Είναι σαφές πως αφενός μεν ο East Med θα αργήσει να κατασκευασθεί, εάν υποθέσουμε πως τελικά θα συμβεί κάτι τέτοιο, αφετέρου ότι το Ισραήλ δεν πρόκειται να στηρίξει την Ελλάδα σε τυχόν σύγκρουση της με την Τουρκία που είναι πλέον πιθανότερη – οπότε εύλογα αναρωτιέται κανείς για ποιό λόγο υπεγράφη τόσο βιαστικά η συμφωνία, καθώς επίσης γιατί θριαμβολογεί η κυβέρνηση. Ελπίζουμε δε να μην αντιμετωπιζόμαστε ξανά ως οι «χρήσιμοι ηλίθιοι», με την έννοια της εξυπηρέτησης ξένων συμφερόντων εις βάρος των δικών μας – όπως θα ήταν τυχόν χρησιμοποίηση της συμφωνίας από το Ισραήλ, ως διαπραγματευτικό χαρτί με την Τουρκία, ενδεχομένως για τη διέλευση αγωγού από αυτήν.
Άποψη
Εκτιμήσαμε από την αρχή τη συμφωνία με το Ισραήλ αμυντική και όχι ενεργειακή, κυρίως λόγω του ασύμφορου κόστους της (ανάλυση) – επίσης επειδή δεν συμμετέχει η Αίγυπτος, ούτε η Ιταλία, μεταξύ άλλων επειδή η Τουρκία είναι ο τρίτος μεγαλύτερος εμπορικός εταίρος της παγκοσμίως, με τις διμερείς συναλλαγές των δύο χωρών να υπερβαίνουν τα 20 δις € ετησίως, καθώς επίσης με 1.000 περίπου ιταλικές επιχειρήσεις να έχουν επενδύσει στην Τουρκία, οπότε να μην θέλουν να διακινδυνεύσουν τις σχέσεις τους. Εκτός αυτού η Ιταλία ήταν ανέκαθεν σύμμαχος της Τουρκίας (όπως και η Γερμανία), ενώ στηρίζει στη Λιβύη, σε αντίθεση με την Ελλάδα, την επίσημη κυβέρνηση της – όπως ακριβώς η Τουρκία.
Σύμφωνα τώρα με ένα σημαντικό οικονομικό ενημερωτικό μέσον του Ισραήλ (πηγή), η χώρα δεν επιθυμεί τη σύγκρουση με την Τουρκία, όσον αφορά το ζήτημα της ΑΟΖ στη Μεσόγειο – ενώ θεωρεί πως για να κατασκευασθεί το έργο, θα πρέπει να ξεπεραστούν σχεδόν ανυπέρβλητα τεχνικά, οικονομικά, περιβαλλοντικά και πολιτικά εμπόδια. Εκτός αυτού, με τις τιμές του φυσικού αερίου που υπάρχουν στην Ευρώπη, το κόστος των 7 δις € που υπολογίζεται για τον East Med είναι ασύμφορο – ενώ δεν μπορεί να χρηματοδοτηθεί χωρίς να προϋπάρξουν συμφωνίες προμήθειας με την Ευρώπη, όπου ήδη υπάρχουν αντιπαραθέσεις για τη χρήση φυσικού αερίου, λόγω της συμβολής του στην αύξηση της θερμοκρασίας του πλανήτη (κλιματική αλλαγή).
Από την άλλη πλευρά, σύμφωνα με έναν εμπειρογνώμονα για την ενεργειακή νομοθεσία στο εβραϊκό πανεπιστήμιο της Ιερουσαλήμ, ακόμη και χωρίς την πρόσφατη ανακήρυξη ΑΟΖ της Τουρκίας με τη Λιβύη, δεν υπάρχει πραγματική δυνατότητα κατασκευής του αγωγού χωρίς τη συγκατάθεση της Τουρκίας – λόγω της εγγύτητας των ακτών της. Όπως τόνισε, «ο East Med αποτελεί ένα στρατηγικά σημαντικό έργο για την Ευρώπη, είναι επίσης σημαντικό για το Ισραήλ, έχουμε εξαιρετική συνεργασία με την Ελλάδα, την Κύπρο και την Αίγυπτο, αλλά ….θα χαρούμε να συμμετέχει και η Τουρκία».
Τέλος, πάντοτε κατά την ίδια πηγή, το συμφέρον του Ισραήλ να αποφύγει την εμπλοκή του σε τυχόν σύρραξη της Τουρκίας με την Ελλάδα ή/και με την Κύπρο είναι σαφές – αφού κάτι τέτοιο θα έθετε σε κίνδυνο τις θαλάσσιες εμπορικές οδούς του κράτους, το οποίο εξαρτάται σχεδόν απόλυτα από τη Μεσόγειο, όσον αφορά τις εισαγωγές και εξαγωγές του.
Σύμφωνα τώρα με ένα άλλο ισραηλινό ενημερωτικό μέσον (πηγή) σε ελεύθερη απόδοση, το οποίο αναφέρεται γενικότερα στις στρατηγικές επιδιώξεις της χώρας, «το Ισραήλ, η Ελλάδα και η Κύπρος πρέπει να αλλάξουν τη στάση τους απέναντι στην Τουρκική Δημοκρατία της Βόρειας Κύπρου. Αντί να την αγνοούν, θα πρέπει να την καλέσουν να συμμετέχει στα ενεργειακά αποθέματα – αφού κάτι τέτοιο θα στήριζε την τουρκοκυπριακή οικονομία, με αποτέλεσμα η Βόρεια Κύπρος να απομακρυνθεί από την Τουρκία».
Περαιτέρω, είναι σαφές πως αφενός μεν ο αγωγός θα αργήσει να κατασκευασθεί, εάν υποθέσουμε πως τελικά θα συμβεί κάτι τέτοιο, αφετέρου ότι το Ισραήλ δεν πρόκειται να στηρίξει την Ελλάδα σε τυχόν σύγκρουση της με την Τουρκία – οπότε εύλογα αναρωτιέται κανείς για ποιό λόγο υπεγράφη τόσο βιαστικά η συμφωνία, καθώς επίσης γιατί θριαμβολογεί η κυβέρνηση. Ελπίζουμε δε να μην αντιμετωπιζόμαστε ξανά ως οι «χρήσιμοι ηλίθιοι», με την έννοια της εξυπηρέτησης ξένων συμφερόντων εις βάρος των δικών μας – όπως θα ήταν τυχόν χρησιμοποίηση της συμφωνίας από το Ισραήλ, ως διαπραγματευτικό χαρτί με την Τουρκία, ενδεχομένως για τη διέλευση αγωγού από αυτήν.
Σε κάθε περίπτωση, με δεδομένη την ως ανωτέρω στάση του Ισραήλ, δεν υπάρχει ούτε αμυντική συμφωνία μαζί του – οπότε η Ελλάδα είναι μόνη της, όσον αφορά τυχόν θερμό επεισόδιο ή στρατιωτική σύγκρουση της με την Τουρκία, με τις πιθανότητες πλέον να είναι μεγαλύτερες. Επομένως θα ήταν σωστό να σταθμίσει ήδη τις δυνάμεις της, αν και θα έπρεπε κάτι τέτοιο να είχε προηγηθεί της συμφωνίας – ξεκινώντας από τις στρατιωτικές δαπάνες, οι οποίες έχουν δυστυχώς καταρρεύσει στα χρόνια των μνημονίων (γράφημα), αφού η Ελλάδα δεν τις εξαίρεσε από τις περικοπές, όπως η Τουρκία το 2000 που χρεοκόπησε.
Εν προκειμένω, όπως διαπιστώνεται από το γράφημα η μείωση σε δολάρια (μπλε στήλες, αριστερή κάθετος) ήταν τεράστια – όταν η Τουρκία (διακεκομμένη γραμμή, δεξιά κάθετος) τις αύξησε κατακόρυφα την ίδια εποχή. Ακόμη χειρότερα, η μείωση των ελληνικών δαπανών μόνο για στρατιωτικό εξοπλισμό είναι τρομακτική – στα 258 εκ. € με κριτήριο τις φυσικές παραλαβές εξοπλιστικών προγραμμάτων στον προϋπολογισμό του 2020 (σελ. 72). Όσον αφορά δε τις στρατιωτικές βιομηχανίες μας (ΕΛΒΟ, ΕΑΒ, ΕΒΟ, Ναυπηγεία κλπ.), ένας κλάδος που ανθεί στην Τουρκία, η κατάσταση είναι χαοτική – αφού όλες σχεδόν έχουν οδηγηθεί στη χρεοκοπία (καθεστώς εκκαθάρισης), κατ’ εντολή ουσιαστικά της Γερμανίας.
Επειδή δε η Τουρκία αυξάνει συνεχώς τα τελευταία 15 χρόνια τις στρατιωτικές δαπάνες της, έχει δημιουργηθεί ένα εξοπλιστικό χάσμα μεταξύ μας (εικόνα, πηγή) – ενώ δεν πρέπει να ξεχνάμε πως η Ελλάδα είναι η πιο χρεοκοπημένη χώρα στην παγκόσμια ιστορία με κριτήριο το δημόσιο και το κόκκινο ιδιωτικό της χρέος (τόσο το ένα, όσο και το άλλον υπερβαίνουν το 180% του ΑΕΠ), η μοναδική στην ιστορία που έχει συνάψει τρεις δανειακές συμβάσεις, η μοναδική που έχει υποθηκεύσει τα πάντα στους δανειστές της, η μοναδική που δεν έχει καταφέρει μετά από δέκα ολόκληρα χρόνια να βγει από τα μνημόνια κοκ. Όλα αυτά λόγω των κυβερνήσεως της πριν το 2010 αλλά, κυρίως, εξαιτίας του εγκλήματος του PSI από τους πατριδοκτόνους (ανάλυση) – τους οποίους δυστυχώς συνεχίζουν να στηρίζουν οι Έλληνες.
Σημαίνουν αλήθεια όλα αυτά πως πρέπει να συνεχίσουμε την πολιτική του κατευνασμού με την Τουρκία; Ασφαλώς όχι, συμφωνώντας με την κυρία Νομικού, σύμφωνα με την οποία,
«Όταν η Τουρκία μας στέλνει λαθρομετανάστες και τα αεροπλάνα της εισβάλλουν στον εθνικό μας εναέριο χώρο παράνομα, στα πλαίσια ενός ασύμμετρου, υβριδικού πολέμου, τότε πιστεύω πως πρέπει να καταρρίπτονται αφού προηγηθεί μία επίσημη προειδοποίηση. Ένα τελεσίγραφο. Είμαι σίγουρη άλλωστε πως η πολιτική του κατευνασμού που ακολουθεί η Ελλάδα, φοβούμενη να αντιμετωπίσει τους εισβολείς, είναι λανθασμένη. Πως όταν σκύψεις το κεφάλι μία φορά, δεν θα έχει τελειωμό. Το ίδιο ισχύει και για την Κύπρο, όταν η Τουρκία στέλνει με θράσος τα πλοία της για να προβούν σε γεωτρήσεις εντός της δικής της ΑΟΖ. Τα πλοία αυτά πρέπει ασφαλώς να βυθίζονται, φυσικά επίσης μετά από μία επίσημη προειδοποίηση. Εάν δεν το κάνει η Ελλάδα στηρίζοντας την Κύπρο όπως οφείλει, οι Τούρκοι θα κάνουν γεωτρήσεις ακόμη και στη Ραφήνα, ξεκινώντας από την Καστελόριζο και την προσάρτηση του» (πηγή).
Σημαίνουν όμως πως πρέπει να είμαστε προετοιμασμένοι για ένα θερμό επεισόδιο ή για μία σύγκρουση με την Τουρκία, ότι πριν από όλα θα έπρεπε η Ελλάδα να κηρυχθεί σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης για το βίαιο εποικισμό της που μας κοστίζει και μας αποδυναμώνει αμυντικά/οικονομικά όλο και περισσότερο (ανάλυση), πως πρέπει να αυξήσουμε αμέσως τις στρατιωτικές μας δαπάνες, καθώς επίσης ότι η κυβέρνηση θα έπρεπε να είχε συζητήσει το θέμα του αγωγού με όλα τα πολιτικά κόμματα, πριν ακόμη τον υπογράψει – εξασφαλίζοντας πως δεν θα πέσουμε σε μία ακόμη παγίδα, όπως ενδεχομένως αυτή του Ισραήλ, παίζοντας ξανά το ρόλο του χρήσιμου ηλιθίου, όπως τα τελευταία δέκα χρόνια.
Πηγή : https://analyst.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου