Το 1% της διεθνούς ολιγαρχίας ανέβασε την κατοχή του στον παγκόσμιο πλούτο από το 48% στο 50%. Αυτό αποδεικνύει ότι ο πλούτος δεν χάνεται στην κρίση, απλά αλλάζει χέρια και φυσικά πηγαίνει πάντα προς τους ισχυρούς που βάζουν τους κανόνες της κρίσης.
Πολλοί υποστηρίζουν ότι η λύση είναι να επαναλειτουργήσουν τα εθνικά οικονομικά σύνορα που κατάργησε η παγκοσμιοποίηση. Έχω την άποψη ότι κανείς δεν μπορεί πλέον να επαναφέρει αυτά τα εθνικά σύνορα και δεν είμαι σίγουρος ότι το θέλει και ο κόσμος. Η εξέλιξη είναι ένα ποτάμι που δεν γυρίζει πίσω. Μόνο με έναν παγκόσμιο πόλεμο θα μπορούσε να γίνει αυτό, αλλά και πάλι αμφιβάλλω.
Η διεθνής ολιγαρχία που φυσικά βλέπει δεκάδες χρόνια μπροστά, έχει αντιληφθεί την ενστικτώδη επιθυμία του κόσμου για κοσμοπολιτισμό και υπερκατανάλωση και το εκμεταλλεύεται ανάλογα, επιβάλλοντας τη δική της παγκοσμιοποίηση, αιχμαλωτίζοντας τους λαούς.
Δυστυχώς οι απαρχαιωμένοι πολιτικοί θεσμοί, μιας απελθούσας ιστορικής περιόδου, έχουν καταστεί δέσμιοι της διεθνούς ολιγαρχίας και ακολουθούν τις εξελίξεις. Η λύση αντίθετα είναι ότι οι θεσμοί θα πρέπει να είναι οραματικοί, να προβλέψουν και να κινηθούν πιο γρήγορα, πριν να είναι πολύ αργά.
Δεν πάμε καθόλου καλά ως ανθρωπότητα. Αν συνεχίσουμε να ακολουθούμε χωρίς αντίδραση, η δουλεία μας θα μεγαλώνει. Πρέπει να δράσουμε, αλλά όχι σπασμωδικά μόνο με άρνηση ή επιστροφή στο παρελθόν. Πρέπει να κάνουμε προβολή στο μέλλον της κατάστασης και να δράσουμε ανάλογα.
Πέτρος Χασάπης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου