Οι περισσότεροι επιχειρηματίες είναι «θύματα» όχι της κρίσης, αλλά της αλαζονείας και της κακοδιαχείρισης τον καιρό των «παχιών αγελάδων»…
Έπρεπε να χαθεί άλλη μία ζωή για να ασχοληθούμε εκ νέου με τους εργοδότες που αν και -φαινομενικά τουλάχιστον- μπορούν να πληρώσουν τους εργαζομένους τους, απλά δεν το κάνουν.
Γιατί;
Γιατί τους δίνει αυτή τη δυνατότητα η μη σαφής νομοθεσία, ο αποδιοργανωμένος και «σάπιος» κρατικός μηχανισμός, η βολική περίσταση της οικονομικής κρίσης και, το κυριότερο, η γενικότερη ελληνική νοοτροπία που αποθεώνει την ανευθυνότητα, την ασυδοσία και το προσωπικό συμφέρον.
Πριν από τέσσερις ημέρες λοιπόν, μία 42χρονη γυναίκα στα Γιαννιτσά έβαλε τέλος στη ζωή της λόγω της οικονομικής ασφυξίας που της προκάλεσε η μη καταβολή των δεδουλευμένων, επί 15 μήνες, από την αλυσίδα πολυκαταστημάτων «Καρυπίδης».
Να σημειωθεί ότι ο όμιλος Καρυπίδη εξαγόρασε το 2014 τα σουπερμάρκετ «Αρβανιτίδης», διαθέτει 131 σούπερ μάρκετ (με περίπου 1.400 υπαλλήλους), τα οποία βρίσκονται σχεδόν όλα στη Βόρεια Ελλάδα, με σημαντικότερη παρουσία σε Θεσσαλονίκη (50 σημεία), σε Χαλκιδική, Πιερία, Πέλλα και Ημαθία.
Το υπουργείο Εργασίας είχε βάλει από το 2016 «εμπρός» την υπόθεση της εταιρείας, με αφορμή και την αίτηση για υπαγωγή στο άρθρο 99 του Πτωχευτικού Κώδικα, προκειμένου να διερευνηθεί το πώς βρίσκονται πόροι για την πληρωμή άλλων εργαζομένων του ομίλου «Καρυπίδης» (όπως η «Karipidis Pallets»), όταν στα πολυκαταστήματα υπάρχει αυτή η τραγική κατάσταση.
Μάλιστα, το υπουργείο κατέβαλε το ποσό των 1.000 ευρώ στους λογαριασμούς των απλήτωτων εργαζομένων, στις αρχές του 2017, που όμως δεν έλυσε το πρόβλημα.
Το παράδοξο βέβαια είναι ότι ο όμιλος επενδύει, την ίδια στιγμή, σε άλλες δραστηριότητες όπως η «ΠΑΕ Άρης», όπου ο κ. Θόδωρος Καρυπίδης είναι από το 2015 μεγαλομέτοχος και μετέπειτα, πρόεδρος.
Ωστόσο, ας μη μείνουμε σε αυτό μόνο το γεγονός, γιατί υπάρχουν χιλιάδες όμοια παραδείγματα στην υπόλοιπη Ελλάδα, ακόμη και από επιχειρήσεις που απασχολούν λιγότερα από 10 άτομα.
Σίγουρα όλοι γνωρίζουμε στον κύκλο μας ουκ ολίγους που έχουν μιλήσει για «κανόνια» τα οποία έχουν δεχθεί από τους εργοδότες τους, από λίγες εκατοντάδες έως και χιλιάδες ευρώ.
Και, βέβαια, η έλλειψη χρημάτων μπορεί να συμβάλει τα μέγιστα αρνητικά στη ζωή ενός πολίτη, ειδικά τη δύσκολη αυτή περίοδο.
Τις περισσότερες φορές οι άτυχοι πολίτες δεν μπορούν καν να διεκδηκήσουν τα δεδουλευμένα τους, καθώς δεν είναι σε θέση καν να αποδείξουν ότι εργάστηκαν στην εκάστοτε επιχείρηση, όντας ανασφάλιστοι.
Ως αποτέλεσμα, απλά δεν μπαίνουν στη διαδικασία να προσπαθήσουν, «χαρίζοντας» τα χρήματα στον κάθε επιτήδειο «επιχειρηματία».
Τα εισαγωγικά οφείλονται στο ότι επιχερηματίας ορίζεται ο απόλυτα νόμιμος, ως προς το κράτος και τους εργαζομένους.
Ακόμη όμως και ο εργαζόμενος να είναι ασφαλισμένος, οι επιχειρήσεις σταματούν τη δραστηριότητά τους χωρίς να κάνουν καταγγελίες συμβάσεων, με αποτέλεσμα οι εργαζόμενοι να μην έχουν δικαίωμα σε επίδομα ανεργίας και ιατροφαρμακευτική περίθαλψη.
Ωστόσο, το ακόμη χειρότερο είναι ότι ορισμένοι πολίτες φοβούνται να διεκδηκήσουν τα δεδουλευμένα τους, διότι τρομάζουν μπροστά την «ισχύ» του εργοδότη.
Ισχύς;
Διασυνδέσεις με πρόσωπα εξουσίας και προστασία, είτε νομική είτε φυσική (σσ: μπράβοι)…
Υπενθυμίζεται ότι μιλάμε για χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, κάτι που θυμόμαστε εν τέλει μόνο όταν έρθει η στιγμή να λάβουμε κάποια (υπο)δόση από τα πάμπολα δάνειά μας.
Ποτέ δεν μπήκαμε στον κόπο να αντιγράψουμε τα θετικά στοιχεία των ανεπτυσσόμενων χωρών της Ε.Ε., όπως η πλήρως οργανωμένη αγορά εργασίας που βασίζεται στην αξιοκρατία και τη νομιμότητα.
Κλείνει η παρένθεση.
Ωστόσο, δεν μπορεί να μην αναγνωριστεί ότι ορισμένοι από τους επιχειρηματίες που καθυστερούν τις πληρωμές των εργαζομένων αντιμετωπίζουν οικονομικές δυσκολίες λόγω της κρίσης, αυτοί όμως (προσωπική άποψη…) αποτελούν μειοψηφία.
Οι περισσότεροι είναι απλά «θύματα» όχι της κρίσης, αλλά της αλαζονείας και της κακοδιαχείρισης τον καιρό των «παχιών αγελάδων».
Κι όταν βέβαια έχεις μάθει στα πιο εύκολα, είναι δύσκολο να συμβιβαστείς με τη νέα πραγματικότητα ή να αναλάβεις το κόστος των επιλογών σου.
Σε αντίθετο κλίμα, οι πλέον λίγοι συνεπείς εργοδότες στην αγορά εργασίας, «είναι μετρημένοι στα δάκτυλα».
Απλά είναι άξιοι αναφοράς, διότι τηρούν τα τυπικά σε μία δύσκολη συγκυρία, και κόντρα στο ότι η όλη παράλογη κατάσταση τους δίνει τη δυνατότητα να μην το κάνουν.
Ωστόσο, αυτό δεν πρέπει να παρανοηθεί και να φτάσουμε σε σημείο που να θεωρείται «χάρη» η τήρηση των αυτονόητων.
Το κράτος όμως τί κάνει για όλη αυτήν την κατάσταση;
Ότι έκανε πάντα, απολύτως τίποτα.
Μάλιστα, εδώ έρχεται και η πρόσφατη απόφαση (677/2017) του Αρείου Πάγου, βάσει της οποίας η μη καταβολή των δεδουλευμένων αποδοχών του μισθωτού, ακόμη και μακροχρόνια, δεν αρκεί από μόνη της να θεμελιώσει την έννοια της βλαπτικής μεταβολής των όρων της σύμβασης εργασίας του, «εκτός αν γίνεται δολίως και δη για να εξαναγκασθεί ο μισθωτός σε αποχώρηση από την εργασία του».
Η «ζούγκλα» της αγοράς εργασίας
Τη στιγμή που χιλιάδες εργαζόμενοι σε όλη την χώρα αντιμετωπίζουν καθυστέρηση στην καταβολή των δεδουλευμένων τους, εκατοντάδες χιλιάδες άλλοι είναι ανασφάλιστοι.
Οι σχετικές έρευνες που έχουν γίνει από το 2013 και μετά, υπολογίζουν το ποσοστό των ανασφάλιστων από 25% έως και 40%, με τα διαφυγέντα έσοδα ετησίως για το κράτος να ξεπερνούν τα 2 δισ. ευρώ!
Βέβαια, υπάρχει μία φθίνουσα τάση από το 2015 και μετά, λόγω της εντατικοποίησης των ελέγχων.
Η ανεργία -σύμφωνα με τα τελευταία στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ για τον Απρίλιο 2017- ανέρχεται στο 21,7% (έναντι 9,5% στην Ευρωζώνη), όταν η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα υπολογίζει την «πραγματική» ανεργία της χώρα μας στο 31,3%.
Την ίδια στιγμή, σύμφωνα με τα στοιχεία του Ε.Φ.Κ.Α. (στοιχεία για Οκτώβριο του 2016), το μέσο ημερομίσθιο σε ασφαλισμένους με πλήρη απασχόληση, ανέρχεται στα 50,97 ευρώ και ο μέσος μισθός στα 1.167,33 ευρώ.
Αντίστοιχα, στη μερική απασχόληση ανέρχονται σε 23,59 ευρώ και 388,56 ευρώ.
«Η κρίση δημιουργεί Κροίσους» και αυξάνει τις αυτοκτονίες
Τα περιστατικά αυτοκτονιών από το 2009 και μετά έχουν σαφέστατα αυξηθεί, ελέω της οικονομικής κατάστασης που έχει οδηγήσει πολλούς πολίτες στο περιθώριο.
Όπως έχει αναφέρει η Ελληνική Ψυχιατρική Εταιρεία, ο αριθμός των αυτοκτονιών -και απόπειρων- λόγω της οικονομικά δυσμενούς κατάστασης φτάνει ακόμη και το 30%.
Βέβαια, τα στοιχεία από υπηρεσία σε υπηρεσία και διαφέρουν, οπότε εμείς θα επισημάνουμε αυτά της ΕΛ.ΑΣ..
Ειδικότερα, την περίοδο 2009-2012 οι αυτοκτονίες στη χώρα μας ανήλθαν στις 3.124, ενώ το αντίστοιχο νούμερο για την περίοδο 2013-9μηνο 2016 φτάνει τις 2.042.
Επίσης, οι απόπειρες αυτοκτονίας ετησίως κυμαίνονται περίπου στις 500 με 800, σύμφωνα πάντα με τα ίδια στοιχεία.
Σε αυτό το σημείο, αξίζει να υπενθυμιστεί ότι, όπως είχαν επισημάνει οι ειδικοί στο 2ο Συνέδριο Ψυχικής Υγείας (2nd Mental Health Conference) τον Νοέμβριο 2016, το 2015 οι ασθενείς με κατάθλιψη στην Ελλάδα ξεπέρασαν τους 500.000, ήτοι το 5% του πληθυσμού.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου