Όπλο τους η ΑΠΟΧΗ, όπλο μας Η ΜΑΖΙΚΗ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ !Όπως εξηγήσαμε εδώ, βάσει του συντάγματος και του εκλογικού νόμου, η ψήφος είναι υποχρεωτική και τα ψηφοδέλτια είναι μόνο έντυπα. Όποιο άλλο υποτιθέμενο ψηφοδέλτιο βρεθεί στην κάλπη, είναι ΑΚΥΡΟ.
Εξαίρεση αποτελεί το ΕΠΙΚΥΡΩΜΕΝΟ μη έντυπο ψηφοδέλτιο (λευκό) στο οποίο σε έκτακτες περιπτώσεις που σε κάποιο εκλογικό τμήμα δεν υπάρχουν έντυπα ψηφοδέλτια, ο εκλογέας συμπλήρωσε με το χέρι του το όνομα του υποψηφίου που επιθυμεί.
Στην πράξη όμως τι γίνεται;; Η Πολιτεία αντί να εξασφαλίσει σε όλους τους εκλογείς την δυνατότητα εκπλήρωσης του καθήκοντος τους, τους απαλλάσσει με το έτσι θέλω από την υποχρεωτική άσκηση του εκλογικού δικαιώματος και τους μοιράζει άκυρα ψηφοδέλτια (μην έντυπα), τα οποία μάλιστα τα μετράει και τα καταγραφεί κιόλας μετά.
Ορίστε τα πιο πρόσφατα παραδείγματα :
ΔΗΛΩΣΗ ΥΠΕΣΔΑ ΑΝΤΩΝΗ ΜΑΝΙΤΑΚΗ ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΚΛΟΓΕΣ ΤΗΣ 20ΗΣ ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 2015
– Η ψήφος είναι υποχρεωτική
Από την ανωτέρω υποχρέωση, εξαιρούνται, οι ακόλουθες κατηγορίες εκλογέων:
Αυτοί που έχουν υπερβεί το εβδομηκοστό έτος της ηλικίας τους.
Όσοι θα βρίσκονται κατά την ημέρα της ψηφοφορίας στο εξωτερικό.
Οι εκλογείς που έχουν εγγραφεί στους ειδικούς εκλογικούς καταλόγους ετεροδημοτών, αλλά δεν κατέστη δυνατή η σύσταση ειδικού εκλογικού τμήματος ετεροδημοτών, λόγω μη συμπληρώσεως, σε όλη την εφετειακή περιφέρεια, του αριθμού των σαράντα ( 40), τουλάχιστον, ετεροδημοτών εκλογέων της ίδιας εκλογικής περιφέρειας
Β.1 Εθνικές Βουλευτικές Εκλογές Ιανουάριος 2015: Λευκά ψηφοδέλτια (!) 34.830 , με συνέπεια, το σύνολο των άκυρων ψηφοδελτίων να φτάσει στο 2,36 %.
Β.2 Ευρωπαϊκές Βουλευτικές Εκλογές, Μάιος 2014: Λευκά ψηφοδέλτια (!) 68.557 Άκυρα ψηφοδέλτια συνολικά: 3,80 %.
Επειδή όμως, η “απαλλαγή” από το συνταγματικό δικαίωμα του εκλέγειν και το μοίρασμα άκυρων (λευκών) ψηφοδελτίων δεν αρκούν αν οι εκλογείς δεν αξιοποιούν αυτά τα “μέσα”, και μάλιστα με το παραπάνω, προεκλογικά αρχίζει η προπαγάνδα της αποχής από την διαμόρφωση του αποτελέσματος των εκλογών είτε μέσω απουσίας από την ψηφοφορία είτε μέσω του έτσι αποκαλούμενου λευκού ψηφοδελτίου. Συγκεκριμένα, αρχίζουν οι προτροπές τύπου “πάμε παραλία”, οι δημοσκόποι μας ρωτούν μεταξύ άλλων αν σκοπεύουμε να απέχουμε ή να ψηφίσουμε λευκό και μετά δημοσιεύουν το αποτέλεσμα ( πρόσφατο παράδειγμα: “Το 25,5% των ερωτηθέντων της δημοσκόπησης Prorata δεν έχουν αποφασίσει ακόμα τι θα ψηφίσουν, ενώ στη δημοσκόπηση της Metron Analysis, το 12,4% επιλέγει συνειδητά αποχή ή λευκό), εμφανίζονται από πουθενά κινήματα υπέρ της (ανύπαρκτης βάσει του νόμου ) “λευκής” ψήφου, κυκλοφορούν καλέσματα για αποχή με τον ισχυρισμό ότι αν το 51% του εκλογικού σώματος δεν ψηφίζει, η εκλογές θα ακυρωθούν κλπ. Στη πραγματικότητα αυτό δεν ισχύει και το μόνο που μπορεί να συμβεί, είναι να τιμωρηθούν όσοι αδικαιολόγητα απείχαν και παραβίασαν ετσι το σύνταγμα (Άρθ. 117, ΠΔ 26/2012). Δεν θα συμβεί όμως ούτε αυτό, καθώς κυρίως μέσω της αποχής, το σύστημα κρατά μακριά από τις κάλπες όλους τους δυσαρεστημένους.
Για να καταλάβετε καλύτερα ποια είναι τα επιθυμητά και ταυτόχρονα πραγματικά αποτελέσματα της προπαγάνδας της αποχής, διαβάστε ένα απόσπασμα από κείμενο του δικηγόρου Μάριου Μαρινάκου, το οποίο δημοσιεύθηκε στις 22 Απριλίου 2014 και είναι πάντα επίκαιρο:
“… πολλοί από εμάς (μηδέ εμού εξαιρουμένου) είμαστε άθλιοι γνώστες του συστήματος που αντιμαχόμαστε. Πώς γίνεται να αντιμάχεσαι κάτι, αν πρώτα δεν ξέρεις τι είναι αυτό; Κατά την κοινή λογική, δεν είναι δυνατό να αντιστρατεύεσαι ένα σύστημα, αν δεν το μάθεις πρώτα, ώστε να ανακαλύψεις τα ευαίσθητα, τα τρωτά του σημεία και τις αδυναμίες του.
Ας δούμε λίγο προσεκτικά την αποχή.
1. Η λειτουργία της αποχής
Πέρα από τα έγκυρα ψηφοδέλτια, ο εκλογικός νόμος συναθροίζει την αποχή ΣΕ ΟΛΑ τα κόμματα που καλύπτουν το όριο της κοινοβουλευτικής εκπροσώπησης του 3%. Τα υπόλοιπα τα αναλαμβάνει η διαδικασία της αναγωγής. Αυτή θα ωθήσει τα ποσοστά των κομμάτων τόσο, ώστε να καλυφθούν όλες οι διατιθέμενες έδρες (είτε στο Εθνικό Κοινοβούλιο, είτε στην Ευρωβουλή) και να καμαρώνουν κάποιοι το βράδυ των εκλογών, ως νικητές…
Ας δούμε ένα θεωρητικό παράδειγμα, λοιπόν, για να το καταλάβουμε όλοι πόσο άθλια προπαγάνδα και προβοκάτσια σε βάρος του λαού, σε βάρος όλων μας, είναι η αποχή:
Ας υποθέσουμε, ότι σε μια ψηφοφορία 100 εγγεγραμμένων ψηφοφόρων προσέρχονται και ψηφίζουν και οι 100. Για να κερδίσει κάποιος τις εκλογές θα πρέπει να λάβει 51 ψήφους (δηλαδή το 50%+1 ψήφο). Έστω, όμως, ότι η προπαγάνδα περί αποχής πιάνει τόπο και ψηφίζουν μόνο οι 10 εκλογείς. Οι υπόλοιποι 90 επιλέγουν να απέχουν. Αν, λοιπόν, στην ίδια ψηφοφορία προσέλθουν και ψηφίσουν μόλις 10 εγγεγραμμένοι εκλογείς, τότε νικητής αναδεικνύεται αυτός που θα λάβει… 6 ψήφους.
Στο παραπάνω παράδειγμα, λοιπόν, η αποχή έδωσε μια ώθηση τουλάχιστον 54 ψήφων! Δηλαδή, ο φαινόμενος ως νικητής των εκλογών, αν και έλαβε μόλις 6 ψήφους (δηλαδή, στο πραγματικό σύνολο του εκλογικού σώματος έλαβε μόλις το 6%!) το βράδυ των εκλογών θα εμφανίζεται στις τηλεοράσεις μας, σαν να έχει ποσοστό 60% (δηλαδή, θα φαίνεται σαν να έχει λάβει 60 ψήφους, ή αλλιώς, θα φαίνεται ότι έλαβε 54 ψήφους παραπάνω από όσες πραγματικά έλαβε)!
Συγχαρητήρια! Με την αποχή, τα άκυρα και τα λευκά καταφέραμε το 6% των πολιτών να αποφασίζει για το υπόλοιπο 94%!
2. Η εκλογική πραγματικότητα, όπως την δημιουργεί η αποχή
Ας δούμε τι έγινε στις τελευταίες εκλογές.
1ο Πραγματικό παράδειγμα: Εθνικές εκλογές, Ιούνιος του 2012.
Επί συνόλου 9.947.876 εκλογέων ψήφισαν μόλις οι 6.216.798 εκλογείς.
Τούτο σημαίνει αποχή της τάξης του 37,51%.
Από αυτούς τους ψηφίσαντες, έγκυρα ψήφισαν οι 6.155.464 εκλογείς, δηλαδή μόλις το 61,88% του εκλογικού σώματος.
Υπήρξαν 35.961 άκυρα ψηφοδέλτια και 25.373 λευκά ψηφοδέλτια.
Η Νέα Δημοκρατία έλαβε 1.825.497 ψήφους. Δηλαδή έλαβε μόλις το 18,35% του εκλογικού σώματος!
Το Πα.Σο.Κ έλαβε 756.024 ψηφοδέλτια, δηλαδή έλαβε μόλις 7,6% του εκλογικού σώματος!
Και οι δυο μαζί έλαβαν 2.581.521 ψηφοδέλτια, δηλαδή μόλις το 25,95% του εκλογικού σώματος!
Ωστόσο, λόγω της αποχής, το ποσοστό τους εκτινάχθηκε στο 29,66% και 12,28% αντίστοιχα, διότι τα ποσοστά υπολογίζονται μόνο επί των εγκύρων ψηφοδελτίων. Αυτά τα δυο προφανώς μειοψηφικά κόμματα, σήμερα, κυβερνούν κανονικά, ψηφίζουν όλους τους νόμους που τους υποδεικνύουν ξένοι τοποτηρητές, βασανίζουν και τυραννούν έναν ολόκληρο λαό. Ποιος; Μόλις το 25,95%! Και η τραγική ειρωνεία είναι ότι το παίζουν και ισχυρή κυβέρνηση, όλων των Ελλήνων… Είδατε να μπορεί να αποδώσει κάτι ο αντίλογος περί έλλειψης δημοκρατικής νομιμοποίησης; Πρακτικά, δεν σημαίνει τίποτα…
2ο Πραγματικό παράδειγμα: Ευρωεκλογές 2009
Εγγεγραμμένοι 9.995.992 εκλογείς
Ψήφισαν 5.261.036 ή μόλις το 52,63%
Άκυρα 72.791 ψηφοδέλτια
Λευκά 61.008 ψηφοδέλτια
Έγκυρα ψηφοδέλτια: 5.127.237
Έλαβαν
– ΠαΣοΚ: 1.878.859 ψήφοι. Το Πα.Σο.Κ έλαβε μόλις το 18,80% του εκλογικού σώματος! Η αποχή όμως το εκτόξευσε στο 36,64%.
– Νέα Δημοκρατία: 1.655.636 ψήφοι. Η Νέα Δημοκρατία έλαβε μόλις το 16,56% του εκλογικού σώματος! Η αποχή όμως το εκτόξευσε στο 32,29%.
3. Το υποτιθέμενο μήνυμα της αποχής
Θα μπορούσε, ενδεχομένως, κάποιος να μου πει, ότι προσπαθεί να χρησιμοποιήσει την αποχή, ως εκλογική σιωπή, για να στείλει κάποιο μήνυμα. Αν και αντιλαμβάνομαι την ισχύ της σιωπής, οφείλω να επισημάνω, ότι τα μηνύματα που στέλνει ο εκάστοτε σιωπών είναι αμφιλεγόμενα και ερμηνεύονται κατά το δοκούν. Η σιωπή δεν έχει περιεχόμενο και επομένως, δίνει το δικαίωμα στον καθένα να την ερμηνεύει όπως επιθυμεί.
Αφετέρου, με προβληματίζει αυτή καθ’ αυτή η επιλογή σιωπής. Δημοκρατία σημαίνει, ακριβώς, ότι αγωνίζεσαι για να μπορείς να λες την άποψή σου! Ότι κατοχύρωσες το δικαίωμα και κάθε μέρα της ζωής σου ασκείς το δικαίωμα, να εκφράζεσαι ελεύθερα και ελεύθερα να αναπτύσσεις την προσωπικότητά σου, ως πολιτικό ον μιας κοινωνίας. Η σιωπή ταιριάζει απόλυτα σε άλλα είδη εξουσίας αλλά δεν θεωρώ ότι αποτελεί πρόσφορη μορφή έκφρασης σε μια δημοκρατική κοινωνία.
