«Είναι ευκολότερο να ληστέψεις ιδρύοντας μια τράπεζα, παρά απειλώντας έναν ταμία.»
Berthold Brecht
Γράφει η Ευαγγελία Τυμπλαλέξη.
Το 4ο μνημόνιο είναι γεγονός. Πρωί-πρωί ανήμερα της Πρωτομαγιάς κίνησε ο λαός να κάνει το χρέος του. Όχι της απεργίας, διότι είναι και τόσες οι κάστες, που την ιδιοποιούνται πια αυτή τη λέξη «απεργία»! Συνδικάτα-οργανώσεις-κομματικές παρατάξεις-σύλλογοι. Που να στρέψεις το βλέμμα και να μην πέσει πάνω σε πυρήνα, που ενδιαφέρεται για τα δικαιώματα του ανέργου-εργάτη, ο οποίος πάντα για κάποιον λόγο, ανεξιχνίαστο παρακαλώ, διαχωρίζει τη θέση του απ’ τους υπόλοιπους πυρήνες. Ενδιαφέροντος εννοούσα! Άδικα το μυαλό σας πήγε στους άλλους, της φωτιάς!
Συνακόλουθα όταν βγαίνουμε στους δρόμους, «όλοι αντάμα μα ο καθένας μόνος του». Το ΠΑΜΕ στη θέση του-τα συνδικάτα στη δική τους-οι σύλλογοι σε μιαν άλλη, και ο άνεργος-εργάτης στο μετερίζι του αποσβολωμένος και πρωτίστως πεινασμένος να τους κοιτά εκλιπαρώντας τους να έρθουν κοντά του, διότι αυτούς είχε αποκούμπι, ή έτσι τουλάχιστον νόμιζε! Το 4ο μνημόνιο λοιπόν σαφώς σερβιρίστηκε στη χώνεψη. Το «λουκούλειο γεύμα» της εξοχής με τις σούβλες, που νόμιζε ο ελληνικός λαός πως γεύτηκε, μετετράπη σε «θυέστειο». Πριν καλά-καλά προλάβει να ξεθολώσει απ’ το μεθύσι της εκδρομής, στον ύπνο τον έπιασαν τα νέα μέτρα, 2 Μαΐου ξημέρωμα…
Ο Μαμωνάς και οι οίκοι του…
Πολλά χρόνια πριν ο Τζέφερσον υποστήριζε πως «οι Τραπεζικές εγκαταστάσεις είναι περισσότερο επικίνδυνες από σταθμευμένους στρατούς». Όταν ένας επιχειρηματίας δανείζεται από μία τράπεζα, πρέπει να παραχωρήσει ένα μέρος απ’ την κυριαρχία της επιχείρησής του στον πιστωτή δια εγγύηση.
Ανάλογα σε περίπτωση δανεισμού κράτους, ο πιστωτής τραπεζίτης για να εξαναγκάσει την Κυβέρνηση να του επιστρέψει το Κεφάλαιο και τους τόκους, δύναται να προβεί σε χρηματοδότηση του εχθρού ή αντιπάλου της. Θεωρητικά ακούγεται σαν μία απλή νομική ρήτρα. Πρακτικά ωστόσο δηλώνει έναν ελεγκτικό μηχανισμό, ο οποίος επιβάλλεται αυτόματα και κατ’ εφαπτομένη ο δανειστής λαμβάνει άμεσα δικαιώματα επιβολής μονοπωλίων σε εθνικές τράπεζες-πηγές ενέργειας-συγκοινωνίες.
Ακόμη ειδικότερα και σύμφωνα με τον αναρχικό αναλυτή Μπακούνιν η κυριαρχία ενός έθνους επιτελείται δια μέσω της σύστασης Κεντρικής Τράπεζας ή Στρατιωτικής Δυνάμεως. Η λέξη «τράπεζα», ρίζας ινδοευρωπαϊκής, εκκινεί το ταξίδι της χιλιάδες έτη πριν και αναφέρεται στο τραπέζι προσφορών για τελετουργική χρήση. Ανάγοντας στο σήμερα η εξέλιξη του όρου μια προσφορά εννοεί πάλι. Τον οβολό τους τόσοι και τόσοι λαοί στις Τράπεζες έχουν καταθέσει, και ως γνωστόν αυτό που κατατίθεται δεν επιστρέφεται, με την πρωθύστερη σημασία της ιερουργίας. Στην αρχή επρόκειτο για επιχειρήσεις ιδιωτικές αλλά τα γεράκια του ελέγχου προέβησαν σε μια σειρά από πανικούς προς επίδειξη δυνάμεως και προς συμμορφώσεως των υπολοίπων, οι οποίοι αναγκάστηκαν να υπαχθούν στην «Κεντρική Τράπεζα», γέννημα των γνωστών Ροκφέλλερ και Ρότσιλντ.
Το 1907 ο Πωλ Βάρμπουργκ, ο οποίος έχει νυμφευθεί τη Νίνα Λόεμπ, γόνο του ιδιοκτήτη της «Κουν, Λόεμπ και Σία» της μεγαλύτερης αμερικανικής διεθνούς τραπεζικής εταιρείας, διοργάνωσε την ίσως σπουδαιότερη μυστική συνάντηση στην ιστορία των ΗΠΑ. Σύμφωνα με τον κύριο Αντωνόπουλο, οι Νταίηβιντσον της Τζ. Π. Μόργκαν- Βάντερλιπ της National City Bank των Ροκφέλλερ-Άντριου, Υφυπουργό Οικονομικών-Στρονγκ της Εταιρείας Μόργκαν προσεκλήθησαν στη λίμνη Τζέκυλ της Πολιτείας της Γεωργίας, ώστε να εγκρίνουν τη σύσταση της Κεντρικής Τράπεζας.
Σαν Νομοσχέδιο έμεινε προσωρινά στο χρονοντούλαπο, αφού οι Ρεπουμπλικάνοι είχαν στενές επαφές με το Χρηματιστήριο. Δι’ ανατάσεως χειρός των Δημοκρατικών θα ήταν πιο εύπεπτο το ψήφισμα. Κατ’ εφαπτομένη ο δημοκράτης Ουίλσων κατά την προεκλογική του εκστρατεία πρότασσε την αντίθεσή του στην ίδρυση Κεντρικής Τραπέζης αλλά ηλίου φαεινότερον ήταν πως θα υπερψηφιζόταν το νομοσχέδιο, αφού χρηματοδότες της εκστρατείας του ήταν γνωστοί χρηματοπιστωτικοί κολοσσοί και ο ιδιοκτήτης των Νιου Γιορκ Τάιμς.
Το 1913 η Κεντρική Τράπεζα ήταν πλέον γεγονός με τον βουλευτή Λίντμπεργκ να διατείνεται πως «…αυτός ο Νόμος δημιουργεί το πλέον γιγαντιαίο τραστ εις την γην, σαν αόρατος Κυβέρνηση μέσω της δυνάμεως του χρήματος, η οποία απεδείχθη ότι υπάρχει και θα μονιμοποιηθεί…». Με πρώτο της μέλημα την πυροδότηση του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Σε κάθε χώρα στρατολογούνται στελέχη για να εκπαιδευτούν-προωθηθούν σε καίριες θέσεις προς εφαρμογή του Σχεδίου: σαν δανειστές όλων των εμπόλεμων εστιών και από ασφαλές προπύργιο στην άλλη μεριά του Ατλαντικού, ειρήσθω εν παρόδω οι ΗΠΑ πάντα ετοιμοπόλεμες μα ποτέ εμπλεκόμενες στο έδαφός τους, συγκέντρωσαν το μεγαλύτερο μέρος του χρυσού, που λειτουργεί σαν βάση οικονομικής ευρωστοποίησης για κάθε κράτος. Τα συμπαρομαρτούντα ήταν η υπερχρέωση, οι πολιτείες σκύβουν την κεφαλή καταθέτοντας αντί πινακίου φακής όχι μόνο τα πλούτη τους αλλά και τις επόμενες γενιές…
Παγκόσμια Δικτατορία…
Οι Τράπεζες σήμερα ελέγχονται πλήρως απ’ την οικογένεια ROTHSCHILDS ενώ οι πηγές ενέργειας απ’ την οικογένεια ROCKEFELLERS. Οιαδήποτε άλλη συντεχνία του τύπου Στοές-Λέσχες-Οργανώσεις επιδαψιλεύουν τιμές μέχρι το χώμα στους πρωτουργούς και σκοπούμενό τους είναι η διακόρευση των πολιτικών συνιστωσών του κάθε κράτους δια μέσω χρήματος κι εξουσίας. Το 2009 ο Jacob Rothschild συναντήθηκε με τον Κώστα Καραμανλή λίγους μόνο μήνες μετά την επίτευξη της συμφωνίας των αγωγών με τη Ρωσία και λίγους επίσης μετά την πτώση του. Ο ΓΑΠ σαν σοσιαλιστής έστρωσε ευκολότερα το χαλί για την είσοδο της χώρας στον κυκεώνα μνημονίων, σαν πειραματόζωο.
Τι σημασία έχει αν ακολούθησαν κυβερνήσεις διάσωσης, Παπαδήμος-Βενιζέλος-Σαμαράς. Πάλι αριστερά παράταξη επιλέχθη για να βγάλει το φίδι απ’ την τρύπα, αφού επικρέμαται η ιδέα πως η Αριστερά δεν επιτρέπει αφαιμάξεις του λαού, ο οποίος απλώς εκ των υστέρων αντιλαμβάνεται την προδοσία εις βάρος του. Ο Λουκάς Παπαδήμος ήταν υπάλληλος των Rockefellers. Ο καλός υπάλληλος υπακούει στον εργοδότη του. Κατά συνέπεια ο Παπαδήμος κατέθεσε εις το ακέραιον το ποσό των ομολόγων του Ελληνικού Δημοσίου στον κύριο DART των νήσων CAYMAN τη στιγμή που στο δημόσιο ταμείο διαπιστωνόταν άνευ προηγουμένου δυσχέρεια πληρωμής συντάξεων. Ο αριβισμός στην Ελλάδα έλκει τις ρίζες του μεταπολιτευτικά τουλάχιστον στο ΠΑΣΟΚ, το οποίο δόλωσε την Ελλάδα στο αγκίστρι των ηγεμόνων. Ακολουθούν μηδενός εξαιρουμένου όλες οι υπόλοιπες κυβερνήσεις. Η δημόσια περιουσία περιήλθε θριαμβευτικά στα χέρια της Γερμανίας και μεγάλο μέρος του ελληνικού λαού οδηγείται ανεπιστρεπτί στην εξαθλίωση. Ο David Rockefeller σ’ ένα βιβλίο διατύπωσε ανερυθρίαστα: «Ορισμένοι μάλιστα πιστεύουν ότι είμαστε μέρος μιας μυστικής κλίκας που δουλεύουμε εναντίον των συμφερόντων των ΗΠΑ, χαρακτηρίζοντάς μας σαν διεθνιστές, και ότι συνωμοτούμε με άλλους ανά τον κόσμο, για να οικοδομήσουμε ένα πιο ολοκληρωμένο παγκόσμιο πολιτικό και οικονομικό οικοδόμημα. Αν αυτή είναι η κατηγορία, δηλώνω ένοχος, και είμαι υπερήφανος γι’ αυτό».
Η Παγκόσμια Δικτατορία είναι εδώ συγκεκαλυμμένη στη Δύση, ΗΠΑ-Ευρώπη, ολοφάνερη στην Ανατολή, Ρωσία-Κίνα. Δόκιμο σ’ αυτό το σημείο είναι να αναφερθεί πως παγκόσμιος στρατός είναι το ΝΑΤΟ, το οποίο προσπορίζεται τα μέσα με το να λυμαίνεται το χρυσό, που έχει αποθηκευτεί στις Εθνικές Τράπεζες, κατ’ επέκταση στην Κεντρική Παγκόσμια τράπεζα, στην οποία όλες είναι υπόλογες. Και βέβαια συνεχίζουμε όλοι μας να πουλούμε έναντι ψίχουλων τα κοσμήματά μας στη μαύρη αγορά των ενεχυροδανειστηρίων, τα οποία έχουν ξεφυτρώσει σαν μανιτάρια, σημάδι άκρατης ένδειας. Στο 7ο Πρωτόκολλο των Σοφών της Σιών αναφέρεται ξεκάθαρα: «Πρέπει να μη υπάρχουν πια τα κράτη, παρά μόνο μάζες απόρων, κάποιοι εκατομμυριούχοι αφοσιωμένοι σε μας, αστυνομικοί και στρατιώτες, για τον έλεγχο των απόρων μαζών».
Πρόσω ολοταχώς προς την ανάπτυξη…
Η κεφαλαιοποιητική επιτάχυνση στην Ελλάδα κάνει την έναρξή της στο λυκόφως του 20ου αιώνα, το 1997-1998. Ένα δείγμα εκσυγχρονιστικής φάσης, στην οποία όφειλε να διέλθει η οικονομία. Επιγενόμενο στην επόμενη οκταετία ήταν η σωρευτική αύξηση λόγω ευρωπαϊκών επιδοτήσεων κατά 78% ενώ η ζήτηση των ελληνικών προϊόντων άγγιζε μόνο το 37%. Παράλληλα συμπιέζεται το εργασιακό κόστος ανά μονάδα προϊόντος κατά 4,5%, πράγμα που διογκώνει το εισοδηματικό πλεόνασμα που άγεται προς κεφαλαιοποίηση χωρίς ωστόσο να κρηπιδώνει συνθήκες ανάπτυξης της παραγωγής. Με μαθηματική ακρίβεια η υπερκεφαλαιοποίηση απολήγει σε αποδυνάμωση της Ελλάδος αλλά σε κερδοφορία-κερδοσκοπία, όποια λέξη θέλει ο αναγνώστης εγκολπώνεται, των 15 εύρωστων χωρών της Ευρώπης κατά 57%. Όλα τα μνημόνια έχουν χαρακτήρα διορθωτικής επιβράδυνσης, αφού προάγουν την πτώση της παραγωγικότητας. Όσο και να μειωθεί το εργασιακό κόστος η δυσμένεια αποτρέπει κάθε μορφή επενδύσεων. Όσο οι ευρωπαϊκοί πόροι να χρηματοδοτούν, στην ουσία δεν παρεμφαίνουν αρωγή στη σταθεροποίηση αλλά στην αστάθεια. Μία δυναμική που ενθαρρύνεται για νομισματικούς λόγους, κάτι που συρρικνώνει το βιοτικό επίπεδο όλων μας αλλά κυρίως των χαμηλών στρωμάτων. Οι δολιχοδρομίες δεν έχουν τέλος όσον αφορά στο συνταξιοδοτικό-ασφαλιστικό.
Αν αρκεστούμε στη ρήση του Κου Τσακαλώτου:
«Όπως καταλαβαίνετε γίνανε αμοιβαίοι συμβιβασμοί, με μερικά πράγματα είμαστε ευχαριστημένοι με μερικά πράγματα είμαστε λιγότερο ευχαριστημένοι. Έγιναν και θετικά πράγματα στο επίπεδο του ότι δεν μας ζήτησαν επιπλέον μέτρα για το 2018 και ότι κερδίσαμε αρκετές επιχειρήσεις που ήταν στο ΤΑΙΠΕΔ πηγαίνουν στο ΕΔΗΣ, που υπάρχει μια εντελώς διαφορετική λογική, όπως τα αεροδρόμια. Προφανώς και τα αντίμετρα είναι στα θετικά. Είναι άλλα που μας στενοχωρούν περισσότερο.»
Αυτό να είναι πάντα ευχαριστημένοι όλοι, σίγουρα αφορά σε κάποιο σύνδρομο, που θα πρέπει να ερμηνευτεί. Σάββατο κοντογιορτή, να και η Κυριακή, για το 2018 λέω. ΤΑΙΠΕΔ ή ΕΔΗΣ, άλλαξε ο Μανωλιός κι έβαλλε τα ρούχα αλλιώς. Το συμπέρασμα είναι πως οι κυβερνώντες μας θεωρούν ηλίθιο όλον τον ελληνικό λαό.
Κύκλος που κλείνει όπως κάθε πολιτειακού συστήματος προς τον ολοκληρωτισμόν, και οι Έλληνες ζουν την έξοδο του Μεσολογγίου…
Πηγή : http://www.logiosermis.net
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου