Το γερμανικό σχέδιο για την Ευρώπη προκαλεί νέο κίνημα: τον "αντιγερμανισμό"!

Του Εουτζένιο Σκάλφαρι *

Ένα αντιγερμανικό αίσθημα έχει αρχίσει εδώ και λίγο καιρό να διαχέεται στην Ευρώπη και με την ευκαιρία της ελληνικής κρίσης, έχει ενταθεί. 

Δύο είναι οι παράγοντες που προκαλούν την αντιπάθεια, ακόμη και την απέχθεια, προς τη Γερμανία της Μέρκελ και του Σόιμπλε. Ο ένας είναι ο ευρωπαϊσμός, που αισθάνεται προδομένος. Ο άλλος είναι ο αντιευρωπαϊσμός, που βλέπει τη Γερμανία ως στυλοβάτη μιας δικτατορικής Ευρώπης.

Την ίδια ώρα, παρατηρείται στη γερμανική κοινή γνώμη ένα αντιευρωπαϊκό πνεύμα, που θέλει τη Γερμανία μόνη και αυτάρκη, Uber alles όπως έλεγε ο χιτλερικός εθνικός ύμνος. Ο γερμανικός αντιευρωπαϊσμός εξηγείται εύκολα: Πηγάζει από μια ιστορική περιφρόνηση που νιώθουν οι Γερμανοί απέναντι στις άλλες χώρες που συνυπάρχουν μαζί τους στην ίδια ήπειρο. Με μια εξαίρεση, ή μάλλον δύο. Τη χώρα που λεγόταν κάποτε Αγγλία, μια ναυτική δύναμη με την οποία η Γερμανία μπορούσε ακόμη και να συμμαχήσει και στην οποία ορισμένες οικογένειες Γερμανών ευγενών είχαν προσφέρει κυρίαρχες δυναστείες. Και τη Γαλλία, ιστορικό της αντίπαλο για σχεδόν μια χιλιετία.

Αυτά όμως ανήκουν στην Ιστορία. Η γερμανική μοναξιά σήμερα είναι ιδεολογική: Η Γερμανία είναι αποτελεσματική, είναι ηθικά ακέραιη, είναι εργατική, είναι πρωτοπόρα στον τομέα της τεχνολογίας, έχει φτάσει στα ανώτερα επίπεδα της επιστήμης, της φιλοσοφίας, της λογοτεχνίας, της μουσικής. Γεωπολιτικά, βρίσκεται στο κέντρο της Ευρώπης, σε ίση απόσταση από τα Ουράλια και την Πορτογαλία, από τη Σκανδιναβία και τη Μεσόγειο. Με άλλα λόγια, δεν είναι κατά της Ευρώπης, είναι η Ευρώπη.

Η Άνγκελα Μέρκελ, όπως έχει φανεί από τη μακρά θητεία της, είναι ευρωπαΐστρια, όπως και ο Σόιμπλε αλλά με τον δικό τους τρόπο. Δεν θέλουν τις πραγματικές Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης, με μια ομοσπονδιακή κυβέρνηση. Θέλουν έναν πυρήνα επτά ή οκτώ κρατών, που μοιράζονται ένα νόμισμα, αποδέχονται μια σφιχτή οικονομικό-πολιτική διακυβέρνηση, έχουν παραχωρήσει ένα σημαντικό μέρος της εθνικής τους κυριαρχίας, με την εξουσία όμως να εξακολουθεί να βρίσκεται στα χέρια των εθνικών ηγετών.

Είναι αυτό μια ομοσπονδία; Όχι, μοιάζει περισσότερο με ολιγαρχία. Η Ιταλία θα αποτελούσε μέρος της; Ναι, μαζί με την Ισπανία, την Ολλανδία, την Αυστρία, την Πορτογαλία, τη Σλοβενία. Οι υπόλοιποι θα παρέμεναν σε μια Ένωση με ένα ευρώ δεύτερης κατηγορίας, που δεν θα είχε σταθερή ισοτιμία αλλά θα παρουσίαζε μια διακύμανση. Αν η οικονομία τους προόδευε, θα γίνονταν δεκτοί στην πρώτη κατηγορία. Όσο για την ΕΚΤ, θα είχε αρμοδιότητες τόσο για την πρώτη όσο και για τη δεύτερη κατηγορία. Το ευρώ είναι πάντα ευρώ.

Οι χώρες εκτός ευρώ, τέλος, θα παρέμεναν στην Ένωση, στο βαθμό που δεν θα αποφάσιζαν κάτι διαφορετικό.

Ένα τέτοιο σχήμα θα ήταν πολύ εύθραυστο. Μια διακυβέρνηση που βασίζεται σε ορισμένα έθνη, με ηγεμονική δύναμη φυσικά τη Γερμανία, και διαθέτει εύθραυστα όργανα και αυτόνομα κέντρα εξουσίας, δεν μπορεί να σταθεί. Έχουμε στη διάθεσή μας δέκα με δεκαπέντε χρόνια το πολύ. Αν δεν δράσουμε εγκαίρως, θα κυριαρχήσουν στην Ευρώπη οι φυγόκεντρες δυνάμεις. Και αντί για πλοίο που θα κυριαρχεί στη θάλασσα, θα τη μετατρέψουν σε μερικές βάρκες που θα βολοδέρνουν δίπλα στην ακτή.

* Ο Εουτζένιο Σκάλφαρι είναι πρώην διευθυντής της εφημερίδας «Λα Ρεπούμπλικα»

Πηγή : http://www.onalert.gr