Η φυλακή των αδυνάμων

Το μικρό παιδί που αποκάλυψε πως ο Βασιλιάς Ευρώ είναι γυμνός, η Ελλάδα, ισοπεδώθηκε με το PSI και κλείσθηκε στην απομόνωση της φυλακής της Ευρωζώνης – κάτι που όμως δεν έλυσε το πρόβλημα, αφού μετά από τόσα χρόνια ο βασιλιάς δεν φόρεσε τα ρούχα του αλλά μόνο κάτι κουρέλια, προσχηματικά και χωρίς καμία ουσιαστική προσπάθεια.

Επικαιρότητα

Σύμφωνα με μία θεωρία συνομωσίας, ο Ιταλός που αποτελεί κόκκινο πανί για τη Γερμανία (άρθρο), με αποτέλεσμα να «εκπαραθυρωθεί από την καγκελάριο αντικαθιστάμενος από ένα στέλεχος του ΔΝΤ, σχεδίαζε να γκρεμίσει τη φυλακή του ευρώ, μέσω της εξόδου της Ιταλίας – επειδή, παρουσιάζοντας δημόσια κάποιες διαφάνειες, δήλωσε το αυτονόητο: πως είναι σωστό να έχει η χώρα του ένα σχέδιο, χρησιμοποιώντας το εάν κριθεί απαραίτητο.

Εν τούτοις, τόσο η ΕΕ, όσο και η Ευρωζώνη έχουν οικοδομηθεί ως μία ερμητικά κλειστή φυλακή ασφαλείας, χωρίς πόρτες και παράθυρα – οπότε δεν υπάρχει κανένας ρεαλιστικός τρόπος μίας μονομερούς εξόδου (το BREXIT θα είναι η πρώτη μεγάλη δοκιμή, σε σχέση όμως μόνο με την ΕΕ και με τη στήριξη των Η.Π.Α.).

Το γεγονός αυτό αποτελεί ταυτόχρονα το θανατηφόρο σφάλμα του νομίσματος, σύμφωνα με τον Αμερικανό R. Meijer – πόσο μάλλον όταν οι ασυμμετρίες μεταξύ των μελών του είναι τεράστιες, υποχρεώνοντας τα πλέον αδύναμα κράτη να μετατραπούν σε βορά των ισχυρότερων. Σχετικά πρόσφατο παράδειγμα η Φινλανδία (ανάλυση), η οποία ανήκε στις χώρες που κατηγορούσαν συνεχώς την Ελλάδα – ενώ είναι πλέον δεδομένο πως κανένα κράτος της ΕΕ, από αυτά που δεν συμμετέχουν ακόμη στην Ευρωζώνη αλλά είναι υποχρεωμένα να ενταχθούν, δεν θέλει να υιοθετήσει το ευρώ. Μεταξύ αυτών η Δανία, η οποία ευρίσκεται στον προθάλαμο και δρομολόγησε ήδη όλα όσα όφειλε (άρθρο) – έχοντας από ένα σημείο και μετά σταματήσει τη διαδικασία.

Σε αντίθεση τώρα με την Ευρώπη, οι Η.Π.Α. προέβλεψαν την εξισορρόπηση των πλεονασμάτων και των ελλειμμάτων των Πολιτειών τους με τη μεταφορά πόρων, όπως άλλωστε η ομοσπονδιακή Γερμανία και η Ελβετία – γνωρίζοντας πως διαφορετικά είναι αδύνατον να επιβιώσει ένα κοινό νόμισμα σε τόσες πολλές διαφορετικές οικονομίες, πόσο μάλλον με κύκλους ανάπτυξης και ύφεσης εντελώς διαφορετικούς όπως συμβαίνει στην Ευρώπη.

Ως εκ τούτου σωστά αναφέρεται πως το ευρώ είναι ένα θνησιγενές νόμισμα, με λανθασμένη κατασκευή από το ξεκίνημα του – το οποίο, εάν συνεχίσει να υπάρχει ως έχει, δεν θα καταστρέψει μόνο τις αδύναμες χώρες αλλά, επίσης, τις ισχυρές, οι οποίες θα πληρώσουν τον τελικό, μεγάλο λογαριασμό (εάν δεν το εγκαταλείψουν έγκαιρα, όπως πιθανότατα η Γερμανία). Είναι αδιανόητο άλλωστε να μην υπάρχει τρόπος διαφυγής, μεταφορικά να μην έχει προβλεφθεί μία διαδικασία εξόδου σε μία κατασκευή ή σε ένα σύστημα – επειδή τότε, όταν παρουσιαστεί η πρώτη μεγάλη ρωγμή, ολόκληρο το οικοδόμημα καταρρέει. 

Εν προκειμένω, η ελληνική ρωγμή ήταν σχετικά μικρή και μπόρεσε να καλυφθεί – αν και καταστρέφοντας εντελώς την Ελλάδα. Η ιταλική όμως ρωγμή έχει ένα άλλο, ασύγκριτα μεγαλύτερο μέγεθος – ενώ είναι γνωστή στους Ιταλούς η τραυματική, τρομακτική εμπειρία της Ελλάδας, ο διεθνής εξευτελισμός, η λεηλασία και η δολοφονία της από τους δήθεν «σωτήρες» της. Το γεγονός δε της κατάργησης της Δημοκρατίας στη χώρα τους από τις αγορές και τη Γερμανία, «δια χειρός» του προέδρου τους, καθώς επίσης ο φεουδαρχικός διορισμός από το παρασκήνιο ενός στελέχους του ΔΝΤ ως πρωθυπουργού, δείχνει ολοκάθαρα πού θα οδηγηθούν εάν το αποδεχθούν συμβιβαζόμενοι – ενώ αποτελεί τον ορισμό του πραξικοπήματος.

Περαιτέρω, εάν ισχύουν οι πληροφορίες, οι έξι μεγαλύτερες τράπεζες της Ιταλίας έχουν χρεωστικούς τίτλους του ιταλικού δημοσίου στους Ισολογισμούς τους ύψους 143 δις € – ενώ οι μεγάλες τράπεζες της Ευρώπης, κυρίως οι γερμανικές, οι γαλλικές και οι ισπανικές, 137 δις €. Η κεντρική τράπεζα της Ιταλίας και η ΕΚΤ κατέχουν τεράστια ποσά – ενώ δεν πρέπει να ξεχνάει κανείς τις «ακάλυπτες» οφειλές του ιδιωτικού τομέα της Ιταλίας στο σύστημα Target 2 της ΕΚΤ που υπερβαίνουν τα 400 δις € – με κύριο δανειστή την κεντρική τράπεζα της Γερμανίας, στην οποία οφείλονται πάνω από 900 δις € (γράφημα).

Όπως είναι δε κατανοητό, όταν αυξάνονται τα επιτόκια της Ιταλίας (της Ελλάδας κοκ.), μειώνεται το ενεργητικό των τραπεζών που κατέχουν ομόλογα της – με αποτέλεσμα να δημιουργείται πρόβλημα στους ισολογισμούς τους. Με δεδομένη τώρα την υπερχρέωση των ιταλικών τραπεζών, κατανοεί κανείς τη σημασία των επιτοκίων για τη βιωσιμότητα τους – η οποία είναι πολύ πιο επικίνδυνη, από ότι για το κράτος.

Σε κάθε περίπτωση γίνεται πλέον φανερό πως το ευρώ είναι γυμνό – όπως ο βασιλιάς του παραμυθιού, η γύμνια του οποίου αποκαλύφθηκε από ένα μικρό παιδί, αφού κανένας από τους υπηκόους του δεν είχε το θάρρος να το κάνει. Το μικρό αυτό παιδί ήταν ουσιαστικά η Ελλάδα, η οποία ακριβώς για το λόγο αυτό ισοπεδώθηκε με το PSI και κλείσθηκε στην απομόνωση της φυλακής του ευρώ – κάτι που όμως δεν έλυσε το πρόβλημα, αφού μετά από τόσα χρόνια ο βασιλιάς δεν φόρεσε τα ρούχα του αλλά μόνο κάτι κουρέλια, προσχηματικά και χωρίς καμία πραγματική προσπάθεια.

Παράλληλα, ο γερμανικός αετός συνέχισε να κατασπαράζει τα αλυσοδεμένα θύματα του, όπως στη μυθολογία ο αετός το συκώτι του Προμηθέα – κάτι που όμως δεν πρόκειται να διαρκέσει αιώνια, όπως στο μύθο. Το αργότερο έως ότου κατανοήσουν όλες οι υπόλοιπες χώρες, με αφετηρία την Ιταλία που δεν θεωρούν μωρό και αδύναμο παιδί, όπως την Ελλάδα, ότι θα έλθει σύντομα και η σειρά τους – ξεκινώντας από το ξέσπασμα της επόμενης παγκόσμιας κρίσης που δεν είναι πλέον μακριά. 

Ολοκληρώνοντας, λύσεις υπάρχουν πάντοτε, ακόμη και για τις πιο δύσκολες περιπτώσεις – προϋποθέτουν όμως κατ’ αρχήν τον ορισμό του προβλήματος, έτσι ώστε να αναζητηθεί η πλέον ρεαλιστική και αποτελεσματική αντιμετώπιση του. Με δεδομένο τώρα το ότι, το πρόβλημα δεν είναι μόνο η Ευρωζώνη και η ΕΕ, αλλά ολόκληρος ο πλανήτης, ο οποίος είναι αθεράπευτα υπερχρεωμένος, οι λύσεις πρέπει να αναζητηθούν από πολλές χώρες μαζί – έτσι ώστε να αποφευχθεί η συνήθης αυτόματη, η οποία ανέκαθεν ήταν ο πόλεμος.

Πηγή : https://analyst.gr