Παλιά, τα καταστατικά των κομμάτων δεν είχαν καμία σημασία. Ο Αρειος Πάγος
εξέταζε τυπικά την πίστη και την προσήλωσή τους στη δημοκρατία -και
λέμε «τυπικά», διότι ούτε κι αυτό το Κομμουνιστικό Κόμμα δεν πιστεύει σε
αυτήν, αλλά στην ανατροπή της και τη δικτατορία του προλεταριάτου-, και τα ανακήρυσσε, επιτρέποντάς τους να συμμετέχουν στις εκλογές. Μετά την είσοδο της Χρυσής Αυγής όμως στο Κοινοβούλιο, η οποία είχε κριθεί επανειλημμένως ως νόμιμο κόμμα
σε προηγούμενες αναμετρήσεις, αλλά κανείς δεν ασχολείτο γιατί ήταν
ακίνδυνη, και μετά την απαγόρευσή της, όσο και των παραγώγων της (όπως
οι «Ελληνες» του Κασιδιάρη και οι «Σπαρτιάτες»), τα καταστατικά άρχισαν να αποκτούν σημασία, επειδή έτσι θέλησε το πολιτικό σύστημα, παραβιάζοντας τον κανόνα του άρθρου 29 του Συντάγματος.
Δυστυχώς, η άρρωστη δημοκρατία μας έλαβε κατασταλτικά μέτρα για να
πολεμήσει αυτά τα άκρα, αντί να κοιτάξει να ιαθεί η ίδια για να
εξαφανίσει την παρουσία τους.