Ο αστραπιαίος μεταναστευτικός πόλεμος

Οι παράνομες μεταναστευτικές ροές χρησιμοποιούνται ως πολιτικό εργαλείο με απώτερο στόχο τη μεταβολή της σύνθεσης του ντόπιου πληθυσμού και εν τέλει την αντικατάσταση του από αλλογενείς. Η δε Τουρκία χρησιμοποιεί ανοικτά τις λαθρομεταναστευτικές ροές προκειμένου να προσποριστεί πολιτικά και οικονομικά οφέλη από την ΕΕ, η οποία μοιάζει παράλυτη και αμήχανη μπροστά στους εκβιασμούς της γειτονικής χώρας. Μέσα σ’ όλο αυτό το εφιαλτικό σκηνικό καλείται ο Έλληνας να αντιμετωπίσει προκλήσεις πρωτόγνωρες που υπονομεύουν άμεσα όχι μόνο το μέλλον του ελληνικού έθνους αλλά και την καθημερινή του επιβίωση. Καλείται να βρει μορφές αντίστασης και διεξόδους ενάντια στο κατεστημένο πολιτικό σύστημα που τον μάχεται σε όλα τα επίπεδα με πρωτοφανή ένταση. Πρέπει να αναδειχθούν νέες δυνάμεις που θα ανατρέψουν το υπάρχον σκηνικό και θα επιτρέψουν στον Ελληνισμό να επανακτήσει την εθνική κυριαρχία του.

Ξένες Δημοσιεύσεις 

Το Τουρκικό Δόγμα του αστραπιαίου μεταναστευτικού πολέμου

Του Νίκου Λ. Τζάντα 

Την Άνοιξη του 1940, οι Γερμανοί χρησιμοποίησαν μαζικά το δόγμα του εναέριου Blitzkrieg (αστραπιαίου πολέμου) στο Δυτικό Μέτωπο κυρίως εναντίον των κατοίκων στο κέντρο μεγάλων πόλεων. Δευτερεύων, αλλά σημαντικός σκοπός ήταν η δημιουργία ανθρώπινων εκτοπίσεων, οι οποίες σαν πανικόβλητες μάζες έφευγαν από τις πόλεις προς την ύπαιθρο, με μαζικό και άναρχο τρόπο, δημιουργώντας έτσι ένα απίστευτο χάος στα μετόπισθεν των αμυνομένων και στις κύριες οδούς προσπέλασης των στρατιωτικών τους δυνάμεων προς τη ζώνη των πρόσω. 

Με αυτόν τον τρόπο, οι δρόμοι γίνονταν αδιάβατοι για το στρατό των αμυνομένων κρατών, ο οποίος δεν μπορούσε έτσι να αντιδράσει με ταχείες μετακινήσεις των στρατευμάτων του που ήταν μπλοκαρισμένα στις κύριες οδούς, οι επικοινωνίες διακόπτονταν, τα επί μέρους κέντρα αποφάσεων αποκόπτονταν και οι όποιες αντιδράσεις γινόντουσαν αποσπασματικές. Με τη δυναμική αυτή να ξεδιπλώνεται και να ανατροφοδοτεί μία παράλυση που οδηγούσε μαθηματικά στην καθήλωση του στρατού και τελικά στην παράδοσή του, σε απόλυτο συνδυασμό φυσικά με τα στρατιωτικά σχέδια και τις δράσεις των επιτιθεμένων. 

Από την εφαρμογή αυτού του τακτικού δόγματος, δηλαδή, της δημιουργίας του όπλου του πανικόβλητου όχλου, το οποίο κατευθύνεται σαν αιχμή «σάρισας», πότε στο κέντρο των επί μέρους στόχων πότε στα μετόπισθεν τους, εξήχθησαν χρήσιμα συμπεράσματα τα οποία εφαρμόσθηκαν παντοειδώς στο πέρασμα αυτών των 80 χρόνων. 

Σήμερα, μπορούμε να παρατηρήσουμε την εφαρμογή του ίδιου όπλου, δηλαδή, τη δημιουργία αχαλίνωτης μάζας ανθρώπων, χειραγωγούμενων από τα κέντρα αποφάσεων της Τουρκίας, τα οποία κατευθύνουν τους μετανάστες προς τα μέτωπα των συνόρων, χερσαίων και θαλασσίων, της Ελλάδας. 

Τα γεγονότα των τελευταίων ημερών που βλέπουμε να διαδραματίζονται στα σύνορα του Έβρου, αποδεικνύουν τα σχέδια αυτά με τον πλέον περίτρανο τρόπο. Αναμμένα ξύλα, πέτρες, ακόμη και δακρυγόνα τουρκικής παραγωγής, εκτοξεύονται προς την μεριά των ελληνικών φυλακίων με σκοπό τη δημιουργία ψυχολογικών εντυπώσεων και βέβαια, εάν οι εκάστοτε συνθήκες το επιτρέψουν, γιατί όχι και την ευθεία παραβίαση των ελληνικών συνόρων από μία εισβολή ανθρώπων οι οποίοι θα χρησιμοποιηθούν έτσι σαν τακτικό στρατιωτικό όπλο εναντίον της Ελλάδας. 

Η χρήση από το στρατό της Τουρκίας των “αόπλων” ανθρώπινων μαζών είναι εν δυνάμει, μία στρατιωτική επιχείρηση, ένα “Migrant Blitzkrieg”, που βεβαίως ενδύεται του ενδύματος της πολιτικής περιβολής αλλά έχει στρατιωτικούς σκοπούς. Το πονηρό ανατολίτικο σκεπτικό αυτών των τακτικών είναι απλό: Εάν οι ελληνικές δυνάμεις φύλαξης των συνόρων (οι Συνοριοφύλακες) οι οποίες εντάσσονται στην Αστυνομία κάνουν χρήση όπλων κατά των, κατά τα άλλα, κατευθυνόμενων μαζών των μεταναστών και κάτω από συγκεκριμένες και εσκεμμένες συνθήκες πρόκλησης από την πλευρά της Τουρκίας, θα κατηγορηθούν ευθέως από τη Διεθνή Κοινότητα και τα φερέφωνά της, ότι πλήττουν αδιακρίτως πολίτες, που μάλιστα δήθεν βρίσκονται υπό διωγμό, παραβιάζοντας έτσι ευθέως τις Διεθνείς Συνθήκες Προστασίας των Πολιτών κλπ. 

Αυτός ο συλλογισμός μάς παραπέμπει ευθέως στις αποφάσεις αφαίρεσης της φύλαξης των συνόρων από το Στρατό, συνακόλουθα και των στρατιωτικών κανόνων εμπλοκής και της μεταγωγής αυτών των καθηκόντων στην Αστυνομία μέσω της δημιουργίας των Συνοριοφυλάκων με τελείως διάφορο τρόπο κανόνων εμπλοκής. Οι αστυνομικές δυνάμεις, σαν πολιτικό σώμα, δεν μπορούν να κάνουν χρήση των όπλων τους παρά μόνο στην περίπτωση που απειλείται η ζωή τους και κάτω από συγκεκριμένες συνθήκες. Ας φαντασθούμε λοιπόν, το πώς θα παρουσιάσουν τα ΜΜΕ π.χ. της Γερμανίας, της Αγγλίας αλλά και της Γαλλίας την περίπτωση που κάποιος έλληνας συνοριοφύλακας κάνει χρήση του όπλου του εναντίον κάποιου από τους μετανάστες…. 

Όμως, εάν τα σύνορα ήσαν υπό την φύλαξη του Στρατού τότε, οι κανόνες εμπλοκής θα ήσαν τελείως διαφορετικοί και φυσικά θα ήταν επίσης τελείως διαφορετική η συνεκτίμηση των δεδομένων και των πολιτικών και στρατιωτικών παραμέτρων από τα κέντρα εξουσίας της Τουρκίας. 

Ένα επιπλέον δεδομένο είναι ότι τα σύνορα μεταξύ Ελλάδος και Τουρκίας, χερσαία και θαλάσσια, που υποτίθεται ότι είναι και εξωτερικά σύνορα της ΕΕ, βρίσκονται κάτω από τις ιδιαίτερες συνθήκες γειτονίας μεταξύ των δύο χωρών, οι οποίες λίγο απέχουν από του να θεωρούνται ως εμπόλεμες. 

Στο σημείο αυτό θα πρέπει να επισημανθούν δύο στοιχεία τα οποία διαφοροποιούν εξ αντικειμένου τις έννοιες των εξωτερικών συνόρων ως συνόρων αμιγώς της Ελλάδος και της Κύπρου, ή ως επιπλέον εξωτερικών συνόρων της ΕΕ. 

Τα εξωτερικά σύνορα της ΕΕ είναι θεωρητικά και ουσιαστικά εκτός της δυνητικής, έστω προστασίας ενός ευρωπαϊκού συστήματος Ασφάλειας και Άμυνας, του οποίου η ΕΕ βεβαίως στερείται παντελώς και η οποία το έχει εναποθέσει στις Αρχές των όποιων χωρών έχουν και την ιδιότητα των εξωτερικών συνόρων της. Η δημιουργία της περίφημης FRONTEX, ενός πολιτικού συστήματος αστυνόμευσης, πόρρω απέχει από του να θεωρείται μία αξιόπιστη λύση στις διάφορες άμεσες, έμμεσες ασύμμετρες απειλές που υπάρχουν στη Μεσόγειο και κυρίως στο ανατολικό τμήμα της. Έτσι, σύνορα της Ελλάδας και της Κύπρου ως εξωτερικά σύνορα της ΕΕ, επαφίενται άμεσα στα χέρια και την ευθύνη των δύο αυτών κρατών. 

Η εξ αντικειμένου αυτή υστέρηση, δημιουργεί μίαν αλήθεια: Η Δανία, η Φιλανδία ή η Ολλανδία π.χ., δεν αντιμετωπίζουν κάποια πραγματική ή δυνητική εξωτερική απειλή στα σύνορά τους, οπότε τα πιθανά προβλήματά τους έχουν να κάνουν με θέματα που άπτονται της Αστυνομίας, όπως διακίνηση ναρκωτικών, λαθρεμπορία, κλπ, άρα τους είναι επαρκής η όποια FRONTEX ή οι Συνοριοφύλακες και οι Ακτοφύλακες, ενώ η Ελλάδα, η οποία βρίσκεται κάτω από ένα διαρκή πολεμικό εκβιασμό από την Τουρκία, είναι υποχρεωμένη διαρκώς να υπερασπίζεται τα σύνορά της από τον άνω εκβιασμό, με ό,τι αυτό συνεπάγεται πολιτικά, οικονομικά και αμυντικά για την ίδια, αλλά όχι για τις άλλες χώρες της ΕΕ. 

Η Ευρωπαϊκή Ένωση, αυτό το κατασκεύασμα που προβάλλει ως η μόνη λύση για την απάλειψη των εντάσεων και των πιθανών αιτίων επανάληψης ενός Τρίτου Παγκοσμίου Πολέμου στην Γηραιά Ήπειρο, στηρίχθηκε σε μεγάλες ιδέες, οι οποίες, παρά το ότι είναι ουτοπικές, είναι γενικά αποδεκτές ως ελπίδες και ευχές από σημαντικό μέρος των κατοίκων της. Η ΕΕ απέκρυψε όμως επιμελώς την αλήθεια, δηλαδή, ότι δημιούργησε μια ένωση κρατών που έχουν ως μοναδικό σκοπό την παραγωγική κατανομή μεταξύ τους με τη δημιουργία ζωνών εκμετάλλευσης των παραγωγικών πόρων. 

Η εξ αντικειμένου παραγωγική, οικονομική και πολιτική ανισότητα μεταξύ των χωρών-μελών της ΕΕ, στηριζόμενη στο τρίπτυχο δόγμα της ελεύθερης διακίνησης κεφαλαίων, υπηρεσιών και ανθρώπων, ενδεδυμένη με την λεοντή των άνω ουτοπιών, δημιούργησε τα διάφορα μπλόκ εξουσίας που στηρίχθηκαν ακριβώς στις άνω ανισότητες. Έτσι, οι προηγμένες βιομηχανικές χώρες της κεντρικής και βόρειας Ευρώπης με τους πλούσιους οικονομικούς και παραγωγικούς πόρους, δημιούργησαν ένα τέτοιο οικοδόμημα που ουσιαστικά λειτουργεί στη βάση ότι αυτές θα παράγουν βιομηχανικά αγαθά και υπηρεσίες και οι άλλες, κυρίως χώρες παραγωγής αγροτικών προϊόντων με αντικειμενικά χαμηλούς συντελεστές προστιθέμενης αξίας, θα τα καταναλώνουν. 

Για να υποστηρίξουν αποτελεσματικά αυτήν την ανισότητα, δημιούργησαν δύο σημαντικά και παράλληλα λειτουργούντα εργαλεία ως συμπλέγματα: Το Ευρώ και τη Γραφειοκρατία. Αυτά τα δύο εργαλεία λειτουργούν ως απόλυτα συγκοινωνούντα δοχεία, αυτοτροφοδοτούνται και ανατροφοδοτούν διαρκώς το ένα το άλλο και τα δύο μαζί τροφοδοτούν το Ιερό Ταλμούδ – Τρίπτυχο της παγκοσμιοποίησης, δηλαδή, της ελεύθερης διακίνησης κεφαλαίων, αγαθών και ανθρώπων. 

Με βάση αυτήν τη συγγενή ανισοκατανομή, όλο το οικονομικό, παραγωγικό και νομισματικό καθεστώς δημιούργησε ένα τεράστιο γραφειοκρατικό πλέγμα εξουσίας πού αυτό από μόνο του λειτουργεί πλέον ως ένα «τεράστιο τέρας». Αυτό με την σειρά του, διαπλεκόμενο με το νόμισμα και τις δομές του, καθίσταται αυτόνομο, με δικές του πτυχές εξουσίας που διαχέονται καθοριστικά στο σύνολο των κρατών-μελών της ΕΕ, καθορίζοντας ακόμη και την πλέον μικρή έκφανση αυτόνομης δράσης των επί μέρους κρατών και συνακολούθως και των πολιτών τους. 

Όμως, τα διάφορα κράτη της ΕΕ έχουν αντικειμενικά, δικά τους στοιχεία, ιστορικά, πολιτισμικά, γλωσσικά, θρησκευτικά αλλά και γεωγραφικά. Τα συμφέρονται που πραγματικά εκπορεύονται από τα μπλοκ εξουσίας, πολλές φορές, βρίσκονται σε πλήρη αντίθεση με τα συμφέροντα των επιμέρους κρατών, όπως στην περίπτωση της Ελλάδος. 

Το ότι η Γερμανία π.χ. έχει ανάγκη εργατικών χεριών, που την οδηγεί στο να δέχεται εκατοντάδες χιλιάδες μετανάστες κάθε χρόνο, δεν σημαίνει ότι το ίδιο μπορεί να υφίσταται σαν αντίστοιχη ανάγκη για την Ελλάδα. 

Όμως, κάτω από συγκεκριμένα και δημιουργημένα νομικά δεδομένα – οι συνθήκες Σένγκεν και Δουβλίνου ευθέως εξυπηρετούν π.χ. τις ανάγκες της Γερμανίας – η Ελλάδα ήταν υποχρεωμένη να έχει ανοικτά τα σύνορά της για να διευκολύνει την κάλυψη αυτών των αναγκών και μόλις αυτές οι ανάγκες εξυπηρετηθούν, η Γερμανία και άλλοι, κατά το δοκούν, καθ’ ότι δεν έχει όμορα σύνορα με τους τόπους εισβολής των μεταναστών, να λέει ότι δε θέλει άλλους, κλείνοντας τα σύνορά της. 

Έτσι η Ελλάδα, έχοντας αποδεχθεί το νομικό δεδομένο της ελεύθερης πρόσβασης των μεταναστών, γίνεται το αποθετήριο της μη επιθυμητής πλέον μετανάστευσης με ορατό τον κίνδυνο της δημογραφικής ανατροπής της και της εξ αυτού εκμηδένισής της, ενώ π.χ. η Γερμανία «σφυρίζει», πολιτικά και ουσιαστικά, αδιάφορα. 

Η πολιτική της αλγεβρικής εξίσωσης του θύτη με το θύμα φθάνει στο σημείο τώρα, η Γερμανία μαζί με άλλα κράτη, εξυπηρετώντας τα αποκλειστικά γεωστρατηγικά τους συμφέροντα, να συμπαρίσταται ευθέως στην Τουρκία. Η Τουρκία είναι ένα κράτος το οποίο δρα ευθέως ως στρατιωτικός εισβολέας στη Συρία σήμερα, στο Ιράκ χθες και προχθές στην Κύπρο και το οποίο ξεκάθαρα προβάλει και υπηρετεί από χρόνια την επεκτατική του στρατηγική τόσο εναντίον της Ελλάδας όσο και της Κύπρου, δύο χωρών μελών της ΕΕ. Ο Ελληνισμός, αν και αποτελεί μέρος των εξωτερικών συνόρων της ΕΕ, καλείται να εξυπηρετήσει τα απώτερα σχέδια της γραφειοκρατίας των Βρυξελλών και των ηγεμόνων της, έστω και αν αυτά τον οδηγούν στον ακρωτηριασμό του ή στην υποτέλειά του στην Τουρκία. 

Βέβαια, οι πολιτικές αυτές της γραφειοκρατίας των Βρυξελλών, για να τύχουν της απόλυτης εφαρμογής τους, απαιτούν την ύπαρξη αντίστοιχων πολιτικών φορέων στις υπ’ όψιν χώρες, Ελλάδα και Κύπρο. Η γραφειοκρατία, για να εξασφαλίσει αυτήν την απόλυτη πολιτική υποταγή, χρησιμοποίησε το πλέγμα του ευρώ συνεπικουρούμενη επαρκώς από τα εξαρτώμενα και καθοδηγούμενα από αυτήν κυρίαρχα ΜΜΕ και οδήγησε με τον πλέον καθοριστικό τρόπο τις δύο αυτές χώρες στην νομισματική υποταγή τους, καθιστώντας έτσι το εγχώριο πολιτικό σύστημα όμηρο στις εκάστοτε αλλά και μακροπρόθεσμες επιταγές της. Αυτή είναι μία αδηφάγος πολιτική επιλογή, φυσική και ιστορική, η οποία στηρίζεται στη λογική του κανόνα της ληστρικής αντίληψης της Ιστορίας, της απόλυτης πλεονεξίας και της αλαζονείας. 

Τώρα όμως και παρά τη λυσσαλέα και επί χρόνια προβολή-προσβολή των εγχώριων και ξένων ΜΜΕ κατά του φρονήματος και της σκέψης των ιθαγενών Ελλήνων, τώρα που το μεταναστευτικό έχει λάβει σχεδόν ανεξέλεγκτες διαστάσεις, τώρα που η όποια συγκεκαλυμμένη πολιτική διαχείρισης από το εγχώριο πολιτικό σύστημα της μεταναστευτικής κρίσης – η οποία έχει ήδη μετατραπεί σε κοινωνική – βρίσκεται σε αδιέξοδο, τώρα που φαίνεται ξεκάθαρα η ανεπάρκεια και η ιδιοτέλεια αυτού του κατασκευάσματος που λέγεται ΕΕ, τώρα οι Έλληνες ανακαλύπτουν την αιχμή της «σάρισας» της Τουρκίας, στο όπλο της μετανάστευσης. 

Το κυρίαρχο πολιτικό κατεστημένο στην Ελλάδα, βρίσκεται εγκλωβισμένο ανάμεσα στο αδιέξοδο των πολιτικών οσφυοκαμψίας στην ΕΕ και στο φόβο της κατάρρευσης όλου του εγχώριου πολιτικού συστήματος σε πιθανό ακρωτηριασμό της Ελλάδος από την Τουρκία. 

Το ξέρει; Εάν ναι, τότε οι δράσεις του, προκειμένου να επιβιώσει, θα το φέρουν σε αντίθεση με τη γραφειοκρατία των Βρυξελλών. Οι Έλληνες το έχουν ιστορικά, ακόμη και πολύ πρόσφατα, αποδείξει ότι είναι έτοιμοι γιά όλα και αντέχουν. Εάν όχι, τότε, κακό της κεφαλής όλων μας. 

Γιατί βεβαίως, όσον αφορά την τύχη του εγχώριου υποτελούς πολιτικού συστήματος, ποσώς μας ενδιαφέρει. Η ελληνική ολότητα όμως, μας ενδιαφέρει κυρίως, πρωτίστως και μάλιστα, αποκλειστικώς.

Η αποσυμφόρηση των νησιών και η συμφόρηση της Ελλάδας 

Του Δημήτρη Δημόπουλου 

Καθ’ όλη τη διάρκεια της τελευταίας προεκλογικής εκστρατείας ο κ. Μητσοτάκης δε δίσταζε να επαναλαμβάνει ότι το κόμμα του, μόλις αναλάβει την εξουσία, θα σταματήσει άμεσα τις μεταναστευτικές ροές και θα στείλει το κατάλληλο μήνυμα στην Τουρκία και τους δουλεμπόρους ότι η Ελλάδα είναι κράτος όπου τα σύνορα φυλάσσονται και η χώρα δεν είναι ξέφραγο αμπέλι.

Εν τούτοις τα πρόσφατα γεγονότα στη Λέσβο και τη Χίο, καταδεικνύουν την τεράστια απογοήτευση της κοινής γνώμης ως προς την ακολουθούμενη πολιτική της κυβέρνησης στο μεταναστευτικό ζήτημα. Για την ακρίβεια οι μεταναστευτικές ροές όχι μόνον δεν ανακόπησαν, αλλά παρουσιάζουν αυξητικό ρυθμό. Μόνο στο διάστημα 21- 22 Φεβρουαρίου, σύμφωνα με στοιχεία του Λιμενικού Σώματος, 226 «μετανάστες και πρόσφυγες» έφτασαν στα ελληνικά νησιά. 

Σύμφωνα με την Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ, ο συνολικός αριθμός προσφύγων και μεταναστών που ήσαν εγκλωβισμένοι στην Ελλάδα μέχρι τον Δεκέμβριο του 2019, ήταν 112.300 άτομα, εκ των οποίων οι 71.200 στην ενδοχώρα και οι 41.100 στα νησιά με τη πλειονότητα αυτών να είναι σε Λέσβο, Χίο και Σάμο. Ακόμη και στο ακριτικό Καστελόριζο, όπου έχει στρατηγική σημασία για την ανακήρυξη της ΑΟΖ (όποτε και εάν αποφασιστεί), οι μετανάστες είναι τριπλάσιοι από τους μόνιμους κατοίκους και μέχρι τα τέλη του 2019, έφταναν τους 740, όταν οι μόνιμοι κάτοικοι δεν ξεπερνούν τους 250! 

Ένα άλλο ενδιαφέρον στοιχείο είναι ότι κατά την διάρκεια του 2019, οι αιτήσεις ασύλου, ξεπέρασαν τις 77.000 (εν συγκρίσει με τις 67.000 του 2018) σύμφωνα με την Ύπατη Αρμοστεία αν και όπως ομολογεί η ίδια δεν υπάρχει κεντρική καταγραφή των παρανόμως εισερχομένων στην επικράτεια. 

Είναι αξιοσημείωτο επίσης ότι πολλοί λαθρομετανάστες καταστρέφουν τα χαρτιά τους πλησιάζοντας στα ελληνικά νησιά, προκειμένου να μην εξακριβωθεί η ταυτότητά τους και να διευκολυνθούν έτσι στην αίτηση ασύλου, επιδιώκοντας την κτήση της ιδιότητας του πολιτικού πρόσφυγα. Όμως από τη Σύμβαση της Γενεύης για το καθεστώς προσφύγων του 1951, δεν συνάγεται ότι τα άτομα έχουν τη δυνατότητα να αναγορεύουν το εαυτό τους σε πρόσφυγα επειδή έτσι το θέλουν! Πόσο μάλλον να καταστρέφουν τα ταξιδιωτικά τους έγγραφα. Μάλιστα στη συνθήκη λειτουργίας της Ε.Ε. (άρθρο79) αναφέρονται καθαρά ως λαθρομετανάστες και όχι ως παράτυποι πρόσφυγες ή μετανάστες, έννοιες πού από τη φύση τους δημιουργούν σύγχυση και υποκρύπτουν σκοπιμότητες. 

Πως σκοπεύει η κυβέρνηση Μητσοτάκη να αντιμετωπίσει το θέμα της αποσυμφόρησης των νησιών; Μεταφέροντάς τους στην ενδοχώρα για να αλλοιωθεί η εθνολογική και θρησκευτική ταυτότητα των Ελλήνων. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη έχει εξαγγείλει από καιρού την ίδρυση τουλάχιστον δέκα πόλεων χωρητικότητος 5.000 ατόμων, τα οποία ονομάζει, με περισσό θράσος, προαναχωρησιακά κέντρα και τα οποία σκοπεύει να εξελίξει σε μικρές πόλεις με πλήρεις παροχές, όπου μεταξύ των άλλων προβλέπεται η λειτουργία τζαμιού και σχολείων για την εκμάθηση της ελληνικής γλώσσας. 

Αλήθεια εάν πρόκειται να επιστρέψουν οι μετανάστες πίσω, όπως διαδίδεται, ποιος ο λόγος να μάθουν την ελληνική γλώσσα και να αποκτήσουν δεξιότητες μέσω προγραμμάτων επιμόρφωσης του ΟΑΕΔ; Για ποιο λόγο ο κ. Μητσοτάκης δεν εφαρμόζει την απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (ΕΔΑΔ), όπου στις 13-2-20, έκρινε ότι τα κράτη στο πλαίσιο φύλαξης των συνόρων τους μπορούν να αρνηθούν την είσοδο στην επικράτεια τους σε αλλοδαπούς συμπεριλαμβανομένων και όσων διατείνονται ότι είναι πρόσφυγες και οι οποίοι, χωρίς πειστικούς λόγους, επέλεξαν να διασχίσουν τα σύνορα, μη τηρώντας τις νόμιμες προϋποθέσεις εισόδου στη χώρα; 

Σύμφωνα με την απόφαση του ΕΔΑΔ δεν επιτρέπεται η παράνομη είσοδος σε χώρα της συνθήκης Σένγκεν ακόμη και από αυτούς πού διατείνονται ότι είναι δήθεν πρόσφυγες προκειμένου εν συνεχεία να υποβάλλουν αίτηση ασύλου. Είναι σαφές ότι η κυβέρνηση Μητσοτάκη συνεχίζει σε αυτό το σημείο την επιζήμια πολιτική της κυβέρνησης Τσίπρα και προσθέτει στην Ελλάδα μία νέα τραγωδία μετά τα Μνημόνια και τη Συμφωνία των Πρεσπών. 

Από την άλλη πλευρά, οι τοπικές κοινωνίες καλούνται να «χωνέψουν» μία εξαιρετικά δύσπεπτη πραγματικότητα, με δυσοίωνες επιπτώσεις στον κοινωνικό και εθνικό ιστό, μόνο και μόνο επειδή η ετεροπροσδιορισμένη πολιτική τάξη της Ελλάδος αποφάσισε να συνταχθεί με επιταγές υπερεθνικών κέντρων εξουσίας. 

Η ανεξέλεγκτη εισβολή μεταναστών μαρτυρά τη μεγάλη διάσταση του προβλήματος που αντιμετωπίζει η Ελλάδα σήμερα. Ουδέποτε στην ιστορία της η ελληνική κοινωνία ήρθε αντιμέτωπη με τέτοια εισροή παρανόμων μεταναστών, οι οποίοι εισέρχονται στην επικράτεια της με απώτερο στόχο τον εποικισμό και ουσιαστικά την αντικατάσταση του ιθαγενούς πληθυσμού. Η παρούσα φάση της αθρόας και ανεξέλεγκτης εισβολής μεταναστών και ελαχίστων προσφύγων είναι άμεσα συνδεδεμένη με την παγκοσμιοποίηση. Η πολιτική νομιμοποίησης των μεταναστών ξεκίνησε στην Ελλάδα από τα μέσα της δεκαετίας του 90, από τις κυβερνήσεις Κ.Σημίτη, προκειμένου να εξασφαλιστεί φτηνό εργατικό δυναμικό αλλά και να αλλοιωθεί ο ελληνικός πληθυσμός. Έκτοτε συνεχίστηκε από όλες τις διάδοχες κυβερνήσεις με αξιοζήλευτη προσήλωση ! 

Στην εποχή μας, η παγκοσμιοποίηση αποκτά πρωτόγνωρη ένταση λόγω των ραγδαίων τεχνολογικών εξελίξεων στο διαδίκτυο και τις ψηφιακές τηλεπικοινωνίες που συμβάλουν στην απρόσκοπτη διακίνηση κεφαλαίων αγαθών και ανθρώπων σε όλο τον πλανήτη. 

Ανάμεσα στις δυνάμεις πού προωθούν ή εκμεταλλεύονται την παγκοσμιοποίηση είναι πολυεθνικοί οικονομικοί σχηματισμοί αλλά και χώρες όπως η Γερμανία, η οποία ηγείται σε ευρωπαϊκό επίπεδο της παγκοσμιοποίησης και μέσω της ΕΕ προσπαθεί να ποδηγετήσει τις εξελίξεις και να επιτύχει ότι δεν επέτυχε στους δύο παγκοσμίους πολέμους, δηλαδή, την ηγεμονία στην Ευρωπαϊκή Ήπειρο.

Καταδεικνύεται έτσι ότι οι παράνομες μεταναστευτικές ροές χρησιμοποιούνται ως πολιτικό εργαλείο με απώτερο στόχο τη μεταβολή της σύνθεσης του ντόπιου πληθυσμού και εν τέλει την αντικατάσταση του από αλλογενείς. Η δε Τουρκία χρησιμοποιεί ανοικτά τις λαθρομεταναστευτικές ροές προκειμένου να προσποριστεί πολιτικά και οικονομικά οφέλη από την ΕΕ, η οποία μοιάζει παράλυτη και αμήχανη μπροστά στους εκβιασμούς της γειτονικής χώρας. 

Μέσα σ’ όλο αυτό το εφιαλτικό σκηνικό καλείται ο Έλληνας να αντιμετωπίσει προκλήσεις πρωτόγνωρες που υπονομεύουν άμεσα όχι μόνο το μέλλον του ελληνικού έθνους αλλά και την καθημερινή του επιβίωση. Καλείται να βρει μορφές αντίστασης και διεξόδους ενάντια στο κατεστημένο πολιτικό σύστημα που τον μάχεται σε όλα τα επίπεδα με πρωτοφανή ένταση. Πρέπει να αναδειχθούν νέες δυνάμεις που θα ανατρέψουν το υπάρχον σκηνικό και θα επιτρέψουν στον Ελληνισμό να επανακτήσει την εθνική κυριαρχία του.

Πηγή : https://analyst.gr