Πολιτική και κοινωνική χρεοκοπία

Ασφαλώς δεν φταίει ο Σόιμπλε για την ανοησία μας ή για τη συλλογική μας αποχαύνωση – αντίθετα, κάπου φαίνεται να μας λυπάται ή/και να αμφιβάλει για τη διανοητική μας υγεία, αδυνατώντας να καταλάβει τις κομματικές επιλογές μας, καθώς επίσης την παντελή έλλειψη αντίδρασης εκ μέρους μας.

Άποψη 

Ασφαλώς είναι σωστή η αυτοκριτική, τόσο για τον εαυτό μας, όσο και για το κράτος μας. Δεν πρόκειται όμως για αυτοσκοπό, αλλά για την ειλικρινή αναζήτηση των αιτιών που μας οδήγησαν σε μία κρίση έτσι ώστε, όσον αφορά το κράτος, να μπορέσουμε να την καταπολεμήσουμε, να αλλάξουμε τα «κακώς κείμενα», να τιμωρήσουμε τους υπευθύνους και να μην επαναληφθεί στο μέλλον, όπως συνέβη στην Ισλανδία. 

Εάν όμως δεν αναζητούνται οι πραγματικές αιτίες, δεν τιμωρείται κανένας και δεν αλλάζουμε, τότε η αυτοκριτική είναι στείρα, προσχηματική – σε πολλές περιπτώσεις ένα αυτομαστίγωμα, ενώ σε άλλες μία απάτη, στόχος της οποίας είναι να κάνουμε τους άλλους να πιστεύουν ότι αναλαμβάνουμε τις ευθύνες μας, χωρίς όμως να έχουμε την παραμικρή πρόθεση να το κάνουμε. Το γεγονός αυτό τεκμηριώνεται από το ότι, ποτέ δεν αναζητήσαμε τρόπους να εξυπηρετήσουμε τα χρέη μας – παρά το ότι υπήρχαν αρκετοί στο παρελθόν (ο μηδενισμός του χρέους, εθνικά ομόλογα κοκ). 

Περαιτέρω, φυσικά η Ελλάδα είχε αρκετά προβλήματα το 2009 – όχι όμως τέτοια που να αιτιολογούσαν την υπαγωγή της στο ΔΝΤ. Ο λόγος όμως που τοποθετήθηκε στο στόχαστρο δεν ήταν ούτε τα προβλήματα της, ούτε ο υπόγειος πλούτος της, ούτε καμία άλλη θεωρία συνομωσίας – αλλά οι ενέργειες της τότε κυβέρνησης της, η οποία (α) είχε προετοιμάσει σχεδόν ένα χρόνο πριν την εκλογή της την έλευση του ΔΝΤ και (β) έκανε τα πάντα για να το επιτύχει διογκώνοντας τα ελλείμματα, μη λαμβάνοντας κανένα μέτρο, εξευτελίζοντας και συκοφαντώντας τους Έλληνες διεθνώς κοκ. 

Οι ενέργειες της όμως αυτές δεν έκαναν ζημία μόνο στη χώρα της, αλλά σε ολόκληρη την Ευρωζώνη – στην οποία εισέβαλλε το ΔΝΤ από την ελληνική κερκόπορτα, με αποτέλεσμα να ξεσπάσει η κρίση χρέους και τραπεζών στη νομισματική ένωση. Διαφορετικά δεν θα ξεσπούσε ή, τουλάχιστον, δεν θα λάμβανε αυτές τις διαστάσεις – ενώ έτσι δόθηκαν ο χρόνος και τα μέσα στις Η.Π.Α., οι οποίες είχαν κυριολεκτικά ληστέψει την Ευρώπη και ειδικά τη Γερμανία (η αμερικανική κρίση της κόστισε πάνω από 500 δις €), να αντιμετωπίσουν τη δική τους κρίση επιτυχώς (διαφορετικά θα κατέρρεε το δολάριο και η οικονομία της υπερδύναμης). 

Λογικά λοιπόν η Γερμανία επέμενε να επιβληθεί στην Ελλάδα το αυστηρότερο πρόγραμμα λιτότητας όλων των εποχών – για το οποίο βέβαια δεν είχαν την ευθύνη οι Πολίτες, αλλά η κυβέρνηση τους, ενώ ο σκοπός του δεν ήταν ποτέ η εξυγίανση της οικονομίας μας, αλλά η παραδειγματική τιμωρία της Ελλάδας και η εξουδετέρωση του ελληνικού κινδύνου. 

Θα μπορούσε φυσικά να ισχυριστεί κανείς πως ήταν άδικο, αφού η ευθύνη δεν ανήκε στους Έλληνες αλλά στην κυβέρνηση τους. Εν τούτοις, οι Πολίτες ενός κράτους εκφράζονται από την κυβέρνηση που εκλέγουν – οπότε ήταν λογικό να πληρώσουν αυτοί για την προδοσία της Ευρωζώνης, παρά το ότι προδόθηκε παράλληλα και η δική τους χώρα. 

Πόσο μάλλον όταν ακόμη και μέχρι σήμερα δεν έχει τιμωρηθεί κανένας από τους υπευθύνους της ελληνικής τραγωδίας – γεγονός που έχει αποθρασύνει τα κόμματα που ανέλαβαν τη διακυβέρνηση της χώρας, μετά τη διπλή προδοσία (ΔΝΤ, PSI). 

Ειδικότερα, τα κόμματα γνωρίζουν πια πως μπορούν να υπόσχονται ότι τα συμφέρει χωρίς να εφαρμόζουν τίποτα, να μη σέβονται καν τη βούληση της πλειοψηφίας (δημοψήφισμα), να αυξάνουν γεωμετρικά τα δημόσια χρέη, να ξεπουλούν τη δημόσια περιουσία, να επιβάλλουν δημευτικά φορολογικά μέτρα, να ληστεύουν τους Πολίτες κοκ. – χωρίς να εξεγερθεί κανένας και χωρίς να χρειαστεί ποτέ να πληρώσουν για τις καταστροφικές πράξεις τους. 

Από τη συγκεκριμένη οπτική γωνία πάντως, ασφαλώς δεν μπορεί να κατηγορήσει κανείς τη Γερμανία, ούτε τον κ. Σόιμπλε, παρά το ότι είναι ο νούμερο ένα εχθρός της Ελλάδας – με την έννοια ότι φρόντισε να προστατεύσει τα συμφέροντα της χώρας του, καθώς επίσης να κερδίσει όσο περισσότερα μπορεί από ένα κράτος που επιτρέπει σε τέτοιους πολιτικούς να διαχειρίζονται το παρόν και το μέλλον του. Πόσο μάλλον όταν τόσο οι προδότες, όσο και οι ηττημένοι στην αντιπαράθεση μαζί του όχι μόνο δεν τιμωρούνται και παραμένουν ελεύθεροι αλλά, ακόμη χειρότερα, συνεχίζουν να εμπλέκονται με την πολιτική, να εμφανίζονται στα ΜΜΕ και να δίνουν με θράσος συμβουλές στους Πολίτες. 

Λογικά λοιπόν δεν φταίει ο κ. Σόιμπλε για την ανοησία μας, ούτε για τη συλλογική μας αποχαύνωση – οπότε είναι άδικο να τον κατηγορούμε. Αντίθετα, κάπου φαίνεται να μας λυπάται ή/και να αμφιβάλει για τη διανοητική μας υγεία – αδυνατώντας να καταλάβει τις κομματικές επιλογές μας, την παντελή έλλειψη αντίδρασης εκ μέρους μας κοκ. 

Δυστυχώς όμως, σε αυτήν την περίπτωση οι Γερμανοί, από τη φύση τους, γίνονται κυριολεκτικά θηρία – επειδή δεν ανέχονται ανθρώπους ή/και λαούς που ζητιανεύουν ή που σκύβουν δουλικά το κεφάλι, χωρίς να μάχονται με αυτοθυσία για τα δικαιώματα τους και το μέλλον των παιδιών τους. Αυτό σημαίνει βέβαια πως τα μαρτύρια, τα οποία θα υποστούμε όλοι εμείς, ευρίσκονται ακόμη στο ξεκίνημα τους – ενώ δεν θα σταματήσουν ποτέ, όσο θα συνεχίζεται αυτή η πολιτική από τις κυβερνήσεις και αυτή η αδράνεια από τους ιθαγενείς. 

Κλείνοντας, η Ελλάδα δεν χρεοκόπησε ποτέ οικονομικά, αλλά χρεοκοπεί επανειλημμένα πολιτικά και κοινωνικά, χωρίς να φαίνεται κανένα φως στο τούνελ – κάτι που είναι ορατό «δια γυμνού οφθαλμού», αρκεί να μη θέλει κανείς να εθελοτυφλεί, όπως συμβαίνει με τους περισσότερους από εμάς.

Αλέξης Ζακυνθινός

Πηγή : http://www.analyst.gr