Οι αγορές αγαπούν τη σταθερότητα, πολύ περισσότερο την απόλυτη, όπως αυτή των δικτατορικών καθεστώτων – γεγονός που αποδεικνύεται από τη σημερινή μεγάλη άνοδο της ισοτιμίας της τουρκικής λίρας, απέναντι στο ευρώ και στο δολάριο (+3,5%). Σε κάθε περίπτωση αντιπαθούν την πολιτική αστάθεια, στην οποία επιμένει η Ελλάδα – όπου όλοι ψηφίζουν το τρίτο μνημόνιο, ενώ αμέσως μετά η κυβέρνηση δηλώνει πως δεν το πιστεύει, με την αντιπολίτευση να καταψηφίζει όλες τις επί μέρους «διατάξεις» του.
Εάν αυτό δεν είναι σχιζοφρενές, το άκρον άωτο της ανοησίας μίας χώρας που δεν ξέρει καν τι θέλει, που δεν έχει αποφασίσει μετά από έξι ολόκληρα χρόνια την κατεύθυνση που θα ακολουθήσει, τότε τι άλλο θα μπορούσε να είναι; Ακόμη και αν δεν έχει πυξίδα ένα καράβι, όπως ασφαλώς η Ελλάδα, δεν θα πρέπει να γνωρίζει τουλάχιστον ποιός είναι ο προορισμός του, καθώς επίσης τι μπορεί ρεαλιστικά να κάνει, για να φτάσει εκεί;
Από την άλλη πλευρά, πώς είναι δυνατόν να αναρωτιέται κανείς ακόμη ποιές λύσεις έχει στη διάθεση της η Ελλάδα, όταν είναι ολοφάνερο το ότι, είτε εφαρμόζει πιστά το μνημόνιο που η ίδια υπέγραψε, βασιλικότερα του βασιλιά δηλαδή, είτε ρισκάρει τη στάση πληρωμών εντός της Ευρωζώνης, εάν δεν διαγραφεί ονομαστικά μέρος του χρέους της; Εδώ ακριβώς επικεντρώνεται η συνομιλία του κ. Σαχίνη με τον κ. Βιλιάρδο, στο φωνητικό που ακολουθεί – καθώς επίσης σε διάφορα άλλα θέματα της επικαιρότητας, όπως οι εξελίξεις στο τραπεζικό σύστημα.
Επανερχόμενοι τώρα στην Τουρκία, η οποία αποτελεί την αφετηρία των μεταναστευτικών κυμάτων προς την Ευρώπη που μόλις ξεκίνησαν, απειλώντας την κυριολεκτικά με την άλωση της, η κυβέρνηση της έχει επιλέξει τη βία για να σταθεροποιηθεί στην εξουσία – ενώ οι Πολίτες της την επιβράβευσαν για την απαγόρευση της ελευθερίας του λόγου σε αυτούς που την κατέκριναν, όπως δυστυχώς οι Έλληνες επιβράβευσαν την απίστευτη, εξόχως ακροβατική «κυβίστηση» της δικής τους.
Αυτό τουλάχιστον συμπεραίνεται από τις επαναληπτικές εκλογές, οι οποίες διενεργήθηκαν μετά από 4 περίπου μήνες, επειδή το κυβερνών κόμμα δεν είχε την απόλυτη πλειοψηφία – έχοντας καταφέρει τελικά να την κερδίσει, στηριζόμενο στην ωμή τρομοκρατία των αντιπολιτευόμενων ΜΜΕ, καθώς επίσης στο φόβο του πληθυσμού από τον πόλεμο στη Μέση Ανατολή και τις εξεγέρσεις των Κούρδων.
Φυσικά είχε επί πλέον τη βοήθεια της Ευρώπης, ιδιαίτερα της Γερμανίας, η οποία θεωρεί πως η Τουρκία, υπό τη σημερινή της ηγεσία, αποτελεί τον ιδανικό σύμμαχο της στην περιοχή – αυτόν που μπορεί να την προστατεύσει από τη μαζική εισβολή των μεταναστών. Σε κάθε περίπτωση, πρόκειται για μία αιματοβαμμένη νίκη, η οποία οδηγεί στη διαπίστωση ότι, στην Τουρκία προηγούνται τα στρατηγικά ενδιαφέροντα, η ασφάλεια, καθώς επίσης η οικονομική της κατάσταση – ενώ η Δημοκρατία δεν έχει πλέον κανένα λόγο ύπαρξης, όπως άλλωστε στην Ελλάδα, στην Πορτογαλία κοκ.
Εν τούτοις, έχουμε την άποψη πως η συντριπτική νίκη της κυβέρνησης στις εκλογές, δεν θα σταθεροποιήσει τη χώρα – την οποία εγκαταλείπουν πλέον τα ξένα κεφάλαια, γνωρίζοντας πως δεν μπορεί κανείς να εμποδίσει ένα ηφαίστειο που έχει ξυπνήσει από το να εκραγεί, όσο και αν προσπαθήσει.
Η εισβολή από τη Λιβύη
Περαιτέρω, αν και η Ευρώπη έχει επικεντρώσει την προσοχή της στο «δρόμο των Βαλκανίων», όσον αφορά τα μεταναστευτικά κύματα, προσπαθώντας να τα «παγιδεύσει» στις «χώρες υποδοχής» (είτε με τη βοήθεια των εκβιασμών, όπως στην περίπτωση της Ελλάδας, είτε με την υπόσχεση χρηματοδοτήσεων, όπως στην Τουρκία ή στην Κροατία), φαίνεται πως δημιουργείται ένα επόμενο μεγάλο κύμα – με αφετηρία τη Λιβύη, στην οποία μαίνεται ο εμφύλιος πόλεμος, ενώ έχει βυθιστεί στην ακυβερνησία και στο χάος.
Θεωρείται δε πως σύντομα η Λιβύη θα έχει εξελιχθεί σε ένα αποτυχημένο κράτος, αφού πολλές από τις πόλεις της καταστράφηκαν, οι εξαγωγές πετρελαίου έχουν καταρρεύσει, ενώ η οικονομία της σχεδόν σταμάτησε να λειτουργεί – όπως φαίνεται από το γράφημα που ακολουθεί, όσον αφορά το ΑΕΠ της.
Περαιτέρω, περί το 1 εκ. Λίβυοι, κυρίως οι πλουσιότεροι, έχουν ήδη αποδράσει με προορισμό την Τυνησία ή την Αίγυπτο – έχοντας εγκατασταθεί στα συνήθως άδεια τουριστικά καταλύματα των χωρών αυτών. Οι υπόλοιποι όμως, αυτοί που δεν έχουν τα οικονομικά μέσα, θεωρείται βέβαιο πως θα προσπαθήσουν να εισβάλλουν στην Ευρώπη, κυρίως μέσω της Ιταλίας – το αργότερο όταν περάσει ο χειμώνας και ηρεμήσει η θάλασσα.
Από την Ιταλία ή την Ισπανία τώρα, θα προσπαθήσουν να κατευθυνθούν προς την κεντρική Ευρώπη, ιδίως προς τη Γερμανία, την οποία θεωρούν ως τη «γη της επαγγελίας» – έχοντας επί πλέον πληροφορηθεί για τη θετική στάση της καγκελαρίου, όσον αφορά τα μεταναστευτικά κύματα του δρόμου των Βαλκανίων (αν και σχεδιάζει στρατόπεδα συγκέντρωσης στα σύνορα της – τελωνειακές περιοχές δηλαδή, στις οποίες δεν θα στοιβάζονται εμπορεύματα, αλλά άνθρωποι).
Συνεχίζοντας, το κενό εξουσίας στη Λιβύη αφενός μεν οδηγεί στη μαζική φυγή των κεφαλαίων (γράφημα), η οποία επιδεινώνει ακόμη περισσότερο την οικονομική κατάσταση της χώρας, αφετέρου την έχει καταστήσει άντρο λαθρεμπόρων και τρομοκρατών – ενώ το ισλαμικό κράτος ελέγχει ήδη μία περιοχή, στην οποία συμπεριλαμβάνονται 200 χιλιόμετρα ακτογραμμών.
.
Στο σημείο αυτό είναι σκόπιμο να αναφέρει κανείς τη δήλωση του πρώην δικτάτορα της Λιβύης (Gaddafi), σε μία συνέντευξη του στη Γαλλία πριν τη δολοφονία του, η οποία ήταν η εξής:
«Πρέπει να προσπαθήσετε να με καταλάβετε σωστά. Εάν θέλετε να με πιέσετε και να με αποσταθεροποιήσετε, θα προκαλέσετε σύγχυση στη χώρα, θα την οδηγήσετε στα χέρια της Al Qaida, ενώ θα δημιουργήσετε συμμορίες οπλισμένων επαναστατών. Ως εκ τούτου θα συμβούν τα παρακάτω:
Θα πλημμυρίσετε από ένα μεταναστευτικό αφρικανικό κύμα, το οποίο θα κατευθυνθεί μέσω της Λιβύης προς την Ευρώπη. Δεν θα υπάρχει τότε κανένας για να τους σταματήσει – οπότε θα σας πνίξουν».
Κάτι ανάλογο ανέφερε επίσης ο Βρετανός υπουργός εξωτερικών (P. Hammond) δημόσια, στις αρχές Αυγούστου, ισχυριζόμενος πως τα μεταναστευτικά κύματα από την Αφρική θα απειλήσουν τόσο το βιοτικό επίπεδο, όσο και τον κοινωνικό ιστό της ΕΕ – με τα εξής λόγια, σε ελεύθερη απόδοση:
«Η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν μπορεί να φιλοξενήσει όλους εκείνους τους ανθρώπους που αναζητούν απελπισμένα μία καινούργια ζωή. Δεν είναι μία εφικτή διαδικασία, ενώ η Ευρώπη δεν θα μπορεί να προστατευθεί, διατηρώντας το βιοτικό της επίπεδο και τον κοινωνικό της ιστό, όταν θα εισβάλλουν εκατομμύρια από την Αφρική».
Η τρομακτικότερη όλων των δηλώσεων πάντως ήταν αυτή του πρώην υπουργού εσωτερικών της Λιβύης το 2014, απευθυνόμενη στους Ευρωπαίους – σύμφωνα με την οποία τα παρακάτω:
«Σε σχέση με την παράνομη μετανάστευση, προειδοποιώ την ΕΕ για τα εξής: Εάν δεν αναλάβει αμέσως τις ευθύνες της, τότε η Λιβύη θα διευκολύνει την γρήγορη «διαμετακόμιση» της παλίρροιας των αφρικανών μεταναστών προς την Ευρώπη – επειδή ο Αλλάχ μας όρισε ως την αφετηρία αυτής της παλίρροιας.
Η Λιβύη υποφέρει, επειδή χιλιάδες μετανάστες από τη Μαύρη Αφρική έχουν μεταφέρει αρρώστιες, επιδημίες, ναρκωτικά και εγκλήματα στην πατρίδα μου. Η Λιβύη έχει πληρώσει ακριβά το τίμημα – σύντομα θα είναι η σειρά της Ευρώπης«.
Με βάση τις παραπάνω δηλώσεις φαίνεται καθαρά πως η Ευρώπη θα πληρώσει πολύ ακριβά τα εγκλήματα που η ίδια έκανε, μαζί με τις Η.Π.Α. – εφαρμόζοντας τη στρατηγική «Σοκ και δέος» στο Ιράκ, καταδικάζοντας σε θάνατο το δικτάτορα της Λιβύης, βομβαρδίζοντας τη Συρία κοκ.
Το τίμημα θα είναι μία βιβλική εισβολή τεραστίων διαστάσεων (άρθρο), από πολλές διαφορετικές κατευθύνσεις, η οποία δεν θα έχει πιθανότατα κανένα ιστορικό προηγούμενο – ενώ, εάν νομίζει ότι μπορεί να την εμποδίσει, κάνει πολύ μεγάλο λάθος.
Τίποτα δεν σταματάει τις «ορδές» πεινασμένων ανθρώπων, πόσο μάλλον αυτών που έχουν τρομοκρατηθεί από τους πολέμους, από τα εγκλήματα και από τους βομβαρδισμούς – ενώ οι χώρες που θα βιώσουν το μεγαλύτερο εφιάλτη δεν θα είναι αυτές από τις οποίες έχει ξεκινήσει η παλίρροια, αλλά εκείνες στις οποίες θα καταλήξει.
Επίλογος
Η Ελλάδα αποτελεί σήμερα τη μεγαλύτερη πύλη εισόδου μεταναστών από την Ασία στην Ευρώπη ενώ, επειδή έχει φράξει τα σύνορα της, επιλέγεται αναγκαστικά η θαλάσσια πρόσβαση στα νησιά της – με αποτέλεσμα αφενός μεν να δημιουργούνται σε αυτά εφιαλτικές συνθήκες, αφετέρου να πνίγονται καθημερινά στα άγρια κύματα δεκάδες άνθρωποι και παιδιά.
Την ίδια στιγμή ο πρωθυπουργός της θρηνεί στη Βουλή τους θανάτους των μεταναστών εντός της χώρας του, κατηγορώντας την Ευρώπη – αντί να ανοίξει τα χερσαία σύνορα, σταματώντας το έγκλημα που διαπράττεται. Το άνοιγμα των συνόρων αφενός μεν θα έδινε τέλος στους καθημερινούς πνιγμούς, αφετέρου θα διευκόλυνε τόσο την Ελλάδα, όσο και τους πρόσφυγες – αφού δεν θα έπρεπε πλέον να περάσουν από το Αιγαίο, να μεταφερθούν στον Πειραιά, να διανύσουν την απόσταση έως τα ελληνικά σύνορα και να κατευθυνθούν στην Ευρώπη.
Φυσικά ο πρωθυπουργός το γνωρίζει – δεν του επιτρέπεται όμως από την Ευρώπη, ιδίως από τη Γερμανία, η οποία θέλει να εγκλωβίσει τους πρόσφυγες εντός της Ελλάδας, αδιαφορώντας για τους πνιγμούς που καταγράφονται καθημερινά. Είναι δε αυτονόητο ότι εκβιάζεται, ως συνήθως, με τα δάνεια που έχει ανάγκη η χώρα μας – τα οποία δεν πρόκειται ποτέ να είναι αρκετά.
Το γεγονός αυτό αποτελεί έναν ακόμη λόγο της επιλογής της οδυνηρής στάσης πληρωμών αφού, εάν δεν σταματήσουν οι εκβιασμοί, η χώρα δεν πρόκειται να έχει καμία προοπτική για το μέλλον της – ενώ θα θρηνεί συνεχώς θύματα, μετανάστες και Έλληνες. Είναι βέβαια μία απόφαση που είναι αδύνατον να την πάρει μόνος του – χωρίς τη στήριξη των υπολοίπων κομμάτων, καθώς επίσης του συνόλου των Πολιτών.
Εν τούτοις, κάθε ημέρα που περνάει η πολιτική, οικονομική και κοινωνική κατάσταση της Ελλάδας θα επιδεινώνεται, ενώ ο εφιάλτης της ανεξέλεγκτης χρεοκοπίας θα πλησιάζει όλο και πιο κοντά – οπότε πρέπει να βρεθεί επειγόντως μια λύση, η οποία να προστατεύει τη χώρα από το χάος, στο οποίο προβλέπεται να βυθιστεί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου