Στην περίοδο του ψυχρού πολέμου, συγκρούστηκαν στον πλανήτη γη δύο οικονομικά και πολιτικοκοινωνικά συστήματα. Από το ένα μέρος το σύστημα του κομμουνισμού και από το άλλο αυτό του φιλελευθερισμού.
Είναι ήδη γνωστό ότι το κομμουνιστικό σύστημα κατέρρευσε μόνο του, μη μπορώντας να υλοποιήσει όλα αυτά που περιείχε η ιδεολογία του. Προσπάθησε με τη βία και με ολοκληρωτικό τρόπο να επιβάλει έναν τύπο ισότητας, παραγνωρίζοντας φυσικά τον παράγοντα ανθρώπινο πνεύμα και κατέρρευσε.
Δεν νίκησε φυσικά ο φιλελευθερισμός τον κομμουνισμό. Απλά, σε αντίθεση με τον βίαιο ολοκληρωτισμό του κομμουνισμού, έδινε και δίνει μια ψευδαίσθηση προσωπικής καταναλωτικής και πολιτικής ελευθερίας και γι’ αυτό επιβίωσε.
Όταν όμως κατέρρευσε το κομμουνιστικό σύστημα, τότε τα πράγματα αποχαλινώθηκαν τελείως στη Δύση. Η ισχυρή διεθνής οικονομική ολιγαρχία (που αποτελείται από όλες τις οικονομικές ολιγαρχίες των επιμέρους εθνικών κρατών) προχώρησε ανεμπόδιστα πλέον και χωρίς κανένα φόβο, στην defacto κατάργηση των εθνικών κρατών, μέσω των ελεγχόμενων κυβερνήσεων και στην επιβολή του συστήματος της παγκοσμιοποίησης, μετατρέποντας την διεθνή οικονομία σε ένα απέραντο «καζίνο» και τις εθνικές οικονομίες σε «ρουλέτες» των χρηματοπιστωτικών παιχνιδιών τους. Και αυτό το πράγμα δεν έχει τελειώσει. Απεναντίας βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη.
Αυτή την ιστορική περίοδο που ζούμε, δηλαδή αυτή του διεθνούς καζινοκαπιταλισμού και της φούσκας χρέους, που έχει στην ουσία αιχμαλωτίσει όλα σχεδόν τα κράτη, είναι μια μεταβατική περίοδος. Όπως έλεγε ο Γκράμισι στη μεταβατική περίοδο, το παλιό αρνείται να πεθάνει, το νέο αργεί να εμφανιστεί, είναι η περίοδος των τεράτων. Η ίδια η ζωή όμως θα βρει το δρόμο, μέσα από συγκρουσιακές φυσικά διαδικασίες. Χωρίς σύγκρουση δεν πεθαίνει το παλιό.
Η νέα εποχή που θα αργήσει μεν, θα ανατείλει δε, δεν θα είναι αυτή της σύγκρουσης μιας ασυντόνιστης και συνειδησιακά απροσδιόριστης εργατικής τάξης με το διεθνές κεφάλαιο, αλλά αυτή της σύγκρουσης μεταξύ της οργανωμένης ολιγαρχικής εξουσίας, που κάνει αυτή τη στιγμή πολιτικό και οικονομικό παιχνίδι, χρησιμοποιώντας τους παλιούς θεσμούς και της δημοκρατικής εξουσίας που θα προστατέψει τους απροστάτευτους λαούς, μέσα από μια αναγκαία θεσμική και εδαφική μετάλλαξη των αδύναμων πλέον εθνικών κρατών. Ακόμα και αυτή η έννοια της δημοκρατίας και η έννοια της ψήφου θα αλλάξουν.
Είναι τόση η εκφοβιστική προπαγάνδα που πέφτει πάνω στα ανθρώπινα μυαλά και τόση η ψευδαίσθηση της προσωπικής ελευθερίας του κόσμου, που θα αργήσει κάπως να έλθει αυτή η σύγκρουση. Όμως αργά ή γρήγορα θα έρθει.
Ήδη παρατηρούνται αποσχιστικές τάσεις σε όλα σχεδόν τα εθνικά κράτη, ως ένας άτσαλος προάγγελος αυτού που έρχεται από το μέλλον.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου