Η απειλή του λαϊκισμού

Mία Δημοκρατία, η οποία δεν έχει ένα συνταγματικό σύστημα που περιορίζει την εξουσία, που δεν διαθέτει θεμελιώδεις νόμους ελέγχου της και που παραβιάζει τις βασικές ελευθερίες των ανθρώπων, δεν είναι Δημοκρατία αλλά τυραννία – ενώ στην Ελλάδα έχει επιβληθεί ένα σύστημα διπλής τυραννίας, το οποίο καταλύει από αριστερά τη Δημοκρατία και το Κράτος Δικαίου.

Άποψη 

Το 2017 ήταν ένα ιστορικό έτος, αφού ο πλανήτης άρχισε να αλλάζει ταχύτερα από ότι τις προηγούμενες δεκαετίες – μεταξύ άλλων στις Η.Π.Α., όπου το δόγμα του κ. Trump «America First» δεν εγκαταλείφτηκε μετά την είσοδο του στο Λευκό Οίκο, όπως περίμεναν αρκετοί. Αντίθετα, φάνηκε καθαρά πως ο νέος πρόεδρος έχει την πρόθεση να αλλάξει τη φιλελεύθερη τάξη πραγμάτων, την οποία θέσπισαν οι Η.Π.Α. μετά το τέλος του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου, το 1945 – με τον αυταρχισμό να κλιμακώνεται παγκοσμίως, όπου ισχυροί ηγέτες εδραιώνουν ο ένας μετά τον άλλο την κυριαρχία τους, από τον κ. Putin στη Ρωσία έως τα κράτη της Ανατολικής Ευρώπης και την Τουρκία. 

Με την τεχνολογία να εξελίσσεται ραγδαία, ιδιαίτερα σε τομείς όπως η τεχνητή νοημοσύνη και τα κρυπτογραφημένα νομίσματα που δεν έχουν μόνο αυτή τη λειτουργία αλλά πολλές άλλες (ανάλυση), οι αντιδημοκρατικές αλλαγές σε αρκετές χώρες σηματοδότησαν την άνοδο των κλειστών κοινωνιών έναντι των ανοιχτών – την εξουσία επί του λαού αντί τη λαϊκή κυριαρχία. Στα πλαίσια αυτά είμαστε αυτόπτες μάρτυρες μίας περιόδου, κατά την οποία η Δημοκρατία απειλείται με έναν τρόπο που δεν έχει συμβεί ποτέ μέχρι σήμερα – ενώ ο φιλελευθερισμός στέλνεται στα σκουπίδια της ιστορίας, μεταξύ άλλων με τη βοήθεια της παγκοσμιοποίησης που δημιουργήθηκε, σχεδιάσθηκε και τέθηκε σε λειτουργία από τις μεγάλες πολυεθνικές και τις τράπεζες, έτσι ώστε να ταιριάζει στα δικά τους συμφέροντα. 

Ειδικά όσον αφορά την Ευρώπη, παραμένει αδύναμη και διχασμένη, ιδιαίτερα μετά την κρίση του χρέους και του ευρώ, το BREXIT, καθώς επίσης τους νέους αυταρχικούς ηγέτες στην ανατολική της πλευρά – ενώ η Γερμανία βιώνει μία πολιτική παράλυση, με τον υπουργό εξωτερικών της (Gabriel) να δηλώνει πως «ήταν λάθος της χώρας μου η επιβολή των οικονομικών αντιλήψεων του κ. Σόιμπλε στην Ευρώπη» (πηγή). Η άνοδος του αυταρχισμού πάντως στην εξουσία, των «λαϊκιστών ηγετών» όπως ονομάζονται γενικότερα, οφείλεται σε τρεις βασικές αιτίες (πηγή: F.F.): 

(α) Στην παγκοσμιοποίηση, έτσι όπως έχει εξελιχθεί μέχρι σήμερα – η οποία είναι μεν αρκετά επωφελής για τα κράτη που συμμετέχουν σε αυτήν, αλλά όχι για τα περισσότερα άτομα της εκάστοτε χώρας. Εν προκειμένω υπάρχουν πάρα πολλοί άνθρωποι των μεσαίων και κατώτερων εισοδηματικών τάξεων που έχουν υποστεί σημαντική πτώση του βιοτικού τους επιπέδου, παράλληλα με την απώλεια των θέσεων εργασίας τους – όχι πια μόνο στη Δύση, αλλά και σε κράτη όπως η Ινδία, το Μπαγκλαντές, το Βιετνάμ κοκ. 

Όσον αφορά τις Η.Π.Α., ο διαχωρισμός της κοινωνίας τους σε δύο μέρη, όπου στο ένα οι πλούσιοι γίνονται πλουσιότεροι, ενώ στο άλλο οι φτωχοί οδηγούνται στις φυλακές (πηγή), δεν σταμάτησε καθόλου – ενώ στην Ελλάδα δρομολογείται κάτι ανάλογο, με τη συντριπτική πλειοψηφία των Πολιτών να είναι χρεωμένοι απέναντι στο δημόσιο και στις τράπεζες, αντιμετωπίζοντας την απειλή των πλειστηριασμών και της φυλάκισης τους. 

(β) Στην αδυναμία λήψης αποφάσεων από πολλές Δημοκρατίες – μία κατάσταση που οδηγεί στην αναζήτηση ενός ισχυρού ηγέτη, ο οποίος να είναι σε θέση να κυβερνάει αποφασιστικά, ακόμη και αν χρησιμοποιεί απολυταρχικές μεθόδους. 

(γ) Στις πολιτιστικές εξελίξεις – με την έννοια πως οι άνθρωποι διαισθάνονται ότι χάνουν τον έλεγχο του πολιτισμικού τους πεπρωμένου, οπότε τα θέματα ταυτότητας γίνονται πολύ σημαντικά. Για παράδειγμα, αυτός που χάνει τη δουλειά του, χάνει την ίδια στιγμή την αυτοπεποίθηση και την αξιοπρέπεια του – οπότε την ταυτότητα του, χωρίς την οποία είναι αδύνατον να επιβιώσει. Τόσο ο ρατσισμός, όσο και ο εθνικισμός είναι απλά παράγωγα αυτής της διαδικασίας – με την έννοια πως οι άνθρωποι αναζητούν μία νέα ταυτότητα, ακόμη και αν είναι φυλετική. 

Σε επίπεδο χωρών, συμβαίνει κάτι ανάλογο όταν υπερχρεωθούν και μετατραπούν σε προτεκτοράτα, όπως στην περίπτωση της Ελλάδας – ακόμη χειρότερα, χάνουν οι Πολίτες την ατομική και την εθνική τους ταυτότητα, μαζί με την ελευθερία τους, οπότε αναζητούν εναγωνίως κάποιον ηγέτη που να είναι σε θέση να τους τα προσφέρει ξανά. 

Περαιτέρω, η πραγματική απειλή για τις ανοιχτές κοινωνίες είναι εσωτερική, λόγω της ανόδου των «λαϊκιστών» – οι οποίοι δεν υπονομεύουν ουσιαστικά τη φιλελεύθερη Δημοκρατία, αλλά το φιλελεύθερο κομμάτι της φιλελεύθερης Δημοκρατίας. Δηλαδή, οι δημοκρατικά εκλεγμένοι αυτοί ηγέτες προσπαθούν να υπονομεύσουν το Κράτος Δικαίου – όπως στην περίπτωση της Πολωνίας και της Ουγγαρίας, οι εθνικιστικές κυβερνήσεις των οποίων έχουν μεν τη λαϊκή υποστήριξη, οπότε είναι πραγματικά δημοκρατικές, αλλά διαλύουν τους φιλελεύθερους θεσμούς και το Κράτος Δικαίου. 

Με απλά λόγια μία Δημοκρατία, η οποία δεν έχει ένα συνταγματικό σύστημα που περιορίζει την εξουσία, που δεν διαθέτει θεμελιώδεις νόμους ελέγχου της και που παραβιάζει τις βασικές ελευθερίες των ανθρώπων, δεν είναι Δημοκρατία αλλά τυραννία – ενώ ακόμη και όταν υπάρχει οικονομική ελευθερία αλλά όχι πολιτική, όπως στην περίπτωση της Κίνας, δεν είναι ικανοποιητικό για μία κοινωνία. 

Η κατάσταση είναι ακόμη χειρότερη σε χώρες όπως η Ελλάδα, στις οποίες δεν υπάρχει ούτε οικονομική ελευθερία, ούτε πολιτική – με τους πιστωτές της να εναλλάσσουν τις κυβερνήσεις της, όταν κρίνουν πως δεν ακολουθούν πιστά τις εντολές τους. Το γεγονός αυτό σημαίνει πως στην Ελλάδα υπάρχει ένα σύστημα διπλής τυραννίας, το οποίο έχει καταλύσει εντελώς τη Δημοκρατία και το Κράτος Δικαίου – με τους Πολίτες της να μην έχουν πλέον καμία δυνατότητα ελεύθερης επιλογής των κυβερνήσεων τους, αφού όλα σχεδόν τα κόμματα έχουν σκύψει υποτακτικά το κεφάλι, τόσο σε θέματα οικονομικής διακυβέρνησης (μνημόνια), όσο και σε πολιτικά ή εθνικά (Μακεδονικό). 

Η αιτία είναι το ότι, γνωρίζουν πια πως χωρίς τη στήριξη των πιστωτών δεν θα διατηρήσουν τις καρέκλες τους – κάτι που ισχύει κυρίως για την κυβέρνηση και την αξιωματική αντιπολίτευση. Ουσιαστικά λοιπόν τα κόμματα αδιαφορούν για τους Πολίτες, όσον αφορά την εκλογή τους, έχοντας διαπιστώσει πως επικρατεί η σιωπή των αμνών, εάν όχι μία συλλογική αποχαύνωση – οπότε προσπαθούν να εξασφαλίσουν την εύνοια αυτών που πραγματικά αποφασίζουν: των πιστωτών (Γερμανία ή Η.Π.Α.). 

Όταν πάντως οι Έλληνες αναφέρονται στο δικαίωμα τους να ακολουθήσουν ένα δικό τους δρόμο, οι πιστωτές μέσω των γενιτσάρων που έχουν στρατολογήσει για να υπερασπίζουν τα δικά τους συμφέροντα απαντούν πως «κάθε λαός μπορεί να ακολουθεί το δικό του δρόμο, αλλά με τα δικά του χρήματα». Προσπαθώντας άλλωστε να αντιδράσουν με το δημοψήφισμα, βρέθηκαν σε μία ακόμη χειρότερη κατάσταση – από έναν πρωθυπουργό που ουσιαστικά τους υπενθύμισε τα εξής: 

" «Βρέθηκα αντιμέτωπος με ένα ιστορικό δίλημμα: ή να αφήσω να συνεχιστεί ο αγώνας και να καταλήξει σε ολοκαύτωμα ή να υπακούσω στις παρακλήσεις και να αναλάβω της πρωτοβουλία της συνθηκολόγησης. Τόλμησα το δεύτερο και δεν υπολόγισα ευθύνες, ενώ μέχρι σήμερα δεν μετάνιωσα για το τόλμημα μου, αλλά αισθάνομαι υπερήφανος« (Τσολάκογλου). 

Ολοκληρώνοντας, η τυραννία δεν είναι ένα σύστημα που μπορούν να ανεχθούν οι Πολίτες, οπότε είναι αδύνατον να διατηρηθεί μακροπρόθεσμα – πόσο μάλλον η διπλή τυραννία στην Ελλάδα, την οποία έχουν πλέον αποδεχθεί σχεδόν όλα τα κόμματα της αντιπολίτευσης και όχι μόνο η συγκυβέρνηση (όπου παραδόξως έχουν υπερισχύσει ιδεολογικά οι ΑΝΕΛ, παρά το μειοψηφικό ποσοστό τους). Αργά ή γρήγορα λοιπόν θα υπάρξουν κοινωνικές αντιδράσεις, οι οποίες θα είναι πολύ δύσκολο να καταπολεμηθούν από τους εκάστοτε τυράννους – οπότε δεν πρέπει να είναι κανείς βιαστικός με τα συμπεράσματα του.

Πηγή : https://analyst.gr