Οι εθνικοποιήσεις ασφαλώς δεν σημαίνουν πως ανακτάται η εθνική κυριαρχία, όπως ισχυρίζεται υπουργός όσον αφορά τον ΟΑΣΘ – μίας επιχείρησης που είναι θεωρητικά μόνο ιδιωτική, αφού συντηρείται από τα κρατικά ταμεία και όχι από τους πελάτες της, ενώ το δημόσιο εξασφάλιζε στους μετόχους της ένα σταθερό κέρδος 16,5 εκ. € ακόμη και όταν είχε ζημίες!
Άποψη
Αυτό που λείπει στην Ελλάδα είναι η κοινή λογική, το μέτρο, ο ορθολογισμός και η σοβαρότητα στην εξέταση των διαφόρων θεμάτων εκ μέρους των κυβερνήσεων της – καθώς επίσης όλων όσον συμμετέχουν στις δημόσιες συζητήσεις, γραπτά ή προφορικά. Ακόμη χειρότερα, σε έναν τέτοιο βαθμό που αναρωτιέται κανείς αν έχει νόημα να ασχολείται με τη χώρα – ή εάν θα έπρεπε να εύχεται την ολοκληρωτική της κατάρρευση, για να εκλογικευθεί οπότε να οικοδομηθεί σε εντελώς νέα θεμέλια.
Παράδειγμα οι ιδιωτικοποιήσεις, όπου η μία πλευρά, η ακραία νεοφιλελεύθερη, θέλει να ανήκουν τα πάντα στους ιδιώτες ενώ η άλλη, η «κρατικιστική», επιθυμεί το ακριβώς αντίθετο: όλα στο δημόσιο. Η κοινή λογική όμως δεν μπορεί παρά να είναι υπέρ της χρυσής μεσότητας – με την έννοια πως οι βασικές κοινωφελείς (ΔΕΗ, ΕΥΔΑΠ, ΕΥΑΘ), οι στρατηγικές (αεροδρόμια στα σύνορα κλπ.), καθώς επίσης οι μονοπωλιακές κερδοφόρες επιχειρήσεις (ΟΠΑΠ, τυχερά παιχνίδια) οφείλουν να ανήκουν στο δημόσιο, λειτουργώντας όμως με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια, ενώ όλες οι υπόλοιπες στον ιδιωτικό τομέα που πρέπει να ελέγχεται αυστηρά από το κράτος. Χωρίς βέβαια γραφειοκρατικά εμπόδια και με ένα σαφές πλαίσιο, για να είναι δίκαιοι οι όροι του παιχνιδιού.
Ιδιωτικοποίηση τώρα δεν σημαίνει ότι το δημόσιο πρέπει να ξεπουλάει τις επιχειρήσεις του σε εξευτελιστικές τιμές, όπως συμβαίνει σήμερα – ή ότι έχει νόημα να πληρώνει για να τις πουλήσει αντί να εισπράττει. Αυτό πάντως διαπιστώθηκε με τις σκανδαλώδεις ιδιωτικοποιήσεις των αεροδρομίων – όπου, μεταξύ άλλων, δόθηκαν μόνο τα κερδοφόρα αεροδρόμια στη γερμανική κρατική εταιρεία, ενώ τα ζημιογόνα παρέμειναν στο κράτος.
Από την άλλη πλευρά οι εθνικοποιήσεις δεν σημαίνουν πως ανακτάται η εθνική κυριαρχία, όπως ισχυρίζεται ανόητα υπουργός της πλέον δουλοπρεπούς κυβέρνησης της εποχής των μνημονίων, όσον αφορά τον Οργανισμό Αστικών Συγκοινωνιών Θεσσαλονίκης (ΟΑΣΘ) – μία επιχείρηση που είναι θεωρητικά μόνο ιδιωτική, αφού συντηρείται από τα κρατικά ταμεία και όχι από τους πελάτες της (έλαβε περί το 1,5 δις € σε 15 χρόνια), ενώ το δημόσιο εξασφάλιζε στους μετόχους της ένα σταθερό κέρδος 16,5 εκ. € ακόμη και όταν είχε ζημίες!
Προφανώς δε οι συγκοινωνίες δεν ανήκουν στις κοινωφελείς επιχειρήσεις που πρέπει να ανήκουν υποχρεωτικά στο δημόσιο – όπως δεν είναι ούτε ο καθαρισμός των δημοσίων χώρων, όπου οι εκάστοτε δήμαρχοι είναι οι υπεύθυνοι και όχι το κράτος, ενώ πρέπει να αποφασίζουν εάν τον διενεργούν οι ίδιοι ή ιδιωτικές εταιρείες (με αποκλειστικό κριτήριο το φθηνότερο κόστος για τους δημότες τους και όχι τη συντήρηση του πελατειακού κράτους}.
Με δεδομένο πάντως το ότι, όλη η δημόσια περιουσία έχει υπαχθεί στο Υπέρ-Ταμείο των δανειστών, εύλογα υποθέτει κανείς πως ο ΟΑΣΘ θα κρατικοποιηθεί, έτσι ώστε να εξυγιανθεί και να αποδοθεί τελικά «ελεύθερος βαρών» μέσω του Ταμείου στους ιδιώτες – ένα ενδεχόμενο που θα αποτελούσε ξανά σκάνδαλο.
Περαιτέρω, ο παραλογισμός των Ελλήνων διαπιστώνεται επίσης στο ότι, δίνεται σημασία στα λόγια του γερμανού διοικητή του ESM, σύμφωνα με τον οποίο η κυβέρνηση κόστισε 100 δις € στην Ελλάδα – χωρίς φυσικά να έχει εξειδικεύσει τους αυθαίρετους ισχυρισμούς του, αναφέροντας τουλάχιστον πώς κατέληξε στο συγκεκριμένο νούμερο.
Πόσο μάλλον όταν από το πακέτο χρηματοδότησης των 86 δις € που εγκρίθηκε στην Ελλάδα με την τρίτη δανειακή σύμβαση, έχουν εκταμιευθεί μόλις 40 δις € έως σήμερα – ενώ η βασική ζημία που προκάλεσε η κυβέρνηση στην Ελλάδα ήταν ο αφελληνισμός των τραπεζών, κίστους περί τα 40 δις €.
Φυσικά θα μπορούσε να αιτιολογήσει τους ισχυρισμούς του με την ανάπτυξη που θα είχε η Ελλάδα εάν δεν εκλεγόταν η κυβέρνηση, με τα εμπόδια που έφερε στις αξιολογήσεις κοκ. – δεν θα έφτανε όμως ποτέ σε αυτά τα νούμερα, αφού ακόμη και 3% ανάπτυξη σε ΑΕΠ 175 δις € ισοδυναμεί με (διαφυγόντα) ετήσια έσοδα του δημοσίου περί τα 1,6 δις € (το 30% του επί πλέον ΑΕΠ κατά μέσον όρο), τα οποία προφανώς δεν θα ήταν συνολικά 60 δις € έως σήμερα. Ακόμη όμως και αν είχε δίκιο, είμαστε αλήθεια τόσο ανόητοι ώστε να πιστεύουμε πως ο Γερμανός θέλει το καλό μας; Ότι οι προθέσεις του είναι αγνές;
Ο τρίτος παραλογισμός αφορά το παράλληλο νόμισμα ή σύστημα πληρωμών του πρώην υπουργού οικονομικών, ο οποίος κατηγορείται για πρόθεση διεξαγωγής πειραμάτων εις βάρος της Ελλάδας, για παράνομες ενέργειες που θα οδηγούσαν τη χώρα εκτός του ευρώ κοκ. – χωρίς κανένας να δίνει σημασία στους εκβιασμούς και στις παρανομίες της ΕΚΤ, όπως ήταν ασφαλώς το κλείσιμο των τραπεζών ή στο πώς θα συγκρουόταν η Ελλάδα με τους πιστωτές της όπως είχαν απαιτήσει οι Πολίτες με το δημοψήφισμα, χωρίς «νομισματική κάλυψη».
Αντί λοιπόν να ασχολούνται οι Έλληνες με την ορθότητα ή μη του ίδιου του συστήματος πληρωμών όπως έκανε πρόσφατα η ιταλική Βουλή, στην οποία παρουσιάστηκε ακόμη και μία μελέτη εξόδου από το ευρώ (πηγή), ανταλλάσσονται κατηγορίες με μικροπολιτικές σκοπιμότητες – ή, ακόμη χειρότερα, αναφέρεται πως το παράλληλο αυτό σύστημα θα είχε κόστος (υποτίμηση των IOU), σαν να ήταν δυνατόν να διεξαχθεί ένας τέτοιος πόλεμος χωρίς απώλειες!
Όλα αυτά δεν σημαίνουν πως συμφωνούμε με τις θέσεις του πρώην υπουργού, οι οποίες έχουν δυστυχώς αρκετά λάθη – αλλά ότι θα έπρεπε να εξετασθούν σοβαρά και με κάθε λεπτομέρεια, ειδικά από μία χώρα που ευρίσκεται στα πρόθυρα της καταστροφής, ενώ μάλλον θα οδηγηθεί στα σκουπίδια της ιστορίας εάν οι Πολίτες της συνεχίσουν να σιωπούν όπως τα πρόβατα.
Μία πρόταση πάντως κρίνεται από το εάν υπάρχει μία άλλη καλύτερη που, εξ όσων γνωρίζουμε, δεν υπήρχε – ενώ δεν αντικρούεται με κακοπροαίρετους αφορισμούς, όπως αυτούς που είδαμε σε πολλές δημοσιεύσεις «ασχέτων». Αν μη τι άλλο, ήταν καλύτερη από τη στυγνή δολοφονία της ελπίδας, η οποία είχε καλλιεργηθεί στους Έλληνες από την αριστερή κυβέρνηση – η οποία δεν δίστασε στιγμή να τους προδώσει.
Κλείνοντας, το μακράν μεγαλύτερο πρόβλημα της Ελλάδας είναι οι διεφθαρμένοι ή/και ανίκανοι θεσμοί της – άρα δεν είναι οικονομικό, αλλά πολιτικό και κοινωνικό, ενώ για την αντιμετώπιση του δεν έχει γίνει απολύτως τίποτα. Ως εκ τούτου, η χώρα θα οδηγηθεί σε πολύ μεγάλες περιπέτειες, πιθανότατα υποχρεωτικά από τους Ευρωπαίους σε ένα παράλληλο νόμισμα εάν όχι στη δραχμή – αφού βέβαια προηγουμένως λεηλατηθεί και εξαθλιωθεί σταδιακά. Ευχόμαστε φυσικά να μη συμβεί κάτι τέτοιο και να κάνουμε λάθος, αλλά δεν είμαστε πια σε θέση να τεκμηριώσουμε πως υπάρχει ακόμη ελπίδα – όσο και αν μας στενοχωρεί κάτι τέτοιο.
Βασίλης Βιλιάρδος
E-mail: viliardos@analyst.gr
Ειδικότητα: Mάκρο-οικονομικά / Πολιτική Οικονομία
Πηγή : http://www.analyst.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου