Η διαδικασία δημιουργίας του 4ου Ράιχ

Ενώ η Γερμανία προσπαθεί να ξεφύγει από την παγίδα του δανεισμού και των ομολόγων, για να είναι σε θέση να πετύχει το στόχο της κυριαρχίας της στην Ευρώπη, η Ιταλία χάνει πολύτιμο χρόνο που δεν έχει στη διάθεση της – κινδυνεύοντας να εγκλωβιστεί όπως η Ελλάδα, η οποία έχει μία τελευταία ευκαιρία για να μην καταστραφεί εντελώς.

Ανάλυση 

Από εκείνη τη χρονική στιγμή και μετά που το παγκόσμιο χρέος συνέχισε να αυξάνεται, μεταξύ άλλων λόγω των ενέσεων ρευστότητας των κεντρικών τραπεζών, οι αγορές είναι πλέον κυρίαρχες – επιβάλλοντας αυτά που θέλουν δικτατορικά στα κράτη. Η χώρα πάντως που σίγουρα το έχει καταλάβει, εκμεταλλευόμενη όσο μπορεί την ηγεμονική θέση της στην Ευρωζώνη για να απομυζεί αχόρταγα τους εταίρους της, είναι η Γερμανία – η οποία προσπαθεί με τα τερατώδη κέρδη της από το ευρώ να μειώσει τα χρέη της, αδιαφορώντας για την κατάρρευση των υποδομών της, με την έννοια πως έχει περιορίσει τις δημόσιες επενδύσεις της σε μεγάλο βαθμό. 

Προφανώς πρόκειται για τη μοναδική που έχει συνειδητοποιήσει ότι, τα χρέη σε ευρώ είναι χρέη σε ξένο συνάλλαγμα, αφού καμία χώρα δεν μπορεί να τυπώσει το κοινό νόμισμα – οπότε δεν πρέπει να υπερβαίνουν το 60% του ΑΕΠ στις ανεπτυγμένες οικονομίες (το 40% στις άλλες), εάν δεν θέλουν να εκβιάζονται από τις αγορές και να κινδυνεύουν να χρεοκοπήσου. 

Κερδίζοντας λοιπόν σχεδόν 300 δις $ ετησίως στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών της, καθώς επίσης ποσά που υπερβαίνουν τα 200 δις € σωρευτικά από τη μείωση των επιτοκίων δανεισμού της, κατάφερε το πρώτο τρίμηνο του 2018 να περιορίσει το χρέος των ομοσπονδιακών κρατιδίων της στα 578 δις € από 603 δις € ένα έτος προηγουμένως – ενώ το συνολικό χρέος της στα 1,94 τρις € και το κατά κεφαλήν στα 23.338 €, όπως φαίνεται στον πίνακα που ακολουθεί. 

Είδος Δημοσίου Χρέους	Ποσόν σε εκ. €	Διαφορά ενός έτους
Συνολικό χρέος	1.948.746	-2,0%
Ομοσπονδιακό κράτος	1.232.401	-1,0%
Κρατίδια	578.366	-4,0%
Κοινότητες	137.547	-2,5%
Κοινωνική ασφάλιση	432	-2,0%
Κατά κεφαλήν χρέος	23.338 €

Η πτώση των χρεών προήλθε από τα δημόσια έσοδα ρεκόρ της χώρας, εκτός από τη μείωση των δαπανών, τα οποία μόνο για το 2018 υπολογίζονται στο ιλιγγιώδες ποσόν των 772 δις € – ενώ τα 421 δις € θα αφορούν τα ομοσπονδιακά κρατίδια και τις κοινότητες. 

Με εξαίρεση δε το Αμβούργο, όλα τα γερμανικά κρατίδια μείωσαν τα χρέη τους έως και 19,7% όπως φαίνεται από το γράφημα – με τίμημα τις ελάχιστες επενδύσεις στις πάσης φύσεως υποδομές. Αντίθετα, οι εξωτερικές επενδύσεις της Γερμανίας, με στόχο μεταξύ άλλων την εξασφάλιση των εξαγωγών της που πλησιάζουν στο 50% του ΑΕΠ της, την οικονομική κατοχή χωρών όπως η Πορτογαλία, η Ισπανία και η Ελλάδα, καθώς επίσης τη δημιουργία του 4ου Ράιχ με οικονομικά όπλα, αυξάνονται συνεχώς – ενώ είμαστε σίγουροι πως τουλάχιστον οι Γερμανοί θα επενδύσουν πολύ περισσότερα χρήματα στην πατρίδα μας τα επόμενα χρόνια, εκμεταλλευόμενοι τις εξευτελιστικές τιμές των παγίων μας λόγω της κρίσης που οι ίδιοι τροφοδοτούν. Πόσο μάλλον όταν θεωρούν ήδη την Ελλάδα ιδιοκτησία τους, γνωρίζοντας επί πλέον τον τεράστιο πλούτο και τις μελλοντικές προοπτικές εκμετάλλευσης του – ενώ φυσικά θα την προτιμούσαν διαμελισμένη και πολυπολιτισμική, έτσι ώστε να ελέγχεται καλύτερα. 

Η παγίδα της Ιταλίας 

Η Ιταλία τώρα, η οποία αποτελεί τη μοναδική ίσως ελπίδα διάσωσης της Ευρωζώνης και της ΕΕ από τη γερμανική κατοχή και τη διαδικασία δημιουργίας του 4ου Ράιχ, αφού η Γαλλία έχει ήδη συνθηκολογήσει λόγω της αδύναμης κυβέρνησης και των τραπεζικών προβλημάτων της (οι ισολογισμοί των τραπεζών της κρύβουν δεκάδες σκελετούς, ενώ βοηθάει ανόητα τη Γερμανία να λύσει τα τραπεζικά της προβλήματα – όπως συμπεραίνεται από τη εξαγορά του επικίνδυνου κλάδου των ETF της Commerzbank εκ μέρους της Societe Generale), ευρίσκεται σε πολύ δύσκολη θέση – κυρίως επειδή δεν έχει καταλάβει την παγίδα, στην οποία έχει οδηγηθεί από τις προηγούμενες κυβερνήσεις της. 

Ειδικότερα, η χώρα οφείλει το θηριώδες ποσόν των 2,3 τρις €, εκ των οποίων το 1,9 τρις € αφορά ομόλογα του δημοσίου (γράφημα, χρέη σε απόλυτο μέγεθος) – ενώ η παγίδα ευρίσκεται στη δομή αυτού του χρέους, η οποία έχει διαφοροποιηθεί αρκετά σε σχέση με το 2013. Με απλά λόγια, όταν ξέσπασε η κρίση του 2018, το 51% των ομολόγων της Ιταλίας ήταν στην ιδιοκτησία των ξένων επενδυτών – οι οποίοι άρχισαν να τα πουλούν μαζικά, ειδικά οι γερμανικές και οι γαλλικές τράπεζες όπως στην περίπτωση της Ελλάδας, μετά τις μεγάλες αντιδράσεις της κυβέρνησης Berlusconi. Στη συνέχεια αγόρασαν ξανά ιταλικά ομόλογα αξίας 100 δις €, αλλά το μερίδιο τους παρέμεινε χαμηλό, στο 36% – όπου όμως στα νέα ομόλογα, όπως σε όλα τα κρατικά στη ζώνη του ευρώ μετά το 2013, άλλαξε η δομή τους. 

Έκτοτε εκδίδονται δηλαδή με μία ρήτρα «συλλογικής δράσης» (CAC) – ονομασία που σημαίνει ότι, το κράτος έκδοσης δεν μπορεί να αλλάξει τους όρους, με τους οποίους τα εκδίδει, εάν δεν έχει τη συγκατάθεση της πλειοψηφίας των πιστωτών (πριν το PSI η Ελλάδα θα μπορούσε να μετατρέψει τα ομόλογα της από ευρώ σε δραχμές, με μία απλή απόφαση της Βουλής). Για παράδειγμα, αφού η Ιταλία τα έχει εκδώσει σε ευρώ, δεν μπορεί να τα μετατρέψει πλέον σε λιρέτες εάν αποφασίσει να εγκαταλείψει την Ευρωζώνη – σημειώνοντας πως γενικότερα στη νομισματική ένωση τα ομόλογα CAC το 2017 ήταν στο 48% των συνολικών, ενώ το 2018 θα φτάσουν στο 60%. 

Με δεδομένο λοιπόν το ότι, το μεγαλύτερο ποσοστό του ιταλικού χρέους σήμερα (64%) είναι στα χέρια των εγχωρίων ασφαλιστικών εταιριών, των υπερχρεωμένων τραπεζών και της κεντρικής μέσω της ΕΚΤ (γράφημα), ενώ ένα σημαντικό μέρος των ομολόγων που κατέχουν οι επενδυτές είναι με ρήτρα CAC, αυξανόμενο όσο περνάει ο χρόνος, δεν είναι τόσο εύκολο το σχέδιο εξόδου από την Ευρωζώνη – ούτε φυσικά η υιοθέτηση ενός παράλληλου νομίσματος, αφού δεν πρόκειται να το επιτρέψει η ΕΚΤ και άρα η Γερμανία. 

Ως εκ τούτου, αυτό που απομένει στην Ιταλία, η οποία κατά τη γνώμη μας δεν έχει απολύτως καμία δυνατότητα ανάκτησης της ανταγωνιστικότητας και μείωσης των χρεών της εντός του ευρώ, ενώ ήδη τα επιτόκια των ομολόγων της (2,60%) είναι τα δεύτερα μεγαλύτερα μετά την Ελλάδα, δεν είναι άλλο από την άμεση στάση πληρωμών – προτού οδηγηθεί σε παγίδες ανάλογες με αυτές της Ελλάδας, όπως τα μνημόνια, το PSI, η λεηλασία της από τη Γερμανία και η μετατροπή της σε γερμανικό προτεκτοράτο. 

Το μεγάλο της πλεονέκτημα πάντως είναι αυτό που είχε και η Ελλάδα το 2010, χάνοντας το στη συνέχεια από την πολιτική των μνημονίων: ο ιδιωτικός πλούτος της, ο οποίος όμως ήδη μειώνεται από τα κόκκινα δάνεια λόγω της ύφεσης. Μπορεί δε να είναι το ίδιο σχεδόν εκτεθειμένη στο Target 2 της ΕΚΤ όπως η Ισπανία (άνω των 430 δις €), αλλά η εξωτερική της καθαρή επενδυτική θέση, σε αντίθεση με την Ισπανία, είναι ελάχιστα αρνητική (ανάλυση – γράφημα) – γεγονός που σημαίνει πως ο ιδιωτικός της τομέας δεν έχει ακόμη ξεπουληθεί με αποτέλεσμα αυτά που κατέχει σε άλλες χώρες να είναι πολύ λιγότερα, από αυτά που οι άλλες κατέχουν στην ίδια. Όσο καθυστερεί όμως η εικόνα θα αλλάζει – με κίνδυνο να εγκλωβιστεί κάποια στιγμή στη γερμανική παγίδα, όπως συμβαίνει με την πατρίδα μας, με την Ισπανία και με την Πορτογαλία. 

Επίλογος 

Ολοκληρώνοντας, στην Ελλάδα πρέπει να είναι κανείς εντελώς ανόητος για να πιστεύει πως με πρωτογενή πλεονάσματα ύψους 3,5% σε μία οικονομία που δεν αναπτύσσεται, αλλά τα «παράγει» τρώγοντας τις σάρκες της (υπερβολική φορολόγηση κλπ.), μπορεί να υπάρξει βιώσιμη ανάπτυξη για τους Πολίτες της – γεγονός που γνωρίζει βέβαια καλύτερα από εμάς η Γερμανία, η οποία όμως δεν έχει στόχο τη διάσωση της χώρας μας, αλλά τη λεηλασία της, οπότε σωστά τα απαιτεί. 

Έχουμε δε ήδη αναφερθεί στη μοναδική λύση που έχει στη διάθεση της η κυβέρνηση, η οποία δεν είναι άλλη από τη μη τήρηση της δέσμευσης για την επίτευξη των πρωτογενών πλεονασμάτων (ανάλυση) – κάτι που έπρεπε να είχε συμβεί ήδη από το 2014, ακόμη και με το ρίσκο της ρήξης. 

Δυστυχώς η κατάσταση της χώρας μας είναι πολύ χειρότερη από ότι στις αρχές του 2015, όπου τελικά η νέα κυβέρνηση πρόδωσε την πατρίδα της και τους εκλογείς της – με την ευρεία έννοια της λέξης. 

Εν τούτοις, κάθε φορά θα γίνεται χειρότερη, ενώ η κυβέρνηση έχει το ηθικό έρεισμα για να το επιδιώξει, αφού η Γερμανία δεν τήρησε την υπόσχεση της στο θέμα του χρέους, παρά το ότι ο πρωθυπουργός εφάρμοσε βασιλικότερα του βασιλιά τις εντολές της – αλλά απλά το επιμήκυνε με το τοκογλυφικό επιτόκιο του 3%, μεταφέροντας το στις επόμενες γενιές, έτσι ώστε να τις κρατάει επίσης ομήρους και σκλάβους χρέους της. Ακολουθεί η σημερινή συνομιλία του κ. Σαχίνη με τον κ. Βιλιάρδο.

Πηγή : https://analyst.gr