Ασφαλώς και υπάρχουν ζωντανές μνήμες από την πρώιμη μεταπολίτευση: από την μαζικοποίηση των κομμάτων μέχρι την αναγνώριση τους, με συνταγματικές διατάξεις, ως αρμών του δημοκρατικού πολιτεύματος και τον δικομματισμό, με την εναλλαγή ΠΑΣΟΚ και Νέας Δημοκρατίας στην κυβέρνηση. Μόνο που από τότε έχει κυλίσει πολύ νερό στο αυλάκι. Ζήσαμε πρώτα την ιδιωτικοποίηση της ενημέρωσης με την ονομασία «ελεύθερη ραδιοφωνία και τηλεόραση» και την, όλο και μεγαλύτερη συγκέντρωση, νόμιμη και παράνομη, των ΜΜΕ στα χέρια ελάχιστων ισχυρών του χρήματος.
Οι σχέσεις αυτών των τελευταίων με το πολιτικό προσωπικό, τις κυβερνήσεις και τους πρωθυπουργούς, θυμίζουν ανατριχιαστικά την σχέση προμηθευτή ουσιών με τον χρήστη τους, με συνηθισμένη κατάληξη τον χαμό του πελάτη. Η ολέθρια αυτή κατάσταση δεν είναι εφιαλτική φαντασίωση, αλλά τρέχουσα πραγματικότητα: κατάργηση της ισηγορίας, μετατροπή των συλλογικών συμβάσεων “μέλους-κόμματος” σε ατομικές “συμπαίκτη-μέσου ενημέρωσης” και μετάλλαξη των κομμάτων από εγγυητές δημοκρατικής ομαλότητας, σε μηχανισμούς διανομής θέσεων.