Η Μεσόγειος βράζει, η Μέση Ανατολή αναφλέγεται

Το Ισραήλ πίσω από την επίσκεψη στην Αθήνα του Στρατάρχη Χάφταρ; 

Του Παναγιώτη Αποστόλου

Πολιτικού αναλυτή – αρθρογράφου 

Είναι πανθομολογούμενο πως οι εξελίξεις στην ευρύτερη περιοχή μας είναι ραγδαίες και ουδείς πλέον είναι ικανός να προσδιορίσει αυτές τις εξελίξεις, που απαιτείται ένα τράβηγμα του πυροκροτητή της βόμβας προκειμένου η ευρύτερη περιοχή της Ελλάδος να γίνει παρανάλωμα του πυρός. Αφού η λεκάνη της Μεσογείου “βράζει” και η Μέση Ανατολή είναι έτοιμη (εκ νέου) να αναφλεγεί. 

Εξελίξεις που έλαβαν τη μορφή χιονοστιβάδας, στα τέλη του Νοεμβρίου 2019 και της ανακήρυξης της ΑΟΖ από την Τουρκία και την κυβέρνηση της Τρίπολης (τότε είχε τον έλεγχο του 20% περίπου της επικράτειας της Λιβύης). Αυτή η εξέλιξη βεβαίως ήταν πολύ άσχημη για την ελληνική πλευρά, αφού η ελληνική κυβέρνηση αιφνιδιάστηκε (τουλάχιστον) από αυτήν την στρατηγική κίνηση της Τουρκίας, που σκοπό έχει να δεσμεύσει τον θαλάσσιο πλούτο που κρύβει στα σωθικά του το Αιγαίο μας. Ορυκτός πλούτος, που όπως εκτιμά και η Τουρκία, υπάρχει άφθονος σε πετρέλαιο, φυσικό αέριο και τεράστιες ποσότητες υδρογονανθράκων. 

Έπραξε έτσι, ο Π. Τ. Ερντογάν αυτό που επί δεκαετίες δεν τόλμησε να πράξει καμιά ελληνική κυβέρνηση. Δηλαδή ΑΟΖ με την Κύπρο και την Αίγυπτο. 

Γι΄ αυτό, όλο κομπασμό και αλλοφροσύνη, δήλωνε ο Τούρκος Σουλτάνος: 

«Υπογράψαμε με την Κυβέρνηση της Τρίπολης Μνημόνιο Συνεργασίας για την Ασφάλεια και τη Στρατιωτική Συνεργασία, ενώ ταυτόχρονα, υπογράψαμε Μνημόνιο Συνεννόησης για τη θάλασσα, κάτι που απορρέει από το διεθνές δίκαιο». 

Η ρωσική πλευρά δυναμίτισε την πρωτοβουλία εκεχειρίας; 

Βέβαια η παράνομη αυτή Συμφωνία επ΄ ουδενί συνάδει με το Διεθνές Δίκαιο. Ούτε φυσικά και η απόφαση του Ρ. Τ. Ερντογάν να στείλει στρατεύματα στην Λιβύη ενισχύοντας τον Φαγέζ αλ Σαράζ και κατά του Στρατάρχη Χαλίφα Χάφταρ. 

Είναι όμως γνωστό, πως τον Στρατάρχη Χάφταρ τον στηρίζουν η Ρωσία, η Γαλλία, το Ισραήλ και τα ΗΑΕ. Αντίθετα η Δύση στηρίζει τον “άνθρωπό” της, φιλότουρκο Φαγέζ αλ Σαράζ, όπως και ο ΟΗΕ, αφού εκείνος (Σαράζ) έχει ήδη συνάψει συμφωνίες διαχείρισης του πετρελαϊκού πλούτου της Λιβύης με αυτούς. 

Ωστόσο, ένα από τα μεγάλα πολιτικά ατοπήματα της προηγούμενης ελληνικής κυβερνήσεως ήταν η αναγνώριση της φιλότουρκης κυβερνήσεως της Τρίπολης και όχι του φιλέλληνα Στρατάρχη Χαλίφα Χάφταρ που ηγείται του Εθνικού Λιβυκού Στρατού (LNA) και έχει τον πλήρη έλεγχο της Βουλής των αντιπροσώπων της χώρας της Βόρειας Αφρικής. Από τη στιγμή μάλιστα που ο Στρατάρχης Χαλίφα Χάφταρ είχε φτάσει μια ανάσα από την κατάληψη και της Τριπόλεως, που θα σήμαινε και το τέλος της κυβέρνησης του Φαγέζ αλ Σαράζ.

Σε αυτήν την κορυφαία στιγμή του εμφυλίου στη Λιβύη ο Ρ. Τ. Ερντογάν μετά από μαραθώνιες τηλεφωνικές συζητήσεις με τον Ρώσο ηγέτη Βλαδιμίρ Πούτιν, αποφάσισαν να ζητήσουν και από τα δυο εμπλεκόμενα μέρη (Σαράζ – Χάφταρ) να σημάνει εκεχειρία από την 12η Ιανουαρίου 2020. Μια εκεχειρία που δεν κράτησε παρά μόνο λίγες ώρες και τότε ανέλαβαν πρωτοβουλία οι κυβερνήσεις Ρωσίας – Τουρκίας για συνάντηση στη Μόσχα, προκειμένου να βρουν λύσεις για την κατάπαυση του πυρός στη Λιβύη. 

Μια συνάντηση που πραγματοποιήθηκε στις 13 Ιανουαρίου 2020 με τις δυο αντιμαχόμενες πλευρές και η οποία δεν κατέληξε πουθενά, αφού ο Φαγέζ αλ Σαράζ αξίωνε να επιστρέψουν οι δυνάμεις του Χαλίφα Χάφταρ εκεί όπου βρίσκονταν στις 3 Απριλίου 2019. Μια απαίτηση που δεν έγινε δεκτή από τον Στρατάρχη Χαλίφα Χάφταρ και ο οποίος ζήτησε 24ωρη προθεσμία για να αποφασίσει αν θα υπογράψει τη Συμφωνία που είχαν ετοιμάσει η Ρωσία με την Τουρκία. Την οποία απλόχερα είχε ήδη υπογράψει ο Φαγέζ αλ Σαράζ. 

Αλλά πριν εκπνεύσει η προθεσμία που είχε ζητήσει ο ηγέτης του LNA αποχώρησε από τη Μόσχα χωρίς να υπογράψει τη Συμφωνία κατάπαυσης του πυρός, που είχαν όπως είπα επιμεληθεί οι κυβερνήσεις της Ρωσίας και της Τουρκίας. Κατ΄ αυτόν τον τρόπο ξεκίνησαν άμεσα οι νέες εχθροπραξίες στη χώρα της Βόρειας Αφρικής. 

Όμως, η πρωτοβουλία της Ρωσίας για εκεχειρία του εμφυλίου στη Λιβύη θέτει πολλά ερωτηματικά. Γιατί να επιζητά άραγε εκεχειρία ο Βλαδιμίρ Πούτιν, όταν ο “εκλεκτός” του Χαλίφα Χάφταρ βρίσκεται μια ανάσα από την Τρίπολη; Όταν ήδη ο Εθνικός Λιβυκός Στρατός (LNA) υπό τον Χάφταρ ελέγχει το σύνολο των πετρελαϊκών πηγών; Μήπως λοιπόν ο παμπόνηρος Βλαδιμίρ Πούτιν “έριξε άδεια και έπιασε γεμάτα”; Δηλαδή, προκάλεσε σενάριο υπογραφής Συμφωνίας κατάπαυσης του πυρός για να μην χαλάσει τις επιχειρηματικές σχέσεις του με τον Ρ. Τ. Ερντογάν κι από πίσω έδωσε εντολή στον Λίβυο Στρατάρχη για αποχώρηση από τη Μόσχα με αποτέλεσμα η Συμφωνία να οδηγηθεί στις καλένδες; 

Σύντομα θα φανεί αν οι παραπάνω σκέψεις μου έχουν λογική βάση. 

Κατάλαβε η ελληνική κυβέρνηση πώς η Γερμανία δεν είναι φίλη χώρα προς την Ελλάδα; 

Όμως αυτής της απρόβλεπτης – κυρίως για τον Τούρκο Σουλτάνο – εξέλιξης, με πρωτοβουλία της Γερμανίας – ποιας άλλης άλλωστε – ανακοινώθηκε η μεγάλη διάσκεψη στο Βερολίνο, που ως στόχο έχει την επίτευξη εκεχειρίας και δέσμευσης των δυο εμπλεκομένων μερών για την παύση του εμφύλιου στη Λιβύη. 

Στην εν λόγω διάσκεψη και στην οποία η Γερμανία απέκλεισε την Ελλάδα, μετείχαν: 

ΗΠΑ, Ρωσία, Ηνωμένο Βασίλειο, Γαλλία, Κίνα, Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, Τουρκία, Δημοκρατία του Κονγκό, Ιταλία, Αίγυπτος, Αλγερία, τα Ηνωμένα Έθνη, η Ευρωπαϊκή Ένωση (Γερμανία), η Αφρικανική Ένωση και ο Αραβικός Σύνδεσμος. 

Αντιλαμβάνεστε τα τεράστια οικονομικά συμφέροντα που έχει η Γερμανία, οι ΗΠΑ καθώς και άλλες ευρωπαϊκές χώρες, που έχουν συνάψει επικερδείς για τα συμφέροντά τους συμφωνίες με τον Φαγέζ αλ Σαράζ, και οι οποίες κινδυνεύουν από την επικράτηση στη Λιβύη του Χαλίφα Χάφταρ και του Εθνικού Λιβυκού Στρατού. 

Όμως ο αποκλεισμός της Ελλάδος από την εν λόγω διάσκεψη είχε και τα καλά του. Μια γερμανική απόφαση που προκάλεσε κατάπληξη στην φιλογερμανική κυβέρνηση των Αθηνών και η οποία σήκωσε παντιέρα μέσω του Πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη, αλλά και του ΥΠΕΞ Νίκου Δένδια. Ίσως εν μέρει να κατάλαβαν – έστω και πολύ αργά – πως η Γερμανία κόπτεται για τα συμφέροντά της, και συμφέροντα μεγάλα έχει με την Τουρκία κι όχι με τη “σύμμαχο” Ελλάδα στην ΕΕ. 

Αλλά η θρασύτητα της Γερμανίας και της Καγκελαρίου Άγκελα Μέρκελ δεν έχει όρια, με το γερμανικό ΥΠΕΞ να μας “αποκαλύπτει” ότι δεν κάλεσαν την Ελλάδα, γιατί ουσιαστικά τα θέματα που θα συζητηθούν δεν την αφορούν, από τη στιγμή που δεν έχει λόγο στην κατάπαυση του πυρός στη Λιβύη. Έχουν όμως λόγο το Κονγκό, η Αλγερία κ.α. 

Το Ισραήλ πίσω από την επίσκεψη στην Αθήνα του Στρατάρχη Χάφταρ; 

Βέβαια στα θετικά της ελληνικής κυβερνήσεως είναι, ότι έστω και πολύ αργά απέδειξε πως έχει αντανακλαστικά, “εγκαταλείποντας” την αναγνώριση της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ προς τον Φαγέζ αλ Σαράζ (θα πρέπει να γίνει και επίσημα) και ευθέως τάσσεται στο πλευρό του Στρατάρχη Χαλίφα Χάφταρ, ο οποίος όπου βρεθεί και όπου σταθεί διακηρύσσει την αγάπη του για την Ελλάδα. 

Διατυπώνοντας δημόσια την αντίρρησή του για το μη κάλεσμα της Ελλάδος στη διάσκεψη του Βερολίνου: 

«Ρωτάμε γιατί η Ελλάδα δεν έχει προσκληθεί στις συνομιλίες στο Βερολίνο; Μήπως δεν είναι η Ελλάδα μία από τις χώρες πού επηρεάζονται περισσότερο από αυτή τη σύγκρουση;». 

Ο οποίος για μια φορά ακόμη έδειξε τα αισθήματά του για την Ελλάδα, αφού δυο 24ωρα πριν τη διάσκεψη του Βερολίνου, αστραπιαία και ξαφνικά επισκέφτηκε την Αθήνα. Έτσι από το βράδυ της Πέμπτης, με την εδώ άφιξή του και τις συναντήσεις και τις συνομιλίες που είχε σε κορυφαίο επίπεδο με την ελληνική κυβέρνηση, ο Χαλίφα Χαφτάρ “έβαλε στο τραπέζι της διάσκεψης” του Βερολίνου και την Ελλάδα. 

Ωστόσο, αυτή η αιφνιδιαστική επίσκεψη του Χάφταρ στην Αθήνα γεννάει πολλά και εύλογα ερωτηματικά. 

Ήρθε ο Στρατάρχης μόνο από δική του πρωτοβουλία στην Αθήνα; Παίζει το σενάριο να του υπαγορεύτηκε από τον Βλαδιμίρ Πούτιν, που ναι μεν έχει μεγάλα συμφέροντα από την όψιμη συμμαχία του με τον Ερντογάν, αλλά ταυτόχρονα δεν θέλει με κανένα τρόπο να αναγεννηθεί από τις τέφρες της η πάλαι ποτέ Οθωμανική Αυτοκρατορία; 

Παίζει το σενάριο σε αυτήν την ξαφνική επίσκεψη του Χάφταρ στην Αθήνα, εμπλοκή του κράτους του Ισραήλ και προσωπικά του Μπέντζαμιν Νετανιάχου; 

Όταν το Ισραήλ έχει τεράστια οφέλη του ενεργειακού αγωγού East Med που υπέγραψε με την Ελλάδα και την Κύπρο, και ο οποίος τίθεται σε κίνδυνο εάν η Τουρκία αναγορευτεί σε περιφερειακή δύναμη στην ευρύτερη περιοχή; 

Ελλάς – Ισραήλ συμμαχία; 

Αυτό το σενάριο ενισχύεται με την πρόσφατη επίσκεψη στο Ισραήλ του ΥΕΘΑ Νίκου Παναγιωτόπουλου και τις συνομιλίες που είχε σε επίπεδο υπουργών Εθνικής 'Άμυνας και τις διαδοχικές συναντήσεις του με εκπροσώπους της ισραηλινής διεύθυνσης Αμυντικών Εξοπλισμών (SIBAT) και της διεύθυνσης Ανάπτυξης Οπλικών Συστημάτων (MAFAT). 

Όταν στο ίδιο χρονικό διάστημα η πανίσχυρη ισραηλινή υπηρεσία στρατιωτικών πληροφοριών, στην ετήσια έκθεσή της θεωρεί πως η Τουρκία είναι μια πολύ σοβαρή απειλή για την ΝΑ Μεσόγειο. 

«Οι σχέσεις μεταξύ Ισραήλ και Τουρκίας καθίστανται ολοένα και πιο άσχημες με ευθύνη του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, ο οποίος συνηθίζει να καταφέρεται εναντίον του εβραϊκού κράτους, ενώ στηρίζει και εφοδιάζει παλαιστινιακές τρομοκρατικές ομάδες, ώστε αυτές να λειτουργούν ελεύθερα στη χώρα του. Τους τελευταίους μήνες, η Άγκυρα εντείνει τον επεκτατισμό της, πραγματοποιώντας στρατιωτικές επιχειρήσεις κοντά στη Συρία, προτείνοντας τη δημιουργία ΑΟΖ με την Λιβύη, παρά το γεγονός ότι αυτό παραβιάζει τα χωρικά ύδατα της συμμάχου του Ισραήλ, Ελλάδος». 

Και η Αίγυπτος κατά Τουρκίας… 

Στο παιχνίδι όμως μπαίνει ενεργά και η Αίγυπτος. Δεν μπορεί να είναι διόλου τυχαίο το γεγονός της συλλήψεως τεσσάρων δημοσιογράφων στο Κάιρο, του εκεί κρατικού τουρκικού ειδησεογραφικού πρακτορείου Anadolu, από την αστυνομία της πρωτεύουσας της Αιγύπτου. 

Μια προσαγωγή, που έκανε έξαλλο τον Ρ. Τ. Ερντογάν και υπήρξε οργισμένη αντίδραση εκ μέρους της Τουρκίας. Καλώντας μάλιστα το Υπουργείο Εξωτερικών της Τουρκίας για εξηγήσεις τον Αιγύπτιο επιτετραμμένο στην Άγκυρα. 

Έτσι, με τούτα και με τα άλλα, φρονώ πως η Μεσόγειος βράζει και η Μέση Ανατολή αναφλέγεται..

Πηγή : http://www.freepen.gr