Μένουμε στην Ελλάδα ή φεύγουμε;

Δεν θα μπορούσα να συμβουλεύσω κανέναν να μείνει σε μία χώρα που βαδίζει προς το απόλυτο χάος – ενώ στην καλύτερη των περιπτώσεων θα μετατραπεί σε γερμανικό προτεκτοράτο, συνεχίζοντας να βιώνει για πάρα πολλά χρόνια ακόμη την οδυνηρή κυλιόμενη χρεοκοπία.

Άποψη 

Σε καθημερινή σχεδόν βάση, μετά από τα οκτώ χρόνια της χειρότερης κρίσης που βίωσε ποτέ μία χώρα σε εποχή ειρήνης, με ρωτούν εάν έχει νόημα να μένει κανείς πια στην Ελλάδα ή εάν πρέπει να φύγει – αναζητώντας κάποια άλλη χώρα για το υπόλοιπο της ζωής του. Η απάντηση φυσικά δεν είναι καθόλου εύκολη, αφού από τη μία πλευρά οφείλει να σκεφθεί κανείς τι θα συμβεί στην πατρίδα του εάν την εγκαταλείψουν ακόμη περισσότεροι (ήδη χάσαμε 500.000 Έλληνες, κόστους εκπαίδευσης περί τα 100 δις € και παραγωγικής δυνατότητας 25 δις € ετησίως), ενώ από την άλλη το μέλλον αυτών των ανθρώπων – το οποίο φυσικά εξαρτάται από τις προοπτικές της ελληνικής οικονομίας. Στα πλαίσια αυτά τα εξής:

(α) Η μία πλευρά δεν χρειάζεται ιδιαίτερη σκέψη, όταν υπάρχουν 1.400.000 άνεργοι με ελάχιστες προοπτικές μελλοντικής απασχόλησης τους, αφού χρεοκοπούν οι εγχώριες επιχειρήσεις η μία μετά την άλλη και αποδημούν αρκετές ξένες – ενώ είναι ανόητο να ανοίξουν καινούργιες όταν επιβαρύνονται με φόρο 29% στα κέρδη, με 29% προκαταβολή, με 15% στα μερίσματα (που δεν φορολογούνται μεν ξανά στην προσωπική δήλωση, αλλά αυξάνουν το επίδομα αλληλεγγύης) και με περίπου 27% ασφαλιστικές εισφορές του διαχειριστή (δηλαδή με πάνω από 100%!)

Ταυτόχρονα μειώνονται συνεχώς οι μισθοί αυτών που εργάζονται, άρα και οι ασφαλιστικές εισφορές – οπότε είναι αδύνατον να συντηρήσουν περί τα 3.300.000 εργαζόμενοι, εκ των οποίων ένας μεγάλος αριθμός είναι στο δημόσιο, 1.400.000 άνεργους συν 2.700.000 συνταξιούχους (συνολικά 4.100.000), καθώς επίσης το καταρρακωμένο ασφαλιστικό σύστημα. 

Επομένως, καλώς ή κακώς όσο περισσότεροι εγκαταλείπουν τη χώρα, τόσο λιγότεροι θα μοιράζονται το ΑΕΠ της – οπότε αφενός μεν το κατά κεφαλήν ΑΕΠ θα πάψει να μειώνεται, αφετέρου θα αυξηθεί το μεταναστευτικό συνάλλαγμα, όπως συνέβαινε τις προηγούμενες εποχές της μαζικής μετανάστευσης. Ήδη άλλωστε έχει αρχίσει να καλυτερεύει το κατά κεφαλήν ΑΕΠ, παρά τη συνεχιζόμενη κατάρρευση της οικονομίας (γράφημα).

Τα αποτελέσματα βέβαια για ένα Έθνος που μειώνεται ραγδαία ο πληθυσμός του, όταν παράλληλα υφαρπάζεται τόσο η δημόσια, όσο και η ιδιωτική του περιουσία, δεν είναι δύσκολο να προβλεφθούν – ενώ οι κίνδυνοι αφανισμού του είναι πολύ μεγάλοι.

(β) Η δεύτερη πλευρά τώρα είναι πολύ δύσκολη, αφού παίρνει κανείς αρνητικές απαντήσεις, μεγάλα ΟΧΙ δηλαδή από τον εαυτό του, σε όλα ανεξαιρέτως τα παρακάτω ερωτηματικά: 

Θα υπάρξει συναίνεση μεταξύ των ελληνικών κομμάτων; Θα σταματήσουν οι μεταξύ τους ανόητες συγκρούσεις, με αποκλειστικό και μόνο στόχο την καρέκλα τους; Θα διορθωθούν τα τεράστια θεσμικά ελλείμματα της χώρας; Θα καταπολεμηθούν η διαφθορά και η διαπλοκή; Θα γίνει αποτελεσματικός ο μηχανισμός του δημοσίου; Θα ανέλθουν στην εξουσία σοβαροί, ανιδιοτελείς και ικανοί πολιτικοί; Υπάρχει έστω μία αμυδρή πιθανότητα να βρουν πρόσβαση στο διεφθαρμένο και διαπλεγμένο με τα ΜΜΕ πολιτικό σύστημα οι αρκετοί ικανοί και ανιδιοτελείς Πολίτες που διαθέτει η Ελλάδα; 

Θα άλλαζε κάτι εάν εκλεγόταν η αξιωματική αντιπολίτευση, αντικαθιστώντας τη χειρότερη κυβέρνηση στα χρονικά της Ελλάδας; Θα διενεργηθούν πραγματικές επενδύσεις, αφού η απλή αλλαγή χεριών των δημοσίων και λοιπών επιχειρήσεων σε εξευτελιστικές τιμές δεν προσφέρει απολύτως τίποτα; Θα υπάρξει ονομαστική διαγραφή του χρέους; Είναι δυνατόν χωρίς διαγραφή να χρηματοδοτηθεί η χώρα από τις αγορές με βιώσιμα επιτόκια; Είναι σίγουρη η παραμονή της Ελλάδας στο ευρώ; Μπορεί κανείς να εμπιστευθεί τις τράπεζες; Είναι ασφαλείς οι καταθέσεις; 

Θα σταματήσει η πτώση των μισθών και των συντάξεων, για να αυξηθούν η ζήτηση και οι επενδύσεις; Θα υπάρξει πολιτική σταθερότητα; Θα βγει ποτέ η Ελλάδα από τα μνημόνια; Είναι εφικτή η ανάπτυξη με τους σημερινούς φόρους, με τη ζήτηση να υποχωρεί συνεχώς, με τα εισοδήματα να μειώνονται και χωρίς δημόσιες επενδύσεις; Χωρίς ανάπτυξη μπορούν να επιτευχθούν πρωτογενή πλεονάσματα 3,5% έως το 2022 και 2% στο διηνεκές; Υπάρχει ελπίδα να μην αλλάξει ιδιοκτησία η αποικία χρέους και να ανακτήσει την εθνική της ανεξαρτησία; 

Χωρίς να συνεχίσω με ακόμη περισσότερα ερωτήματα, η απάντηση των οποίων είναι σταθερά ΟΧΙ, καθώς επίσης νοιώθοντας κυριολεκτικά αηδία για το πολιτικό μας σύστημα, χωρίς να εξαιρώ ορισμένους άλλους Θεσμούς, δεν θα μπορούσα να συμβουλεύσω κανέναν, ειδικά κάποιον νέο, να μείνει σε μία χώρα που βαδίζει προς το απόλυτο χάος – ενώ στην καλύτερη των περιπτώσεων θα μετατραπεί σε γερμανικό προτεκτοράτο, συνεχίζοντας να βιώνει για πάρα πολλά χρόνια ακόμη την οδυνηρή κυλιόμενη χρεοκοπία που ξεκίνησε το 2010, επισφραγίσθηκε το 2011 με το PSI και κατοχυρώθηκε το 2015 με την «εθνική προδοσία» της τρίτης δανειακής σύμβασης. 

Θεωρώ δε ανόητο να αναφερθώ για μία ακόμη φορά σε εκείνες τις σκόπιμες και μη ενέργειες μας, οι οποίες μας οδήγησαν στα σημερινά αδιέξοδα, χωρίς όμως να έχουμε μάθει απολύτως τίποτα από τα λάθη μας ή/και να έχουμε διορθώσει κάποια – ενώ για όλα είμαστε ασφαλώς εμείς υπεύθυνοι, αφού σε τελική ανάλυση δεν έχει κανένα νόημα να κατηγορούμε κανέναν άλλο για τα δεινά μας, εκτός από τον εαυτό μας.

Freelance writer

Πηγή :  http://www.analyst.gr