Από τον Θωμά Γιούργα
Στην ταινία «Η μέρα της Μαρμότας», ο Φιλ Κόνορς (Μπιλ Μάρεϊ), είναι ένας αντιπαθητικός και αλαζόνας μετερεωλόγος ο οποίος παγιδεύεται στον χρόνο και ζει καθημερινά την ίδια μέρα χωρίς να μπορεί να διαφύγει από την μόνιμη επανάληψη των γεγογότων. Ούτε η αυτοκτονία δεν είναι ικανή να τον βοηθήσει να δραπετεύσει από την χρονοπαγίδα, τον βαρύ χειμώνα και το βαρετό ρεπορτάζ που καλύπτει.
Έτσι, είναι αναγκασμένος να ξανασκεφτεί τις πράξεις, τις προτεραιότητες και την στάση ζωής του. Η επόμενη μέρα έρχεται μόνο όταν καταφέρνει να κάνει εποικοδομητική χρήση των ταλέντων και του χρόνου του. Όταν καλλιεργεί τα συναισθήματά του. Όταν στρέφει το ενδιαφέρον του προς την κοινωνία και τους ανθρώπους γύρω του.
Έτσι, είναι αναγκασμένος να ξανασκεφτεί τις πράξεις, τις προτεραιότητες και την στάση ζωής του. Η επόμενη μέρα έρχεται μόνο όταν καταφέρνει να κάνει εποικοδομητική χρήση των ταλέντων και του χρόνου του. Όταν καλλιεργεί τα συναισθήματά του. Όταν στρέφει το ενδιαφέρον του προς την κοινωνία και τους ανθρώπους γύρω του.
Στην μνημονιακή Ελλάδα (αλλά και την νεοφιλελεύθερη Ευρώπη) ζούμε την δική μας «μέρα της μαρμότας». Μέσα στην βαρυχειμωνιά της λιτότητας και του οικονομισμού, είμαστε αναγκασμένοι να παρακολουθούμε καθημερινά το ίδιο έργο μόνο που αλλάζουν οι πρωταγωνιστές. Σκληρή διαπραγμάτευση, μάχη με τους «ξένους», άυπνοι και στεναχωρημένοι υπουργοί – ενώ υλοποιούν καταστροφικές πολιτικές για την κοινωνία και το περιβάλλον. Πρώτα Σαμαράς και ΝΔ, τώρα Τσίπρας και ΣΥΡΙΖΑ στην σκηνοθεσία της φαρσοτραγωδίας.
Και η μέρα συνεχίζεται, χωρίς να χάνει σε επαναληπτικότητα. Κοντεύει πάλι σούρουπο, φλερτάρουμε ξανά με το απόλυτο σκοτάδι. «Κέντρα κράτησης», «ανάπτυξη», «πρωτογενές πλεόνασμα», «μοίρασμα πλεονάσματος», συνύπαρξη με την Χρυσή Αυγή (έγκλημα εκτός εισαγωγικών, εκτός λογικής και χωρίς ελαφρυντικά).
Και από ότι φαίνεται, μετά και το διάγγελμα του πρωθυπουργού, η ελληνική εκδοχή της «μέρας της μαρμότας» έχει αρκετές επαναλήψεις ακόμα. Μπήκαμε και επίσημα στην περίοδο της δημαγωγικής κοινωνικής πολιτικής, όπως είχε μπει και η κυβέρνηση Σαμαρά σαν αφετηρία του τέλους της. Δυστυχώς, φαντάζει πολύ μακρινή η στιγμή που θα ξημερώσει μια νέα μέρα και είναι ήδη ανυπόφορη, ως και αβίωτη για αρκετούς συμπολίτες μας η επανάληψης αυτής.
Μέχρι να δραπετεύσουμε από την χρονοπαγίδα της νεοφιλελεύθερης ημέρας, μπορούμε να αντισταθούμε δημιουργώντας τις βάσεις για περισσότερη ενημέρωση, σκέψη, τέχνη, και αλληλέγγυα δράση.
Το κείμενο δημοσιεύθηκε στο ένθετο του Νόστιμον Ήμαρ στον Δρόμο της Αριστεράς, το Σάββατο 10.12.2016
Πηγή : http://www.nostimonimar.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου