Η απάτη εις βάρος της Ελλάδας

Προδότης δεν είναι μόνο αυτός που φανερώνει τα μυστικά της πατρίδας στους εχθρούς της αλλά, επίσης, εκείνος που ενώ κατέχει δημόσιο αξίωμα, εν γνώσει του δεν προβαίνει στις απαραίτητες ενέργειες για να βελτιώσει το βιοτικό επίπεδο των ανθρώπων που τον έχουν εκλέξει – πόσο μάλλον όταν το επιδεινώνει, επισφραγίζοντας την κατοχή της.

Άποψη 

Όπως οι περισσότεροι Έλληνες, πιστεύω στα πλεονεκτήματα και στα οφέλη της ελεύθερης αγοράς – τασσόμενος όμως εναντίον τόσο του ακραίου νεοφιλελευθερισμού, όσο και του κρατισμού που θυμίζει σοβιετικού τύπου καθεστώτα. Εκτός αυτού είμαι υπέρ της ΕΕ, καθώς επίσης του κοινού νομίσματος, υπό την προϋπόθεση να επιλυθούν τα τεράστια ελαττώματα του – μέσω των οποίων οι μικρότερες οικονομίες απομυζούνται από τις ισχυρές χωρίς κανένα νομισματικό όπλο στη διάθεση τους, με τελικό αποτέλεσμα είτε τη μείωση του βιοτικού τους επιπέδου, είτε τη μετατροπή τους σε αποικίες χρέους, είτε τη χρεοκοπία τους. 

Στην περίπτωση τώρα της Ελλάδας, η οποία έχει μετατραπεί σε προτεκτοράτο χωρίς καμία προοπτική για το μέλλον της, εγκλωβισμένη στο ευρώ, στο χρέος και στα μνημόνια, εάν μου υποδείκνυε ο κ. Μητσοτάκης που ισχυρίζεται πως έχει τη λύση εντός των μνημονίων ή όποιος άλλος ένα μόνο κράτος στην παγκόσμια ιστορία, το οποίο τα κατάφερε χωρίς ονομαστική διαγραφή με δημόσιο χρέος στο 180% του ΑΕΠ του σε ξένο νόμισμα και με κόκκινο ιδιωτικό άνω του 130%, θα γινόμουν αμέσως φανατικός οπαδός του. 

Εάν όχι, θα θεωρούσα ανέντιμες και ανεύθυνες τις υποσχέσεις του, όπως αυτές των προκατόχων του, σημειώνοντας πως το δικό του κόμμα είχε απειληθεί ήδη από το 2005 με επιτήρηση από την Ευρώπη (πηγή) – όπου όχι μόνο δεν πήρε κανένα μέτρο αλλά, αντίθετα, επιβάρυνε ακόμη περισσότερο τον προϋπολογισμό, μεταξύ άλλων με τις περιττές αθρόες προσλήψεις στο δημόσιο που δρομολόγησε κυρίως ο σημερινός πρόεδρος της Δημοκρατίας. 

Περαιτέρω, εάν η απολύτως απαραίτητη ονομαστική διαγραφή μεγάλου μέρους του δημοσίου χρέους είναι εφικτή εντός της Ευρωζώνης, καθώς επίσης εάν πράγματι καταπολεμηθούν τα προβλήματα του ευρώ, τότε θα ήταν σωστό να παραμείνουμε μέλος της. Κάτι ανάλογο πιστεύουμε και για την ΕΕ, υπό την προϋπόθεση πως θα μπορούσε η Ελλάδα εντός της να ανακτήσει τον παραγωγικό της μηχανισμό – ο οποίος υπέφερε μεν από την πολιτική όλων των κυβερνήσεων της διαχρονικά, αλλά καταστράφηκε εντελώς από τα μνημόνια. Εάν όχι, τότε δεν έχει νόημα να υπομένουμε τον αργό και βασανιστικό θάνατο της χώρας μας – ο οποίος άλλωστε οδηγεί στον ίδιο δρόμο, στην έξοδο από το ευρώ και στη χρεοκοπία, αλλά υπό εκθετικά χειρότερες συνθήκες. 

Το ενδιαφέρον μου τώρα για την Ελλάδα δεν είναι «πατριωτικό», με την έννοια που δίνουν στη λέξη πολλά ελληνικά κόμματα σήμερα, αλλά απολύτως ιδιοτελές – αφού εδώ έχω περισσότερα δικαιώματα από οποιαδήποτε άλλη χώρα ως Πολίτης της πατρίδας μου, εδώ δεν νοιώθω ξένος, εδώ θέλω να ζήσω, εδώ έχω ότι κατάφερα να δημιουργήσω, εδώ κερδίζω τα προς το ζην και εδώ θα μείνουν τα παιδιά μου (εάν δεν εκδιωχθούν βέβαια από εκείνα τα κόμματα που είναι ανίκανα να διαχειρισθούν σωστά αυτά που τους εμπιστεύθηκαν οι εκλογείς τους, πιστεύοντας στα τερατώδη ψέματα ή στις ψευδαισθήσεις τους). 

Όσον αφορά την αντίθεση μου στα μνημόνια, ασφαλώς δεν είναι δογματική – αφού εάν κάποιος με έπειθε τεκμηριωμένα πως ωφελούν την Ελλάδα, θα άλλαζα αμέσως άποψη. Όταν όμως διαπιστώνω πως παρά την υπερβολική φορολόγηση σε βαθμό δήμευσης της ιδιωτικής περιουσίας, καθώς επίσης πως παρά την κατακόρυφη μείωση των εισοδημάτων των Ελλήνων, τις αποκρατικοποιήσεις και τα χαμηλά επιτόκια, το δημόσιο χρέος συνεχίζει την ανοδική του πορεία τόσο σε απόλυτο μέγεθος (από τα 300 δις € στα 345 δις € σύντομα), όσο και σε ποσοστιαίο (πλησιάζει στο 190% του ΑΕΠ από 127%), ενώ το ιδιωτικό κόκκινο έχει εκτοξευθεί στη στρατόσφαιρα, είναι αδύνατον να δεχτώ ότι η ίδια συνταγή, με τα ίδια υλικά, θα έχει τα διαφορετικά αποτελέσματα που υπόσχεται η κυβέρνηση, ο κ. Μητσοτάκης ή όποιοι άλλοι επίδοξοι μάγοι. 

Πόσο μάλλον όταν βλέπω καθαρά την εξαθλίωση της ελληνικής κοινωνίας, τη μαζική μετανάστευση των νέων, το ξεπούλημα, το διεθνή εξευτελισμό κοκ., χωρίς καμία ελπίδα αντιστροφής της τάσης – ενώ οι Πολίτες έχουν κυριολεκτικά εξουδετερωθεί, πιεσμένοι αφόρητα από την καθημερινότητα, χειραγωγούμενοι από τα ΜΜΕ, καθώς επίσης φοβούμενοι ακόμη και τον πόλεμο που δήθεν θα κηρυχτεί εναντίον τους από κάποια γειτονική χώρα-υποχείριο των πιστωτών, εάν τολμήσουν να διαμαρτυρηθούν ή να αντιδράσουν εξεγειρόμενοι. 

Συνεχίζοντας υπάρχουν αρκετοί κατ’ επίφαση ή κατά φαντασία φιλελεύθεροι, οπαδοί του κατά τα άλλα συμπαθέστατου κ. Μητσοτάκη (μου είναι αδύνατο να καταλάβω πως μπορεί να ισχυρίζεται κανείς ότι είναι φιλελεύθερος, υποστηρίζοντας ταυτόχρονα ένα δικτατορικό πρόγραμμα που οδηγεί στην ολοκληρωτική υποταγή μίας ήδη κατεχόμενης χώρας), οι οποίοι κατηγορούν ως θεωρία συνομωσίας ή ανυπόστατη την απάτη εις βάρος της Ελλάδας – μεταξύ άλλων με τη συμμετοχή του πρώην διευθυντή της ΕΛΣΤΑΤ, ενεργού στελέχους παράλληλα του ΔΝΤ παρά το ότι απαγορεύεται από τον κανονισμό της, ο οποίος σήμερα διαμένει στη βίλα του στις Η.Π.Α. (Maryland), διαθέτοντας προφανώς τα οικονομικά μέσα. 

Όλοι αυτοί θα ήταν σωστό να διαβάσουν μία πρόσφατη πολυσέλιδη ανάλυση ενός Αμερικανού, με τον χαρακτηριστικό τίτλο «Η ελληνική απάτη διαβάζεται ως ένα εγκληματικό μυθιστόρημα» (The Greek Fraud Reads Like a Crime Novel- πηγή) – ένα κείμενο που όσοι δεν γνωρίζουν αγγλικά μπορούν εύκολα να το μεταφράσουν μέσω της «Google Translate», έτσι ώστε να αποκτήσουν μία καλύτερη εικόνα για όλα όσα έχουν συμβεί στην Ελλάδα. Πρέπει επίσης να ενημερωθούν για το ποιοί πολιτικοί υπέγραψαν το PSI διασώζοντας τις γερμανικές και γαλλικές τράπεζες, όπως παραδέχθηκε δημόσια ο ανόητος Ολλανδός, πόσο ακριβώς μειώθηκε το χρέος, καθώς επίσης ποιά ανταλλάγματα δόθηκαν – έτσι ώστε να κρίνουν μόνοι τους εάν επρόκειτο για προδοσία ή εάν πράγματι ωφέλησε την Ελλάδα.

Για να αποφευχθούν οι παρεξηγήσεις, ασφαλώς η σημερινή συγκυβέρνηση είναι κάκιστη όπως αναφέρει ο κ. Μητσοτάκης και αναπαράγουν τα κομματικά του ΜΜΕ – αποτελεί όμως τη συνέχεια πολλών εξαιρετικά κακών κυβερνήσεων του παρελθόντος, οι οποίες ήταν ασφαλώς προδοτικές με κριτήριο την ερμηνεία του Θουκυδίδη. Σύμφωνα με το μεγάλο αυτό Έλληνα, «προδότης δεν είναι μόνο αυτός που φανερώνει τα μυστικά της πατρίδας στους εχθρούς αλλά, επίσης, εκείνος που ενώ κατέχει δημόσιο αξίωμα, εν γνώσει του δεν προβαίνει στις απαραίτητες ενέργειες για να βελτιώσει το βιοτικό επίπεδο των ανθρώπων που τον έχουν εκλέξει» (στους οποίους άρχει) – πόσο μάλλον όταν ανέχεται την κατοχή της χώρας του, συναινώντας με εκείνους που την έχουν επιβάλλει. 

Ολοκληρώνοντας, όσον αφορά το δικό μου ενδιαφέρον για τα πολιτικά τεκταινόμενα, οφείλεται αποκλειστικά και μόνο στη ρήση του Περικλή στον Επιτάφιο του – κατά την οποία «όποιος αδιαφορεί για τα πολιτικά πράγματα, για αυτά που συμβαίνουν δηλαδή στην κοινωνία και όχι για τα κόμματα, δεν είναι φιλήσυχος, αλλά άχρηστος και αχρείος Πολίτης». Στα πλαίσια αυτά όλοι οι Έλληνες οφείλουν να ξυπνήσουν από τον κοινωνικό λήθαργο, στον οποίο έχουν οδηγηθεί από τους «ηγέτες» τους (πάντοτε οι κατακτητές επιβάλλουν τη θέληση τους με τη βοήθεια των εγχωρίων ελίτ – οικονομικών, πολιτικών, ΜΜΕ κλπ.) – αναζητώντας πραγματικές λύσεις, οι οποίες να σταματήσουν την πορεία της χώρας τους προς το χάος που ασφαλώς θα προκληθεί όταν χάσουν ότι έχουν και δεν έχουν, καθώς επίσης παύοντας να φοβούνται τις συνέπειες της συλλογικής διαμαρτυρίας τους.

Πηγή : https://analyst.gr