Tου Γ. ΙΕΡΟΔΙΑΚΟΝΟΥ
Η Ουκρανία υπήρξε ανέκαθεν παραδοσιακός σύμμαχος της Ρωσίας. Μέλος της Ευρασιατικής Ένωσης. Μέχρι που τα γεράκια της Δύσης έβαλαν μπροστά το σχέδιο να χτυπήσουν τη Ρωσία. Και τότε εμφανίστηκαν ξαφνικά οι γνωστοί πολιτικοί αγύρτες που θα δούμε πιο κάτω.
Όλα ξεκίνησαν το 2004 όταν ο Βίκτορ Γιανουκόβιτς κέρδισε τις Προεδρικές εκλογές και ο φιλοδυτικός αντίπαλός του (ο Βίκτορ Γιούστσενκο) προσέφυγε στο Ανώτατο Δικαστήριο, αμφισβητώντας το αποτέλεσμα. Παράλληλα ξέσπασε στη χώρα και η λεγόμενη «Πορτοκαλί Επανάσταση», που οργανώθηκε με τεράστια πολιτική και οικονομική στήριξη από την κυβέρνηση των ΗΠΑ και τις «γνωστές» αμερικανικές ΜΚΟ, όπως το Open Society Institute του δισεκατομμυριούχου George Soros, με κύρια επιδίωξη την εκπαραθύρωση του Γιανουκόβιτς. Εκείνες οι δυνάμεις κατάφεραν τότε να ακυρώσουν το αποτέλεσμα των προεδρικών εκλογών και να δώσουν την προεδρία της χώρας στον ηττημένο Γιούστσενκο. Εκείνος δε, με τη σειρά του, να διορίζει ως πρωθυπουργό μια διεφθαρμένη πολιτικό και ολιγάρχη επιχειρηματία (την επίσης φιλοδυτική Γιούλια Τιμοσένκο).
Ακολούθησαν έξι χρόνια πολιτικής αστάθειας, με τον ένα πρωθυπουργό να διαδέχεται τον άλλο και τη χώρα να μπαίνει για πρώτη φορά μετά την ναζιστική εποχή (όπου οι κάτοικοι των δυτικών περιοχών της χώρας υποδέχθηκαν τον Χίτλερ ως «ελευθερωτή») σε μια επικίνδυνη δίνη διχόνοιας.
Μέχρι τις προεδρικές εκλογές του 2010. Τότε ο Γιανουκόβιτς καταγράφει μια τέτοια νίκη στις εκλογές που ήταν αδύνατον να αμφισβητηθεί ξανά. Σημειωτέον ότι σ’ εκείνες τις εκλογές ο απερχόμενος πρόεδρος της Ουκρανίας, Γιούστσενκο, θα λάβει μόλις το 5,45% των ψήφων. Για να καταλάβετε σε τι υπόληψη έχουν οι Ουκρανοί τους φιλοδυτικούς πολιτικούς.
Να σημειώσουμε εδώ ότι μετά τις εκλογές ασκήθηκε δίωξη εναντίον της Τιμοσένκο για οικονομικές ατασθαλίες κατά την περίοδο της θητείας της και καταδικάστηκε σε φυλάκιση επτά ετών.
Τρία χρόνια μετά ο εκλεγμένος πρόεδρος της χώρας (ο Γιανουκόβιτς) βάζει μπροστά την προεκλογική δέσμευση προς τον ουκρανικό λαό και ακυρώνει τη συμφωνία σύνδεσης της Ουκρανίας με την Ευρωπαϊκή Ένωση, υπέρ μιας νέας δανειακής συμφωνίας-διάσωσης με τη Ρωσία και στενότερες σχέσεις μεταξύ των δύο χωρών. Μια απόφαση που οδήγησε στο ξέσπασμα μαζικών διαδηλώσεων με επίκεντρο την πλατεία Ανεξαρτησίας στο Κίεβο, γνωστές με τον όρο Euromaidan. Το κατά πόσο αυθόρμητες ήταν εκείνες οι διαδηλώσεις φαίνεται από τα επιφανή ονόματα και τους κομματικούς σχηματισμούς που τις οργανώνουν.
Το ένα κόμμα είναι το Batkivshchyna (Πατρίδα) της Τιμοσένκο, με ηγέτη τον Arseniy Yatsenyuk, (αφού η Τιμοσένκο βρίσκεται στη φυλακή), Το δεύτερο είναι το Udar (Γροθιά), με επικεφαλής τον μόνιμο κάτοικο Γερμανίας Vitali Klitschko, με στενές σχέσεις με την Χριστιανοδημοκρατική Ένωση της Μέρκελ και το Ίδρυμα Konrad Adenauer, το οποίο μάλιστα δημοσίως διαφημίζει στην ιστοσελίδα του τα σεμινάρια που οργανώνει για την πολιτική εκπαίδευση των μελών του Udar. Το δε τρίτο κόμμα είναι το νεοναζιστικό Svoboda (Ελευθερία), του διαβόητου νεοναζί Oleh Tyahnybok, το οποίο μάλιστα χρησιμοποιεί ως έμβλημά του μια παραλλαγή της ναζιστικής σβάστικας.
Αυτοί οι τρεις φιλογερμανοί ηγέτες, ο Yatsenyuk, ο Klitschko και ο Tyahnybok, εμφανίζονται συχνότατα σε κοινές συνεντεύξεις Τύπου. Και τότε μπαίνουν απροκάλυπτα στο παιχνίδι και ηγέτες ξένων χωρών υπέρ των «διαδηλωτών». Μέχρι και ο Υφυπουργός των ΗΠΑ, Τζον Κέρι, έσπευσε να εγκαλέσει την κυβέρνηση της Ουκρανίας να «ακούσει τη φωνή του λαού», ενώ ο Γερμανός ομόλογός του, Guido Westerwelle και ο Πρέσβης της Γερμανίας έφτασαν στο σημείο να συμμετέχουν ενεργά στις αντικυβερνητικές διαδηλώσεις. Μια ιταμή πράξη που αποτελεί κατάφωρη παραβίαση του διεθνούς δικαίου και της διπλωματικής πρακτικής, από κράτος μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Μετά ανέλαβαν έργον οι ακροβολιστές. Ξέρετε. όπως και στο δικό μας πολυτεχνείο, που χτυπούσαν τον κόσμο από την ταράτσα του ΟΤΕ. Βαρούσαν στο ψαχνό! Συνήθης πρακτική των ξέων πρακτόρων όταν θέλουν να αποσταθεροποιήσουν μια χώρα.
Αμέτρητοι οι νεκροί στις τάξεις των διαδηλωτών, αλλά και των αστυνομικών δυνάμενων. Όλοι χτυπημένοι από τα ίδια όπλα! Το απεδείκνυαν οι ιατροδικαστικές εξετάσεις των πτωμάτων. Βέβαια, δεν βρέθηκαν ποτέ οι ακροβολιστές. Και πώς να βρεθούν άλλωστε. Αφού ακριβώς εκείνοι ανέλαβαν μετά την εξουσία. Την οποία κατέχουν μέχρι σήμερα.
Το τι επακολούθησε είναι γνωστό. Ο Γιανουκόβιτς εγκαταλείπει το Κίεβο και καταφεύγει για την ασφάλειά του στο Χαρκίβ, αρνούμενος όμως να παραιτηθεί. Μετά ακολουθεί η αντισυνταγματική καθαίρεση του από το αξίωμα του Προέδρου και στη θέση του διορίζεται ο πρόεδρος της βουλής Αλεξάντερ Τουρτσίνοφ. Για να ακολουθήσει μετά έκδοση εντάλματος σύλληψής του με την κατηγορία της «μαζικής δολοφονίας πολιτών» και παράλληλα η απόδοση πολιτικής αμνηστίας σε όλους τους μέχρι τότε αντιφρονούντες, συμπεριλαμβανομένης και της ποινικής Τιμοσένκο. Όλα τα …σκυλιά ελεύθερα, για να αναλάβουν δράση.
Η κατάσταση στη χώρα φεύγει από κάθε όριο. Οι νεοναζί φιλοδυτικοί καταλαμβάνουν καταλυτικά όλους τους αρμούς της εξουσίας. Και αμέσως μετά δημιουργούνται και τα γνωστά «τάγματα εφόδου», όπως και το περιβόητο νεοναζιστικό τάγμα Αζόφ. Και τότε ξεκινά ένα πογκρόμ διώξεων και λεηλασιών εναντίων των ανατολικών περιοχών της χώρας, όπου πλειοψηφούν οι ρωσόφωνοι. Εκείνοι αντιδρούν και παίρνουν τα όπλα. Οι κάτοικοι του Ντονέτσκ και του Λουγκάνσκ ανακηρύσσουν την αυτονομία τους από το καταλυθέν ουκρανικό κράτος. Το ίδιο και οι κάτοικοι της Κριμαίας, οι οποίοι, ακόμα χειρότερα, σε πάνδημο δημοψήφισμά τους ζητούν την προσάρτηση της Κριμαίας στην «μητέρα Ρωσία». Όπως και έγινε. Ο Πούτιν επέλεξε να μην το τραβήξει μέχρι τα άκρα και να περιοριστεί μόνο στην προσάρτηση της Κριμαίας, αφήνοντας τους κατοίκους του Ντονέτσκ και του Λουγκάνσκ έρμαια στα χέρια των ναζιστών του Κιέβου και των ταγμάτων εφόδου. Προκαλώντας μάλιστα και την μήνη των αντιπολιτευόμενων κομμάτων της Ρωσίας για την εγκατάλειψη των ομοεθνών τους. Κυρίως του Κομμουνιστικού κόμματος, που απαιτούσε την άμεση αναγνώριση των Λαϊκών Δημοκρατιών των δύο αυτόνομων περιοχών.
Να σημειώσουμε εδώ ότι η τελική αναγνώριση των δύο Δημοκρατιών που έγινε την περασμένη βδομάδα, έγινε με σχετική πρόταση στην ρωσική Δούμα ακριβώς από το Κομμουνιστικό κόμμα, το οποίο μάλιστα τάσσεται αναφανδόν και υπέρ της απελευθερωτικής εκστρατείας στην Ουκρανία. Και το Κ.Κ. της Ρωσίας μην το υποτιμάτε καθόλου. Στις τελευταίες εκλογές έλαβε το 19% των ψήφων.
Τι μεσολάβησε για να φτάσουμε στη σημερινή ρωσική εισβολή…
Μεσολάβησαν οκτώ αιματηρά χρόνια μαζικής γενοκτονίας των ανατολικών περιοχών της Ουκρανίας. Οκτώ ολόκληρα χρόνια ανελέητων βομβαρδισμών χωριών και πόλεων. Με αμέτρητους νεκρούς! Υπολογίζονται γύρω στις 14.000 θύματα. Και απόλυτος ξεριζωμός! Για να καταλάβετε τα νούμερα, η Ουκρανία βγήκε από την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης με πληθυσμό 52 εκ. κατοίκους, για να φτάσει στο 2014 στα 41 εκ. Μια ολόκληρη Ελλάδα έφυγε από εκεί για να γλιτώσει. Ειδικά στις ανατολικές περιοχές της χώρας, υπολογίζεται ότι μετά το 2014, αναγκάστηκαν να πάρουν τον δρόμο της προσφυγιάς (κυρίως προς τη Ρωσία) 5 έως 7 εκ. άνθρωποι. Για να γλιτώσουν από τους ναζιστές του Κιέβου.
Για να φτάσουμε αισίως στις προεδρικές εκλογές του 1019. Ένα νέο κόμμα γεννιέται! Μιντιακό. Το έφτιαξε ένα τηλεοπτικό κανάλι. Όπως το δικό μας ΠΟΤΑΜΙ που είχε δημιουργήσει το MEGA. Με πιασάρικο όνομα: «Υπηρέτης του Λαού». Και με δοτό πρόεδρο έναν δημοφιλή …παλιάτσο. Το όνομα αυτού, Βολοντίμιρ Ζελένσκι. Ρωσόφωνος ο τύπος. Και με προεκλογικό πρόγραμμα να τα βρει με τη Ρωσία. Για να πέσει ο λαός στη λούμπα.
Τα υπόλοιπα τα ξέρετε…!
Όλα ξεκίνησαν το 2004 όταν ο Βίκτορ Γιανουκόβιτς κέρδισε τις Προεδρικές εκλογές και ο φιλοδυτικός αντίπαλός του (ο Βίκτορ Γιούστσενκο) προσέφυγε στο Ανώτατο Δικαστήριο, αμφισβητώντας το αποτέλεσμα. Παράλληλα ξέσπασε στη χώρα και η λεγόμενη «Πορτοκαλί Επανάσταση», που οργανώθηκε με τεράστια πολιτική και οικονομική στήριξη από την κυβέρνηση των ΗΠΑ και τις «γνωστές» αμερικανικές ΜΚΟ, όπως το Open Society Institute του δισεκατομμυριούχου George Soros, με κύρια επιδίωξη την εκπαραθύρωση του Γιανουκόβιτς. Εκείνες οι δυνάμεις κατάφεραν τότε να ακυρώσουν το αποτέλεσμα των προεδρικών εκλογών και να δώσουν την προεδρία της χώρας στον ηττημένο Γιούστσενκο. Εκείνος δε, με τη σειρά του, να διορίζει ως πρωθυπουργό μια διεφθαρμένη πολιτικό και ολιγάρχη επιχειρηματία (την επίσης φιλοδυτική Γιούλια Τιμοσένκο).
Ακολούθησαν έξι χρόνια πολιτικής αστάθειας, με τον ένα πρωθυπουργό να διαδέχεται τον άλλο και τη χώρα να μπαίνει για πρώτη φορά μετά την ναζιστική εποχή (όπου οι κάτοικοι των δυτικών περιοχών της χώρας υποδέχθηκαν τον Χίτλερ ως «ελευθερωτή») σε μια επικίνδυνη δίνη διχόνοιας.
Μέχρι τις προεδρικές εκλογές του 2010. Τότε ο Γιανουκόβιτς καταγράφει μια τέτοια νίκη στις εκλογές που ήταν αδύνατον να αμφισβητηθεί ξανά. Σημειωτέον ότι σ’ εκείνες τις εκλογές ο απερχόμενος πρόεδρος της Ουκρανίας, Γιούστσενκο, θα λάβει μόλις το 5,45% των ψήφων. Για να καταλάβετε σε τι υπόληψη έχουν οι Ουκρανοί τους φιλοδυτικούς πολιτικούς.
Να σημειώσουμε εδώ ότι μετά τις εκλογές ασκήθηκε δίωξη εναντίον της Τιμοσένκο για οικονομικές ατασθαλίες κατά την περίοδο της θητείας της και καταδικάστηκε σε φυλάκιση επτά ετών.
Τρία χρόνια μετά ο εκλεγμένος πρόεδρος της χώρας (ο Γιανουκόβιτς) βάζει μπροστά την προεκλογική δέσμευση προς τον ουκρανικό λαό και ακυρώνει τη συμφωνία σύνδεσης της Ουκρανίας με την Ευρωπαϊκή Ένωση, υπέρ μιας νέας δανειακής συμφωνίας-διάσωσης με τη Ρωσία και στενότερες σχέσεις μεταξύ των δύο χωρών. Μια απόφαση που οδήγησε στο ξέσπασμα μαζικών διαδηλώσεων με επίκεντρο την πλατεία Ανεξαρτησίας στο Κίεβο, γνωστές με τον όρο Euromaidan. Το κατά πόσο αυθόρμητες ήταν εκείνες οι διαδηλώσεις φαίνεται από τα επιφανή ονόματα και τους κομματικούς σχηματισμούς που τις οργανώνουν.
Το ένα κόμμα είναι το Batkivshchyna (Πατρίδα) της Τιμοσένκο, με ηγέτη τον Arseniy Yatsenyuk, (αφού η Τιμοσένκο βρίσκεται στη φυλακή), Το δεύτερο είναι το Udar (Γροθιά), με επικεφαλής τον μόνιμο κάτοικο Γερμανίας Vitali Klitschko, με στενές σχέσεις με την Χριστιανοδημοκρατική Ένωση της Μέρκελ και το Ίδρυμα Konrad Adenauer, το οποίο μάλιστα δημοσίως διαφημίζει στην ιστοσελίδα του τα σεμινάρια που οργανώνει για την πολιτική εκπαίδευση των μελών του Udar. Το δε τρίτο κόμμα είναι το νεοναζιστικό Svoboda (Ελευθερία), του διαβόητου νεοναζί Oleh Tyahnybok, το οποίο μάλιστα χρησιμοποιεί ως έμβλημά του μια παραλλαγή της ναζιστικής σβάστικας.
Αυτοί οι τρεις φιλογερμανοί ηγέτες, ο Yatsenyuk, ο Klitschko και ο Tyahnybok, εμφανίζονται συχνότατα σε κοινές συνεντεύξεις Τύπου. Και τότε μπαίνουν απροκάλυπτα στο παιχνίδι και ηγέτες ξένων χωρών υπέρ των «διαδηλωτών». Μέχρι και ο Υφυπουργός των ΗΠΑ, Τζον Κέρι, έσπευσε να εγκαλέσει την κυβέρνηση της Ουκρανίας να «ακούσει τη φωνή του λαού», ενώ ο Γερμανός ομόλογός του, Guido Westerwelle και ο Πρέσβης της Γερμανίας έφτασαν στο σημείο να συμμετέχουν ενεργά στις αντικυβερνητικές διαδηλώσεις. Μια ιταμή πράξη που αποτελεί κατάφωρη παραβίαση του διεθνούς δικαίου και της διπλωματικής πρακτικής, από κράτος μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Μετά ανέλαβαν έργον οι ακροβολιστές. Ξέρετε. όπως και στο δικό μας πολυτεχνείο, που χτυπούσαν τον κόσμο από την ταράτσα του ΟΤΕ. Βαρούσαν στο ψαχνό! Συνήθης πρακτική των ξέων πρακτόρων όταν θέλουν να αποσταθεροποιήσουν μια χώρα.
Αμέτρητοι οι νεκροί στις τάξεις των διαδηλωτών, αλλά και των αστυνομικών δυνάμενων. Όλοι χτυπημένοι από τα ίδια όπλα! Το απεδείκνυαν οι ιατροδικαστικές εξετάσεις των πτωμάτων. Βέβαια, δεν βρέθηκαν ποτέ οι ακροβολιστές. Και πώς να βρεθούν άλλωστε. Αφού ακριβώς εκείνοι ανέλαβαν μετά την εξουσία. Την οποία κατέχουν μέχρι σήμερα.
Το τι επακολούθησε είναι γνωστό. Ο Γιανουκόβιτς εγκαταλείπει το Κίεβο και καταφεύγει για την ασφάλειά του στο Χαρκίβ, αρνούμενος όμως να παραιτηθεί. Μετά ακολουθεί η αντισυνταγματική καθαίρεση του από το αξίωμα του Προέδρου και στη θέση του διορίζεται ο πρόεδρος της βουλής Αλεξάντερ Τουρτσίνοφ. Για να ακολουθήσει μετά έκδοση εντάλματος σύλληψής του με την κατηγορία της «μαζικής δολοφονίας πολιτών» και παράλληλα η απόδοση πολιτικής αμνηστίας σε όλους τους μέχρι τότε αντιφρονούντες, συμπεριλαμβανομένης και της ποινικής Τιμοσένκο. Όλα τα …σκυλιά ελεύθερα, για να αναλάβουν δράση.
Η κατάσταση στη χώρα φεύγει από κάθε όριο. Οι νεοναζί φιλοδυτικοί καταλαμβάνουν καταλυτικά όλους τους αρμούς της εξουσίας. Και αμέσως μετά δημιουργούνται και τα γνωστά «τάγματα εφόδου», όπως και το περιβόητο νεοναζιστικό τάγμα Αζόφ. Και τότε ξεκινά ένα πογκρόμ διώξεων και λεηλασιών εναντίων των ανατολικών περιοχών της χώρας, όπου πλειοψηφούν οι ρωσόφωνοι. Εκείνοι αντιδρούν και παίρνουν τα όπλα. Οι κάτοικοι του Ντονέτσκ και του Λουγκάνσκ ανακηρύσσουν την αυτονομία τους από το καταλυθέν ουκρανικό κράτος. Το ίδιο και οι κάτοικοι της Κριμαίας, οι οποίοι, ακόμα χειρότερα, σε πάνδημο δημοψήφισμά τους ζητούν την προσάρτηση της Κριμαίας στην «μητέρα Ρωσία». Όπως και έγινε. Ο Πούτιν επέλεξε να μην το τραβήξει μέχρι τα άκρα και να περιοριστεί μόνο στην προσάρτηση της Κριμαίας, αφήνοντας τους κατοίκους του Ντονέτσκ και του Λουγκάνσκ έρμαια στα χέρια των ναζιστών του Κιέβου και των ταγμάτων εφόδου. Προκαλώντας μάλιστα και την μήνη των αντιπολιτευόμενων κομμάτων της Ρωσίας για την εγκατάλειψη των ομοεθνών τους. Κυρίως του Κομμουνιστικού κόμματος, που απαιτούσε την άμεση αναγνώριση των Λαϊκών Δημοκρατιών των δύο αυτόνομων περιοχών.
Να σημειώσουμε εδώ ότι η τελική αναγνώριση των δύο Δημοκρατιών που έγινε την περασμένη βδομάδα, έγινε με σχετική πρόταση στην ρωσική Δούμα ακριβώς από το Κομμουνιστικό κόμμα, το οποίο μάλιστα τάσσεται αναφανδόν και υπέρ της απελευθερωτικής εκστρατείας στην Ουκρανία. Και το Κ.Κ. της Ρωσίας μην το υποτιμάτε καθόλου. Στις τελευταίες εκλογές έλαβε το 19% των ψήφων.
Τι μεσολάβησε για να φτάσουμε στη σημερινή ρωσική εισβολή…
Μεσολάβησαν οκτώ αιματηρά χρόνια μαζικής γενοκτονίας των ανατολικών περιοχών της Ουκρανίας. Οκτώ ολόκληρα χρόνια ανελέητων βομβαρδισμών χωριών και πόλεων. Με αμέτρητους νεκρούς! Υπολογίζονται γύρω στις 14.000 θύματα. Και απόλυτος ξεριζωμός! Για να καταλάβετε τα νούμερα, η Ουκρανία βγήκε από την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης με πληθυσμό 52 εκ. κατοίκους, για να φτάσει στο 2014 στα 41 εκ. Μια ολόκληρη Ελλάδα έφυγε από εκεί για να γλιτώσει. Ειδικά στις ανατολικές περιοχές της χώρας, υπολογίζεται ότι μετά το 2014, αναγκάστηκαν να πάρουν τον δρόμο της προσφυγιάς (κυρίως προς τη Ρωσία) 5 έως 7 εκ. άνθρωποι. Για να γλιτώσουν από τους ναζιστές του Κιέβου.
Για να φτάσουμε αισίως στις προεδρικές εκλογές του 1019. Ένα νέο κόμμα γεννιέται! Μιντιακό. Το έφτιαξε ένα τηλεοπτικό κανάλι. Όπως το δικό μας ΠΟΤΑΜΙ που είχε δημιουργήσει το MEGA. Με πιασάρικο όνομα: «Υπηρέτης του Λαού». Και με δοτό πρόεδρο έναν δημοφιλή …παλιάτσο. Το όνομα αυτού, Βολοντίμιρ Ζελένσκι. Ρωσόφωνος ο τύπος. Και με προεκλογικό πρόγραμμα να τα βρει με τη Ρωσία. Για να πέσει ο λαός στη λούμπα.
Τα υπόλοιπα τα ξέρετε…!
Γ. ΙΕΡΟΔΙΑΚΟΝΟΥ
Πηγή : https://www.militaire.gr
Thanks to Theo_k
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου