Το δράμα της Ελλάδας

ΒΑΣΙΛΗΣ ΒΙΛΙΑΡΔΟΣ 

Η προσδοκία πως η πατρίδα μας θα ξεφύγει από την κρίση, οπότε δεν θα οδηγηθεί μέσα από ένα παράλληλο νόμισμα στην έξοδο από την Ευρωζώνη και στη χρεοκοπία, ισοδυναμεί με την απόλυτη συλλογική ουτοπία – η οποία ίσως πληρωθεί πολύ ακριβά

«Οι περισσότερες κρίσεις εξελίσσονται με έναν παρόμοιο τρόπο – όπως περίπου οι κλασικές τραγωδίες. Προηγείται η αρχική σπίθα, η πυροδότηση, ενώ αμέσως μετά ακολουθεί μία πολύπλοκη αλυσιδωτή αντίδραση. Τελικά, ο ήρωας δεν αποτυγχάνει λόγω μίας αντικειμενικά ανεπίλυτης κατάστασης – αλλά εξαιτίας των αποφάσεων, τις οποίες λαμβάνει, ως συνέπεια της αρχικής κρίσης».

Άποψη 

Σε ολόκληρη τη διάρκεια της κρίσης, από το ξεκίνημα της το 2009 έως σήμερα, η Ελλάδα δεν έχει υποφέρει λόγω των ουσιαστικών προβλημάτων της οικονομίας της, καθώς επίσης των ασυμμετριών της Ευρωζώνης, χωρίς φυσικά να τα υποτιμούμε, αλλά από μία σειρά λανθασμένων αποφάσεων – αφενός μεν των εκάστοτε κυβερνήσεων της, αφετέρου των δανειστών της, συμπεριλαμβανομένης της ΕΚΤ (άρθρο). 

Μεταξύ πολλών άλλων, όπως ήταν η μη αλληλέγγυα στάση της Γερμανίας πριν την υπαγωγή της χώρας μας στο ΔΝΤ, η αδιαφορία της ΕΚΤ, καθώς επίσης η παθητικότητα της κυβέρνησης, όταν η Ελλάδα μπορούσε να επιβάλλει την αναδιάρθρωση του χρέους της πριν ακόμη μεταφερθεί από τις γερμανικές και γαλλικές τράπεζες στους Ευρωπαίους Πολίτες, δεν δόθηκε καμία σημασία στο βασικό χρονοδιάγραμμα της καταπολέμησης μίας κρίσης – σύμφωνα με το οποίο στο πρώτο έτος λαμβάνονται όλα μαζί τα κατάλληλα μέτρα, στο δεύτερο ωριμάζουν, ενώ στο τρίτο αρχίζουν να αποδίδουν, έτσι ώστε να μην προλάβει να χαθεί η στήριξη της κοινωνίας. 

Οι ευθύνες στην προκειμένη περίπτωση δεν είναι μόνο των δανειστών αλλά, επίσης, των ελληνικών κυβερνήσεων – αφού αυτές αποφάσισαν να μην προβούν σε στάση πληρωμών, υπέγραψαν μέτρα που δεν ήταν ορθολογικά (ανάλυση), εφάρμοσαν λανθασμένα όσα οι ίδιες συμφώνησαν, παλινδρομούσαν, συμμετείχαν στο έγκλημα του PSI, ενώ σπατάλησαν ανεύθυνα όλο το χρόνο που είχαν στη διάθεση τους. 

Ως εκ τούτου, το αργότερο μετά τα μέσα του 2013, η Ελλάδα οδηγήθηκε στο τέλμα – βάλτωσε, μη έχοντας πλέον καμία δυνατότητα διαχείρισης της κρίσης με δικά της μέσα, καθώς επίσης με δικές της πρωτοβουλίες. 

Έκτοτε έχει επιλεχθεί η κυλιόμενη χρεοκοπία της, η καθυστέρηση ουσιαστικά του θανάτου της οικονομίας της, η οποία συνεχώς επιδεινώνει τα προβλήματα της – ενώ λυμαίνονται τη χώρα τόσο οι εγχώριες, όσο και οι ξένες συμμορίες (άρθρο), θυμίζοντας μας το ρητό «Δρυός πεσούσης πας ανήρ ξυλεύεται». Όσον αφορά τώρα τις ελληνικές κυβερνήσεις, αφενός μεν είναι όλο και χειρότερες, αφετέρου κάνουν συνεχώς τα ίδια πειράματα, περιμένοντας διαφορετικά αποτελέσματα – παρά το ότι η συμπεριφορά αυτή είναι ο ορισμός της ανοησίας. 

Φυσικά δεν έχει καμία κυβέρνηση μετά το 2009 την ουσιαστική στήριξη των Ελλήνων οι οποίοι, αφού πέρασαν τα τρία πρώτα χρόνια, έπαψαν εντελώς να αντιδρούν – γεγονός που δεν οφείλεται στην κοινωνική «κατάθλιψη» ή στις συνέπειες της. Όπως είχαμε αναφέρει, οφείλεται σε έναν βαθιά ριζωμένο ατομικισμό, τον οποίο το σύστημα καλλιέργησε με επιτυχία επί σειρά δεκαετιών – χωρίς να εξαιρεί δυστυχώς τους νέους που έχουν πλέον «απονεκρωθεί» εντελώς (άρθρο). 

Ακόμα και σήμερα δε, ο νομοταγής Έλληνας Πολίτης δεν αντιλαμβάνεται ότι, κανείς δεν έχει τη δυνατότητα να μας νικήσει όταν είμαστε ενωμένοι, για έναν κοινό και ξεκάθαρο σκοπό – ο οποίος δεν μπορεί να είναι άλλος, από τη εκδίωξη όλων εκείνων των συμμοριών που δραστηριοποιούνται στην πατρίδα μας. Η αιτία είναι κυρίως το ότι, η ένωση και η συλλογικότητα προϋποθέτουν, έστω σε ένα βαθμό, το συμβιβασμό και την αναγνώριση του άλλου, ως άξιου σεβασμού – δεδομένο που προσκρούει δυστυχώς στην κλασική ελληνική έκφραση «Ξέρεις ποιος είμαι εγώ ρε;». 

Ο ατομικισμός μας είναι επίσης αλληλένδετος με μία πρωτοφανή έλλειψη παιδείας, καθώς επίσης με μία συλλογική αυταπάτη/ουτοπία – όπου δυστυχώς το σύστημα μεγαλούργησε, μέσω του ατελέστατου εκπαιδευτικού μας συστήματος. Επίσης μέσω των διατεταγμένων ΜΜΕ, τα οποία επί δεκαετίες έτρεφαν τους θεατές, τους ακροατές και τους αναγνώστες τους με σκουπίδια – δημιουργώντας στρατιές «λοβοτομημένων» οι οποίοι, μετά από μία τελική πλύση εγκεφάλου, απλά αναπαράγουν άθλια στερεότυπα και σαθρά πρότυπα, ενώ είναι ανίκανοι για συνδυαστική σκέψη και για απλή λογική. 

Σαν να μην έφταναν δε όλα αυτά, η συντριπτική πλειοψηφία των Πολιτών αναμένουν και λατρεύουν όποιον ηγέτη θα τους υποδείξει το δικό του σωστό – όντας ανίκανοι ή αρκετά βολεμένοι για να σκεφτούν από μόνοι τους. Την ίδια στιγμή λοιπόν που οι χαρισματικοί ηγέτες απομυθοποιούνται, εξευτελίζονται και «αποκαλύπτονται» καθημερινά, το ηρωικό Ελληνικό Έθνος ανέχεται στωικά έναν «αρχηγό», ο οποίος τον εξαθλιώνει συστηματικά, λέγοντας του ανερυθρίαστα άπειρα ψέματα – αντί να είναι αυτόνομο και να δρα συλλογικά επειδή έχει πεισθεί ότι, χωρίς ηγέτες θα έλθει το χάος, ενώ ο Πολίτης είναι αποκλειστικά υπεύθυνος για το κατάντημα της χώρας του. 

Μέσα από όλα αυτά η Ελλάδα, η χώρα στην οποία γεννήθηκε η Δημοκρατία, ενώ μερικές δεκαετίες πριν δεν δίστασε να πολεμήσει εναντίον των πανίσχυρων ναζιστικών στρατευμάτων, έχει εξελιχθεί στη μεγάλη ντροπή της Ευρώπης – ενώ η αριστερά στο όνειδος της ευρωπαϊκής, αφού δεν διστάζει πλέον να εφαρμόσει άκρως νεοφιλελεύθερα προγράμματα, παρά το ότι γνωρίζει πως δεν έχουν καμία απολύτως πιθανότητα επιτυχίας. 

Πόσο μάλλον όταν έχουν πέσει ήδη οι «τίτλοι τέλους» στη χώρα μας, χωρίς όμως να πτοούνται οι Πολίτες της – συνεχίζοντας να επιμένουν στο γνωστό μας «Ωχ αδερφέ» και στον από μηχανής Θεό που το συνοδεύει. 

Συνεχίζουν επίσης να περιμένουν την επόμενη ελεημοσύνη της Ευρώπης, τα 2 δις €, παρά το ότι δεν είναι ούτε ανάπηροι, ούτε παράλυτοι, ούτε ανήμποροι – θεωρώντας ορισμένοι επαναστατικά τα άρθρα που προσπαθούν μάταια να τους αφυπνίσουν! Κάποιο άλλοι τώρα πιστεύουν πως δεν μπορεί να επιλεχθεί η στάση πληρωμών (εάν δεν επιτευχθεί η διαγραφή τουλάχιστον του 50% του δημοσίου και ιδιωτικού χρέους), επειδή το 80% του πληθυσμού δεν είναι κατάλληλα ενημερωμένο και δεν γνωρίζει τα επακόλουθα της – γεγονός που σημαίνει πως επιμένουν να βρίσκουν σαθρές δικαιολογίες, για να μην αναγκασθούν να κάνουν οτιδήποτε. 

Φοβούμενοι ουσιαστικά τα άδεια ράφια των Σούπερ Μάρκετ, την έλλειψη βενζίνης ή τα νοσοκομεία χωρίς γάζες, επιλέγουν το ξεπούλημα της χώρας τους, τη μεταφορά πολύ μεγαλύτερων χρεών στα παιδιά τους, τη ληστεία της περιουσίας τους, τις προσχηματικές συντάξεις, τους μισθούς πείνας, τις χρεοκοπίες, τις στρατιές των ανέργων, τη μαζική μετανάστευση, την υποδούλωση κοκ. – με τη μονότονη δικαιολογία πως δεν υπάρχει άλλος δρόμος, χωρίς να συνειδητοποιούν πως η κατάληξη θα είναι η ίδια, με την ειδοποιό διαφορά όμως ότι, θα έχουν χάσει προηγουμένως τα πάντα. 

Συμπερασματικά λοιπόν οι κυβερνήσεις παίρνουν λανθασμένες αποφάσεις ή εφαρμόζουν αυτές που τους επιβάλλονται με πλήρη ασυνέπεια, ενώ οι Πολίτες δεν παίρνουν καμία απολύτως απόφαση, κανένα ρίσκο, σιωπούν και δεν αντιδρούν, ψάχνοντας ο καθένας χωριστά τις δικές του λύσεις, ακόμη και εκτός των πλαισίων της νομιμότητας – οπότε λειτουργούν με τον ίδιο σχεδόν τρόπο που συμπεριφέρεται η πολιτική τους ηγεσία. 

Κάτω από αυτές τις προϋποθέσεις, το να περιμένει κανείς πως η Ελλάδα θα ξεφύγει κάποια στιγμή από την κρίση, ότι δεν θα οδηγηθεί δηλαδή μέσα από ένα παράλληλο νόμισμα στην έξοδο από την Ευρωζώνη και στη χρεοκοπία, ισοδυναμεί με την απόλυτη ουτοπία – με μία συλλογική ψευδαίσθηση τεραστίων διαστάσεων, η οποία θα πληρωθεί ίσως πάρα πολύ ακριβά. 

Πηγή : analyst.gr