Οι Έλληνες αναζητούν φως στη σκοτεινή σπηλιά του Πλάτωνα που περπατούν αλυσοδεμένοι, προσποιούμενοι ότι δεν γνωρίζουν το αυτονόητο – το ότι φως υπάρχει μόνο έξω από τη σπηλιά, ενώ έχουν οι ίδιοι τοποθετήσει της αλυσίδες στα πόδια τους, επειδή θέλουν να πιστεύουν πως δεν τους επιτρέπεται να βγουν έξω.
Ανάλυση
Ο χρόνος και οι δεκάδες λύσεις που είχε η Ελλάδα στη διάθεση της για να αντιμετωπίσει σωστά την κρίση, αρνούμενη την πολιτική των μνημονίων, της απώλειας της εθνικής της κυριαρχίας, της υποτέλειας και των υποκλίσεων, της διεθνούς επαιτείας και εποπτείας, έχει τελειώσει – έχουν πέσει οριστικά οι τίτλοι του τέλους. Με κριτήριο δε τη σημερινή της κατάσταση, αυτοί που τάθηκαν εναντίον της συγκεκριμένης πολιτικής έκαναν κακό στη χώρα – με την έννοια πως δεν είχαν υπολογίσει ότι,
(α) όλες οι κυβερνήσεις της θα εφάρμοζαν με λιγότερη ή μεγαλύτερη προθυμία τα εισπρακτικά μόνο μέτρα των δανειστών σταδιακά και χωρίς καμία από τις πραγματικές μεταρρυθμίσεις που χρειαζόταν η Ελλάδα – έτσι ώστε αφενός μεν να μην έλθουν σε άμεση σύγκρουση με το πελατειακό κράτος, αφετέρου με τους πιστωτές, για να διατηρήσουν τα προνόμια τους αφού δεν τους ενδιαφέρει τίποτα άλλο, ενώ
(β) οι Πολίτες δεν θα αντιδρούσαν έμπρακτα, αλλά μόνο με λόγια, έχοντας ουσιαστικά αποστασιοποιηθεί – κάτι που φυσικά συνεχίζεται.
Εντελώς αντίθετα με την Ελλάδα εξελίχθηκε η κρίση της Ισλανδίας, παρά το ότι ήταν σε πολύ χειρότερη κατάσταση το 2008 – αφού τα χρέη της δεν ήταν στο 112% του ΑΕΠ της, αλλά άνω του 1.000%. Λόγω των τριών μεγάλων τραπεζών της ως γνωστόν όπου, σύμφωνα με την ευρωπαϊκό δόγμα, τα χρέη τους έπρεπε να αναληφθούν από το δημόσιο (κάτι που αποδέχθηκε αργότερα η Ιρλανδία).
Στα πλαίσια αυτά οι βασικοί δανειστές της, η Ολλανδία και η Μ. Βρετανία, πρότειναν την επιμήκυνση του χρόνου εξυπηρέτησης με χαμηλά επιτόκια – ενώ η Βουλή της Ισλανδίας ρύθμισε την πληρωμή με ένα νόμο που ψηφίστηκε στις 30.12.2009, όπως περίπου η ελληνική Βουλή ενέκρινε το πρώτο μνημόνιο και την υπαγωγή της χώρας στο ΔΝΤ το 2010.
Αμέσως μετά όμως οι Ισλανδοί πλημμύρισαν τους δρόμους, εφοδιασμένοι με κατσαρόλες που υπενθύμιζαν την εξέγερση της Αργεντινής – επιθυμώντας να εκφράσουν έμπρακτα και ενεργητικά την αντίθεση τους με την κυβέρνηση και τη Βουλή. Η πρωτοβουλία των Πολιτών της δε με την ονομασία «Αντίσταση» οργάνωσε εκδηλώσεις διαμαρτυρίας πολλών διαφορετικών μορφών – μεταξύ άλλων συγκεντρώνοντας 60.000 υπογραφές σε συνολικό πληθυσμό 350.000 ατόμων για τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος.
Σε αντίθεση με τους Ισλανδούς οι Έλληνες, μετά από μία πρώτη διαδήλωση που κόστισε τη ζωή τριών ατόμων σε μία πυρκαγιά, ένα έγκλημα που παραδόξως παραμένει ανεξιχνίαστο, επέλεξαν την εκκωφαντική σιωπή ή τις συγκεντρώσεις στις πλατείες – τις οποίες πλατείες όμως εκμεταλλεύθηκαν ορισμένα άτομα/κόμματα, για να στηρίξουν την καριέρα/εκλογική τους άνοδο, εις βάρος των ανόητων.
Στη συνέχεια οι Ισλανδοί πολιόρκησαν την οικία του προέδρου της χώρας εφοδιασμένοι με κόκκινα βεγγαλικά που φαίνονταν από μακριά, σχηματίζοντας τη λέξη «STOP» – η οποία αφορούσε την απόφαση της Βουλής. Σε αντίθεση τώρα με τους Έλληνες προέδρους που υπογράφουν τα πάντα, λειτουργώντας ως πιόνια των εκάστοτε κυβερνήσεων, ο Ισλανδός άκουσε τη φωνή των Πολιτών και ενέκρινε το δημοψήφισμα – δηλώνοντας ότι, σύμφωνα με το πνεύμα του ισλανδικού πολιτεύματος, ο λαός είναι ο ανώτατος δικαστής όσον αφορά την ισχύ των νόμων.
Αφού τώρα οι Πολίτες απέρριψαν τη συμφωνία με ποσοστό 93%, μεταξύ άλλων επειδή θεώρησαν άδικη για τις επόμενες γενιές την επιμήκυνση της εξυπηρέτησης του χρέους έως το 2046, ενώ η Βουλή αποδέχθηκε πλειοψηφικά τα αποτελέσματα, ο πρόεδρος διεξήγαγε ένα επόμενο δημοψήφισμα τον Απρίλιο του 2011 ενημερώνοντας τους Ισλανδούς για τις οδυνηρές συνέπειες της άρνησης τους – όπου όμως αυτοί ψήφισαν ξανά ΟΧΙ, αν και με μικρότερο ποσοστό.
Φυσικά η ισλανδική κυβέρνηση δεν διανοήθηκε να αντιστρέψει το ΟΧΙ, όπως η ελληνική, οπότε αποφασίσθηκε να χρεοκοπήσουν οι τράπεζες, ενώ ορισμένοι υπεύθυνοι οδηγήθηκαν στη φυλακή. Στη συνέχεια η μία τράπεζα κρατικοποιήθηκε, ενώ οι δύο άλλες χωρίστηκαν σε μία «νέα» και μία «παλαιά» – όπου η νέα εφοδιάσθηκε με τα αναγκαία κεφάλαια από το κράτος, έτσι ώστε να εξασφαλίζεται η κυκλοφορία των χρημάτων στο εσωτερικό, η λειτουργία των ΑΤΜ, η παροχή πιστώσεων στην οικονομία κοκ.
Στην παλαιά έμειναν τα δάνεια και ολόκληρος ο εξωτερικός τομέας με τα περιουσιακά του στοιχεία – ο οποίος ρευστοποιήθηκε στα πλαίσια της διαδικασίας πτώχευσης. Οι νέες τράπεζες άλλαξαν φυσικά το όνομα τους, η ισοτιμία του νομίσματος κατέρρευσε και επιβλήθηκαν έλεγχοι κεφαλαίων – ενώ οι Πολίτες υπέφεραν τα πάνδεινα στην αρχή, χωρίς κανένα παράπονο.
Περαιτέρω, η εξέλιξη της Ισλανδίας συγκριτικά με την Ελλάδα φαίνεται στο γράφημα που ακολουθεί, εν πρώτοις όσον αφορά το ΑΕΠ – όπου διαπιστώνεται πως σε όρους δολαρίου βυθίστηκε έως το 2010 (κυρίως λόγω της υποτίμησης της κορώνας), έχοντας όμως αμέσως μετά ακολουθήσει ανοδική πορεία (διακεκομμένη γραμμή, δεξιά κάθετος). Αντίθετα το ελληνικό ΑΕΠ, στα πλαίσια της κυλιόμενης χρεοκοπίας που επιλέχθηκε, μειώθηκε σταδιακά αλλά πολύ περισσότερο, χωρίς ποτέ να ανακάμψει – ενώ η μείωση αυτή συνεχίζεται ακόμη.
Όσον αφορά το δημόσιο χρέος, το ελληνικό (μπλε στήλες, αριστερή κάθετος στο δεύτερο γράφημα), μετά από ένα «διάλλειμα» το 2012 λόγω του PSI, με το οποίο ουσιαστικά υπεγράφη η επίσημη χρεοκοπία και η μετατροπή της χώρας σε αποικία χρέους στο διηνεκές, συνεχίζει να αυξάνεται – ενώ της Ισλανδίας άρχισε να μειώνεται από το 2012, διατηρώντας έκτοτε την καθοδική του πορεία.
Το προηγούμενο έτος (2016) τώρα η ισλανδική κορώνα ανατιμήθηκε κατά 24% σε σχέση με το ευρώ, ενώ μόνο τον Απρίλιο του 2017 ανατιμήθηκε κατά 7% – οπότε η χώρα αναζητάει πλέον τρόπους για να σταματήσει τη συνεχή ανατίμηση! Ο προβλεπόμενος ρυθμός ανάπτυξης τοποθετείται στο 6%, οι μισθοί αυξάνουν, ενώ τα τουριστικά καταλύματα έχουν πληρότητα 100% – με πολλούς τουρίστες να διαμένουν πλέον σε σπίτια, αφού τα ξενοδοχεία δεν έχουν άδεια δωμάτια.
Μπορεί δε κάποιοι να θεωρούν πως η Ισλανδία τα κατάφερε λόγω του ότι είχε το δικό της νόμισμα, αλλά δεν ισχύει σε καμία περίπτωση – γεγονός που αποδεικνύεται από την πολύ πιο πλούσια Βενεζουέλα η οποία, παρά το ότι διαθέτει επίσης εθνικό νόμισμα, βιώνει ασύλληπτες καταστάσεις.
Η αιτία της επιτυχίας της Ισλανδίας είναι αποκλειστικά και μόνο οι Πολίτες της – οι οποίοι, χωρίς να εθελοτυφλούν, αντέδρασαν αμέσως αφαιρώντας τις αποφάσεις από τους πολιτικούς και τη Βουλή, επέβαλλαν με θάρρος τη βούληση τους, ενώ στη συνέχεια υπέστησαν αδιαμαρτύρητα τις συνέπειες και εργάστηκαν σκληρά για να επανακάμψει η οικονομία της χώρας τους. Έτσι επιβεβαίωσαν πως κανένας δεν μπορεί να αγνοήσει έναν αποφασισμένο λαό – ενώ, αντίθετα, όλοι ποδοπατούν έναν τρομοκρατημένο όχλο.
Με εξαίρεση τώρα τον τουρισμό που, παρά τη μη συγκρίσιμη, ανυπέρβλητη ομορφιά της Ελλάδας αυξάνεται ουσιαστικά συγκυριακά, λόγω των προβλημάτων των γύρω χωρών και ειδικά της Τουρκίας, οι οικονομικοί δείκτες της χώρας μας δεν έχουν καμία σχέση με αυτούς της Ισλανδίας – στην οποία η ανεργία είναι κάτω από το 4% (γράφημα), ενώ στην Ελλάδα συνεχίζει να υπερβαίνει το 20% παρά την αλματώδη άνοδο της μερικής απασχόλησης, τη μετανάστευση 500.000 Ελλήνων κοκ.
Εκτός αυτού η Ελλάδα έχει χάσει εντελώς την αξιοπρέπεια της διεθνώς, οι κυβερνήσεις της υπογράφουν εν λευκώ τα πάντα για να μη χάσουν τη θέση τους, είναι αντικείμενο χλευασμού της παγκόσμιας κοινής γνώμης, αποτελεί τη μεγάλη ντροπή της Ευρώπης, ενώ ευρίσκεται σε εξέλιξη η λεηλασία της δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας της – μεταξύ άλλων μέσω κατασχέσεων και πλειστηριασμών που δρομολογούνται με τις διαδικασίες του αγγλικού δικαίου που έχει αποδεχθεί ολόκληρη η χώρα εν αγνοία των Πολιτών της, αποτελώντας τη μοναδική εξαίρεση στην Ευρωζώνη.
Την ίδια στιγμή οι Έλληνες χειραγωγούνται/παραπλανούνται για να μην αντιδρούν – με σκάνδαλα του παρελθόντος, με πολιτικές αντιδικίες χαμηλότατου πνευματικού επιπέδου, με τον πρώην υπουργό οικονομικών και το παράλληλο σύστημα του, με δικαστικά «δράματα», με ενδιαφέρουσες (!) τηλεοπτικές εκπομπές κοκ. Φυσικά εν γνώσει τους, αφού όλοι στο εξωτερικό πιστεύουν πως εθελοτυφλούν, επειδή δεν έχουν το θάρρος να αντιμετωπίσουν την πραγματικότητα – αναζητώντας δήθεν ηγέτες ή/και λύσεις που όμως είναι πεπεισμένοι εκ των προτέρων πως δεν υπάρχουν.
Παραδόξως λοιπόν αναζητούν φως στο τούνελ, στη σπηλιά του Πλάτωνα που περπατούν αλυσοδεμένοι, προσποιούμενοι πως δεν γνωρίζουν το αυτονόητο: το ότι φως υπάρχει μόνο έξω από τη σπηλιά, ενώ έχουν οι ίδιοι τοποθετήσει της αλυσίδες στα πόδια τους, επειδή θέλουν να πιστεύουν ότι δεν τους επιτρέπεται να βγουν έξω. Στην ουσία βέβαια απλά φοβούνται, μη γνωρίζοντας τι θα αντιμετωπίσουν έξω από τη σπηλιά, κάτω από τον ελεύθερο ουρανό – οπότε προτιμούν να προσποιούνται εκούσια και να μην ντρέπονται καθόλου που κυριολεκτικά σέρνονται από το ευρωπαϊκό τραίνο.
Ως εκ τούτου το μέλλον μας είναι προδιαγεγραμμένο, ενώ της Ελλάδας ασφαλώς ρόδινο – αρκεί να πάψουν να υπάρχουν κάποιοι ενοχλητικοί ανιδιοτελείς όπως εμείς, οι οποίοι προκαλούν μεγάλες ζημίες στη χώρα, με την έννοια ότι επιβραδύνουν το εκούσια μοιραίο (μνημόνια, στο διηνεκές, φτωχοποίηση, αφελληνισμός κλπ.), αυξάνοντας τις οδυνηρές του συνέπειες.
Άνθρωποι ιδιόρρυθμοι δηλαδή που, αντί να αδιαφορούν για τα μνημόνια και να κοιτάζουν το δικό τους συμφέρον, επιμένουν ανόητα να θέλουν να πείσουν αυτούς που εθελοτυφλούν να ανοίξουν τα μάτια τους – αδυνατώντας να κατανοήσουν πως δεν τους λείπει η γνώση, αλλά η βούληση, ενώ πιστεύουν πως με τη συνηθισμένη τακτική του «τεχνάσματος και της ευκαιρίας» θα τα καταφέρουν. Καλό Καλοκαίρι!
Βασίλης Βιλιάρδος
E-mail: viliardos@analyst.gr
Ειδικότητα: Mάκρο-οικονομικά / Πολιτική Οικονομία
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου