Κοινωνία ώρα μηδέν

Tο μέλλον της Ελλάδας θα κριθεί στους επόμενους μήνες, όχι από το εάν θα καταφέρει να βγει στις αγορές, αλλά από το πόσοι Έλληνες θα συνεχίσουν να μεταναστεύουν, σε σύγκριση με εκείνους που θα αποφασίσουν να μείνουν ή να επιστρέψουν – έτσι ώστε να αγωνισθούν για να αλλάξουν τα κακώς κείμενα στην πατρίδα τους.

«Ονομαστικά ζούμε σε μία δημοκρατία – γεγονός που σημαίνει ότι, ο λαός διοικείται από μόνος του. Στην πραγματικότητα όμως, όπως όλοι γνωρίζουμε, ο λαός δεν έχει την παραμικρή επιρροή στην εκάστοτε κυβέρνηση του – ούτε όσον αφορά τη «μεγάλη» πολιτική, όπως οι εξωτερικές σχέσεις και οι συμμαχίες, ούτε σε καθημερινές διοικητικές λειτουργίες, όπως είναι η αύξηση του ΦΠΑ ή των εισιτηρίων των συγκοινωνιών. Ο αποδυναμωμένος λαός δεν έχει αποδεχθεί μόνο την αποδυνάμωση του, αλλά, επίσης, την έχει αγαπήσει» (S. Haffner).

Άποψη

Όταν γράφτηκε το παραπάνω κείμενο, το 1968, οι ελίτ είχαν ήδη ξεκινήσει την επίθεση τους, αντιλαμβανόμενες τις προσπάθειες χειραφέτησης των Πολιτών – οι οποίες, εάν στέφονταν με επιτυχία, θα απειλούσαν τον πλούτο και την εξουσία τους. Στα πλαίσια αυτά συνέταξαν ένα «σχέδιο δράσης» με δέκα βασικά αξιώματα, έτσι ώστε να προστατευτούν – το οποίο έχουμε παρουσιάσει στο παρελθόν με την ονομασία «Ο δεκάλογος του ελέγχου των μαζών» (πηγή).

Με τον τρόπο αυτό δρομολογήθηκε ο ακραίος νεοφιλελευθερισμός από τις αρχές της δεκαετίας του 1980, ο οποίος κυριαρχεί μέχρι σήμερα – ενώ πολλαπλασιάσθηκαν οι φορολογικοί παράδεισοι που έδιναν τη δυνατότητα στις ελίτ να αποφεύγουν νομότυπα την πληρωμή φόρων, επιβαρύνοντας με τα διαφυγόντα δημόσια έσοδα τις «μάζες», μέσω των αυξήσεων της δικής τους φορολογίας.

Εκτός αυτού οι πολιτικοί πολλών χωρών, ευρισκόμενοι στην έμμισθη υπηρεσία των ελίτ, διευκόλυναν το ξέπλυμα μαύρου χρήματος εκ μέρους τους ακόμη και εντός της Ευρώπης – με χαρακτηριστική περίπτωση αυτή της Γερμανίας, όπου το ξέπλυμα μέσω της αγοράς ακινήτων, για τα οποία δεν υπάρχει καμία υποχρέωση εμφάνισης του πραγματικού αγοραστή, την έχει χαρακτηρίσει ως «το Eldorado του ξεπλύματος και του οργανωμένου εγκλήματος» (πηγή), καθώς επίσης ως την αγαπημένη χώρα της ιταλικής Μαφίας (πηγή).

Το αποτέλεσμα τώρα αυτής της πολιτικής ήταν η υπερχρέωση κρατών και νοικοκυριών (άρθρο), καθώς επίσης η εκτόξευση των εισοδηματικών ανισοτήτων στα ύψη – κάτι που στη συνέχεια επιδεινώθηκε με τα πακέτα ποσοτικής διευκόλυνσης (QE), συνολικού ύψους 17 τρις $, των μεγάλων κεντρικών τραπεζών. Εκτός αυτού τα συγκεκριμένα πακέτα έχουν δημιουργήσει τεράστιες φούσκες στις αγορές, το σπάσιμο των οποίων θα έχει οδυνηρά επακόλουθα για τον παγκόσμιο ρυθμό ανάπτυξης – ενώ θα οδηγήσει την πλειοψηφία των ανθρώπων σε πολύ επικίνδυνες περιπέτειες.

Εν τούτοις, παρά τις οδυνηρές εμπειρίες και τις δυσμενείς προοπτικές για το μέλλον, οι άνθρωποι δεν έχουν κατανοήσει αυτή τη φορά πως μπορούν να επιτύχουν πάρα πολλά, εάν ενωθούν και αγωνισθούν για τα δικαιώματα τους – όπως ακριβώς έκαναν στο απώτερο παρελθόν. Ούτε πως πιο σπουδαίες είναι οι αμέτρητες μικρές πράξεις άγνωστων ανθρώπων, οι οποίες αποτελούν τη βάση για τα σημαντικά γεγονότα στην ιστορία – αφού αυτοί πέτυχαν στο παρελθόν τα περισσότερα πράγματα, ενώ αυτοί θα πρέπει να το κάνουν και στο μέλλον.

Η Ελλάδα

Στο παράδειγμα τώρα της Ελλάδας, ασφαλώς δεν έχει καμία σχέση η εποχή που ξεκίνησε το 1980, όπως στις περισσότερες άλλωστε χώρες της Δύσης, με την προηγούμενη – οπότε είναι ανόητο να κατηγορούμε τα «γονίδια» μας για όλα εκείνα τα λάθη, τα οποία μας οδήγησαν τελικά στην υπερχρέωση του 2009. Με απλά λόγια ανήλθαν στην πολιτική εξουσία, στηριζόμενοι από το νέο σύστημα που «εκκολαπτόταν» τότε, διεφθαρμένοι αλλά προικισμένοι δημαγωγοί – οι οποίοι διαφθειρόμενοι διέφθειραν σκόπιμα το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού, δημιουργώντας μεταξύ άλλων το ανήθικο πελατειακό κράτος και διευκολύνοντας την κοινωνική σήψη.

Είναι δε σε όλους γνωστό πως οι γονείς της «γενιάς του Πολυτεχνείου» δεν είχαν καμία απολύτως σχέση με τους επόμενους – με αυτούς δηλαδή που έκτοτε έγραψαν την ιστορία της χώρας, είτε ως πολιτικοί, είτε ως επιχειρηματίες, είτε ως Πολίτες. Ακόμη πιο απλά δεν ήταν ούτε διεφθαρμένοι, ούτε ιδιοτελείς εκλογείς, ούτε γενικότερα «βρώμικοι» με την ευρύτερη σημασία της λέξης – ενώ αγαπούσαν πραγματικά την πατρίδα τους, θυσιάζονταν για την προστασία της, δεν εκμεταλλεύονταν τις επόμενες γενιές, ήταν αξιοπρεπείς, διέθεταν ηθικές αξίες κοκ.

Με δεδομένο τώρα το ότι, η εκάστοτε πολιτική ηγεσία θεωρείται «καθ’ εικόνα και ομοίωση των εκλογέων της», οι προηγούμενες δεν είχαν επίσης καμία σχέση με εκείνες που ακολούθησαν μετά τη δεκαετία του 1980 – φτάνοντας στο αποκορύφωνα σήμερα, όπου τα περισσότερα κόμματα ανταγωνίζονται μεταξύ τους για το ποιό θα εφαρμόσει καλύτερα τα τεκμηριωμένα καταστροφικά μνημόνια (μεταξύ άλλων σύμφωνα με τη νέα έκθεση του ελεγκτικού συνεδρίου της ΕΕ), τις εντολές των ξένων δηλαδή, ξεπουλώντας την πατρίδα τους με αποκλειστικό και μόνο στόχο τη νομή της εξουσίας: την καρέκλα.

Ακόμη χειρότερα έχουν «θαφτεί» πλέον όλες οι πολιτικές ιδεολογίες, ενώ η χαριστική βολή δόθηκε από την παρούσα κυβέρνηση που κυριολεκτικά δολοφόνησε τα πιστεύω της, καθώς επίσης την τελευταία ελπίδα των Ελλήνων – καταδικάζοντας τους χωρίς τον παραμικρό ηθικό ενδοιασμό σε φθηνούς σκλάβους μίας αποικίας χρέους στο διηνεκές.

Μπορεί λοιπόν η σημερινή κυβέρνηση να μην είναι υπεύθυνη για την οικονομική χρεοκοπία της χώρας, αλλά είναι ο βασικός ένοχος για ορισμένες δυσμενέστερες εξελίξεις: για το ότι η κοινωνία έχει φτάσει στο σημείο μηδέν, για το διεθνή εξευτελισμό μας κυρίως ως αποτέλεσμα της αντιστροφής του δημοψηφίσματος (η πολιτική της υποτέλειας και των υποκλίσεων ήταν χαρακτηριστικό όλων των κυβερνήσεων των μνημονίων, όχι μόνο δικό της), καθώς επίσης για την πλήρη απώλεια της εθνικής μας αξιοπρέπειας και κυριαρχίας.

Επίλογος

Ολοκληρώνοντας, όλα αυτά αποτελούν πλέον παρελθόν, ενώ το μέλλον της Ελλάδας θα κριθεί στους λίγους επόμενους μήνες: όχι από το εάν θα καταφέρει να βγει στις αγορές, όπως ίσως υποθέσει κανείς, αλλά από εκείνους τους δείκτες που θα αναφέρονται στο πόσοι Έλληνες θα συνεχίσουν να μεταναστεύουν, σε σύγκριση με εκείνους που θα αποφασίσουν να μείνουν ή να επιστρέψουν παρά τις αντιξοότητες – έτσι ώστε να αγωνισθούν για να αλλάξουν τα κακώς κείμενα στην πατρίδα τους.

Εάν λοιπόν οι δείκτες αυτοί είναι αρνητικοί, σε συνδυασμό με την υπογεννητικότητα και με τις αθρόες εισροές μεταναστών, η Ελλάδα θα κινδυνεύσει να χαθεί ως Έθνος και ως κράτος – σημειώνοντας πως ήδη αρκετοί Έλληνες που διαμένουν στη Γερμανία δεν φανερώνουν την εθνικότητα τους, εάν δεν τους είναι απαραίτητο να το κάνουν. Λύσεις φυσικά υπήρχαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν ακόμη και στην άκρη του γκρεμού – όλες όμως προϋποθέτουν την ανάκτηση της εθνικής μας κυριαρχίας, η οποία είναι εφικτή μεταφορικά μόνο με αίμα, με ιδρώτα και με δάκρυα.

Με τολμηρές ενέργειες δηλαδή, όπως αυτές που αναφέραμε πρόσφατα (άρθρο) και οι οποίες απαιτούν την συλλογική ενεργοποίηση των Ελλήνων – αφού ασφαλώς γνωρίζουν ότι, μόνο η ύπαρξη ενός ανεξάρτητου κράτους μπορεί να εγγυηθεί πως οι Πολίτες του έχουν και μπορούν να έχουν δικαιώματα και ελευθερίες. Τουλάχιστον εκείνων που θέλουν να συνεχίσουν να μένουν στην Ελλάδα τόσο οι ίδιοι, όσο και τα παιδιά τους, χωρίς νέους ιδιοκτήτες και καινούργιο πληθυσμό – γνωρίζοντας πως ακριβώς επειδή πρόκειται για μία πολύ πλούσια, πολλαπλά προικισμένη χώρα, οφείλει κανείς πάντοτε να την προστατεύει με όλες του τις δυνάμεις.

Analyst Team

Πηγή : http://www.analyst.gr