Άλλωστε, με την αποχή σου δεν σωπαίνεις! Ας χρησιμοποιήσω άλλη μια φορά τα παραπάνω πραγματικά παραδείγματα για να εξηγηθώ:
Τι καταφέραμε με 47,37% αποχή; Τι μήνυμα δώσαμε;
Είναι τριπλό το μήνυμα:
α. Η αποχή διπλασίασε την ισχύ των συστημικών κομμάτων. Το 18,80% των εκλογέων που ψήφισαν ΠΑΣΟΚ η αποχή το έκανε… 36,64% του αποτελέσματος! Αντίστοιχα, το 16% της ΝΔ το έκανε 32,29%! Αν το είχαμε κάνει σε εθνικές εκλογές θα βγάζαμε κυβέρνηση ξανά τον ΓΑΠ!
β. Ότι μπορεί η αρχή της λαϊκής κυριαρχίας να τάσσει ως αυτονόητο προαπαιτούμενο της δημοκρατικής νομιμότητας την εκλογική νομιμοποίηση αλλά –κι εδώ είναι το παράδοξο!- αυτή επιτυγχάνεται πολύ ευκολότερα μέσω της αποχής! Η αποχή είναι αυτή που βαθαίνει την δημοκρατική κρίση της χώρας, ισχυροποιεί τα συστημικά κόμματα και τους δίνει κυβερνητικές δυνατότητες.
γ. Ότι ο πολίτης έχει πέσει θύμα τέτοιας προπαγάνδας από τα ΜΜΕ, που νομίζει πως η αποχή του βλάπτει το σύστημα. Στην πραγματικότητα η αποχή είναι ο πιστότερος υπηρέτης του συστήματος! Ενδεχομένως, ο τελών σε σύγχυση πολίτης να έχει καταλήξει να αυτοϊκανοποιείται, ακούγοντας δηλώσεις περί του «ελήφθη το μήνυμα» και βαυκαλίζεται σκεφτόμενος, ότι κάποιοι πήραν κάποιο μήνυμα! Στην πραγματικότητα, βεβαίως, όλοι οι συστημικοί πολιτικοί τρίβουν τα χέρια τους, γιατί βγήκαν ατσαλάκωτοι από το υπόλοιπο 46% του λαού, που δεν πήγε ποτέ να ψηφίσει και θα μπορούσε να τους είχε σαρώσει…
4. Η κατανομή εδρών ως νομιμοποίηση της αποχής
Αυτοί που προπαγανδίζουν την αποχή, επικαλούνται τις κατανομές εδρών λέγοντας, ότι η ψήφος σας μπορεί να καταλήξει να προσμετρηθεί από τη Χρυσή Αυγή μέχρι και το πρώτο κόμμα (εφόσον το κόμμα που θα ψηφίσετε δεν θα μπει στη όποια Βουλή, δηλαδή δεν θα συγκεντρώσει το 3% του ορίου της κοινοβουλευτικής εκπροσώπησης, τόσο για την ελληνική βουλή όσο και για την ευρωπαϊκή).
Μα και η αποχή ακριβώς με τον ίδιο τρόπο δεν προσμετράται;;;
Η αποχή δεν είναι αυτή που προσαυξάνει τα ποσοστά όλων των κομμάτων, αφού τα εκλογικά αποτελέσματα αφορούν μόνο τα έγκυρα ψηφοδέλτια;;;
Σημασία έχει αν θα αρνηθούμε να διαπράξουμε το έγκλημα, ή αν θα επιλέξουμε τρόπο τέλεσης του εγκλήματος την πράξη ή την παράλειψη;
5. Οι κοινωνικοί αγώνες και οι εκλογές
Μου λένε κάποιοι “εμείς κάνουμε κοινωνικούς αγώνες και θέλουμε να κερδίσουμε αυτούς”. Αντιλαμβάνομαι την ισχύ και την αναγκαιότητα του κοινωνικού αγώνα! Ποτέ δεν είπα, ότι πρέπει να παύσει ο αγώνας ή ότι μπορεί να υποκατασταθεί από την ψήφο. Αλλά ο κοινωνικός αγώνας είναι η κοινωνική έκφραση μιας πολιτικής αναζήτησης. Η πολιτική ολοκλήρωση του κοινωνικού αγώνα είναι η συμμετοχή στις εκλογές. Αυτό είναι το μοναδικό δικαίωμα που μας απέμεινε, ως παρεμβατική διαδικασία στο πολιτικό σύστημα, ώστε να διαμορφώνουμε εμείς, όχι μόνο τους συσχετισμούς (φευ! ουδέποτε θα υιοθετούσα τέτοια γραμμική θεώρηση) αλλά κυρίως την πολιτική ατζέντα, δηλαδή να θέσουμε στην κουβέντα τα ζητούμενα των κοινωνικών μας αγώνων!
– Μήπως, όλοι όσοι υποστηρίζουν μονομερώς τους κοινωνικούς αγώνες κατέχουν μια κάποια αυθεντική και εξ αποκαλύψεως αλήθεια, η οποία μου διαφεύγει;
– Μήπως και οι Ισλανδοί κοινωνικό αγώνα δεν έκαναν;;; Την ανατροπή τους με εκλογές και δημοψήφισμα δεν την ολοκλήρωσαν;;;
– Και οι Αργεντινοί, μήπως, επίσης, δεν έκαναν εκλογές για να ολοκληρώσουν την δική τους ανατροπή;;;
– Ο Μαντέλα στη Νότια Αφρική, κοινωνικός αγωνιστής δεν ήταν;;; Αυτός δεν ήταν που ζήτησε και έλαβε την ψήφο των Νοτιοαφρικανών για να τάξει στο οριστικό παρελθόν το Απαρτχάιντ;;;
– Ο Τσάβες στη Βενεζουέλα κοινωνικός αγωνιστής δεν ήταν;;; Δεν τον εξέλεγε ο λαός;;;
6. Η αποχή ως δήθεν απονομιμοποίηση του συστήματος
Ένα άλλο επιχείρημα που ακούω είναι ότι “δεν συμμετέχω για να μην νομιμοποιώ το σύστημα”. Το επιχείρημα αυτό είναι αντίστοιχο του επιχειρήματος που θα μπορούσε να μου αναφέρει ένας μαθητής, λέγοντάς μου «δεν μπαίνω στην τάξη γιατί δεν με εκφράζει το σύστημα του απουσιολόγου».
Βρε, ο απουσιολόγος θα σου βάλει την απουσία και θα χάσεις τη χρονιά, είτε το αποδέχεσαι είτε όχι! Γιατί το σύστημα έχει προβλέψει και προϋπολογίσει την αντίδρασή σου μέσω αποχής (δήθεν άρνηση νομιμοποίησης) και την έχει νοηματοδοτήσει κατά τρόπο που, όχι μόνο δεν το βλάπτει αλλά το ευνοεί!
Αντιλαμβάνομαι ότι όσες φορές και να τα πούμε αυτά, πάντα θα υπάρχει κάποιος αρνητής των πάντων, που θα ποιείται ότι κατέχει κάποια εξ αποκαλύψεως αλήθεια και θα μας παροτρύνει σε κάθε είδους αποστασιοποίηση από την μόνη παρεμβατική διαδικασία που έχει απομείνει: Τις εκλογές. Προφανώς, ο ίδιος θεωρεί ότι είναι μονομερώς «κοινωνικός αγωνιστής», σούπερ-ντούπερ πολίτης και απαξιώνει τις εκλογές, γιατί είναι, λέει, του συστήματος. Στην πραγματικότητα, αποδεικνύεται ότι φίλος του συστήματος είναι αυτός που προπαγανδίζει την συνειδητή αποχή.
Ένας φίλος, μου έγραψε κάποτε το εξής, σχολιάζοντας την στάση των συνειδητά απεχόντων: «Στις μέρες μας, το να αρνείται κανείς να λάβει μέρος με οποιονδήποτε τρόπο ενάντια στην Μνημονιακή Χούντα, είναι σαν να βιάζεται η μητέρα του, μπροστά σε οικογενειακή απαρτία, και εκείνος να αρνείται την…συγγένεια του με το θύμα».”
Διευκρίνιση:
Οι εκλογές διεξάγονται για να πουν οι ψηφοφόροι τι θέλουν ΟΧΙ τι δεν θέλουν. Πιο συγκεκριμένα, οι βουλευτικές εκλογές (εθνικές και ευρωπαϊκές), διεξάγονται για να πει ο καθένας ποιον θέλει ως αντιπρόσωπο του στη βουλή των ελλήνων ή αντίστοιχα, των ευρωπαίων. Προς εξασφάλιση αυτού του δικαιώματος, ο νόμος δίνει σε όλους τους εκλογείς τη δυνατότητα να προτείνουν την όποια υποψηφιότητα θέλουν ή να αυτοπροταθούν, να φτιάξουν συνδυασμό κλπ [ΠΔ 26/2012 Άρθρο 29]. Συνεπώς, ούτε το επιχείρημα “απέχουμε επειδή δεν έχουμε τι να ψηφίσουμε“ δεν στέκει, αφού μόνο όσοι δεν θέλουν δεν έχουν δικό τους υποψήφιο.
Συμπέρασμα ;;;
Όπλο τους η ΑΠΟΧΗ, όπλο μας Η ΜΑΖΙΚΗ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ !
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου