Στο θέμα των συμφωνιών ΑΟΖ με την Ιταλία και με την Αίγυπτο, δεν ήταν καμία υπερβολή η άποψη μας, σχετικά με το ότι ξεκίνησε ο ακρωτηριασμός της εθνικής μας κυριαρχίας – ο οποίος δυστυχώς θα συνεχισθεί με τη διχοτόμηση του Αιγαίου, με την απώλεια ολόκληρης της Κύπρου και της Θράκης, καθώς επίσης με ότι άλλο ακολουθήσει. Εύλογα, αφού προηγήθηκε η απώλεια της οικονομικής μας κυριαρχίας, με την πλήρη υποθήκευση της ιδιωτικής και δημόσιας περιουσίας μας – όπου όχι μόνο δεν εξυγιάνθηκε η πατρίδα μας αλλά, αντίθετα, είναι οικονομικά σε μία τρισχειρότερη θέση, συγκριτικά με το 2010. Ως εκ τούτου, όταν θα χρειαζόμαστε ξανά και ξανά την οικονομική στήριξη των ξένων, θα απαιτούν εθνικά ή/και εδαφικά ανταλλάγματα – όπως στο παράδειγμα των ληξιπρόθεσμων 95 δις € του γερμανικού ΕSΜ που μεταφέρθηκαν για μετά το 2032 (έντοκα!), με αντάλλαγμα την παράδοση του ονόματος της Μακεδονίας στο Δούρειο Ίππο των Γερμανών, στα Σκόπια. Ακριβώς για το λόγο αυτό είναι ξεκάθαρο πως εάν δεν ανακτήσουμε την οικονομική μας κυριαρχία, κάτι που δεν είναι καθόλου εύκολο αλλά σε καμία περίπτωση ανέφικτο, θα χάνουμε συνεχώς «εδάφη» – στη θάλασσα και στη στεριά.
Οι Έλληνες δεν είναι ένας δειλός λαός που δεν ξέρει τι ψηφίζει – τέτοιου είδους κατηγορίες είναι ανυπόστατες. Το γεγονός αυτό τεκμηριώνεται από το θάρρος τους το 2015 να ψηφίσουν μία αριστερή, εντελώς άπειρη κυβέρνηση, γνωρίζοντας τα εγκλήματα των δύο προηγουμένων, ειδικά των εθνοκτόνων του PSI (ανάλυση). Επίσης από τη στάση τους στο δημοψήφισμα, με κλειστές τις τράπεζες, αλλά και από τη δεύτερη ευκαιρία που έδωσαν τότε στο κυβερνών κόμμα – έχοντας την εντύπωση πως είχε υπογράψει το τρίτο μνημόνιο μαζί με τα άλλα δύο κόμματα, με το πιστόλι στον κρόταφο.
Στη συνέχεια όμως, όταν διαπίστωσαν πως είχε μετατραπεί στο τρίτο μέλος της «Τρόικα Εσωτερικού», σκύβοντας με τη σειρά του το κεφάλι στους ξένους και παραδίδοντας τους άνευ ανταλλάγματος τα περιουσιακά στοιχεία της χώρας τους (ΥΠΕΡΤΑΜΕΙΟ, ΑΑΔΕ κλπ.), τρομοκρατήθηκαν και έχασαν τις ελπίδες τους – πιστεύοντας πλέον στο δόγμα ΤΙΝΑ, στο ότι δεν υπάρχει δηλαδή καμία εναλλακτική λύση στα μνημόνια της καταστροφής.
Λογικά λοιπόν στις πρόσφατες εκλογές στήριξαν την «Τρόικα Εσωτερικού», δίνοντας όμως επί πλέον την ευκαιρία σε νέα κόμματα να εισέλθουν στη Βουλή – κάτι που υπό φυσιολογικές συνθήκες δεν θα συνέβαινε, όπως στην περίπτωση των κομμάτων που είχαν ιδρύσει η κυρία Μπακογιάννη, ο κ. Σαμαράς, ο κ. Αβραμόπουλος κλπ. Φυσικά γνωρίζουν πως ο δρόμος τους θα είναι δύσκολος, εάν παραμείνουν εναντίον του «συστήματος εξουσίας» που υπηρετεί την εγχώρια και ξένη ελίτ ελέγχοντας τη συντριπτική πλειοψηφία των ΜΜΕ, αλλά σωστά πιστεύουν οι Έλληνες πως είναι δικό τους πρόβλημα – ενώ εάν δεν τα καταφέρουν, απλά δεν θα έχουν τις ικανότητες που απαιτούνται.
Στο θέμα τώρα των συμφωνιών ΑΟΖ με την Ιταλία και με την Αίγυπτο, δεν ήταν καμία υπερβολή η άποψη μας, σχετικά με το ότι ξεκίνησε ο ακρωτηριασμός της εθνικής μας κυριαρχίας (πηγή) – ο οποίος δυστυχώς θα συνεχισθεί με τη διχοτόμηση του Αιγαίου, με την απώλεια ολόκληρης της Κύπρου και της Θράκης, καθώς επίσης με ότι άλλο ακολουθήσει. Εύλογα, αφού προηγήθηκε η απώλεια της οικονομικής μας κυριαρχίας, με την πλήρη υποθήκευση της ιδιωτικής και δημόσιας περιουσίας μας – όπου όχι μόνο δεν εξυγιάνθηκε η πατρίδα μας αλλά, αντίθετα, είναι οικονομικά σε μία τρισχειρότερη θέση, συγκριτικά με το 2010.
Ως εκ τούτου, όταν θα χρειαζόμαστε ξανά και ξανά την οικονομική στήριξη των ξένων, θα απαιτούν εθνικά ή/και εδαφικά ανταλλάγματα – όπως στο παράδειγμα των ληξιπρόθεσμων 95 δις € του γερμανικού ΕSΜ που μεταφέρθηκαν για μετά το 2032 (έντοκα!), με αντάλλαγμα την παράδοση του ονόματος της Μακεδονίας στο Δούρειο Ίππο των Γερμανών, στα Σκόπια (ανάλυση). Ακριβώς για το λόγο αυτό είναι ξεκάθαρο πως εάν δεν ανακτήσουμε την οικονομική μας κυριαρχία, κάτι που δεν είναι καθόλου εύκολο αλλά σε καμία περίπτωση ανέφικτο, θα χάνουμε συνεχώς «εδάφη» – στη θάλασσα και στη στεριά.
Οι μειοδοτικές συμφωνίες ΑΟΖ
Περαιτέρω, όσον αφορά τις δύο συμφωνίες ΑΟΖ, θα ξεκινήσουμε από το ότι προτού καν ανακηρυχθούν (=μονομερής ενέργεια που εγκρίνεται διεθνώς από το Δίκαιο της Θάλασσας), πόσο μάλλον τις οριοθετήσουμε (=σε συμφωνία με τα γειτονικά κράτη), θα έπρεπε να κλείσουν οι κόλποι και να χαραχθούν οι γραμμές βάσεις – έτσι ώστε να επεκταθεί η Αιγιαλίτιδα ζώνη μας των 12 μιλίων (=χωρικά ύδατα), όπως επιτρέπει το διεθνές δίκαιο και έχουν δρομολογήσει τα άλλα κράτη, ακόμη και η Αίγυπτος.
Εάν συνέβαινε αυτό, εάν επεκτείναμε δηλαδή την Αιγιαλίτιδα ζώνη μας στα 12 μίλια συν τους κόλπους, η ΑΟΖ μας με την Ιταλία και με την Αίγυπτο θα ήταν μεγαλύτερη – ενώ η περιοχή που θα διαπραγματευόμαστε με την Αλβανία θα περιοριζόταν κατά 94%! Με τη σειρά λοιπόν θα έπρεπε να συμβούν τα εξής:
(α) να κλείσουν οι κόλποι, κάτι που σημαίνει πως θα μετατρέπονταν σε εσωτερικά ύδατα με την απόλυτη κυριαρχία του κράτους μας – σε ένα είδος υδάτινου εδάφους δηλαδή, όπου οι άκρες των κόλπων συνδέονται με τεσσάρων ειδών ευθείες που ονομάζονται γραμμές βάσεις,(β) να χαραχθούν οι γραμμές βάσεις στο μέγιστο δυνατό που επιτρέπει το Διεθνές Δίκαιο – με αποτέλεσμα τότε η Αιγιαλίτιδα ζώνη μας να μην ξεκινάει από τις εσωτερικές παραλίες των κόλπων, αλλά από την άκρη τους,(γ) να ανακοινωθούν και να αναρτηθούν στον ΟΗΕ,(δ) να επεκταθούν σταδιακά όλες οι Αιγιαλίτιδες ζώνες μας, ξεκινώντας πλέον από τις γραμμές βάσεις, με τα Προεδρικά Διατάγματα που απαιτούνται για κάτι τέτοιο (στη χώρα μας η υλοποίηση των νόμων δεν γίνεται δια νόμων, εκτός εάν κάτι τέτοιο προβλέπεται ρητά), σύμφωνα με το Διεθνές Δίκαιο της θάλασσας του 1982 – αφήνοντας όμως διαδρόμους στο Αιγαίο για τη διασφάλιση της διεθνούς ναυσιπλοΐας, έτσι ώστε να μην κατηγορηθούμε πως μετατρέπουμε το Αιγαίο σε κλειστή θάλασσα,(ε) να ανακηρύξουμε υφαλοκρηπίδα και ΑΟΖ, με κριτήριο τις νέες γραμμές βάσεις, καθώς επίσης την Αιγιαλίτιδα ζώνη μας και, τέλος(στ) να προβούμε σε οριοθετήσεις ΑΟΖ συμφωνώντας με τα γειτονικά κράτη, με κριτήριο τη μέση γραμμή που ορίζει το δίκαιο της θάλασσας του 1982 («στην περίπτωση που οι ακτές δύο Κρατών κείτονται έναντι αλλήλων ή συνορεύουν, κανένα από τα δύο Κράτη δεν δικαιούται, ελλείψει αντιθέτου συμφωνίας μεταξύ τους, να εκτείνει την χωρική του θάλασσα πέραν της μέσης γραμμής της οποίας όλα τα σημεία βρίσκονται σε ίση απόσταση από τα εγγύτερα σημεία των γραμμών βάσεως από τις οποίες μετρείται το εύρος της χωρικής θάλασσας καθενός από τα δύο Κράτη»).
Εν προκειμένω η Ελλάδα προέβη σε οριοθέτηση ΑΟΖ με την Ιταλία, καθώς επίσης με την Αίγυπτο, χωρίς να προηγηθούν αυτά που αναφέραμε – ενώ έως σήμερα, λόγω του φόβου της Τουρκίας και της καταστροφικής πολιτικής του κατευνασμού που έχει υιοθετηθεί, δεν προέβη ποτέ και πουθενά σε οποιαδήποτε εφαρμογή των κυριαρχικών δικαιωμάτων της, έχοντας ουσιαστικά, de facto δηλαδή, παραιτηθεί από αυτά. Η δε επέκταση της Αιγιαλίτιδας ζώνης προς τα δυτικά στα 12 μίλια, χωρίς τη χάραξη γραμμών βάσεως, έγινε μετά την οριοθέτηση ΑΟΖ με την Ιταλία και μόνο έως το Ταίναρο – ούτε καν στα δυτικά της Κρήτης, δίνοντας ένα ακόμη «όπλο» δωρεάν στην Τουρκία.
Για να γίνουν τώρα εύκολα κατανοητές οι έννοιες «εθνική κυριαρχία» και «άσκηση κυριαρχικών δικαιωμάτων», έτσι ώστε να τεκμηριωθεί πως η κυβέρνηση παραβίασε με τις συμφωνίες το άρθρο 28 παράγραφος 3 του Συντάγματος ως προς την ισότητα και αμοιβαιότητα (ο περιορισμός της άσκησης της εθνικής κυριαρχίας της Ελλάδας, θα πρέπει να υπαγορεύεται από σπουδαίο εθνικό συμφέρον, δεν θίγει τα δικαιώματα του ανθρώπου και τις βάσεις του δημοκρατικού πολιτεύματος και γίνεται με βάση τις αρχές της ισότητας και με τον όρο της αμοιβαιότητας), ενώ και τα τρία κόμματα μαζί, η Τρόικα Εσωτερικού, είχαν προ-συνεννοηθεί κρίνοντας από το ότι απέρριψαν μόνο αυτά και με την ίδια αιτιολογία τις ενστάσεις αντισυνταγματικότητας που κατατέθηκαν, το εξής απλοποιημένο παράδειγμα:
Έστω ότι έχουμε το ιδιόκτητο σπίτι μας, στο οποίο κατοικούμε, έναν μικρό κήπο και άδεια οικόπεδα γύρω από αυτό, όπου έχουμε εμείς δικαίωμα ιδιοκτησίας 50% – τα οποία (οικόπεδα) συνορεύουν με τα σπίτια των γειτόνων μας και τους δικούς τους μικρούς κήπους που έχουν επίσης δικαίωμα ιδιοκτησίας στο υπόλοιπο 50% των εκάστοτε οικοπέδων. Το σπίτι μας μαζί με τον κήπο του είναι η «εθνική μας κυριαρχία» – ενώ το δικαίωμα ιδιοκτησίας του 50%, εφόσον το ασκούμε, είναι η «άσκηση κυριαρχικών δικαιωμάτων».
Όταν τώρα ασκούμε το δικαίωμα ιδιοκτησίας στα γύρω οικόπεδα με αφετηρία την άκρη του σπιτιού μας (γραμμή βάσης) ενώ οι γείτονες με αφετηρία την άκρη του κήπου τους, τότε χάνουμε μέρος του οικοπέδου που κερδίζεται από το γείτονα μας (Ιταλία) – ενώ όταν ακόμη και τότε δεν κατοχυρώνουμε το 50% αλλά το 44%, ενώ ο γείτονας το 56% (Αίγυπτος), τότε χάνουμε ένα μεγαλύτερο μέρος του οικοπέδου. Επομένως μειώνεται η εθνική μας κυριαρχία, με τη λανθασμένη άσκηση των κυριαρχικών μας δικαιωμάτων διπλά – γεγονός που σημαίνει πως «προδίδουμε» το σπίτι μας που στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι η χώρα μας, χωρίς τουλάχιστον κάποιο αντάλλαγμα.
Κατά δεύτερο λόγο, όταν κάνουμε παραχωρήσεις στο μέρος του οικοπέδου που έχει υπόγειο πλούτο (Ιταλία-Στροφάδες, πήραμε το 30% μόνο), λαμβάνοντας έναντι οικόπεδο χωρίς υπόγειο πλούτο (Ιταλία-Κεφαλλονιά), τότε ενεργούμε ανόητα – κάτι που συνέβη επίσης με την Αίγυπτο, όπου εκτός του ότι πήραμε μόλις το 44% και η Αίγυπτος 56% (36.600 τετραγωνικά χιλιόμετρα, ενώ η Αίγυπτος 46.800), στο συγκεκριμένο σημείο χάσαμε το 75% του 1/3 που μας αντιστοιχούσε στο υφιστάμενο ενεργειακό κοίτασμα (εικόνα).
Εάν η αξία του κοιτάσματος είναι 400 δις $ με σημερινές τιμές, σύμφωνα με μελέτες ειδικών (πηγή), τότε από τα 133,33 δις € που μας ανήκαν δωρίσαμε το 75% – δηλαδή χάσαμε περί τα 100 δις $, χωρίς κανένα απολύτως αντάλλαγμα, όπως θα ήταν η εξασφάλιση της ΑΟΖ με την Κύπρο, όπου επί πλέον θα πρέπει να ζητήσουμε την άδεια της Αιγύπτου! Τι θα συμβεί όμως εάν δεν μας τη δώσει, ειδικά εάν αλλάξει το καθεστώς της με ένα φιλικά προσκείμενο προς την Τουρκία;
Εκτός αυτού αποδεχθήκαμε τη μειωμένη επήρεια ορισμένων νησιών μας (=λιγότερα κυριαρχικά δικαιώματα) και την «εξαφάνιση» δύο άλλων – όλα αυτά χωρίς κανένα λόγο, κανένα αντάλλαγμα, καθώς επίσης, το χειρότερο, δίνοντας ανόητα μεγάλα διαπραγματευτικά πλεονεκτήματα στην Τουρκία, αυξάνοντας ταυτόχρονα τις πιθανότητες πολεμικής σύγκρουσης μαζί της. Με δεδομένο δε το ότι είχαμε μία πολύ εύκολη λύση στη διάθεση μας στην περίπτωση του Αιγαίου, την ανακήρυξη και οριοθέτηση ΑΟΖ με την Κύπρο (πηγή), τότε δεν χαρακτηρίζονται οι ενέργειες της «Τρόικα Εσωτερικού» ως απλά ηλίθιες, αλλά ως μειοδοτικές.
Επίλογος
Ολοκληρώνοντας, χωρίς να επεκταθούμε σε άλλα σημεία των συμφωνιών που είναι επίσης μειοδοτικά και εθνοκτόνα, οφείλουμε να τονίσουμε τα εξής:
(α) δεν είναι η πρώτη φορά που παραβιάζεται κατάφωρα το Σύνταγμα μας – αφού τίποτα από τα μνημόνια δεν το έχει σεβαστεί, ούτε φυσικά η μη εφαρμογή του αποτελέσματος του δημοψηφίσματος του 2015 και(β) για να ασκήσει ένα κράτος τα κυριαρχικά του δικαιώματα σωστά, πρέπει πριν από όλα να είναι εθνικά κυρίαρχο – κάτι που δεν συμβαίνει με την Ελλάδα, αφού χάθηκε η εθνική της κυριαρχία το 2012 με την υπογραφή του PSI, παρά το ότι είχαμε εφικτές λύσεις στη διάθεση μας.
Στο παράδειγμα του ιδιόκτητου σπιτιού μας, από τη στιγμή εκείνη και μετά που το υποθηκεύουμε σε τοκογλύφους, οι οποίοι μας αναγκάζουν (α) να πουλάμε τα έπιπλά του σε εξευτελιστικές τιμές και (β) να στέλνουμε εκτός από εμάς τα παιδιά μας να δουλέψουν με μισθούς πείνας για να τους ξεπληρώνουμε τα δάνεια μας που, παρ’ όλα αυτά, αυξάνονται συνεχώς, θεωρητικά μόνο μας ανήκει – ενώ δεν παραμένουν μόνο στο ξεπούλημα των επίπλων μας, αλλά απαιτούν επί πλέον το αντίστοιχο του ίδιου του σπιτιού και των οικοπέδων του.
«Υπάρχει αλήθεια λύση σε όλα αυτά, για να μη μένουμε στη θεωρία αφήνοντας εκτός το δια ταύτα;», θα αναρωτιόταν εύλογα κανείς. «Ασφαλώς υπάρχει», θα απαντούσαμε, αλλά καμία εύκολη και σχετικά ανώδυνη πια, όπως το 2012, λιγότερο το 2015 – ενώ το «μοντέλο» της για να αποφύγουμε ξανά τη θεωρία είναι το Ισραήλ, το οποίο ευρίσκεται σε μία πολύ πιο δύσκολη γεωπολιτική θέση, ενώ έχει πολύ λιγότερα ανταγωνιστικά πλεονεκτήματα, συγκριτικά με την Ελλάδα (ανάλυση).
Έχει όμως τη θέληση και απέκτησε σταδιακά την ικανότητα, με ορθολογική και με σκληρή δουλειά, επενδύοντας στον πρωτογενή τομέα, στη μεταποίηση, στην άμυνα, στην ασφάλεια και στην υψηλή τεχνολογία, να καταρρίπτει ή/και να βυθίζει όποιον τολμήσει να παραβιάσει την εθνική του κυριαρχία – ενώ φυσικά οι κυβερνήσεις του δεν παραδίδουν ποτέ εθνική κυριαρχία ούτε μειοδοτούν, ασκώντας εξ ολοκλήρου τα κυριαρχικά τους δικαιώματα.
Τέλος, θα επαναλάβουμε πως χωρίς μία υγιή, ανεξάρτητη οικονομία, δεν μπορεί να υπάρξει ούτε άμυνα, ούτε ασφάλεια, ούτε δημόσια υγεία, ούτε παιδεία, ούτε πολιτισμός, ούτε καν κυρίαρχο κράτος και βιώσιμο Έθνος. Ειδικά όσον αφορά την παιδεία, τεκμηριώθηκε από την κατάρρευση των βάσεων ακόμη μία φορά στις εισαγωγικές εξετάσεις – ενώ με αυτήν την παιδεία το μέλλον μας είναι κάτι περισσότερο από σκοτεινό.
Πηγή : https://analyst.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου