Ο κανόνας του Ευρώ

Προβλέπεται η κυριαρχία των ακροδεξιών κομμάτων στην Ευρώπη, καθώς επίσης η κατάρρευση της Ευρωζώνης, εάν δεν επιλυθούν τα τρία βασικά της προβλήματα: η υπερχρέωση, οι οικονομικές ασυμμετρίες και η μεταναστευτική πολιτική

«Για τις έννοιες «χρέος και ένοχος» οι Γερμανοί έχουν την ίδια λέξη – γεγονός που ταιριάζει με την αυστηρή, προτεσταντική ηθική της χώρας, σύμφωνα με την οποία ο ένοχος (άρα και ο οφειλέτης), πρέπει να τιμωρείται παραδειγματικά και δημόσια. 

Αν είναι δυνατόν να αποκεφαλίζεται σε μία «γκιλοτίνα», η οποία να τοποθετείται στο κεντρικότερο σημείο της Ευρώπης, σε υπερυψωμένο βάθρο, έτσι ώστε να μπορούν να την βλέπουν όλοι – για να μην τολμήσουν ποτέ να κάνουν κάτι ανάλογο. 

Στα πλαίσια αυτά, εάν περιμένει η κυβέρνηση την αλληλεγγύη ή τη βοήθεια της καγκελαρίου στο θέμα του δημοσίου χρέους, μη υπακούοντας στις εντολές της, αρνούμενη δηλαδή να υποταχθεί γονυπετής στην παράλογη πολιτική που της επιβάλλεται δικτατορικά, κάνει ένα πολύ μεγάλο λάθος. 

Ακόμη όμως και αν υποταχθεί, αποδεχόμενη τα πάντα, δεν θα αλλάξει απολύτως τίποτα – απλά θα συνεχίσει να κρέμεται η δαμόκλειος σπάθη επάνω από τα κεφάλια των Ελλήνων στο διηνεκές, αφού τόλμησαν να αμαρτήσουν» (πηγή).

Άρθρο 

Ανεξάρτητα από τις πολιτικές τους πεποιθήσεις, όλες οι κυβερνήσεις που ήταν στην εξουσία κατά τη διάρκεια μίας οικονομικής κρίσης αντικαθίσταντο από άλλες, με την ακριβώς αντίθετη ιδεολογία – σύμφωνα με μία πρόσφατη έρευνα (πηγή), η οποία μελέτησε πάνω από 800 δυτικές εκλογικές αναμετρήσεις των τελευταίων 150 ετών, κατά τη διάρκεια 100 περίπου χρηματοπιστωτικών κρίσεων. 

Το βασικό της συμπέρασμα είναι εντυπωσιακό: μετά τις χρηματοπιστωτικές κρίσεις, η πολιτική κατεύθυνση είναι σε μεγάλο βαθμό προς τα δεξιά – ενώ τα πρώτα πέντε χρόνια, αφού προηγηθεί μία συστημική τραπεζική κρίση, αυξάνονται οι ακροδεξιές ψήφοι κατά περίπου 33%. 

Το πλέον προφανές και τρομακτικό παράδειγμα είναι η Μεγάλη Ύφεση του 1930, η οποία ακολούθησε το χρηματιστηριακό κραχ της Wall Street το 1929 – ενώ μία ανάλογη εξέλιξη διαπιστώθηκε ακόμη και στις πολύ δημοκρατικές χώρες της Σκανδιναβίας, μετά την τραπεζική κρίση στην αρχή της δεκαετίας του 1990. 

Το δεύτερο συμπέρασμα της μελέτης είναι το ότι, η κυβερνητική λειτουργία γίνεται πολύ πιο δύσκολη μετά από χρηματοπιστωτικές κρίσεις, για τους εξής δύο λόγους: Η άνοδος της ακροδεξιάς συμβαίνει σε ένα προβληματικό πολιτικό περιβάλλον, το οποίο είναι κατακερματισμένο, διαθέτοντας περισσότερα κόμματα. Εκτός αυτού, οδηγείται ένα πολύ μικρότερο μέρος των ψήφων στο κυβερνών κόμμα, είτε είναι δεξιό, είτε αριστερό. 

Ταυτόχρονα, παρατηρείται μία μεγαλύτερη εξωκοινοβουλευτική δραστηριότητα – με περισσότερες απεργίες, καθώς επίσης με πιο πολλές και ισχυρότερες διαδηλώσεις. Ο μέσος αριθμός δε των αντικυβερνητικών διαδηλώσεων τριπλασιάζεται, η κυβέρνηση χάνει σε μεγάλο βαθμό τον έλεγχο των δρόμων, η συχνότητα των βίαιων αναταραχών διπλασιάζεται, ενώ οι γενικές απεργίες κλιμακώνονται κατά τουλάχιστον 30%. 

Στο γράφημα που ακολουθεί απεικονίζονται τα παραπάνω πριν (αριστερά) και μετά από μία κρίση (δεξιά), σε ετήσια βάση – με γαλάζιο οι γενικές απεργίες, με μαύρο οι βίαιες αναταραχές, με λευκό οι διαδηλώσεις, ενώ με γκρίζο το σύνολο όλων των συμβάντων.

Περαιτέρω, το μοναδικό καθησυχαστικό συμπέρασμα της μελέτης είναι το ότι, με την πάροδο του χρόνου οι κοινωνικές αντιδράσεις περιορίζονται – όπου, κατά μέσον όρο, παύουν μετά από πέντε έτη. 

Εν τούτοις, δεν φαίνεται να συμβαίνει σήμερα κάτι τέτοιο, κρίνοντας από την άνοδο των ακροδεξιών κομμάτων στην Αυστρία, στη Γαλλία, στη Φινλανδία ή στην Πολωνία – ενώ οι κυβερνήσεις συνεχίζουν να αλλάζουν, όπως διαπιστώθηκε πρόσφατα στην Ισπανία. Η αιτία του γεγονότος αυτού είναι ίσως το ότι, τα πέντε χρόνια ξεκινούν μετά το τέλος της εκάστοτε χρηματοπιστωτικής κρίσης – κάτι που δεν χαρακτηρίζει την Ευρώπη. 

Ακόμη χειρότερα, η οικονομική και η τραπεζική κρίση επιδεινώνονται, ενώ συνοδεύονται από μία μεταναστευτική, η οποία προκαλεί τεράστια προβλήματα σε πολλά ευρωπαϊκά κράτη – ενώ είναι γνωστό πως τέτοιου είδους συμβάντα ενισχύουν ακόμη περισσότερο τα ακροδεξιά κόμματα, κάτι που παρατηρείται σήμερα ακόμη και στη Γερμανία. 

Εύλογα λοιπόν συμπεραίνει κανείς πως η Ευρώπη θα καταρρεύσει, ενώ θα κυριαρχήσουν τα ακροδεξιά κόμματα, εάν δεν καταφέρει να επιλύσει έγκαιρα τα τρία βασικά της προβλήματα: την υπερχρέωση, το ευρώ (τις οικονομικές της ασυμμετρίες ευρύτερα) και τη μεταναστευτική της πολιτική, απαραίτητη προϋπόθεση της οποίας είναι το τέλος του πολέμου στη Μέση Ανατολή, καθώς επίσης των αναταραχών στη Β. Αφρική, προϊόν κυρίως της φτωχοποίησης των λαών της.

Η υπερχρέωση 

Όσον αφορά το πρώτο, την υπερχρέωση, η λεηλασία των υπερχρεωμένων κρατών μέσω του ESM και της πολιτικής λιτότητας που επιβάλλει η Γερμανία, η υιοθέτηση δηλαδή της πρότασης της, επιδεινώνει κατά πολύ τις συνθήκες – πόσο μάλλον σε συνδυασμό με το μερκαντιλισμό που τη χαρακτηρίζει, μέσω του οποίου αυξάνονται συνεχώς τα πλεονάσματα του ισοζυγίου εξωτερικών συναλλαγών της, εις βάρος όλων των άλλων κρατών. Στο γράφημα που ακολουθεί φαίνεται η αλαζονική πολιτική της Γερμανίας σε σχέση με τη Γαλλία, όσον αφορά τα εμπορικά πλεονάσματα (ελλείμματα) – γεγονός που συναντάται στις σχέσεις της με όλα τα υπόλοιπα κράτη.

Ειδικότερα, μετά το 2000 η Γαλλία εξελίχθηκε στη χώρα με τις μεγαλύτερες εισαγωγές στην Ευρώπη, ενώ η Γερμανία στη νούμερο ένα εξαγωγική οικονομία του πλανήτη – προφανώς όχι μόνο με το μισθολογικό dumping που υιοθέτησε το 2000 αλλά, επίσης, με απάτες, όπως τεκμηριώθηκε από τη Volkswagen, με τις δωροδοκίες πολιτικών (διαφθορά) που βιώσαμε στην Ελλάδα, έχοντας τη βοήθεια της δικής της «Διεθνούς Διαφάνειας» (ανάλυση) κοκ. 

Ως αποτέλεσμα των παραπάνω, το έλλειμμα της Γαλλίας το 2014 ανήλθε στα -53,8 δις €, όταν το πλεόνασμα της Γερμανίας εκτοξεύθηκε στα +291,94 δις €. Παράλληλα, οι μέσες ονομαστικές αμοιβές των Γάλλων, συμπεριλαμβανομένων των κοινωνικών εισφορών στους ανταγωνιστικούς εξαγωγικούς τομείς, κυρίως δηλαδή στη βιομηχανία, αυξήθηκαν μεταξύ των ετών 1993 και 2012 κατά 70%, ενώ στον τομέα των υπηρεσιών κατά 52% – κάτι που ισοδυναμεί με τον ευρωπαϊκό μέσο όρο, οπότε ήταν φυσιολογικές. 

Αντίθετα, οι μέσες ονομαστικές αμοιβές (μαζί με τον πληθωρισμό) στη βιομηχανία της Γερμανίας αυξήθηκαν κατά 51%, ενώ στις υπηρεσίες μόλις κατά 10% – με αποτέλεσμα το κόστος ανά μονάδα προϊόντος στη Γερμανία να είναι χαμηλότερο, συγκριτικά με τη Γαλλία. 

Ως εκ τούτου, οι Γάλλοι συμπεραίνουν πως η Γερμανία είναι ένοχος για τις ασυμμετρίες που επιδείνωσαν τα οικονομικά μεγέθη της χώρας τους, η οποία διατηρήθηκε έντιμα στο μέσον όρο της Ευρωζώνης – με αποτέλεσμα να αυξάνουν οι διαμαρτυρίες, εκτρέφοντας την άνοδο του ακροδεξιού Εθνικού Μετώπου. 

Κάτι ανάλογο συμβαίνει ουσιαστικά σε πολλές άλλες χώρες, ειδικά στην υπερχρεωμένη Ιταλία – οπότε, εάν δεν βρεθεί κάποιος τρόπος να καταπολεμηθούν οι ασυμμετρίες, καθώς επίσης να επιλυθεί το πρόβλημα του χρέους όπως, για παράδειγμα, μία ευρωπαϊκή σύσκεψη με στόχο τη διαγραφή μέρους των χρεών ή το πάγωμα τους με τη βοήθεια της ΕΚΤ (ανάλυση), με την ταυτόχρονη υιοθέτηση ευρωομολόγων, η Ευρώπη θα διαλυθεί.

Το ευρώ 

Όπως έχουμε αναφέρει πολλές φορές στο παρελθόν, ουσιαστικά το ευρώ μοιάζει με την υιοθέτηση του κανόνα του χρυσού από μία σειρά χωρών, οι οποίες από μία χρονική στιγμή και μετά αδυνατούν να επιλύσουν τα προβλήματα τους – μη έχοντας τη δυνατότητα άσκησης μίας ανεξάρτητης νομισματικής πολιτικής (άρθρο). 

Πρόκειται λοιπόν για ένα ξένο νόμισμα, με το οποίο είναι συνδεδεμένα όλα τα άλλα – πολιτικά για μία ευρωπαϊκή κοινοπολιτεία, η οποία έχει τεράστιες διαφορές με μία ομοσπονδία, όπως στο παράδειγμα της Γερμανίας ή της Ελβετίας. 

Επειδή όμως ο αρχικός σχεδιασμός του ευρώ προέβλεπε μία ομοσπονδία, όπου τα πλεονάσματα της μίας χώρας θα εξισορροπούσαν τα ελλείμματα της άλλης μέσω της μεταφοράς πόρων, ενώ η αντιμετώπιση της Ελλάδας τον Ιούλιο του 2015 «έσβησε» εντελώς αυτήν την προοπτική, είναι φανερό ότι έχει ημερομηνία λήξεως – ενώ εκείνη ακριβώς τη στιγμή έγινε φανερό πως το ευρώ είναι ένας μηχανισμός σταθερών συναλλαγματικών ισοτιμιών, ο οποίος θα πάψει να υπάρχει όταν κάποια χώρα αποχωρήσει. 

Περαιτέρω, η αποχώρηση μίας χώρας από έναν μηχανισμό σταθερών συναλλαγματικών ισοτιμιών, οφειλόταν ανέκαθεν σε οικονομικούς λόγους – όπως είναι τα υψηλά ελλείμματα ή οι χρηματοπιστωτικές κρίσεις. Ο πλέον φημισμένος δε μηχανισμός ήταν ο κανόνας του χρυσού, ο οποίος κατέρρευσε κάτω από την πίεση του αποπληθωρισμού τη δεκαετία του 1930. 

Επειδή τώρα η σημερινή κατάσταση πολλών χωρών της Ευρώπης θυμίζει αυτήν της δεκαετίας του 1930, με τον αποπληθωρισμό να απειλεί το σύνολο τους, εύλογα θα προσπαθήσουν κάποιες από αυτές να «αποσυνδεθούν» – αφού δεν είναι δυνατή η καταπολέμηση των οικονομικών τους προβλημάτων εντός του ευρώ, όπως φάνηκε καθαρά στο παράδειγμα της Ελλάδας. 

Ολοκληρώνοντας, η μοναδική διαφορά του ευρώ με τον κανόνα του χρυσού είναι το ότι, όλες οι χώρες διαθέτουν το κοινό νόμισμα – κάτι που όμως, από οικονομικής πλευράς, είναι εντελώς αδιάφορο, αφού τα υπόλοιπα προβλήματα τους παραμένουν ως έχουν. Επομένως κάποια στιγμή η νομισματική ένωση θα οδηγηθεί στο τέλος της – με τρομακτικά επακόλουθα για ολόκληρο τον πλανήτη, ειδικά εάν συμβεί ανεξέλεγκτα.

Επίλογος 

Υπενθυμίζουμε πως εύκολα μπορεί να συμπεράνει κανείς τι ακριβώς σχεδιάζει η Γερμανία για την Ελλάδα, καθώς επίσης για την υπόλοιπη Ευρώπη. Φυσικά δεν αναφερόμαστε στους Γερμανούς Πολίτες, αλλά σε εκείνη τη βιομηχανική ελίτ, η οποία κυβερνάει τη χώρα απολυταρχικά, κρυμμένη στο παρασκήνιο. 

Πρόκειται σε πολλές περιπτώσεις για απογόνους των ναζί, αρκετοί από τους οποίους απέκτησαν τις ιδιοκτησίες τους με τα κλεμμένα χρήματα κατακτημένων λαών, τα οποία είχαν «φυγαδεύσει» έγκαιρα εκτός Γερμανίας – μεταφέροντας τα αργότερα προσεκτικά στη χώρα τους. Τα βασικά σχέδια της Γερμανίας είναι επιγραμματικά τα εξής: 

(α) Η ανάκτηση της εθνικής της κυριαρχίας, η ανεξαρτητοποίηση της καλύτερα από τις Η.Π.Α. – μέσω την κατάκτησης μίας ηγεμονικής θέσης στην Ευρωζώνη, κατ’ επέκταση στην Ευρώπη, με οικονομικά μέσα. 

(β) Η εξασφάλιση της εξόφλησης των απαιτήσεων του δημοσίου και ιδιωτικού τομέα της, από τις χώρες-οφειλέτες της, μέσω των κατασχέσεων της δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας τους, καθώς επίσης της επιβολής υψηλών φόρων. Διαφορετικά θα χρεοκοπήσει η Γερμανία, αφού δεν θα μπορούν να πληρώσουν πολλές χώρες και θα ζητήσουν διαγραφή χρεών. 

(γ) Η δημιουργία ζωνών φθηνού εργατικού δυναμικού και χαμηλού κόστους στο Νότο, καθώς επίσης στην Ανατολική Ευρώπη – έτσι ώστε να παράγονται προϊόντα ανταγωνιστικά των κινεζικών και λοιπών ασιατικών. 

(δ) Οι επενδύσεις των γερμανικών χρηματικών πλεονασμάτων στις περιοχές αυτές (εξαγορά των κερδοφόρων κοινωφελών επιχειρήσεων, οικοπέδων κλπ.), υπό την προϋπόθεση ότι θα είναι ασφαλείς – γεγονός που σημαίνει ότι, θα πρέπει να ελέγχονται ασφυκτικά όλες οι χώρες-αποικίες. 

(ε) Ο έλεγχος των Γερμανών Πολιτών, όσον αφορά τις καταθέσεις τους στο εξωτερικό – αφενός μεν από φορολογικής πλευράς, αφετέρου για να ενισχύονται οι δικές της ξένες επενδύσεις. 

(στ) Ειδικά όσον αφορά την Ελλάδα και την Κύπρο, πλήρης έλεγχος με στόχο την εξασφάλιση πρόσβασης στα ενεργειακά αποθέματα τους – επίσης, καλύτερη πρόσβαση στα πετρέλαια της Μέσης Ανατολής και της Β. Αφρικής, έτσι ώστε να αποφευχθεί η πλήρης σχεδόν ενεργειακή εξάρτηση της Γερμανίας από τη Ρωσία. 

Εν τούτοις, θεωρούμε πολύ δύσκολο εάν όχι απίθανο να επιτύχει τα σχέδια της – αφενός μεν επειδή «τέμνονται» με αυτά των Η.Π.Α. (άρθρο), αφετέρου λόγω της αντίδρασης των Ευρωπαίων Πολιτών, οι οποίοι φυσικά δεν θέλουν να υποταχθούν στη Γερμανία. Όπως και να είναι όμως, η ώρα του λογαριασμού πλησιάζει – οπότε πρέπει να είναι κανείς έτοιμος για κάθε ενδεχόμενο. 

Αλέξης Ζακυνθινός, Senior Analyst (Geopolitics)

Πηγή : http://www.analyst.gr