ισχυρό νομισματικό έλεγχο στους τυχοδιωκτισμούς των κυβερνήσεων και των τραπεζών, ενώ παράλληλα προστατεύει τα εισοδήματα μας από τις κατασχέσεις των τραπεζικών λογαριασμών. Ως πολίτες μπορούμε και έχουμε τη δύναμη να αντισταθούμε στην ακόρεστη βουλιμία των κυβερνήσεων και στις μνημονιακές πολιτικές λεηλασίας των περιουσιών μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου