Η Δύση και κυρίως οι ΗΠΑ είναι υπεύθυνες για την εισβολή στην Ουκρανία, κλιμάκωση με πυρηνικό πόλεμο ΝΑΤΟ – Ρωσίας

«Ο πόλεμος στην Ουκρανία είναι η πιο επικίνδυνη διεθνής κρίση από την εποχή της κρίσης των πυραύλων στην Κούβα το 1962» εκτιμά ο μελετητής διεθνών σχέσεων John Mearsheimer

Τεράστιες είναι οι ευθύνες της Δύσης για τον πόλεμο στην Ουκρανία, τονίζει σε μακροσκελές άρθρο του στο Economist ο Αμερικανός πολιτικός επιστήμονας και μελετητής Διεθνών Σχέσεων John Mearsheimer.

 
Αναλύει γιατί η Δύση και κυρίως οι ΗΠΑ δημιούργησαν ηθελημένα ένα πρόβλημα στην Ουκρανία ενώ για τις κυρώσεις στη Ρωσία εκτιμά πως θα έχουν μόνο αρνητικές συνέπειες.
 

«Ο πόλεμος στην Ουκρανία είναι η πιο επικίνδυνη διεθνής κρίση από την εποχή της κρίσης των πυραύλων στην Κούβα το 1962» επισημαίνει ο καθηγητής και τονίζει πως «η κατανόηση των βαθύτερων αιτιών της είναι απαραίτητη εάν θέλουμε να αποτρέψουμε την επιδείνωσή της και ειδικά αν θέλουμε να βρούμε έναν τρόπο για να της βάλουμε ένα τέλος».

Υπεύθυνη η Δύση για τον πόλεμο

«Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο Vladimir Putin είναι εκείνος που ξεκίνησε τον πόλεμο και είναι υπεύθυνος για τον τρόπο με τον οποίο αυτός συνεχίζει να διεξάγεται.

 
Αλλά το γιατί έκανε είναι άλλο θέμα.
 

Η κυρίαρχη άποψη στη Δύση είναι ότι είναι ένας παράλογος, εκτός λογικής επιθετικός ηγέτης, αποφασισμένος να δημιουργήσει μια μεγαλύτερη Ρωσία μέσα στη μορφή της πρώην Σοβιετικής Ένωσης.
 

Έτσι, μόνο αυτός φέρει την πλήρη ευθύνη για την κρίση στην Ουκρανία.
 

Αλλά αυτή η άποψη είναι λάθος. Η Δύση, και ιδιαίτερα η Αμερική, είναι κυρίως υπεύθυνη για την κρίση που πρωτοξεκίνησε τον Φεβρουάριο του 2014.
 

Τώρα έχει μετατραπεί σε πόλεμο που όχι μόνο απειλεί να καταστρέψει την Ουκρανία, αλλά έχει ακόμη και τη δυνατότητα να κλιμακωθεί σε πυρηνικό πόλεμο μεταξύ της Ρωσίας και του ΝΑΤΟ», αναφέρει ο Mearsheimer.

Το πρόβλημα άρχισε το 2008

Σύμφωνα με τον Mearsheimer, το ουκρανικό πρόβλημα άρχισε στη σύνοδο κορυφής του ΝΑΤΟ στο Βουκουρέστι τον Απρίλιο του 2008 όταν η τότε κυβέρνηση του George W. Bush ώθησε τη συμμαχία να ανακοινώσει ότι η Ουκρανία και η Γεωργία «θα γίνουν μέλη» της.
 

Οι Ρώσοι ηγέτες απάντησαν αμέσως με οργή, χαρακτηρίζοντας αυτήν την απόφαση ως απειλή για την ίδια την ύπαρξη της Ρωσίας και υποσχέθηκαν να την αποτρέψουν.
 

Σύμφωνα με έναν έγκυρο Ρώσο δημοσιογράφο, ο Putin «εξοργίστηκε και προειδοποίησε ότι ”αν η Ουκρανία ενταχθεί στο ΝΑΤΟ, αυτό θα το κάνει χωρίς την Κριμαία και τις ανατολικές περιοχές της. Απλώς θα καταρρεύσει”;».
 

Oι ΗΠΑ αγνόησαν την κόκκινη γραμμή της Μόσχας και προώθησαν το σχέδιο τους να καταστήσουν την Ουκρανία το δυτικό τους προπύργιο στα σύνορα με τη Ρωσία.
Αυτή η στρατηγική περιλάμβανε δύο άλλα στοιχεία: να φέρει την Ουκρανία πιο κοντά στην Ευρωπαϊκή Ένωση και να την κάνει μία φιλοαμερικανική δημοκρατία.

Οι εχθροπραξίες και τα επόμενα βήματα

Τελικά, αυτές οι προσπάθειες πυροδότησαν μία σειρά από εχθροπραξίες τον Φεβρουάριο του 2014, μετά από μια εξέγερση (η οποία ήταν υποστηριζόμενη από τις ΗΠΑ), η οποία οδήγησε τον φιλορώσο πρόεδρο της Ουκρανίας, Viktor Yanukovych να φύγει από τη χώρα.

 
Σε απάντηση η Ρωσία κατέλαβε την Κριμαία και βοήθησε στο να ξεκινήσει ένας εμφύλιος πόλεμος στην περιοχή Ντονμπάς της ανατολικής Ουκρανίας.
 

Η επόμενη μεγάλη αντιπαράθεση ήρθε τον Δεκέμβριο του 2021 και οδήγησε απευθείας στον σημερινό πόλεμο.
 

Η κύρια αιτία ήταν ότι η Ουκρανία θα γινόταν de facto μέλος του ΝΑΤΟ, μία διαδικασία που ξεκίνησε από τον Δεκέμβριο του 2017, όταν η κυβέρνηση Trump αποφάσισε να πουλήσει “αμυντικά όπλα” στο Κίεβο.
 

Οι δεσμοί μεταξύ Ουκρανίας και Αμερικής συνέχισαν να ενισχύονται υπό την κυβέρνηση Biden, γεγονός που αντικατοπτρίζεται σε ένα σημαντικό έγγραφο, τον «Χάρτη ΗΠΑ-Ουκρανίας για Στρατηγική Συνεργασία», ο οποίος υπογράφηκε τον Νοέμβριο 2021 από τον υπουργό Εξωτερικών των ΗΠΑ, Antonhy Blinken, και τον Ουκρανό ομόλογό του, Dmytro Kuleba.
 

Σκοπός ήταν να «υπογραμμιστεί η δέσμευση από την πλευρά της Ουκρανίας για την εφαρμογή ολοκληρωμένων μεταρρυθμίσεων και σε βάθος, που απαιτούνται για πλήρη ένταξη στους ευρωπαϊκούς και ευρωατλαντικούς θεσμούς».
 

Το έγγραφο βασίζεται ρητά στις «δεσμεύσεις που αναλήφθηκαν για την ενίσχυση της στρατηγικής εταιρικής σχέσης μεταξύ Ουκρανίας και ΗΠΑ, από τους Προέδρους Zelensky και Biden και τονίζει επίσης ότι οι δύο χώρες θα ακολουθήσουν όσα απέρρεαν από τη «Διακήρυξη της Συνόδου Κορυφής του Βουκουρεστίου, το 2008». 

Η απειλή του ΝΑΤΟ

H Μόσχα θεώρησε ως αφόρητη αυτήν την κατάσταση και άρχισε να κινητοποιεί τον στρατό της στα σύνορα της Ουκρανίας την περασμένη άνοιξη, στέλνοντας ένα μήνυμα αποφασιστικότητας προς την Ουάσιγκτον.

 
Ωστόσο, αυτό δεν είχε κανένα αποτέλεσμα, καθώς η κυβέρνηση Biden συνέχισε να πλησιάζει την Ουκρανία.

 
Ένα μήνα αργότερα (24/2/2022) ο Putin ξεκίνησε την εισβολή στην Ουκρανία για να εξαλείψει την απειλή που είδε από το ΝΑΤΟ.

 
Αυτή η ερμηνεία των γεγονότων έρχεται σε αντίθεση με την άποψη που επικρατεί στη Δύση ότι η επέκταση του ΝΑΤΟ είναι άσχετη με την κρίση της Ουκρανίας, κατηγορώντας αντ’ αυτού τους επεκτατικούς στόχους του Putin

 
Ο Putin σίγουρα γνωρίζει ότι το κόστος της κατάκτησης και της κατάληψης μεγάλων χερσαίων εκτάσεων στην Ανατολική Ευρώπη είναι κάτι το απαγορευτικό για τη Ρωσία.
 

Όπως είχε πει κάποτε: «Όποιος δεν του λείπει η Σοβιετική Ένωση δεν έχει καρδιά. Όποιος τη θέλει πίσω δεν έχει μυαλό».
 

Πιστεύει στους στενούς δεσμούς μεταξύ Ρωσίας και Ουκρανίας, παρά το γεγονός ότι η προσπάθεια να πάρει πίσω όλη την Ουκρανία θα ήταν σαν να προσπαθεί «α καταπιεί έναν σκαντζόχοιρο»

Mearsheimer: Σε επικίνδυνη κατάσταση

«Το συμπέρασμά μου είναι ότι βρισκόμαστε σε μια εξαιρετικά επικίνδυνη κατάσταση, με τη δυτική πολιτική να επιδεινώνει αυτούς τους κινδύνους.
 

Για τους ηγέτες της Ρωσίας, αυτό που συμβαίνει στην Ουκρανία δεν έχει να κάνει με τις “αυτοκρατορικές τους φιλοδοξίες”. Πρόκειται για την αντιμετώπιση αυτού που θεωρούν ως άμεση απειλή για το μέλλον της Ρωσίας.
 

Ο Putin μπορεί να εκτίμησε λάθος τις στρατιωτικές δυνατότητες της Ρωσίας, την αποτελεσματικότητα της ουκρανικής αντίστασης, το εύρος και την ταχύτητα της δυτικής απάντησης, αλλά δεν πρέπει ποτέ να υποτιμάται το πόσο αδίστακτη μπορεί να γίνει μία μεγάλη δύναμη όταν πιστεύει ότι έχει έρθει σε δεινή θέση.
 

Εντούτοις, η Αμερική και οι σύμμαχοί της διπλασιάζουν την πίεσή τους, ελπίζοντας να επιφέρουν μια ταπεινωτική ήττα στον Putin και ίσως ακόμη και να προκαλέσουν την απομάκρυνσή του από την ηγεσία.
 

Αυξάνουν τη βοήθεια προς την Ουκρανία, χρησιμοποιώντας ταυτόχρονα οικονομικές κυρώσεις προκειμένου να επιβάλουν συντριπτικές τιμωρίες στη Ρωσία, μία κίνηση που ο Putin θεωρεί ως “παρόμοια με την κήρυξη πολέμου”.
 

Η Αμερική και οι σύμμαχοί της μπορεί να είναι σε θέση να αποτρέψουν μια ρωσική νίκη στην Ουκρανία αλλά η χώρα θα υποστεί σοβαρή ζημιά έτσι κι αλλιώς -αν δεν διαμελιστεί κιόλας.

Ο πυρηνικός όλεθρος

Επιπλέον, υπάρχει σοβαρός κίνδυνος κλιμάκωσης πέρα από την Ουκρανία, για να μην αναφέρουμε τον κίνδυνο πυρηνικού πολέμου.
 

Εάν η Δύση όχι μόνο εμποδίσει τη Μόσχα στα πεδία μάχης της Ουκρανίας αλλά κάνει επίσης σοβαρή και μόνιμη ζημιά στη ρωσική οικονομία, στην πραγματικότητα είναι σαν να ωθεί μια μεγάλη δύναμη στο χείλος του γκρεμού. Και τότε ο Putin μπορεί να στραφεί και στα πυρηνικά όπλα.
 

Σε αυτό το σημείο που βρισκόμαστε είναι αδύνατον να γνωρίζουμε τους όρους με τους οποίους θα έρθει το τέλος του πολέμου.
 

Αλλά, αν δεν κατανοήσουμε τη βαθιά αιτία του δεν θα μπορέσουμε να τον τερματίσουμε προτού η Ουκρανία καταστραφεί ολοκληρωτικά και το ΝΑΤΟ καταλήξει σε πόλεμο με τη Ρωσία.
 

Είναι χαρακτηριστικό ότι οι δυτικοί ηγέτες σπάνια περιέγραφαν τη Ρωσία ως στρατιωτική απειλή για την Ευρώπη πριν από το 2014.
 

Όπως σημειώνει ο πρώην πρέσβης των ΗΠΑ στη Μόσχα, Michael McFaul η κατάληψη της Κριμαίας από τον Putin δεν είχε προγραμματιστεί να διαρκέσει για πολύ.
 

Ήταν περισσότερο μια παρορμητική κίνηση ως απάντηση στο πραξικόπημα που ανέτρεψε τον φιλορώσο ηγέτη της Ουκρανίας.
 

Στην πραγματικότητα, μέχρι τότε, η επέκταση του ΝΑΤΟ είχε στόχο να μετατρέψει όλη την Ευρώπη σε μια γιγάντια ζώνη ειρήνης, που δεν περιείχε μια επικίνδυνη Ρωσία.

 

Μόλις ξεκίνησε η κρίση όμως, και οι Αμερικανοί και οι Ευρωπαίοι πολιτικοί δεν μπορούσαν να παραδεχτούν ότι την είχαν προκαλέσει προσπαθώντας να ενσωματώσουν την Ουκρανία στη Δύση.  

 

Πηγή : www.bankingnews.gr