Οι συζητήσεις περί της ομαλής εξόδου της Γερμανίας από την Ευρωζώνη κλιμακώνονται, αφού στην αντίθετη περίπτωση προβλέπεται η αργή, επώδυνη κατάρρευση του ευρώ και το χάος – ενώ φαίνεται πως ενθαρρύνονται μυστικά από τις Η.Π.Α.
Πριν από έναν περίπου χρόνο δημοσιεύσαμε μία ανάλυση, σύμφωνα με την οποία η καλύτερη, εάν όχι η μοναδική λύση, εάν δεν θέλει κανείς να διαλυθεί ανεξέλεγκτα η Ευρωζώνη, καθώς επίσης η ΕΕ, θα ήταν η φιλική έξοδος της Γερμανίας από το κοινό νόμισμα – παραμένοντας μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όπως η Μ. Βρετανία (άρθρο).
Η άποψη μας αυτή στηριζόταν στο γεγονός ότι, η χώρα έχει εφαρμόσει με αφετηρία το 2000 μία πολιτική (μερκαντιλισμός), η οποία ενισχύει τις φυγόκεντρες δυνάμεις στη νομισματική ένωση – αφού παράγει συνεχώς μεγαλύτερα πλεονάσματα στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών της, εις βάρος όλων των υπολοίπων.
Στα πλαίσια αυτά, έχει επιτύχει ένα επίπεδο ανταγωνιστικότητας (ανάλυση), το οποίο είναι αδύνατον να πλησιάσουν τα άλλα κράτη – ενώ, όσο παράδοξο και αν ακούγεται, μόνο η Ελλάδα έχει καταφέρει να φτάσει σε κάποιο κοντινό σημείο, μετά από τη βίαιη εσωτερική υποτίμηση που της επιβλήθηκε (γράφημα).
Περαιτέρω, φαίνεται πως η τελευταία σύσκεψη κορυφής της 13ης Ιουλίου, όπου ουσιαστικά η Ελλάδα εκβιάσθηκε να μετατραπεί σε προτεκτοράτο χρέους (έχοντας τεθεί προ του διλήμματος της άτακτης χρεοκοπίας σε συνδυασμό με την έξοδο της από την Ευρωζώνη ή την υπογραφή του τρίτου αποικιοκρατικού μνημονίου), άφησε βαθιά ίχνη στη Γαλλία – με αποτέλεσμα να ακούγονται οι πρώτες φωνές εκ μέρους της ελίτ της χώρας, οι οποίες δηλώνουν πως υπάρχουν δύο μόνο δυνατότητες:
(α) Είτε η ομαλή έξοδος της Γερμανίας από την Ευρωζώνη, έτσι ώστε να αποκατασταθεί η ισορροπία των υπολοίπων μελών, είτε
(β) Η κατάρρευση του κοινού νομίσματος, η οποία θα προκαλούσε ένα οικονομικό χάος, με σοβαρές συνέπειες για ολόκληρο τον πλανήτη – κάτι που θα συνέβαινε εάν η Γαλλία ή κάποια άλλη χώρα αναγκαζόταν, εκούσια ή ακούσια, να εγκαταλείψει το ευρώ.
Ενώ λοιπόν οι διαπραγματεύσεις στην Ελλάδα έχουν ξεκινήσει, παράλληλα με τη συνέχιση της κατάρρευσης της οικονομίας της (άρθρο), οι γαλλικές πολιτικές ελίτ συζητούν ήδη για τα επόμενα βήματα τους – έχοντας χάσει την εμπιστοσύνη τους στη Γερμανία, όπως η καγκελάριος, ιδίως δε ο κακεντρεχής υπουργός οικονομικών της, έχασαν την εμπιστοσύνη τους στην ελληνική κυβέρνηση.
Έχουν βέβαια κατανοήσει πως η τελευταία ευκαιρία που δόθηκε στην Ελλάδα, ήταν μόνο για τη διατήρηση των προσχημάτων – αφού είναι δεδομένο το ότι, ο σκοπός της Γερμανίας είναι είτε η λεηλασία της ιδιωτικής και δημόσιας περιουσίας της χώρας μας, σε εξευτελιστικές τιμές, η κατοχή της δηλαδή, είτε η εκδίωξη της από την Ευρωζώνη, είτε και τα δύο μαζί.
Προφανώς, κάτω από αυτές τις προϋποθέσεις, είναι αδύνατον να επιτευχθεί η δημοσιονομική και πολιτική ένωση της Ευρωζώνης, χωρίς την οποία δεν πρόκειται να επιβιώσει, με κριτήριο τα εγγενή ελαττώματα της (ανάλυση). Είναι λοιπόν καλύτερο να απασχολείται αλήθεια κανείς με την ερώτηση ποιός θα προηγηθεί; Η Γερμανία ή η Γαλλία, ακολουθούμενη αμέσως μετά από την Ιταλία;
Η στάση της Γαλλίας
Ένας πρώην σύμβουλος πάντως του υπουργείου οικονομικών της Γαλλίας επέκρινε πολύ σοβαρά τη Γερμανία, ισχυριζόμενος πως η στάση της απέναντι στην Ελλάδα αποτελεί μόνο το πρελούδιο αυτού που θα συμβεί – μίας βίαιης σύγκρουσης των δύο ηγετικών οικονομιών της νομισματικής ένωσης, σε σχέση με το μέλλον του κοινού νομίσματος.
Υποστηρίζει δε πως η θεμελιώδης αυτή αντίθεση δεν πρόκειται να λυθεί συμβιβαστικά, όπως συνηθιζόταν μέχρι σήμερα – επειδή η Γερμανία βλέπει την Ευρωζώνη αποκλειστικά και μόνο ως μία δυνατότητα διατήρησης της χαμηλής ισοτιμίας του νομίσματος της, η οποία της εξασφαλίζει τη συνεχή διόγκωση των εμπορικών πλεονασμάτων της.
Επί πλέον, η πάγια θέση της Γερμανίας είναι πως η πολιτική σταθερότητα της νομισματικής ένωσης μπορεί τότε μόνο να διατηρηθεί/εξασφαλισθεί, όταν οι υφιστάμενοι κανόνες τηρούνται με ιερή ευλάβεια και κατά γράμμα – έχοντας μάθει από την ιστορία της πως μία ομοσπονδία κρατών είναι σε θέση να λειτουργήσει μόνο εάν διαθέτει σταθερούς κανόνες, επειδή δεν υπάρχει καμία δημοκρατική αντιπροσώπευση σε ευρωπαϊκό επίπεδο.
Από την άλλη πλευρά, το όραμα της Γαλλίας είναι υπερβολικά ασαφές. Ειδικότερα, θεωρεί το ευρώ ως ένα στάδιο που προηγείται της υιοθέτησης μίας πολιτικής δημοσιονομικής επέκτασης (Keynes) – σύμφωνα με την οποία, η νομισματική πολιτική αποτελεί το σημαντικότερο όπλο για την καταπολέμηση των οικονομικών κρίσεων.
Εν τούτοις, για να λειτουργήσει μία τέτοια μέθοδος, προϋποθέτει την παράδοση σημαντικού μέρους της εθνικής κυριαρχίας των κρατών-μελών σε ευρωπαϊκό επίπεδο – κάτι που όμως δεν μπορεί να μεταφέρει στους Γάλλους εκλογείς της η πολιτική ελίτ της χώρας.
Δεν μπορεί να πείσει λοιπόν τους Πολίτες, οπότε δεν είναι σε θέση να παρουσιάσει ένα αντίθετο μοντέλο σε αυτό της γερμανικής πειθαρχίας και της πολιτικής λιτότητας – μέσω του οποίου θα μπορούσε να δημιουργήσει ένα συμμαχικό μέτωπο, με την Ιταλία και την Ισπανία.
Σε κάθε περίπτωση, η διαμάχη λόγω της Ελλάδας έχει προκαλέσει ήδη μεγάλες ρωγμές στο ευρωπαϊκό οικοδόμημα – ενώ οι συζητήσεις περί της ομαλής εξόδου της Γερμανίας από την Ευρωζώνη πολλαπλασιάζονται, επειδή στην αντίθετη περίπτωση θα ακολουθήσει η αργή, επώδυνη, χαώδης και πολύ πιο καταστροφική έξοδος της Γαλλίας, καθώς επίσης των υπολοίπων χωρών του Νότου.
Το γεγονός δε, σύμφωνα με το οποίο η παραγωγικότητα ανά ώρα εργασίας της Γαλλίας είναι υψηλότερη από αυτήν της Γερμανίας, ενώ η Γερμανία είναι ανταγωνιστικότερη μόνο επειδή έχει χαμηλότερο κόστος εργασίας (μισθούς, επιδόματα), καθώς επίσης πολύ χαμηλότερες κοινωνικές παροχές, αυξάνει την αντίθεση μεταξύ των δύο χωρών – με τη Γαλλία να θεωρεί πολύ σωστά ανέντιμη τη μισθολογική πολιτική dumping που εφαρμόζει η Γερμανία.
Περαιτέρω, το μέλος του ΔΣ της ΕΚΤ, ο Γάλλος B. Coeure, δήλωσε σε συνέντευξη του πως η Ευρωζώνη, με τη σημερινή της δομή, δεν λειτουργεί – τεκμηριώνοντας τη θέση του με τη σύσκεψη των Βρυξελών, όπου οι 19 ηγέτες κλείσθηκαν επί 17 ώρες σε μία αίθουσα, για να συζητήσουν τις λεπτομέρειες της συμφωνίας με μία χώρα, με την Ελλάδα, το ΑΕΠ της οποίας είναι μικρότερο του 2% του συνόλου.
Όπως πολύ σωστά τόνισε, το αξίωμα της «διακυβερνητικής ηγεσίας» απέτυχε – ενώ, εάν δεν βρεθεί μία εναλλακτική δομή διακυβέρνησης, η ελληνική κρίση θα επαναλαμβάνεται στο διηνεκές. Με δεδομένο δε το ότι, το τζίνι της εξόδου μίας χώρας από την Ευρωζώνη βγήκε από το μπουκάλι, έχει προκληθεί μία τελεσίδικη διαδικασία, η οποία απειλεί να μετατραπεί σε αμετάκλητη – με σημαντικές συνέπειες για την οικονομία της Ευρώπης.
Η στάση των υπολοίπων
Προφανώς τις ίδιες απόψεις με το Γάλλο έχει και ο Ιταλός διοικητής της ΕΚΤ, ο οποίος υποχρεώθηκε από τη Γερμανία να λειτουργήσει παράνομα στην περίπτωση της Ελλάδας (ανάλυση), κλείνοντας ξαφνικά τις τράπεζες της – με τρομακτικά επακόλουθα για την οικονομία της χώρας μας.
Ακόμη περισσότερο, ο πρώην αναπληρωτής υπουργός οικονομικών της Ιταλίας αναφέρεται στην ελεγχόμενη έξοδο όλων των χωρών μαζί από την Ευρωζώνη – μία δυνατότητα που έχουμε αναλύσει και εμείς στο παρελθόν (άρθρο). Κατά τον ίδιο, μόνο με αυτόν τον τρόπο θα μπορέσουν να αποφύγουν τα κράτη- μέλη το νεοφιλελεύθερο μερκαντιλισμό της Γερμανίας – ενώ προτείνει ταυτόχρονα τη δημιουργία μίας συμμαχίας, εναντίον της μεγαλύτερης οικονομίας της Ευρώπης.
Μερικούς μήνες πριν πάντως αυτοί που πρότειναν την έξοδο της Γερμανίας από την Ευρωζώνη ήταν οι αμερικανοί οικονομολόγοι – οι οποίοι, ως γνωστόν, λειτουργούν ως όπλα αιχμής της υπερδύναμης, μαζί με τις εταιρείες πιστοληπτικής αξιολόγησης, με τους κερδοσκόπους κοκ.
Φυσικά η Γερμανία έχει στα συρτάρια της ένα σχέδιο υιοθέτησης του μάρκου, για ώρα ανάγκης, γνωρίζοντας όμως τι επιδιώκουν οι Η.Π.Α. – αυτή τη φορά με τη βοήθεια του άξονα Γαλλίας και Ιταλίας. Εν τούτοις, το βασικό σχέδιο της είναι η δημιουργία ενός τέταρτου Ράιχ, με οικονομικά όπλα (άρθρο) – χρησιμοποιώντας τον αδύναμο κρίκο, την Ελλάδα, ως πολιορκητικό κριό, όπως οι Η.Π.Α. στο παρελθόν (σενάριο).
Επίλογος
Είναι γνωστό πως η Γερμανία κερδίζει όλες τις μάχες, υπερβάλλοντας σε όλα όσα σχεδιάζει και εφαρμόζει – χάνοντας τελικά τον πόλεμο. Επομένως, αυτό που θα έπρεπε να μας απασχολεί είναι ποιός ακριβώς είναι ο πόλεμος και πώς πρέπει να ενεργήσουμε καλύτερα, για να συμμετέχουμε στην νίκη – χωρίς να κάνουμε άλλα λάθη, όπως κατά τη διάρκεια όλων των τελευταίων δεκαετιών.
Κατά την άποψη μας λοιπόν, αυτό που θα ήταν το ιδανικότερο για μία χώρα σαν τη δική μας, καθώς επίσης για την Ευρωζώνη, δεν είναι άλλο από τη φιλική έξοδο της Γερμανίας από τη νομισματική ένωση, με την παραμονή της στην ΕΕ – έτσι ώστε να μην απομονωθεί εντελώς, όπως στο παρελθόν, δρομολογώντας άλλου είδους εξελίξεις.
Για να επιτευχθεί κάτι τέτοιο, θα έπρεπε αφενός μεν να συμμετέχουμε στον άξονα Γαλλίας-Ιταλίας, αφετέρου να μεταρρυθμίσουμε σωστά την οικονομία μας, υιοθετώντας όλα όσα πρέπει – επιμένοντας παράλληλα στη διαγραφή μέρους του δημοσίου χρέους, έτσι ώστε να διευκολυνθεί η αντίστοιχη διαγραφή του ιδιωτικού χρέους, οπότε να αποκατασταθεί η πιστοληπτική ικανότητα της χώρας μας.
Κάτι τέτοιο θα επέτρεπε το δανεισμό μας από τις αγορές, οπότε την αύξηση των επενδύσεων μέσω της δημιουργίας ζήτησης – επενδύσεις που θα έπρεπε όμως να επικεντρωθούν στον παραγωγικό τομέα, στη βιομηχανία, έτσι ώστε να πάψουμε να είμαστε απόλυτα εξαρτημένοι από τον κυκλικό τουρισμό, ο οποίος φτάνει στο τέλος μίας περιόδου του.
Ολοκληρώνοντας, θεωρούμε πως υπάρχουν προοπτικές, όσον αφορά τη μεγάλη αυτή αλλαγή στη δομή της Ευρωζώνης – την οποία ασφαλώς επικροτούν οι Η.Π.Α., θέλοντας να τοποθετήσουν ένα εμπόδιο στην επικίνδυνη ενδυνάμωση της Γερμανίας.
Υστερόγραφο: Η τεράστια πτώση του δείκτη λιανικού εμπορίου στην Ευρώπη, καθώς επίσης η εκτίναξη του εμπορικού ελλείμματος των Η.Π.Α. στο -7,1% (-43,8 δις $ μόνο τον Ιούνιο, πηγή), δείχνουν πως η οικονομική κατάσταση επιδεινώνεται ραγδαία – ενώ ούτε η ΕΚΤ, ούτε η Fed έχουν τη δυνατότητα να σταματήσουν την κατάρρευση, χωρίς τη λήψη μη συμβατικών, οπότε επικίνδυνων αντίμετρων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου