Εάν δεν εξαθλιωθεί η πλειοψηφία των Ελλήνων που δεν θα έχουν εγκαταλείψει την πατρίδα τους, δεν πρόκειται να αντιδράσουν – ενώ κανένας στρατηγός, ακόμη και αν είναι προικισμένος με θεϊκές ικανότητες, δεν μπορεί να κερδίσει έναν πόλεμο, εάν δεν έχει στη διάθεση του έναν αποφασισμένο στρατό.
«Νομίζω ότι πλέον ακόμη και οι πέτρες έχουν καταλάβει την συνομωσία που παρουσιάζεις στο αξιόλογο κείμενο (πηγή). Κι έρχομαι και ρωτώ: Τι κάνουμε τώρα; Πώς βγαίνουμε από το τούνελ; Υπάρχουν ιδέες; Δεν αντέχω να διαβάζω πια αναλύσεις για το πώς μάς κατέστρεψαν και για το πόσο μάς βιάζουν. Θέλω να δω και να συμμετάσχω σε αποφασιστικές δράσεις αποτίναξης των κατακτητών.
Οι κυβερνήτες μας και όλοι οι προηγούμενοι, δεν ήθελαν το καλό της χώρας. Η ΕΕ δεν μάς βλέπει ως φίλους, αλλά σαν αρνιά για άρμεγμα και κούρεμα. Ότι και να κάνουμε θα πονέσει. Το κουνάβι (αν δεν κάνω λάθος) όταν πιαστεί στο δόκανο κόβει το πόδι του και φεύγει. Αλλιώς πεθαίνει«.
Άποψη
Ο συγγραφέας του παραπάνω κειμένου έχει ασφαλώς απόλυτο δίκιο. Όλοι οι Έλληνες γνωρίζουν πλέον τι έχει συμβεί στη χώρα τους, πώς οδηγήθηκε στην παγίδα του χρέους, καθώς επίσης πώς εγκλωβίσθηκε στο ευρώ, στο χρέος και στα μνημόνια – με την ανοχή ή/και την ανοησία, εάν όχι με τη επαίσχυντη συνεργία/προδοσία των εκάστοτε κυβερνήσεων της. Εκτός αυτού σωστά επισημαίνει πως ότι και να κάνουμε θα πονέσει, ενώ εάν δεν κόψουμε το πόδι που μας κρατάει «πιασμένους στο δόκανο» δεν υπάρχει μέλλον – γνωρίζοντας προφανώς πόσο επώδυνο θα ήταν κάτι τέτοιο.
Τί μπορεί να κάνει όμως ένας λαός όταν η πολιτική του ηγεσία, κυρίως η κυβέρνηση και η αξιωματική αντιπολίτευση, δεν είναι πρόθυμη να ενεργήσει ως οφείλει; Εάν δεν θέλει να συνεργαστεί ούτε στην άκρη του γκρεμού, να καταγγείλει τα μνημόνια (ανάλυση), να επιδιώξει τη διαγραφή χρέους, να πάψει να ανέχεται τις σκανδαλώδεις ιδιωτικοποιήσεις (όπου για πρώτη φορά στην ιστορία ο αγοραστής δανείζεται και στηρίζεται με εγγυήσεις από τον πωλητή για να εξαγοράσει σε εξευτελιστικές τιμές την περιουσία του – άρθρο), καθώς επίσης να σταματήσει την πολιτική της υποτέλειας και των υποκλίσεων;
Προφανώς να πλημμυρίσει τους δρόμους, να διαδηλώσει, να επαναστατήσει, να επιδείξει πολιτική ανυπακοή, να προβεί σε στάση πληρωμών κοκ. – όχι βέβαια για να αντικαταστήσει την κυβέρνηση με μία άλλη παρόμοια, αλλά για να αλλάξει ριζικά πολιτική η χώρα. Να δημιουργήσει λοιπόν όλες εκείνες τις προϋποθέσεις που είναι συνώνυμες με τη χρεοκοπία – έτσι όπως την είχαμε αναλύσει με άρθρο μας από το 2009 (κρατική πτώχευση).
Μπορεί όμως να προτείνει κάποιος σε έναν λαό κάτι τέτοιο, γνωρίζοντας τι συμβαίνει σε ανάλογες περιπτώσεις, με κριτήριο τη γαλλική επανάσταση στο παρελθόν ή όλες τις άλλες; Ότι δηλαδή το χάος που προκαλείται, οι καταστροφές και τα αιματηρά εγκλήματα που διεξάγονται είναι τόσο οδυνηρά, ώστε καλύτερα να μην τα βιώσει ποτέ μία χώρα; Προφανώς όχι, θα ήταν εντελώς ανεύθυνο.
Από την άλλη πλευρά, δεν θα έπρεπε ο ίδιος ο λαός να το αποφασίσει, χωρίς να απαιτείται η «συμβουλή» κανενός, αφού γνωρίζει πλέον ακριβώς τι έχει συμβεί; Ότι δεν πρόκειται να τιμωρηθεί κανένας από τους υπαίτιους της καταστροφής, εάν δεν το απαιτήσουν ενεργητικά όλοι μαζί οι Έλληνες; Ακόμη χειρότερα πως η κατάρρευση θα συνεχιστεί, συμπαρασύροντας τα παιδιά μας και τα παιδιά των παιδιών τους, εάν οι σημερινοί Πολίτες δεν αντιδράσουν;
Συνεχίζοντας το πόσο ακριβώς γνωρίζει ο λαός τι συμβαίνει, φαίνεται από το παρακάτω σχόλιο, το οποίο έχουμε προσαρμόσει κάπως για να γίνεται περισσότερο κατανοητό:
«Ο σκοπός των δανειστών είναι να οδηγηθούμε δεκαετίες πίσω. Να μείνουν αμόρφωτα, φτωχά και πεινασμένα τα μικρά παιδιά, καθώς επίσης οι μελλοντικές γενιές, χωρίς παιδεία, υγεία και υποδομές. Υπάρχει κάτι καλύτερο για έναν δανειστή από έτοιμους, σιδηροδέσμιους σκλάβους, με εξευτελιστικούς μισθούς, σε μία χώρα που θα γίνει «ζώνη κόλασης», για να διατηρηθεί η Ευρώπη ως «ζώνη παραδείσου»;
Οι δανειστές δεν εργάζονται για το πρόσκαιρο, αλλά για το αιώνιο. Δηλαδή, με απλά λόγια, για το μέλλον των δικών τους παιδιών. Τους κατασκευάζουν ένα «μαγαζί» σε μία καλή περιοχή, στην Ελλάδα, για να μπορούν να ζουν άνετα και να είναι κυρίαρχοι.
Όσον αφορά τους λαούς, κρίνονται πάντοτε από αριθμούς, κυρίως από τον πληθυσμό τους. Εν προκειμένω είμαστε αντιμέτωποι με την ερήμωση της χώρας, με τη στοχευόμενη και όχι μαζική μείωση του πληθυσμού της. Δεν θέλουν να σκοτώσουν τον εχθρό, αλλά να τον καταστήσουν δούλο τους στην ίδια του τη χώρα, έτσι ώστε να δουλεύει για τους ίδιους σε μια περιοχή πλούσια και πολύ παραγωγική, όπως είναι η Ελλάδα.
Δεν θέλουν να μολύνουν ούτε να καταστρέψουν τη χώρα, οπότε εύλογα προτιμούν να την κατακτήσουν διεξάγοντας έναν οικονομικό πόλεμο εναντίον της. Όσον αφορά τους πολιτικούς, τι ευθύνη να πάρουν; Καμία! Είναι με τη θέληση τους δοτοί «εντολολήπτες», προδότες ή όπως αλλιώς θέλει να το πει κανείς«.
Συμπερασματικά λοιπόν, με κριτήριο αυτά αναφέραμε παραπάνω, καθώς επίσης όλα όσα έχουμε επισημάνει εμείς και πολλοί άλλοι από το ξεκίνημα της κρίσης, οι Έλληνες πλέον γνωρίζουν τα πάντα και δεν αντιδρούν – κατηγορώντας αυτούς που τα γράφουν ως «επαναστάτες του πληκτρολογίου» και έχοντας τη δικαιολογία ότι, σιωπούν όπως τα πρόβατα που οδηγούνται στη σφαγή, επειδή δεν υπάρχει κάποιος ηγέτης που θα μπορούσαν να ακολουθήσουν στη μάχη, την οποία θα ήταν δήθεν πρόθυμοι να δώσουν.
Γνωρίζουν δηλαδή πως θα κατασχεθούν τα σπίτια και οι καταθέσεις τους, καθώς επίσης ότι θα ξεπουληθούν τα πάντα – για να μη χρεοκοπήσουν, για να πληρώνονται οι συντάξεις και για να μείνουν πάση θυσία στο ευρώ. Επίσης πως στο τέλος δεν θα έχουν τίποτα, ότι θα χρεοκοπήσουν, πως θα χρωστούν στο διηνεκές, ότι δεν θα πληρώνονται συντάξεις και πως δεν θα έχουν το ευρώ. Εν τούτοις παραμένουν ήσυχοι, περιμένοντας στωικά να συμβεί το μοιραίο – ή τον από μηχανής Θεό με τη μορφή ενός πεφωτισμένου ηγέτη που θα τους σώσει!
Τι άλλο μπορεί να κάνει κάποιος λοιπόν, εκτός από το να πάψει να ασχολείται με το θέμα της Ελλάδας, κατανοώντας πως εάν δεν εξαθλιωθεί η συντριπτική πλειοψηφία εκείνων των Ελλήνων που δεν θα έχουν εγκαταλείψει την πατρίδα τους, δεν πρόκειται να αντιδράσουν; Ότι δεν ξυπνούν όχι από άγνοια πια, αλλά επειδή αυτό έχουν αποφασίσει;
Φοβόμαστε πως τίποτα απολύτως, εκτός από το να ντρέπεται για τον εαυτό του και τους συμπολίτες του – γνωρίζοντας πως κανένας στρατηγός, ακόμη και αν είναι προικισμένος με θεϊκές ικανότητες, δεν μπορεί να κερδίσει έναν πόλεμο, εάν δεν έχει στη διάθεση του έναν ετοιμοπόλεμο, υπερήφανο και θαρραλέο, κυρίως όμως αποφασισμένο στρατό.
Analyst Team
Analyst Team
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου