Η διορατικότητα είναι ένα από τα χαρακτηριστικά των πολιτικών ηγετών που γράφουν ιστορία.
Στην βάση αυτή ο Πρόεδρος της Ρωσίας διαπίστωσε έγκαιρα ότι δεν μπορεί να ασκεί σοβαρή γεωστρατηγική πολιτική χωρίς να έχει καλύψει τα χρηματοοικονομικά νώτα του.
Χωρίς δηλαδή να έχει ισχυρό πιστωτικό σύστημα και υγιείς τράπεζες.
Το ρωσικό τραπεζικό σύστημα ακολούθησε την πεπατημένη των υπολοίπων τραπεζικών συστημάτων σε τρία στάδια.
Κατά το πρώτο είχαμε τη διεύρυνση με παροχή αδειών για δημιουργία ιδιωτικών τραπεζών, κατά το δεύτερο τη διόγκωση των ενεργητικών μέσω εξαγορών, τοποθετήσεων σε κρατικά ομόλογα, παροχή πιστώσεων χωρίς ιδιαίτερους ελέγχους και φυσικά την εμπλοκή σε χρηματοοικονομικά παράγωγα και κατά το τρίτο την συρρίκνωση με ανακλήσεις αδειών, κρατικοποιήσεις και διασώσεις στην λογική ότι ορισμένα πιστωτικά ιδρύματα είναι πολύ μεγάλα για να αφεθούν στην τύχη τους.
Δηλαδή υπήρξε η κλασική πορεία που έχει καταγραφεί στα περισσότερα τραπεζικά συστήματα της υφηλίου με δυο όμως ιδιαιτερότητες.
Η ρωσική οικονομία είχε επηρεαστεί από την πτώση των τιμών του πετρελαίου και από τις κυρώσεις που επέβαλε η Δύση μετά την προσάρτηση της Κριμαίας.
Να θυμίσουμε ότι το Ρούβλι μέχρι και τα μέσα του φθινοπώρου 2014 καταγράφονταν στα 40 ρούβλια ανά δολάριο για να υποτιμηθεί στη συνέχεια κατά 50% φθάνοντας τον Ιανουάριο του 2016 πάνω από τα 80 ρούβλια ανά δολάριο.
Σήμερα η ισοτιμία βρίσκεται γύρω στα 58 ρούβλια ανά δολάριο με το ρούβλι να εμφανίζει μια ενίσχυση της τάξεως του 38% περίπου από τα επίπεδα του Ιανουαρίου 2016 και ενώ το βασικό επιτόκιο του ρουβλίου από τα τέλη Μαρτίου 2017 είχε μειωθεί κατά 25 μονάδες βάσεως στα 9,75%.
Η ΠΟΡΕΙΑ ΤΗΣ ΙΣΟΤΙΜΙΑΣ ΤΟΥ ΡΩΣΙΚΟΥ ΝΟΜΙΣΜΑΤΟΣ
ΜΕ ΤΟ ΔΟΛΑΡΙΟ
ΜΕ ΤΟ ΔΟΛΑΡΙΟ
Ακολούθησε η αύξηση των μη εξυπηρετούμενων δανείων και η εμφάνιση των αποτελεσμάτων των υπερβολών του παρελθόντος.
Φυσικά όπως συνήθως συμβαίνει με τις υπερβολές μεγάλο μερίδιο ευθύνης έχει και η κεντρική τράπεζας της Ρωσίας η οποία όπως και οι περισσότερες κεντρικές τράπεζες του πλανήτη δεν είχε την ανάλογη του ρόλου της ρυθμιστική εποπτεία.
Έκλεισε τα μάτια στις παράτολμες εξαγορές, αδιαφόρησε όταν μεγάλο μέρος της ρευστότητας κατευθύνονταν στην αγορά κρατικών ομολόγων, φάνηκε τεχνοκρατικά λίγη με τα χρηματοοικονομικά παράγωγα και δεν έλαβε υπόψη την υπερκυκλικότητα που διέπει το πιστωτικό σύστημα με την πραγματική οικονομία.
Αποτέλεσμα η υπερβάλλουσα ευφορία και η χαλάρωση των πιστοδοτικών κριτηρίων να οδηγήσει σε πιστώσεις υψηλού κινδύνου, οι οποίες όταν οι συγκυρίες μεταβληθούν προς τα χείρω εμφανίζονται με την μορφή μη εξυπηρετούμενων δανείων.
Όπως και στην περίπτωση της Ιαπωνίας στα τέλη της δεκαετίας του ΄80 έτσι και για την Ρωσία η αλλαγή του κεντρικού τραπεζίτη σηματοδότησε την προσγείωση του πιστωτικού συστήματος με μεγάλους όμως κραδασμούς μιας και ο αντίκτυπος της πτώχευσης μιας τράπεζας είναι σημαντικός στη ευρύτερη διάσταση της εμπιστοσύνης που πρέπει να περιβάλει ένα τραπεζικό σύστημα.
Από την στιγμή του ανέλαβε την διοίκηση της κεντρικής Τράπεζας της Ρωσίας το 2014 η κα Ελβίρα Ναμπιουλίνα ένας ήταν ο στόχος, η εξυγίανση με όποιο τρόπο και με όποιο κόστος.
Δημιουργήθηκε ταμείο που αποκτούσε τράπεζες συστημικού χαρακτήρα, δηλαδή στην ουσία ομιλούμε για κρατικοποιήσεις, ενώ παράλληλα μικρές τράπεζες ελάσσονος σημασίας αφέθηκαν στην τύχη τους δηλαδή έχασαν την άδεια λειτουργίας τους.
Περισσότερες από 300 τράπεζες έκλεισαν μετά την αλλαγή διοίκησης στη Ρωσική Κεντρική Τράπεζα και ο κλάδος συρρικνώθηκε κατά 50% αφού από τις 1.400 τράπεζες που λειτουργούσαν το 2001 σήμερα λειτουργούν λιγότερες από 700.
Σήμερα η Κεντρική Τράπεζα της Ρωσίας ελέγχει το 5% του εγχώριου τραπεζικού συστήματος, με τις πτωχεύσεις όμως και τις ανακλήσεις αδειών λειτουργίας να συνεχίζονται και την τάση κρατικοποιήσεων να αποτελεί μονόδρομο όταν το σύστημα απειλείται από το υπερβολικά μεγάλο μέγεθος ορισμένων τραπεζών.
Η εξυγίανση θα συνεχιστεί όμως το καλό είναι ότι πραγματοποιείται με πρωτοβουλία της κεντρικής τράπεζας και όχι ως αποτέλεσμα ενός δυσμενούς γεγονότος.
Η επιστροφή στη γήινη πραγματικότητα δεν είναι κακό, όπως δεν είναι κακό η συρρίκνωση ενός κλάδου έστω και εάν αυτός είναι ο τραπεζικός κλάδος.
Το κακό θα ήταν εάν οι ανεύθυνες , αλαζονικές και καιροσκοπικές πρακτικές αφήνονταν μέχρι του σημείου της απόλυτης ρήξης, δηλαδή το σκάσιμο της φούσκας και του πανικού που δημιουργεί.
Πηγή : http://www.analyst.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου