Μνημονιακός ολοκληρωτισμός…

Οι έχοντες συνιστούν μία συνομοταξία εισοδηματιών, η οποία δεν αναδύεται περιστασιακά στην κοινωνική διαστρωμάτωση, αλλά μεταμφιέζεται ενδυόμενη διαφορετικές ονομασίες.

Γράφει η Ευαγγελία Τυμπλαλέξη.

Τοιουτοτρόπως οι γαιοκτήμονες-τιμαριούχοι μετεξελίχθηκαν σε τοκογλύφους-χρηματιστές. 

Σε μεταπολεμικό κλίμα με τους λαούς να πνέουν τα λοίσθια, αποφασίστηκε η δημιουργία της Ευρωπαϊκής Ενώσεως, προς άγραν επωφελών προϋποθέσεων και στήριξης των αδυνάτων. Τα κράτη-μέλη άρχισαν να βαυκαλίζονται με το όνειρο του δημοσιονομικού ομοσπονδισμού υπό την αιγίδα ενός αναδιανεμητικού προϋπολογισμού, κάτι που θα δύνατο να επιμερίσει τον συσσωρευμένο πλούτο του Βορρά διοχετεύοντας το πλεόνασμα στον υπερχρεωμένο Νότο. 

Οι εθνικές αγορές εντάχθηκαν στο κοινό σύστημα, υπό την ψευδαίσθηση της πολυμερούς συνάρθρωσης σε όμοιους κανόνες ασφαλείας, κάτι που δεν υπέβοσκε παρά τον κατακερματισμό των επιμέρους οικονομιών μέσω απισχναντικών μεθόδων προς όφελος βέβαια των ήδη ισχυρών, αφού επιλέχθηκε σιγά αλλά σταθερά η επιτήρηση των δημοσιονομικών ελλειμάτων. 

Δούρειο Ίππο αποτέλεσαν η Ενιαία Πράξη και η Συνθήκη του Μάαστριχτ, αποσαθρωτές του κοινωνικού συμβολαίου και κατεδαφιστές των κρατών πρόνοιας. Αναφαίνεται λοιπόν η «κοινωνία των ιδιωτών» , αυτοδιοίκητη να διαφεντέψει το σύνολον του ευρωπαϊκού πληθυσμού. Για να αντιληφθούμε πως η διευρυμένη «υπερεθνικότητα» επάγει σε έλλειψη άμεσης δημοκρατικής νομιμοποίησης, αφού ση μαίνει εκχώρηση ενάσκησης καθηκόντων-δικαιωμάτων των κρατών-μελών στα έμμεσα εκλεγμένα ενεργούμενα της Ενώσεως. 

Κάπως έτσι φτάσαμε στη σύναψη της Δανειακής Συμβάσεως της Υποτέλειας του 2010, η οποία χαλκεύει δεσμά απριόνιστα για τις επόμενες γενιές. Πάσης φύσεως καινοτομία μένει αστήριχτη με την υπαρκτή γκιλοτίνα να υπονομεύει τις προοπτικές ανάπτυξης και να προωθεί την αφαίμαξη εγκεφάλων απ’ τα ελληνικά δρώμενα. Και πως να επέλθει ανάπτυξη όταν όλοι οι κλάδοι συνθλίβονται υπό τη βαριά ενός ανεκπλήρωτου ΑΕΠ.

Αναλύοντας το αρκτικόλεξο, Ακαθάριστο Εγχώριο Προϊόν, δεν κατανοούμε ακριβώς τις διαστάσεις της έκφρασης, ούτε των προβλημάτων που απορρέουν απ’ αυτή. Κατά βάσιν και ουσία εννοείται το σύ νολο όλων των προϊόντων και αγαθών που παράγει μια οικονομία, εκφρασμένο σε χρηματικές μονάδες. Και σ’ αυτό το σημείο ας στοχαστούμε σοβαρά πάνω στο θέμα, που ονομάζεται Γεωργία. Η «καυτή πατάτα» για την εκάστοτε κυβέρνηση, αφού οι θεσμοθετήσεις στιγματίζουν τον αγροτικό κόσμο σαν «παρασιτικά εκσυγχρονισμένο» στην κοινή λογική. 

Η Συνθήκη της Ρώμης εν έτει 1957, κρηπιδώνει τη διατύπωση της Κοινής Αγροτικής Πολιτικής, στοχεύοντας σε διασφάλιση της σταθερότητας-συνοχής των ευρωπαϊκών αγορών. Συν τω χρόνω ωστόσο το πνεύμα αλληλεγγύης και το πρωτοποριακό δείγμα ενοποίησης των γεωργικών αγορών έδωσε τη σκυτάλη στη διάλυση της εταιρικότητας και στην υπαγωγή του αγροτικού χώρου σε πειραματισμούς εφαρμο γής της επέλασης απορυθμιστικών-διαβρωτικών πρακτικών. 

Το μέσο αγροτικό εισόδημα αλλά και οι ενισχύσεις, εκ του κράτους φοροαπαλλαγές-εκ της ενώσεως επιδοτήσεις, αντιστοιχεί στο ένα πέμπτο του ανάλογου ευρωπαϊκού με όρους πραγματικής ισχύος, και το οποίο επαφίεται σε προσωπική-οικογενειακή υπερεργασία, παρά το γεγονός ότι ο αγρότης λοιδορείται στην Ελλάδα σαν ευνοημένος. 

Το 1991 η Συνθήκη του Μάαστριχτ εγκρίνει την Αρχή της Επικουρικότητας, με την οποία μεταβιβάζεται η αρμοδιότητα τις εθνικές δικαιοδοσίες, κάτι που σηματοδοτεί την ξεκάθαρη οικονομική αποχώρ& eta;ση της Ευρωπαϊκής Ενώσεως σαν ενισχυτικό στυλοβάτη. Και ενώ οι εύρωστες οικονομίες του Βορρά πλειοδοτούν σε σταθεροποιητικές δαπάνες υπέρ της γεωργίας με στόχο την προσαρμογή τους στα νέα μέτρα και σταθμά των παγκόσμιων ανακατατάξεων, οι χώρες του Νότου εμφανίζονται παντελώς ανίσχυρες να προβούν σε ανανεωτικές μεταρρυθμίσεις, ικανές να δώσουν ώθηση στην τοπική παραγωγή. 

Η σχάρα ανισοτήτων, που δημιουργείται, δημιουργεί αφ’ ενός μέγιστη όξυνση της διαθέσεως των μεσογειακών προϊόντων και αφ’ ετέρου ανακλιμάκωση της εκτόξευσης του χρέους επί του ΑΕΠ, αφού η συνολική αξία των αγαθών που παράγονται κατακρημνίζεται και η χώρα εμφανίζεται χωρίς «προίκα».

Κάπως έτσι ο κύβος ερρίφθη με την ψήφιση του πρώτου μνημονίου, για να βρισκόμαστε σήμερα αντιμέτωποι με την απειλή του τέταρτου κατά σειρά ψηφίσματος. Το «σχέδιο πώλησης των ΔΕΚΟ», προς μείωση & των ελλειμμάτων των δημοσίων οργανισμών δεν επέφερε επ ουδενί άμβλυνση, και στο ίδιο μήκος κύματος κινήθηκε και η διασπάθιση του ορυκτού πλούτου, με τις κεφαλαιοκρατικές εταιρείες να λυμαίνονται τα ακρογωνιαία στηρίγματα της οικονομικής ευρωστίας της Ελλάδος.

Σχετικά με τις «σοσιαλιστικές κυβερνήσεις», οι οποίες διετέλεσαν το αξίωμα του «Σωτήρα» στην ευρωζώνη, άνθρακας ο θησαυρός. Από στατιστικές μελέτες της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και του ΟΟΣΑ αποδεικνύεται πως αφ’ ενός στην ελληνική επικράτεια σημειώνεται η μικρότερη αύξηση βιομηχανικού ωρομισθίου σε σχέση με τα υπόλοιπα κράτη-μέλη και αφ’ ετέρου στην εκτεταμένη επισκόπ ηση του ευρωπαϊκού χάρτη παρατηρείται πως ο «υποτιθέμενος σοσιαλισμός» σε Ελλάδα-Ισπανία-Γαλλία επιτυγχάνει αισθητή συγκράτηση του εργασιακού κόστους, δηλαδή αυτό που δεν κατάφε&rho ;αν φιλελεύθερες κυβερνήσεις σε Γερμανία-Βρετανία.

Και στο παρόν ο ελληνικός λαός αντιλαμβάνεται πλέον πως το Μεσοπρόθεσμο Πλαίσιο Δημοσιονομικής Στρατηγικής, που ψηφίστηκε στη Βουλή το 2011 υπό την αιγίδα της «σοσιαλ-δεξιάς» σύμπραξης και υπερτέθηκε σε ισχύ με το άρθρο Ν.3985/2011, δεν μετεξελίχθηκε απλώς σε Μακροπρόθεσμο, διότι εξ αρχής καμία ένδειξη δεν μπορούσε να κρηπιδώσει την κατάφωρα ανήθικη ψευδολογία περί Μέσης Προθεσμίας, αλλά με τις ευλογίες της «Αριστεράς» παγιώνεται για να υποθηκεύσει τις επόμενες γενιές…

*Βιβλιογραφία

Βεργόπουλος Κ., «Η αρπαγή του πλούτου», Εκδόσεις Λιβάνης, Αθήνα 2005.

Μαριάς Ν., «Το μνημόνιο της Χρεοκοπίας», Εκδόσεις Λιβάνη, Αθήνα 2011.

Πηγή : http://www.logiosermis.net