Χρέη, χρέη, χρέη!

Όταν καθυστερούμε και αναβάλλουμε κάτι για το μέλλον, είναι ξεκάθαρο πως το κάνουμε εις βάρος των απογόνων μας – αφού η ζωή όλων μας κάποια στιγμή τελειώνει. Ακόμη χειρότερα, όταν δαπανάμε σήμερα τόσο μεγάλα ποσά, όπως τα 20 δις € έλλειμμα του 2020, τα 24 δις € για τις τράπεζες κοκ., για να επιβιώσει η δική μας γενιά, υποδουλώνουμε την επόμενη – την καθιστούμε δηλαδή σκλάβο χρέους προτού καν γεννηθεί και μάλιστα σε μία χώρα που δεν θα κατέχει πλέον τίποτα. Έχουμε σκεφθεί αλήθεια εάν αυτό είναι έντιμο απέναντι στα παιδιά μας; Απέναντι στην πατρίδα μας που θα μας αναγκάσουν ξανά να παραδώσουμε εθνική κυριαρχία, ως αντάλλαγμα για τα χρέη; Έχουμε την εντύπωση πως όχι – ενώ ακριβώς αυτό μας στενοχωρεί.

Άποψη

Υπάρχουν ορισμένα σταθερά δεδομένα, με τα οποία δεν μπορεί να μη συμφωνήσει κανείς, σε όποια πολιτική ομάδα και αν ανήκει. Το πρώτο είναι πως η Ελλάδα παράγει συνεχώς ελλείμματα στους προϋπολογισμούς της – πάνω από 20 δις € το 2020 που, σε ένα ΑΕΠ ύψους 165 δις € είναι της τάξης του 12%.

Τα ελλείμματα αυτά που δεν είναι τίποτα άλλο από τις ζημίες μίας επιχείρησης, προστίθενται στο ήδη υπέρογκο δημόσιο χρέος της των 340 δις €, συν τα 30 δις € των repos που ανακυκλώνονται – έχοντας το εκτοξεύσει πάνω από το 200% του ΑΕΠ της. Μία χώρα δε που παράγει ελλείμματα, που τα έξοδα της δηλαδή είναι παραπάνω από τα έσοδα της κάθε χρόνο, είναι ένα κράτος ζόμπι – μη βιώσιμο.

Εκτός αυτού, καλύπτει τα ελλείμματα δανειζόμενη συνεχώς από τις χρηματαγορές, με τη στήριξη της ΕΚΤ – αφού δεν έχει δική της κεντρική τράπεζα. Έναντι δε των υφισταμένων δανείων της έχει υποθηκεύσει τη δημόσια περιουσία της για 99 χρόνια – ενώ ένα επί πλέον αντάλλαγμα είναι τα νομοσχέδια που της επιβάλλονται εξωκοινοβουλευτικά μέσω της κυβέρνησης της, τα οποία δεν έχουν διαφορά από τα μνημόνια.

Εκτός αυτού είναι υποχρεωμένη να ξεπουλάει τις δημόσιες επιχειρήσεις της – χωρίς δυστυχώς να μειώνεται το χρέος της για πολλούς λόγους, εκτός από τα ελλείμματα.

Ένας από αυτούς είναι η στήριξη των τραπεζών της που της έχουν κοστίσει ήδη πάνω από 60 δις € μαζί με τους αναβαλλόμενους φόρους – με αυτούς που θα συμψηφίζουν οι τράπεζες με τη φορολογία των κερδών τους τα επόμενα χρόνια. Η στήριξη αυτή αφορά σήμερα τα προγράμματα Ηρακλής Ι και ΙΙ, για τα οποία το κράτος εγγυάται με 24 δις € – ποσόν που θα εκπέσει εξ ολοκλήρου ή ένα μόνο μέρος του, εάν τα κόκκινα δάνεια των ασφαλών τιτλοποιήσεων δεν πληρωθούν.

Με δεδομένο δε το ότι, το 84% των εποπτικών κεφαλαίων των τραπεζών είναι αναβαλλόμενοι φόροι, άρα αέρας, πρόκειται για ζόμπι – πόσο μάλλον όταν οι προοπτικές κερδοφορίας τους σε μία χρεοκοπημένη χώρα είναι ευχολόγια, έως ότι τουλάχιστον αλλάξει το ιδιοκτησιακό της καθεστώς.

Ένας επόμενος είναι οι εγγυήσεις που παρέχει το δημόσιο για το δανεισμό των επιχειρήσεων, λόγω της πανδημίας – όπως τα 120 εκ. € στην Aegean, τα 2 δις € περίπου στις μικρομεσαίες εταιρίες κοκ. Εκβιάζεται φυσικά η κυβέρνηση να υπογράφει σκανδαλώδεις συμβάσεις, όπως με τη Fraport, με την Eldorado Gold, με τον όμιλο Λάτση κοκ. – καθώς επίσης να δρομολογεί νόμους για τον υπερχρεωμένο ιδιωτικό της τομέα (χρέη άνω των 240 δις € συν περί τα 90 δις € προσαυξήσεις κλπ. απέναντι στο δημόσιο), όπως είναι ο νέος πτωχευτικός.

Συσσωρεύονται λοιπόν χρέη επί χρεών κάθε χρόνο – ενώ η χώρα θα είχε ήδη χρεοκοπήσει λόγω αδυναμίας πληρωμών το 2018, εάν η τότε κυβέρνηση της δεν είχε καταφέρει να αναβάλλει την εξόφληση των 96 δις € για μετά το 2032, με αντάλλαγμα την παράδοση του ονόματος της Μακεδονίας.

Το μεγάλο ερώτημα εδώ έχει σχέση με όλα αυτά τα χρέη που συσσωρεύονται και που η πληρωμή τους αναβάλλεται συνεχώς για το μέλλον – όταν την ίδια στιγμή μειώνονται συνεχώς τα περιουσιακά στοιχεία της χώρας και των Πολιτών της, έως ότου κάποια στιγμή δεν θα έχει απομείνει απολύτως τίποτα.

Με απλά λόγια, όταν καθυστερούμε και αναβάλλουμε κάτι για το μέλλον, είναι ξεκάθαρο πως το κάνουμε εις βάρος των απογόνων μας – αφού η ζωή όλων μας κάποια στιγμή τελειώνει. Ακόμη χειρότερα, όταν δαπανάμε σήμερα τόσο μεγάλα ποσά, όπως τα 20 δις € έλλειμμα του 2020, τα 24 δις € για τις τράπεζες κοκ., για να επιβιώσει η δική μας γενιά, υποδουλώνουμε την επόμενη – την καθιστούμε δηλαδή σκλάβο χρέους προτού καν γεννηθεί και μάλιστα σε μία χώρα που δεν θα κατέχει πλέον τίποτα.

Έχουμε σκεφθεί αλήθεια εάν αυτό είναι έντιμο απέναντι στα παιδιά μας; Απέναντι στην πατρίδα μας που θα μας αναγκάσουν ξανά να παραδώσουμε εθνική κυριαρχία, ως αντάλλαγμα για τα χρέη; Έχουμε την εντύπωση πως όχι – ενώ ακριβώς αυτό μας στενοχωρεί.

 

 

Βασίλης Βιλιάρδος

 

Πηγή :  https://analyst.gr