Εξουσίες φαντάσματα

Αντί να μπαίνουν όρια στη Δημοκρατία μέσω της ανεξέλεγκτης δράσης του χρηματοπιστωτικού παρασκηνίου, είναι προτιμότερο και ασφαλώς δημοκρατικότερο να μπουν όρια στην υπερβάλλουσα δύναμη που δημιουργεί η μονοπωλιακή και ολιγοπωλιακή δράση, καθώς και τα οργανωμένα καρτέλ.

Άρθρο

Εάν δεν θέλουμε να στρουθοκαμηλίζουμε οφείλουμε να αποδεχτούμε ότι το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα ελέγχεται παρασκηνιακά από εξουσίες φαντάσματα. 

Είτε το θέλουμε είτε όχι η ελεύθερη αγορά αφορά μόνο επιμέρους ζητήματα δεδομένου ότι το πλαίσιο λειτουργίας της δεν καθορίζεται όπως γνωρίζουμε μέσω των οικονομικών εγχειριδίων από κρατικές οντότητες αλλά από συμπαγείς ομάδες συμφερόντων.

Κατά διαστήματα διαβάζουμε στον τύπο για πρόστιμα που επιβάλλονται από ελεγκτικούς θεσμούς , ειδικά των ΗΠΑ , σε διάφορες τράπεζες για παιχνίδια που κάνουν εις βάρους των πελατών τους ή εις βάρος άλλων τραπεζών.

Στο τύπο επίσης διαβάζουμε ότι με την απειλή δικαστικής εμπλοκής οι κατηγορούμενοι συμβιβάζονται με πρόστιμα κατά βάση ευτελή αναλογικά με τα προβλήματα που έχουν δημιουργήσει οι πρακτικές τους.

Ειδικά τα πρόστιμα που επιβλήθηκαν μετά τους σχετικούς συμβιβασμούς και έχουν σχέση με τα αίτια της κρίσης που επήλθε με τo σπάσιμο της φούσκας των αμερικανικών στεγαστικών δανείων και των ομολόγων που προήλθαν από την τιτλοποίηση τους είναι ασήμαντα εάν λάβουμε υπόψη δυο παραμέτρους.

Πρώτον , τα κέρδη που οι θύτες της κρίσης απέσπασαν και δεύτερον για το κόστος των πρακτικών τους σε παγκόσμιο επίπεδο.

Έλεγχοι προσχηματικού επιπέδου και πρόστιμα που δημοσιοποιούνται όχι για αποτρεπτικούς λόγους αλλά ως ‘ θέαμα ’ για τους φορολογούμενους που καλούνται να πληρώσουν τον λογαριασμό της κρίσης.

Η υποκρισία σε όλο της μεγαλείο , ο εμπαιγμός οφθαλμοφανής.

Η διάσωση των προσχημάτων επιβάλει το παιχνίδι των προστίμων ώστε νομότυπα οι ελεγκτές να νίπτουν τας χείρας τους όταν η κατακραυγή είναι μεγάλη και τα οικονομικά και κοινωνικά θύματα εκατομμύρια.

Όλοι γνωρίζουν την πραγματικότητα όπως επίσης και τις δρακόντιες ποινές που πρέπει να επιβάλλονται .

Όμως ο στρουθοκαμηλισμός και ο παράγων χρόνος με την έννοια ότι το θυμικό γρήγορα λησμονεί πρόσωπα και καταστάσεις λειάνουν γεγονότα και επιπτώσεις.

Εάν αναλογιστούμε ότι απροκάλυπτα οι ομάδες συμφερόντων συνεδριάζουν , αποφασίζουν και δραστηριοποιούνται τότε προκαλεί θυμηδία οι εκ των υστερών παρεμβάσεις των ελεγκτικών μηχανισμών .

Όλοι για παράδειγμα γνωρίζουν το Metropolitan Club με τους Big Nine ( Bank of America , Barclays Capital , Citigroup, Gredit Suisse, Deutsche Bank ,Goldman Sachs, JP Morgan , Morgan Stanley , UBS ) το οποίο συνεδριάζει την τρίτη Τέταρτη κάθε μήνα στο Μανχάταν με θεματολογία τον καθορισμό των προμηθειών καθώς και την λειτουργία των αγορών που έχουν σχέση με τα παράγωγα προϊόντα, τα options , futures , swaps ,κτλ.

Όταν το 81% της παγκόσμιας ρευστότητας διαμορφώνεται από τα παράγωγα τότε γίνεται εύκολα κατανοητό ότι οι Big Nine μετατρέπονται σε άρχοντες του σύμπαντος ενώ οι παρασκηνιακές τους παρεμβάσεις διαμορφώνουν τους όρους λειτουργίας της παγκόσμιας οικονομίας. 

Όταν το ένα τέταρτο των συναλλαγών στην αγορά συναλλάγματος αφορούν τρεις τράπεζες, την Citigroup , την Deutsche Bank και την Goldman Sachs τότε για ποια ελεύθερη αγορά ομιλούμαι; 

Τα ημερήσια επίπεδα συναλλαγών στην αγορά συναλλάγματος φθάνουν τα 6 τρις δολάρια οπότε εύκολα γίνεται αντιληπτό ποια η δύναμη των διαχειριστών.

Ειδικά εάν λάβουμε υπόψη ότι μόλις το 3% αυτών των κεφαλαίων εξυπηρετούν την διακίνηση αγαθών ενώ το υπόλοιπο 97% αφορά μετακινήσεις σε χρηματοπιστωτικό επίπεδο δηλαδή ομιλούμαι για κεφάλαια που αναζητούν βραχυπρόθεσμες και μακροπρόθεσμες ευκαιρίες τοποθέτησης, τότε όλοι αντιλαμβάνονται ότι οι διαχειριστές αποκτούν μυθικές δυνατότητες παρεμβάσεων. 

Η δράση του χρηματοπιστωτικού παρασκηνίου περιορίζει την ελευθερία και αναγάγει την όλη δραστηριότητα του σε θέμα Δημοκρατίας. 

Η ανεξέλεγκτη ελευθερία πράξεων η οποία δεν περιορίζεται από κάποιο ηθικό ή νομικό φραγμό παραπέμπει στην ασυδοσία και εκ των πραγμάτων στον περιορισμό των ατομικών ελευθεριών . 

Η ελευθερία είναι χαρακτηριστικό της Δημοκρατίας με το νόημα ότι μπορεί κάποιος να ζει και να δραστηριοποιείται ως βούλεται σε αντιδιαστολή με το βασικό γνώρισμα του δούλου το ζην μη ως βούλεται. 

Επομένως αντί να μπαίνουν όρια στη Δημοκρατία μέσω της ανεξέλεγκτης δράσης του χρηματοπιστωτικού παρασκηνίου είναι προτιμότερο και ασφαλώς δημοκρατικότερο να μπουν όρια στην υπερβάλλουσα δύναμη που δημιουργεί η μονοπωλιακή και ολιγοπωλιακή δράση καθώς και τα οργανωμένα καρτέλ.

Σαράντος Λέκκας
Οικονομολόγος, e–mail: salekkas@gmail .com

Πηγή : http://www.analyst.gr