Το μακεδονικό πραξικόπημα

Πίσω από το όνομα της Μακεδονίας κρύβεται πονηρά το τέταρτο «καθαρό μνημόνιο», ενώ πίσω από το μνημόνιο γκεμπελικά η συμφωνία. Παρά το ότι όμως με το μνημόνιο τοποθετείται μία θηλιά στο λαιμό της δεμένης χειροπόδαρα Ελλάδας, η οποία κυριολεκτικά θα την οδηγήσει σε έναν αργό και επώδυνο πνιγμό, θεωρούμε απείρως σημαντικότερο το Σκοπιανό.

«Διαπίστωσα ένα άθλιο λογικό άλμα στην αναγνώριση. Υπάρχει από αρχαιοτάτων χρόνων μια γεωγραφική περιοχή με το όνομα Μακεδονία που ουδείς αμφισβητεί την Ελληνικότητά της. Δεν είναι κατάκτηση της σημερινής συμφωνίας αυτό βέβαια. Υπάρχουν αναρίθμητα τεκμήρια μνημείων, γραπτών και ιστορίας που θα υποτιμούσε τη νοημοσύνη μας να τα επαναλάβουμε. Ο Μέγας Αλέξανδρος είναι μακράν ο μεγαλύτερος άνδρας της Ιστορίας, ενώ η Αλεξανδρινή και Ελληνιστική εποχή η πλέον γόνιμη πολιτιστική επανάσταση μέχρι σήμερα. 

Αυτής λοιπόν της Μακεδονίας ένα μικρό κομμάτι κατοικήθηκε από Σλάβους, Αθίγγανους και Αλβανούς πέραν των Ελλήνων – ενώ ένα ακόμη μικρότερο από Βούλγαρους που διεκδικούν αντίστοιχα τη Θράκη, το Διόνυσο, τον Ορφέα, τους Κύριλλο και Μεθόδιο κοκ. Για να επιτευχθεί αυτή η μεγάλη απάτη που ξεκίνησε επί Τίτο, χρειάστηκαν δεκάδες χρόνια με θεατρινισμούς και μειοδοσίες Ελλήνων πολιτικών, ξενόδουλων ή άβουλων ως αποδεικνύεται – επί πλέον άθλιες καρικατούρες από πλευράς αφανών σχεδιαστών που κινούσαν και χρηματοδοτούσαν το θέατρο σκιών που παίχτηκε. 

Ο μέγας Έλληνας Πατριώτης Μίκης Θεοδωράκης μας διηγούταν πώς έπαιξε τη ζωή του όταν αρνήθηκε να συνθέσει τον Ύμνο του Τίτο, απομονωμένος στην αετοφωλιά του, μόλις του ανέφερε την απόφασή για την καπήλευση του όρου Μακεδονία. Σε αντίστοιχη περίπτωση οι μεγάλοι πατριώτες πολιτικοί της Γαλλίας υποχρέωσαν την κοσμοκράτειρα τότε Μεγάλη Βρετανία να ονομαστεί Ηνωμένο Βασίλειο, επειδή υπήρχε η Βρετάνη. 

Σήμερα συνάφθηκε κατ’ αρχήν μια τραγική συμφωνία. Παρασύρθηκαν τεχνηέντως και εστίασαν τη διαφορά στο όνομα ενώ η μεγάλη Εθνική υποχώρηση, ισοδύναμη με νέες χαμένες πατρίδες, έγκειται πλην του ονόματος στην αναγνώριση εθνότητας και γλώσσας μακεδονικής. Είναι ακόμα χειρότερη από εδαφική συρρίκνωση γιατί παραχωρεί προδοτικά το ενδοξότερο κομμάτι της Ιστορίας μας σε κάποιο αόριστο φύλο Μακεδόνων – ένα συνονθύλευμα κατά καιρούς Ελλήνων, Σλάβων, Αλβανών, Αθίγγανων κοκ. Αποδέχεται την ύπαρξη Μακεδονικής Γλώσσας και Εθνότητας Μακεδονικής, αναιρώντας το έργο του Φιλίππου και του Αλέξανδρου που ένωσαν τους Έλληνες και «ελληνοποίησαν» την τότε οικουμένη 

Τέλος, μέχρι τώρα είχαν υιοθετήσει το όνομα Μακεδονία μόνο χώρες για διμερείς σχέσεις και όχι διεθνείς οργανισμοί – όπου υπήρχε το FYROM πόρρω απέχον από το Μακεδονία. Αυτό δεν είχε τελεσίδικη ιστορική αξία γιατί οι πραγματικοί κληρονόμοι της γης κατά μέγα μέρος, της ιστορίας, εθνότητας και γλώσσας εξ ολοκλήρου, ήταν φυσικά οι Έλληνες και όχι οι Σλάβοι. Τώρα δημιουργείται κράτος για όλους τους αιώνες, για πάντα Μακεδονία. Το Βόρεια ή όποιος άλλος προσδιορισμός δεν παίζει ρόλο. Στο εξής μια επαρχία της Ελλάδας θα λέγεται Μακεδονία με καμία πλέον διεθνή υπόσταση – ενώ διεθνώς Μακεδονία θα σημαίνει κάτι σλάβικο».

Επικαιρότητα

Είναι δεκάδες οι επιστολές που λάβαμε για το θέμα της Μακεδονίας, όπως η παραπάνω – όπως επίσης ερωτήσεις σχετικά με το εάν διαβάσαμε τη συμφωνία και ποιά είναι η γνώμη μας. Εν προκειμένω, η απάντηση όλων μας είναι η εξής: Όχι, δεν τη διαβάσαμε, ούτε φυσικά θα τη διαβάσουμε, σιχαινόμαστε να το κάνουμε, αφού για εμάς το μείζον είναι η ενδοτική παράδοση του ονόματος – από την οποία έπονται πολλά άλλα που δεν μπορούμε σήμερα καν να φαντασθούμε. 

Συνειδητοποιούμε βέβαια πως πίσω από το θέμα της Μακεδονίας κρύβεται πονηρά το τέταρτο «καθαρό μνημόνιο» – ενώ πίσω από το μνημόνιο γκεμπελικά η συμφωνία. Παρά το ότι όμως με το τερατώδες αυτό μνημόνιο τοποθετείται μία θηλιά στο λαιμό της δεμένης χειροπόδαρα Ελλάδας, η οποία κυριολεκτικά θα την οδηγήσει σε έναν αργό και επώδυνο πνιγμό, θεωρούμε απείρως σημαντικότερο το Σκοπιανό – αδυνατώντας παράλληλα να κατανοήσουμε τα κίνητρα τόσο του πρωθυπουργού, όσο και του υπουργού εξωτερικών, αφού τα υπόλοιπα στελέχη του κόμματος τους έχουν μάλλον το ρόλο του πειθήνιου κομπάρσου. 

Εν πρώτοις, πώς είναι δυνατόν ένας νέος άνθρωπος (παρά το ότι υπεξαίρεσε την εξουσία, αφού δεν τήρησε καμία απολύτως από τις προεκλογικές του δεσμεύσεις), να αγνοεί τη λαϊκή βούληση, ζημιώνοντας ως εκ τούτου το κόμμα του και τον εαυτό του; Δεν θυμίζει το γνωστό ρητό του Μπρεχτ, σύμφωνα με το οποίο «δεν θα ήταν ευκολότερο για αυτήν την κυβέρνηση να διαλύσει το λαό και να εκλέξει κάποιον άλλο;». Γιατί να θέλει να κακοποιήσει την ίδια του την πατρίδα, αδιαφορώντας για την κατακραυγή του 100% των Ελλήνων; Εκβιάζεται από τους Γερμανούς για να το κάνει; Με ποιόν τρόπο και πως είναι δυνατόν να το ανέχεται; 

Γνωρίζοντας τώρα ότι χαρακτηρίζεται ως «Μονάρχης», με την έννοια πως «αποφασίζει και διατάζει» εντός και εκτός του κόμματος του χωρίς να ρωτήσει κανέναν, καθώς επίσης ότι δεν είχε ποτέ και δεν έχει καθόλου ψευδαισθήσεις, ακολουθώντας πιστά ένα δικό του σχέδιο και χρησιμοποιώντας όλους τους άλλους ως πιόνια, θεωρούμε απίθανο να πρόκειται για λάθος του – οπότε είναι μία συνειδητή απόφαση του με πλήρη γνώση των συνεπειών της, τις οποίες ασφαλώς έχει προϋπολογίσει, ενώ όλοι εμείς θα τις διαπιστώσουμε (δυστυχώς και ως συνήθως) αργότερα. 

Όσον αφορά τώρα τον υπουργό εξωτερικών, ο οποίος πριν ακόμη εκλεγεί έγραψε το βιβλίο «Αποικία χρέους», κατηγορώντας την πολιτική των μνημονίων και κατακρίνοντας τη Γερμανία, πολύ σωστά και τεκμηριωμένα, έχουμε εντυπωσιαστεί από το πόσο μπορεί να αλλάξουν έναν άνθρωπο η εξουσία και τα προνόμια της – ακόμη και κάποιον, η ηλικία του οποίου λογικά δεν θα έπρεπε να του επιτρέπει τέτοιου είδους θλιβερές συμπεριφορές. 

Είναι αλήθεια δυνατόν να θυσιάζει ολόκληρη την προηγούμενη ζωή, την επιστήμη και την πολιτική του ιδεολογία (με την έννοια πως ασφαλώς δεν έχει σχέση με το δημοκρατικό πολίτευμα το να αποφασίζει ένα κόμμα ενάντια στη βούληση ολόκληρου σχεδόν του λαού), απλά και μόνο για να μη χάσει τα προνόμια του; Όσο και αν προσπαθήσαμε πάντως να βρούμε κάποια πειστική απάντηση, δεν τα καταφέραμε. 

Ολοκληρώνοντας, έχουμε την άποψη πως τουλάχιστον ο πρόεδρος της Δημοκρατίας δεν θα πρέπει να συνδέσει το όνομα του με ένα τέτοιο πραξικόπημα που ευτυχώς δεν έχει ακόμη ευοδωθεί – αρνούμενος να συνυπογράψει μία απόφαση που εκτός από εξευτελιστική και αναξιοπρεπής για την Ελλάδα, θα είχε τεράστιο εθνικό και οικονομικό κόστος. Ότι θα έπρεπε να προτιμήσει την παραίτηση, από το να συμμετέχει στην εκτέλεση ενός τόσο αποτρόπαιου εγκλήματος που επιχειρήθηκε σε μία ημέρα πένθους για την Ελλάδα, όπως ήταν η χθεσινή Μαύρη Τρίτη – σε μία Ντροπή που θα στιγματίζει για πάντα τη γενιά μας, όπως πολύ σωστά ανέφερε ο Μ. Θεοδωράκης.

Πηγή : https://analyst.gr